Σελίδες

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Τό θαῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί οἱ σύγχρονοι θαυματοποιοί.


Μοναχός Πέτρος Γρηγοριάτης

πόστολος Παλος στήν πρός Κοριθ. Α΄ πιστολή του (κεφ. ιβ΄ 7-11) ναφερόμενος στά πό το γίου Πνεύματος διδόμενα πνευματικά χαρίσματα, λέγει τι δέν πιθυμε νά χουν γνοια ο Κορίνθιοι σχετικς μέ αὐτά. Γι᾿αὐτό προβαίνει σέ ὡρισμένες ἐπεξηγήσεις. Αὐτές σήμερα μᾶς εἶναι πολύτιμες, διότι πάντοτε ὑπάρχουν ἀναλογικά παρόμοιες  περιστάσεις μέ τήν ἐποχή ἐκείνη καί ἔτσι πάντοτε διδασκόμαστε στε νά πορευώμαστε ρθόδοξα καί νά μή πλανώμαστε.
Γνωρίζετε, συνεχίζει πόστολος Παλος, τι ταν εσαστε κόμα εδωλολάτρες παρασύρεστε μακρυά πό τόν Θεό πρός τά ψυχα εδωλα σάν νά σς τραβοσε κανείς χωρίς νά χετε δική σας βούλησι. πειδή λοιπόν τότε πλανσθε, εναι πιθανόν καί τώρα νά μή χετε κριβ γνώσι περί τν πνευματικν χαρισμάτων γι᾿ ατό σς κάνω γνωστό τι..... κανένας δέν μπορε νά μολογήση μέ πίστι καί ελάβεια Κύριον ησον, ε μή ν Πνεύματι γί, δηλαδή μόνον μέ τόν φωτισμόν το γίου Πνεύματος.
Σήμερα παρατηρεται τό φαινόμενο πολλοί νά παγγέλλωνται καί μολογον τόν Χριστό, λλά μέ διαφορετικό τρόπο καθένας, στε νά γεννται τό ρώτημα, «σέ ποιούς ναπαύεται τό γιον Πνεμα καί τούς φωτίζει νά μολογον Κύριον τόν ησον ν Πνεύματι γίω»;
Στήν ναζήτησι ατή εναι δυνατόν δυναμία μας καί διάβολος νά μς παρασύρουν στε βλέποντας ρισμένες νόθες, ψεύτικες καί χι κατά Θεόν μπειρίες νά πηρεαστομε καί δηγηθομε σέ σφαλερούς δρόμους, σέ θολά πνευματικά νερά ν δέν προσέξουμε.
συμμετοχή στήν ζωή τς ρθοδόξου κκλησίας μας τς μόνης ληθινς πίστεως στόν Θεάνθρωπο Χριστό, εναι σφάλεια γιά σους ποθομε νά δομε τό πρόσωπο το Νυμφίου της καί νά τόν μολογήσουμε ν Πνεύματι γί. Καί ατό θά γίνη μέ τίς προϋποθέσεις πού γνωρίζει μόνον κκλησία, ποία γέννησε καί θά γενν γίους.
λα γίνε ζωντανό μέλος τς κκλησίας μας, ταπείνωσε τό πνεμα τς φιλαυτίας καί το γωϊσμο, γωνίσου κατά τν παθν καί τότε θά ασθανθς τήν χάριν το γίου Πνεύματος νά σέ φωτίση καί μολογήσης Κύριον τόν ησον ν Πνεύματι γί. Θά σέ διδάξη δέ τατοχρόνως, πς νά διακρίνης στούς λλους ποιοί τόν μολογον ν Πνεύματι γί καί ποιοί χι, στω καί ν φαινομενικά κάνουν θαύματα.
Συνεχίζοντας πόστολος  (Κεφ. ιβ΄ 28-31), λέγει· τι «λλους τοποθέτησε Θεός στήν κκλησία πρτον, ποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, πειτα δυνάμεις, ετα χαρίσματα αμάτων....».
Στόν καθένα Κύριος δωσε δικό του χάρισμα. Διότι δέν μπορε λοι νά εναι πόστολοι, προφτες, διδάσκαλοι κλπ. Ατά τά ναφέρει Απόστολος Παλος στήν οκεία πιστολή του, διότι τότε στήν 'Εκκλησία τς Κορίνθου πικρατοσε διαμάχη σχετικά μέ τό ποιός χει τό μεγαλύτερο χάρισμα. πρχε μία τάσις νά ξυμνται καί νά παινται τό χάρισμα τς γλωσσολαλις, πως συμβαίνει καί σέ ρισμένες αρέσεις σήμερα.
Γι᾿ ατό πόστολος τούς νουθετε νά πιδιώκουν μέ ζλο τά χαρίσματα τά νώτερα καί νά μή φθονον περιφρονον τόν λλον πού χει μεγαλύτερο μικρότερο χάρισμα. Τό δέ νώτερο, πως πιό κάτω προσδιορίζει, εναι τό χάρισμα τς γάπης.
γιος Μάξιμος μολογητής διδάσκει τι Θεός δίδει τά χαρίσματα νάλογα μέ τήν πνευματική κατάστασι το νθρώπου. Γιά νά δώση να χάρισμα Θεός πρέπει νά πάρχη δεκτικό ργανο. Γιά τό χάρισμα τς σοφίας παιτεται δεκτικότητα το νοός. Γιά τό χάρισμα τς γνώσεως χρειάζεται νά πάρχη δεκτικότητα το λόγου. Γιά τό χάρισμα τν αμάτων, εναι ναγκαία κατά φύσιν φιλανθρωπία. ποιος ποκτ τήν νιδιοτελ γάπη καί μέ ατόν τόν τρόπον γαπ πολύ τόν Θεό καί τόν νθρωπο καί συμπάσχει μέ λη τήν κτίσι, λαμβάνει πό τόν Θεό τό χάρισμα τν αμάτων.
Σ᾿ ατό τό χάρισμα ς σταθομε καί ς τό ξετάσωμε νδελεχς.
πάρχει σήμερα μεγάλη σύγχυσι καί γνοια, πό τό γεγονός τι κυκλοφορον ρισμένοι θαυματοποιοί πού παγγέλλονται τι πραγματοποιον θαυματουργικές άσεις, καί μέ διάφορες τεχνητές ψυχολογικές μεθόδους πλανον τόν πλό λαό. Πς μως θά τούς ντοπίσουμε; Ποιό εναι τό σφαλές κριτήριο πού θά μς προστατεύση στε νά μή παρασυρθομε; Γιά προστασία καί νημέρωσί μας ασθανόμαστε τήν ποχρέωσι, κατόπιν πισταμένης ρεύνης νά κθέσουμε τά κόλουθα.
Στήν ρθόδοξη κκλησία πολλοί γιοι χουν τό θαυτουργικό χάρισμα τν άσεων. Καί σήμερα, παρά τήν λιγοπιστία μας πιτελονται θαύματα. Θεραπεύονται νθρωποι πό σωματικές ψυχικές σθένειες μέ τίς πρεσβεες τν γίων μας. νας σύγχρονος γιος πού πιτελε πολλά θαύματα εναι γιος Νεκτάριος θαυματουργός πως τόν ποκαλομε.
πάρχουν γιοι πού πιτελον κυρίως ρισμένες κατηγορίες άσεων, λ.χ. γιος ρτέμιος τήν πάθησι τς κοίλης, γιος ντύπας τίς παθήσεις τν δοντιν, γία Θωμας τήν παλλαγή πό τά σαρκικά πάθη, γιος Μηνς, γιος Φανούριος τήν ερεσι πωλεσθέντων ντικειμένων, γία ναστασία Ρωμαία τίς μικρανίες, γιος Γεράσιμος τήν θεραπεία τν δαιμονισμένων κλπ.
τέλεσις το μυστηρίου το Εχελαίου, χρσις μέ τό λάδι πό τήν κανδήλα κάποιου γίου, προσκύνησις τν γίων λειψάνων θαυματουργν εκόνων, μερικές πό τίς ποες μυροβλύζουν, συντελον καί ατά στήν παροχή άσεων. Σέ λες μως ατές τίς περιπτώσεις πρέπει νά προσέξουμε τέσσαρα πράγματα.
1ον. τι ο γιοι ατοί πού θαυματουργον κατά τόν χρόνο τς πί γς ζως τους, βάδισαν τήν δό πού δηγε στήν Θέωσι. Τήν σκητική δό. Τήν δό τς μετανοίας καί τς ταπεινώσεως, τσι πως τήν χαράσσει ρθόδοξη κκλησία. γωνίστηκαν δηλαδή πρτα, στε νά καθαρισθ καρδιά τους πό τά πάθη, μετά νά φωτισθ νος τους καί κατόπιν φθασαν τήν Θέωσι.
Μέ ατή τήν πνευματική πορεία, τήν πνευματική μέθοδο, λευθερώνεται νος πό τήν ποδούλωσί του στήν λογική, στά πάθη, στό γχος, στό περιβάλλον καί πιστρέφει στήν καρδιά. κε, μέ τήν συνεχ κατά τό δυνατόν προσευχή τό «Κύριε ησο Χριστέ λέησόν με τόν μαρτωλό» (πού χαρακτηρίζεται νοερά καί καρδιακή), ταν λέγεται μέ ταπείνωσι, πόθο καί πιμονή, ασθανόμαστε τήν Χάρι το Θεο καί νακαλύπτουμε τήν Βασιλεία τν Ορανν.
διος Κύριος σέ σχετική ρώτησι τν φαρισαίων, πήντησε τι Βασιλεία το Θεο δέν ρχεται μετά παρατηρήσεως, οτε θά πον τι, δού δ κε εναι, διότι Βασιλεία το Θεο «ντός μν στί». Δέν ρχεται μέ φωνές καί κραυγές, διότι τό γιον Πνεμα δέν προσελκύεται πό τέτοιου εδους θορυβώδεις κδηλώσεις σάν ατές πού καναν ο ερες τς ασχύνης στόν Βάαλ, γιά νά τούς κούση καί νά θαυματουργήση.
Τό γιον Πνεμα ναπαύεται στίς ταπεινές καί πραεες καρδιές καί ταν προσελκυσθ ρχεται μυστικά, θόρυβα, ν σιγ, τσι πως πισκέφθηκε τόν Προφήτη λία στό ρος Χωρήβ. Δέν τόν πισκέφθηκε «ν Πνεύματι μεγάλ καί κραται διαλύοντι ρη καί συντρίβοντι πέτρας, οτε ν συσσεισμ καί πυρί», λλά ν φων αρας λεπτς.
τσι κατέρχεται καί χαριτώνει λους τούς σκητές, πού πί πολλά τη σκονται καί βαδίζουν τόν δρόμο τς Θεώσεως πό γάπη καί μόνον πρός τόν Κύριον, χωρίς νά κάνουν τόν γνα τους ατόν γιά νά λάβουν κατόπιν κάποιο χάρισμα σάν νταμοιβή. τσι χαρίτωσε καί τόν γιο Σεραφείμ το Σάρωφ, ποος πί τρία περίπου τη παρέμεινε πομονητικά πάνω σέ μία πέτρα, κζητντας πό τόν Κύριον νά το ποστείλη τό γιο Πνεμα.
Καί τόν νέπλησε μέ τό κτιστο Φς τς Θεότητος, στε χι μόνο νά τό βλέπη, λλά καί νά τόν βλέπουν νά λάμπη μέσα σέ Ατό, διότι ατό τό Φς περιβάλλει τούς γίους μας. Τό φωτοστέφανο πού εκονίζεται γύρω πό τά πρόσωπα τν γίων, εναι τό κτιστο Φς, τό Φς τς γίας Τριάδος πού τούς χει φωτίσει καί γιάσει. Γι᾿ ατό, πολλν γίων μας τά σώματα μετά θάνατον διατηρονται φθαρτα, μυροβλύζουν, εωδιάζουν, θαυματουργον. Στό γιο ρος τά στεοφυλάκια εωδιάζουν, διότι μεταξύ τν στν τν πατέρων πάρχουν στά γίων μοναχν. Ατά συμβαίνουν διότι λοι ατοί, χουν χαριτωθ πό τό γιο Πνεμα.
Ο γιοι Πατέρες τς κκλησίας μας θεολόγησαν Θεοπνεύστως καί δογμάτισαν σφαλς, γιατί κολούθησαν ατή τήν ρθόδοξη σκητική μέθοδο δηλαδή τς καθάρσεως, το φωτισμο, τς Θεώσεως. Τήν φησαν δέ σέ μς τούς μεταγενεστέρους σάν ερά παρακαταθήκη, πως καί ατοί τήν παρέλαβαν πό τήν κκλησία, στε κολουθοντες ατή νά γιαζώμαστε καί μες καί νά βαδίζουμε κατάπαυστα τόν δρόμο τς Θεώσεως.
Ο εροί μνογράφοι μας γραψαν τούς θαυμασίους μνους γιατί κολούθησαν τήν ατή δό.
Ο μνωδοί καί ψάλτες συνέθεσαν τήν κατανυκτική καί δοξολογική βυζαντινή μουσική, πού πεκλήθη μουσική γγέλων, γιατί καί ατοί διλθαν διά τς ατς δο.
Ο εροί γιογράφοι, γιογράφησαν ρθόδοξα καί ληθινά καί πέρασαν στήν ρθόδοξη γιογραφία τό ποτέλεσμα τς Θεώσεως, πού εναι μεταμόρφωσις τν σωμάτων, θέα το κτίστου Φωτός, νωσις Θείας καί νθρωπίνης φύσεως. Γι᾿ ατόν τόν λόγον καί ο ρθόδοξες εκόνες δέν εναι πλοί ζωγραφικοί πίνακες πως τίς συνηθίζουν στήν Δύσι, πού προκαλον μόνον μία ξωτερική ασθησιακή εχαρίστησι.
Ο εροί ρχιτέκτονες δημιούργησαν τούς θαυμασίους ρθοδόξους ναούς πού εναι κατανυκτικοί καί βοηθον στήν προσευχή, γιατί καί ατοί ζοσαν τά στάδια τς πνευματικς τελειώσεως.

2ον. Ο πραγματοποιοντες θαυματουργικές άσεις εναι κυρίως κοιμηθέντες γιοι. Δύσκολα νθρωποι ν ζω θά δεχθον νά πιτελέσουν θαυματουργική ασι. Καί τοτο, διότι τό χάρισμα τς άσεως παιτε γάπη καί ταπείνωσι σέ ψιστο βαθμό. νας δέ ταπεινός οδέποτε θά δεχθ νά θαυματουργήση μφανς, δημοσίως καί μέ τυμπανοκρουσίες, πως συνηθίζουν ρισμένοι αρετικοί, «χαρισματικοί» καί μάλιστα πάνω σέ ξέδρα που τούς παρατηρον χιλιάδες  μάτια κόμα καί πό τήν τηλεόρασι.
πειδή μως εναι νθρωποι γάπης καί χουν λεήμονα καρδία θέλουν δέ νά βοηθήσουν τόν πάσχοντα συνάνθρωπο, γι᾿ ατό συνήθως θά προσευχηθον μυστικά σέ κάποιον γιο, στήν Παναγία στόν Χριστό, στε ταν πιτελεσθ ασι νά ποδοθ στούς γίους καί χι σέ ατούς.
3ον. Δέν εναι χωρισμένοι πό τήν κκλησία, καί ο σκητικοί  τους γνες δέν εναι ποτέλεσμα δικν τους πινοήσεων νεξαρτήτως το πνεύματος τς κκλησίας.
λλά σκονται ερισκόμενοι μέσα στήν ρθόδοξη κκλησία καί συμμετέχουν στά για μυστήρια, τσι στε γιασμός τους νά εναι ποτέλεσμα συνεργείας τς Θείας Χάριτος καί το προσωπικο τους γνα.

4ον. ξαιρετικά Κύριος μπορε νά δώση αματικό χάρισμα σέ γίους πού μαρτύρησαν. Ατοί γιάσθηκαν μέ τό αμα το μαρτυρίου τους, πως ο γιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Ραφαήλ, Νικόλαος, Ερήνη τς Μυτηλίνης, φραίμ τς Ν. Μάκρης καί πλθος λλων.
τσι λοιπόν μέ ατές τίς προϋποθέσεις ν Χριστ γωνιζόμενος πιστός, μπορε νά φθάση στήν Θέωσι καί τότε ν Κύριος κρίνει καί εδοκήση, μπορε νά τόν χαριτώση μέ τήν δωρεά κάποιου χαρίσματος, πως εναι τό αματικό.
Πολλοί διερωτνται γιατί σήμερα δέν συμβαίνουν θαύματα πως παλαιότερα. σως νεκα τς λιγοπιστίας μας διότι δέν εναι πρός τό συμφέρον μας. Σέ περίπτωσι, πί παραδείγματι, κάποιας σθενείας μας, τό πνευματικό μας συμφέρον μπορε νά εναι ντίθετο πρός τό προσωπικό μας θέλημα (δηλαδή τς άσεως). Καί τοτο συμβαίνει σως γιά νά σκηθομε στήν πομονή, στήν προσευχή, στήν ταπείνωσι πού φέρνει πόνος καί θλίψις τς σθενείας, γιά νά μάθουμε νά ναποθέτουμε τήν λπίδα μας στόν Θεό, καί γιά νά κτυπηθ λίγο γωϊσμός μας.
κκλησία μας εναι Σταυροαναστάσιμη. Πρέπει νά μάθουμεν νά σηκώνουμε μέ πομονή τόν Σταυρό πού χει πωμισθε καθ᾿ νας μας, νά μή βγάζουμε τό Θεο θέλημα καί ταν Κύριος εδοκήση βλέποντας τήν πομονή μας, θά μς χαρίση καί τήν Ανάστασι. Γι᾿ ατό δέν πρέπει νά θλιβώμαστε ν νίοτε παρά τήν σφοδρή πιθυμία μας δέν κανοποιονται διάφορα ατήματά μας καί δέν βλέπουμε νά πιτελονται θαύματα.
Ο γιοι Πατέρες λέγουν, τι τά θαύματα δέν εναι γιά τούς πιστούς, λλά γιά τούς πίστους λιγοπίστους. Ο πιστοί δέν θέλουν θαύματα γιά νά πιστεύσουν στόν Θεό. Τό τι τά θαύματα εναι δευτερεύοντα στήν ν γένει πνευματική μας πορεία, φαίνεται καί πό τά ερά γράμματα τς Θείας Εχαριστίας. γιος Νικόλαος Καβάσιλας, λέγει, τι στήν Θ. Εχαριστία δέν νθυμούμαστε τά θαύματα πού κανε Χριστός, λλά ναμιμνησκόμαστε «το Σταυρο, το τάφου, τς τριημέρου ναστάσεως». Καί ατό γιατί τά πάθη εναι ναγκαιότερα πό τά θαύματα το Χριστο, γιατί εναι ποιητικά τς σωτηρίας μας. Χωρίς τά πάθη δέν θά πρχε νάστασι, ν τά θαύματα εναι ποδεικτικά μόνον.
Ο γιοι πού κάνουν θαύματα χουν εδικό χάρισμα πό τόν Θεό, τό λεγόμενο θαυματουργικό χάρισμα. Δέν εναι δηλαδή νέργεια νθρώπινη, λλά νέργεια Θεο. Καί Θεός δέν δίνει στόν κάθε νθρωπο στόν κάθε γιο τό χάρισμα τς θαυματουργίας. πάρχουν μεγάλοι γιοι τς κκλησίας μας πού δέν τέλεσαν θαύματα, πως γιος ωάννης Πρόδρομος, (Iωάν. 1, 41), ν καί ταν μείζων τν προφητν.
Σήμερα παρατηρεται σέ ρισμένους αρετικούς κύκλους τό φαινόμενο πώς ρισμένα μέλη τους νομίζουν, τι πό μόνοι τους μέ δικές τους δυνάμεις σέ διάφορες θρησκευτικές τους συναθροίσεις,  μπορον νά λάβουν τήν Χάρι το γίου Πνεύματος καί κατόπιν νά πιτελον διάφορες (φαινομενικά) θαυματουργικές άσεις.
Θά προσπαθήσουμε νά ξετάσουμε λεπτομερς, ν συνεχεία, τόν τρόπο νεργείας τν αρετικν ατν τόμων.
Στίς συναθροίσεις τους τσι πως χουμε δε δίοις μμασι (στό Κολουέζι το Κογκό) πού γίνονται σέ κλειστό νοικτό χρο, ρχίζουν μέ μουσική στή διαπασν πού συνήθως διαρκε 1,30 ρα. Κατόπιν φο χει συγκεντρωθ ρκετός κόσμος καί τούς χουν προετοιμάσει μέ τήν μουσική, πού στήν ρχή εναι πια καί μετά γίνεται πιό ντονη, ρχίζει εροκήρυκας τήν μιλία του, πού συνήθως διαρκε 5 ρες.
ρχίζει κάπως μαλά μέ μικρές ξάρσεις πό δυνατές φωνές καί «λλελούϊα».
Πρός τό τέλος καταλήγει  σέ δυνατές φωνές, λαλλαγμούς καί κραυγές, πού δείχνουν ναν νθρωπο ξαλλο ερισκόμενον κτός αυτο καί πού προκαλε μία ξωφρενική κατάστασι ξάψεως, τήν ποία προσπαθε νά μεταδώση στό λαό καί νά τούς προκαλέση μία μαδική ποβολή καί στερία. λη προηγηθεσα προεργασία, «σκηνοθεσία» το μιλητή, σ᾿ ατό τό γεγονός τς μαδικς ποβολς πικεντρώνεται καί ποβλέπει.
πό τήν ψυχολογία γνωρίζουμε καλά, τι νας κροατής πού ερίσκεται σέ μία τέτοια παρά φύσι κατάστασι ξάψεως καί στερίας, κάνει πράγματα συνήθη, καί μειώνεται ασθητά τό πίπεδο τς νοήσεώς του.
Τότε πλέον ποτελε εκολη λεία γιά νά το πιβληθ ψυχολογικά προσωπικότητα το μιλητο, νά τόν τραυματίση ψυχολογικά βιάζοντας καί κακοποιώντας τό ασθημά τς πνευματικς λευθερίας του, καί νά τόν κάνη πειθήνιο ργανό του, φο δη το χουν νασταλ ρισμένες πνευματικές λειτουργίες.
Τότε ρισμένοι ρχίζουν νά φωνάζουν, νά σηκώνουν τά χέρια καί νά προφέρουν κατανόητες λέξεις, φαινόμενο τό ποον ατοί ρμηνεύουν ς γλωσσολαλιά. πίσης τότε ρχίζουν νά συμβαίνουν καί τά «θαύματα».
μιλητής παροτρύνει σους ποφέρουν πό κάποια σθένεια το σώματος νά κρατον τό σθενές σημεο κατά τήν ρα τς «προσευχς» του. γεμάτη κραυγές «προσευχή» του πού τίς ντείνουν κόμα περισσότερο τά δυνατά μεγάφωνα, γίνεται ταν χουν φθάσει λοι στό ζενίθ τς ξάψεως. ταν δέ τήν ποτιθεμένη ατή προσευχή τήν κούει νας τρίτος νηφάλιος κροατής, το προκαλε να ασθημα ποστροφς, ταραχς, ργς, γανακτήσεως καί λύπης τατόχρονα γιά τήν κατάπτωσι ατή. Πς δηλαδή ατός νθρωπος ερισκόμενος σέ τέτοια κατάστασι διανοητικς ταραχς, χει τήν ντύπωσι τι προσεύχεται; χαρακτηρισμός μως τς καταστάσεως ατς ς «προσευχς» εναι βεβήλωσι τς λέξεως.
Ατές καί παρόμοιες νώμαλες ψυχικές καταστάσεις πού προκαλονται τεχνητά, ο αρετικοί ατοί τίς ποδίδουν στό γιο Πνεμα. Ατό μως χι μόνο δέν εναι ληθές, λλά εναι καί βλασφημία κατά το γίου Πνεύματος. Τό γιο Πνεμα, πως προελέχθη, εναι Πνεμα ερήνης, Πνεμα πραότητος καί χι ξάψεως.
Τό Πνεμα το Θεο δέν ρχεται μέ τεχνητούς καί ψυχολογικούς τρόπους. Καί κατάνυξις πίσης δέν ρχεται μέ παρόμοιους τρόπους, πως προσπαθον νά τήν προκαλέσουν λλες αρετικές μάδες πού βιάζουν τόν αυτό τους στίς συνάξεις τους νά κλάψη, διά τς δημιουργίας προηγουμένως ψευδν συναισθηματικν καταστάσεων.
Τά δάκρυα δέ το νός, μεταδίδονται κατά να τρόπο μιμητικό - συναισθηματικό καί σέ λλους, στε νά χουν τήν ντύπωσι, τι κείνη τήν ρα βρίσκονται σέ μία διαίτερη νώτερη  πνευματική κατάστασι.
Μπορε νά παρατηρήση κάποιος, τι καί στούς ρθοδόξους πάρχουν τά δάκρυα. Τά δάκρυα μως γιά να πιστό χριστιανό, εναι μία ελογία. Ποιά δάκρυα μως; Τά δάκρυα τς μετανοίας, τά δάκρυα πού προέρχονται πό τήν δοξολογία καί γάπη πρός τόν Κύριον.
πάρχει τεράστια διαφορά τν δακρύων ατν τς Χάριτος, πό τά προηγούμενα τά συναισθηματικά. Πρέπει μως νά χη κανείς τήν σχετική μπειρία τν δακρύων τς Χάριτος γιά νά ντιληφθ το λόγου τό ληθές· καί τό πόσο πλαννται λοι ατοί μέ τό νά εναι εχαριστημένοι πού τρέφονται μέ ψεύτικες πνευματικές τροφές, μέ σκύβαλα καί χυρα.
λλά ο μπειρίες στίς αρετικές συνάξεις, δυστυχς δέν εναι μόνο ψυχολογικές. λλοτε εναι καί δαιμονικές. διάβολος κμεταλλεύεται τήν γωϊστική πιθυμία καί προσπάθεια το μιλητο νά πιβληθ ψυχολογικά στό κοινό. πίσης κμεταλλεύεται τήν ναζήτησι τέτοιων μπειριν πό μερικούς νθρώπους καί τούς παρουσιάζει διάφορα σημεα, τά ποα δέν εναι το Θεο, λλά δικά του, διαβολικά.
Ο νθρωποι ατοί δέν μπορον νά καταλάβουν, τι εναι θύματα το διαβόλου. Νομίζουν τι τά σημεα ατά εναι οράνια καί κ το γίου Πνεύματος. κόμη μπορε νά τούς δίδη διάβολος κάποια ψευδ προφητική κανότητα, πως δίδη στά «μέντιουμ».
Κύριος μως μς χει προειδοποιήσει· «γερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφται καί δώσουσι σημεα μεγάλα καί τέρατα» (Ματθ. κδ΄ 24). Καί ντίχριστος ταν θά λθη, δέν θά κάνη κακά πράγματα. Θά κάνη εεργεσίες, θεραπεες σθενν καί λλα θαυμαστά γιά νά πλανήση τούς νθρώπους, ε δυνατόν καί τούς κλεκτούς, γιά νά τόν πιστεύσουν ς σωτρα τους καί τόν κολουθήσουν.
Γι᾿ ατό χρειάζεται νά προσέχουμε. Κάθε νας πού κάνει σημεα καί προφητεύει δέν εναι πάντοτε κ Θεο, πως πάλι λέγει Κύριος·  «πολλοί ροσι μοι ν κείν τ μέρ · Κύριε, Κύριε, ο τό σ νόματι προφητεύσαμεν καί τ σ νόματι δαιμόνια ξεβάλομεν καί τ σ νόματι δυνάμεις πολλάς ποιήσαμεν; καί τότε μολογήσω ατος, τι οδέποτε γνων μς· ποχωρετε π᾿ μο ο ργαζόμενοι τήν νομίαν» (Ματθ. 7, 22-23).
πειδή διάβολος μετασχηματίζεται καί σέ γγελο φωτός προκειμένου νά μς πλανήση, πρέπει νά εμαστε πολύ πιφυλακτικοί στίς μπειρίες καί τά θαύματα. Πολλές φορές συμβαίνει διάβολος πού ταλαιπωρε πί τη κάποιο δαιμονισμένο, νά ποκρίνεται τι φεύγη καί τόν λευθερώνει  κατά τήν ρα τς ποτιθεμένης άσεως.
τσι μως πιτυγχάνει μεγαλύτερο κακό. φ᾿ νός μέν διότι στήν πραγματικότητα δέν λευθερώνει τόν ταλαίπωρο ατόν νθρωπο, λλά ργότερα πάλι πιστρέφει. φ᾿ τέρου δέ διότι μέ ατό τό τέχνασμα πλαν τούς θεατές πείθοντάς τους, τι δαιμονισμένος θεραπεύτηκε μέ τήν προσευχή το αρετικο μιλητο. πόστολος ωάννης μως μς συμβουλεύει: «γαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε». Δέν εναι λα τά πνεύματα κ Θεο.
ποδείξεις δέ τι δέν εναι κ Θεο, λλά δαιμονικά, πάρχουν ρκετές. Θά ναφέρουμε μόνο δύο περιπτώσεις, τίς πιό τραγικές. πρώτη εναι μαδική ατοκτονία χιλιάδων τόμων παδν παρομοίας αρέσεως πού συνέβη μέσα στήν ζούγκλα, πρίν 40 περίπου χρόνια, στήν μερική, καί δεύτερη, μαδική πάλι ατοκτονία 300 περίπου τόμων πρίν τρία περίπου χρόνια μέσα στήν κκλησία τους, στήν Γκάνα τς φρικς.
Καί στίς δύο περιπτώσεις, διάβολος χοντας καλλιεργήσει μεθοδικά τό πνεμα τς περηφανίας καί κενοδοξίας στούς ποιμένες τν αρετικν ατν μάδων, τούς θησε νά ποβάλουν τό ποίμνιό τους (μέ τούς προαναφερομένους τρόπους ποβολς καί ξαρτήσεως ψυχολογικς) καί νά τούς δηγήσουν στήν μαδική ατοκτονία, πείθοντάς τους, τι τσι θά κερδίδουν τήν Βασιλεία το Θεο, μέ ποτέλεσμα τήν αώνια πώλεια τς ψυχς τους.
προτεσταντισμός ποτελεται πό κατοντάδες αρέσεις. Μία πό τίς προτεσταντικές παραφυάδες, εναι ο πεντηκοστιανοί. Μόνο στίς Η.Π.Α πάρχουν 39 εδη πεντηκοστιανν. Πολλές π᾿ ατές δέν χουν καμία σχέσι μεταξύ τους.
ναφέρουμε τούς τίτλους ρισμένων πεντηκοστιανν μάδων· «Συνάθροισις τς κκλησίας το Θεο το ρους», «νσωματωμένη συνάθροισις τς κκλησία το Θεο», «Θέατρο Γάρ», «γρυπνη εραποστολή», «κκλησία τς μητέρας Χόρν», «κκλησία τς μητέρας Ρόμπερτσον», «ησος καί γρυπνη εραποστολή», «πόλοιπον τς κκλησίας το θεο», «ν πυρί βαπτισμένη κκλησία το Θεο, γιότητος μερικς», «κκλησία Ρόκ το Χριστο» «Ταμπερνάκλ», «κκλησία τς Μογέμα Κούκ», «θνική  καί πνευματική Δανιδικς νώσεως ναο τς κκλησίας το Θεο», «κκλησία το τετραγωνικο Εαγγελίου» κλπ.
πρτος πού δρυσε τήν μάδα τν πεντηκοστιανν τό 1900, ταν μερικάνος. κκλησία μως το Χριστο, ρθόδοξη κκλησία, χει λικία 2000 περίπου τν, γέννησε πολλούς γίους, καί κατόρθωσε νά πιζήση διά μέσου τν αώνων, ν καί πέστη ποικίλους καί ξοντωτικούς διωγμούς.
λοι ατοί πού μαρτύρησαν κατά τίς περιόδους τν διωγμν, λλά καί λοι ατοί πού γιάστηκαν μέ τήν σκησι σέ κάποιο Μοναστήρι σέ κάποιο κελλί στήν ρημο, εναι τό καύχημα καί δόξα τς κκλησίας μας.
πιστός ρθόδοξος λαός μας, ελαβούμενος τά για μαρτυρικά λείψανά τους, τά φύλαξε ς κόρη φθαλμο, που μπόρεσε καί τά συνέλεξε. Ατά δέ, πιτελον ποικίλες θεραπεες. ς συγκρίνουμε μως λους ατούς τούς αρετικούς «θαυματοποιούς», μέ τούς γίους τς κκλησίας μας, γιά νά χουμε τά κριβ γιά τήν πίστι μας συμπεράσματα.
Ο γιοί μας, πως προαναφέραμε, γωνίσθηκαν πρτα καί διλθαν λα τά στάδια πού δηγον στήν Θέωσι, σέ συνεχ κοινωνία μέ τήν κκλησία μας καί τά για μυστήριά της. Γι᾿ ατό ν θαυματουργον μυροβλύζουν τά για λείψανά τους, προηγουμένη τους βιοτή καί πλανής γνας τους, εναι γνήσια τεκμήρια πού μς πείθουν, τι εαρέστησαν τόν Θεό, ποος ν συνεχεί τούς κανε δρο τό χάρισμα τν αμάτων.
ντιθέτως, διερωτόμαστε, ατοί πού θέλουν νά μιμηθον τούς γίους μας στά θαύματα, μέ πιό τρόπο γωνίσθηκαν γιά νά Θεωθον, φο δέν γνωρίζουν κν τί εναι Θέωσι; καί φο εναι ξεκομμένοι πό τήν κκλησία;
φο δέν γνωρίζουν δέν παραδέχονται τήν παρξι τν κτίστων νεργειν το Θεο, πού εναι βασική προϋπόθεσις το νά νωθομε μέ τόν Θεό, νά Θεωθομε; Χωρίς μως τήν Θέωσι, ποιός εναι πί γς προορισμός μας;
Πρός τί πέβλεπε τό Μέγα Μυστήριο τς νσάρκου Οκονομίας το Κυρίου μας; Πς γιάσθηκαν φο δέν συμμετέχουν στά για Μυστήρια, στό γιο Μυστήριο τς Θείας Εχαριστίας, βασική προϋπόθεσι κι᾿ ατό γιά τήν σωτηρία μας; Πς δοκιμάστηκαν, πιό Σταυρό σήκωσαν;
Χωρίς Σταυρό μως δέν γίνεται νάστασις. Χωρίς νά σταυρωθ νθρωπος μέ τήν νηστεία, τήν μετάνοια, τήν ταπείνωσι, τήν προσευχή, τήν σκησι τήν παρθενία γιά τούς μοναχούς, μπορε νά δ τόν Θεό; Προηγεται Σταυρός στή ζωή το Χριστο καί το χριστιανο καί πεται νάστασι καί Πεντηκοστή. ν ατοί θέλουν νάστασι, Πεντηκοστή καί χαρίσματα πνευματικά, χωρίς νά σταυρώσουν τόν αυτό τους μέ τήν μετάνοια, σκησι, νηστεία καί τήν πακοή στήν κκλησία.
νας ποιμένας τς αρέσεως τν Πεντηκοστιανν δέν τηροσε τίς νηστεες, σως λόγω ντιδράσεως στούς σχετικούς κανόνες τς κκλησίας μας. Κάποια μέρα μως πεφάσισε νά καθιερώση τήν Πέμπτη ς μέρα νηστείας (καί χι τήν Τετάρτη τήν Παρασκευή, γιά νά μή συμπίπτη μέ τίς κανονικές μέρες νηστείας), καί ατό χι πό γάπη καί προσφορά πρός τόν ησον Χριστόν, λλά γιά νά ποκτήση τό χάρισμα τς άσεως τν δαιμονισμένων, κατά τό ρμα το Κυρίου, τι «τοτο τό γένος ν ουδενί δύναται ξελθεν, ε μή ν προσευχ καί νηστεί» (Μάρκ.  θ΄, 29).
τέτοιου εδους μως κζήτησι νταλλαγμάτων πό τό Θεον, πού θυμίζει νθρώπινες μπορικές συναλλαγές, εναι παράδεκτη στήν ρθόδοξη κκλησία. ντιλαμβανόμαστε, τι λογισμός ατός, εναι μπαιγμός τν δαιμόνων.

Τί συμβαίνει πίσης μέ τό πιδιωκόμενο π᾿ ατούς χάρισμα τς γλωσσολαλις;

Πράγματι στήν Καινή Διαθήκη ναφέρεται γλωσσολαλιά. Ο γιοι πόστολοι τήν μέρα τς Πεντηκοστς μιλοσαν τίς γλσσες τν λαν πού λθαν νά προσκυνήσουν στά εροσόλυμα, γιά νά τούς κατηχήσουν στό Εαγγέλιο. Τό Χάρισμα τς γλωσσολαλις, εναι Χάρισμα πού δόθηκε πό τόν Θεό στούς ποστόλους, γιά να εδικό λόγο. Γιά νά φέρουν τούς μή χριστιανούς στήν ρθή πίστι καί μετά παυσε.
Ο γιοι πόστολοι ταν μιλοσαν γλσσες, δέν μιλοσαν μέ ναρθες κραυγές σάν δαιμονισμένοι. Μιλοσαν δέ χι ποιεσδήποτε ξένες γλσσες, λλά ατν τν τόμων πού σαν κε στά εροσόλυμα καί δέν ξεραν τήν βραϊκή γλσσα, γιά νά κούσουν τά μεγαλεα το Θεο καί νά πιστεύσουν.
Ατά μως πού λαλον ο αρετικοί σήμερα, εναι κατανόητα. Γι᾿ ατό δικαιολογον καί τά χαρακτηρίζουν, τι εναι κάποια ρχαία  γλσσα, πού δέν εναι σέ χρήσι, δέν μιλεται σήμερα, λ.χ. τν νκας, τν ζτέκων κλπ.
Ατά μως δέν χουν καμία σχέσι μέ τό Χάρισμα τς γλωσσολαλις.
Μέσα σ᾿ ατή τήν σύγχυσι πού δημιουργεται, διερωτται κανένας μέ πιό τρόπο θά μπορέση νά προστατευθ πλός εσεβής χριστιανός, πό τήν νεδρεύουσα πλάνη;
πόστολος Παλος ναφέρει, τι ο χοντες τό Χάρισμα τς διακρίσεως τν πνευμάτων (Α΄Κοριθ. 12, 10), μπορον νά διακρίνουν τά πνεύματα, άν εναι κ το Θεο το διαβόλου. Ατό τό χάρισμα τό χουν ο πνευματικοί τς κκλησίας μας.
Γι᾿ ατό ταν χουμε τέτοιο πρόβλημα πρέπει πάντοτε νά ναφερόμαστε στόν πνευματικό μας, καί ατός θά διακρίνη τήν προέλευσι κάθε μπειρίας.
ς μή πιδιώκουμε λοιπόν μόνοι μας τά διάφορα ξωτερικά χαρίσματα, πως εναι τό αματικό, τό ποον μως γγυμονε πολλούς πνευματικούς κινδύνους, καί τά ποα εναι Θεο πόθεσι. κόσμος σήμερα δίδει μεγάλη σημασία σ' ατό, λλά δέν εναι τό μοναδικό.
γιος ωάννης τς Κλίμακος, διδάσκει τι μερικοί μακαρίζουν περισσότερο π᾿ λα τό θαυματουργικό χάρισμα, πού μπορε κανείς νά τό ξακριβώση εκολα. Ο νθρωποι μως ατοί γνοον, τι «πολλά εσί πέρτερα τούτου καί πόκρυφα». πάρχουν καί μεγαλύτερα χαρίσματα π᾿ ατό. Θά ναφέρουμε τρία τέτοια, πού εναι τά μεγαλύτερα πό τό θαυματουργικό χάρισμα.

Τό πρτον εναι τό χάρισμα τς μετανοίας, ταν δηλαδή κανείς μέ τήν χάρι το Θεο καί τήν δική του προσπάθεια μπορέση νά δ τήν σωτερική του κατάστασι καί νά ποκτήση ατογνωσία.
γιος σαάκ Σρος λέγει, τι κενος πού ξιώθηκε νά δ τόν αυτό του καί νά ννοήση τήν πνευματική του φτώχεια, εναι μεγαλύτερος πό κενον πού ξιώθηκε νά ναστήση νεκρούς νά δ τούς γγέλους.
Τό δεύτερο μεγάλο χάρισμα, εναι τς νιδιοτελος γάπης (ς νωτέρω) καί τό τρίτο, τό χάρισμα τς Θεολογίας.
Φυσικά ταν μιλάη γιά χάρισμα θεολογικό, δέν ννοε τήν νθρώπινη γνώσι τς Θεολογίας, τό πτυχίο τς Θεολογικς Σχολς, λλά τήν θεωρεία το Θεο. Θεολόγος εναι ατός πού εδε τόν Θεό, καί πομένως μπορε νά μιλήση γι᾿ Ατόν. Καί φο εδε τόν Θεό, γνωρίζει σαφς τήν διαφορά μεταξύ κτιστν καί κτίστων νεργειν, καί ρα μπορε ποτελεσματικά νά καθοδηγήση καί λλους νθρώπους.
τσι πάρχουν μερικοί πού δέν χουν μέν τό χάρισμα τν αμάτων, λλά πειδή χουν τό χάρισμα τς Θεολογίας μέ να Θεολογικό λόγο, μπορε νά θεραπεύσουν τήν ψυχή το νθρώπου. Καί ταν ψυχή θεραπευθ, τότε θεραπεύονται καί πολλές σωματικές σθένειες. Ατός λοιπόν πού χει τό χάρισμα τς θεολογίας καί εναι ρθόδοξος Πνευματικός πατέρας, χωρίς νά γίνεται ντιληπτό πιτελε καί σωματικά θαύματα. ψυχή θεραπευμένη βοηθ καί τό σμα.
Μέ τήν ν Χριστ ζωή, θά λλάξη ζωή μας, καί θά γίνουμε να θαμα. πάρχει μεγαλύτερο θαμα πό τό νά γίνη νθρωπος κατά χάριν Θεός;
χουμε δελφοί, τήν ελογία μέσα στήν γίαν μας κκλησία νά χουμε τήν χάρι το Θεο. χουμε τήν δυνατότητα νά οκειωθομε καί νά λάβουμε τήν μπειρία τς Χάριτος το Θεο, νά νωθομε μέ τόν Θεό καί μάλιστα π᾿ ατή δ τήν ζωή.
σύλληπτο πράγματι γεγονός γιά τή πεπερασμένη νθρώπινη λογική. Εναι πολύ λυπηρό πού ο χριστιανικές μολογίες γνοον πορρίπτουν τό ψιστο ατόν προορισμό καί τήν δόξα πού μς πιφυλλάσει Κύριος, ρκούμενοι μόνον σέ μία πλ θική καλλιτέρευσι το τόμου.
κκλησία μας εναι δοκιμασμένος σφαλής καί μοναδικός δρόμος σωτηρίας. Εναι αθεντική κκλησία το Χριστο, διότι χει τά σφαλ μέσα μέ τά ποα μς χειραγωγε στήν σωτηρία: τά για Μυστήρια, τήν παθοκτόνο νηστεία καί γενικώτερα  τόν γνα γιά τήν κάθαρσι πό τά πάθη, τήν παράμιλλη λατρευτική ζωή.
Ατοί πού ρνονται καί δέν δέχονται ατά, εναι στήν πραγματικότητα ρνητές τς πίστεως, συμβιβασμένοι μέ τό κοσμικό λιστικό πνεμα. Γι᾿ ατό καί ρνονται τήν ποστολοπαράδοτη νηστεία, ρνονται τήν μοναχική φιέρωσι, ρνονται τούς Θείους καί ερούς κανόνες τν Συνόδων καί τν πατέρων, καί συγκαταβαίνουν στήν πατηλή νθρώπινη γνώσι μέ τά φιλοσοφικά καί ρθολογιστικά της παραληρήματα.
Εναι κκλησία τν προφητν, τν ποστόλων, τν Μαρτύρων τν γίων μέχρι καί τν τελευταίων, πως εναι το γίου καί θαυματουργο Νεκταρίου. Εναι κκλησία πού κρατ τήν διδασκαλία το Εαγγελίου νόθευτη δ καί 2000 χρόνια, ν καί φοβεροί αρετικοί τήν πολέμησαν, εκονομάχοι, καθώς καί ατοκράτορες μέ στρατιές καί κοσμικές δυνάμεις.
Δέν μπόρεσαν μως νά τήν γκρεμίσουν. Χιλιάδες εναι ο μάρτυρες τς κκλησίας, καί μως ατή οδέποτε νικήθηκε, ν καί καμιά φορά φαίνεται  τι καταβάλλεται προσωρινά. σο πολεμεται τόσο δυναμώνει καί λαμπρύνεται.
ν θέλουμε κάποια πόδειξι στά προαναφερόμενα, ς πάρουμε καί ς δοκιμάσουμε τόν γιασμό μας. Θά διαπιστώσουμε, τι πάντοτε διατηρεται ναλοίωτος. σοι χουν γιασμό στό σπίτι τους, γνωρίζουν, τι σο χρόνο καί νά μείνη, οδέποτε χαλ. Ατή εναι ληθινή πίστι μας.
Εναι λυπηρό νά βλέπη κανείς τομα πού μπορε νά μή εναι χριστιανοί, λλά μως ποθον τήν σωτηρία τς ψυχς τους, νά μή προσέρχονται στήν ληθινή, τήν γνησία πηγή τς σωτηρίας, λλά νά κολουθον θολά πνευματικά νερά, αρέσεις πού προέρχονται πό νεοφανες «σωτρες».
λλά γιά τούς λλους, μπορε νά πάρξη κάποιο λαφρυντικό, γιά μς μως τούς ρθοδόξους πού χουμε τήν ληθινή πίστι, τέτοια παράδοσι, τόσους γίους, τόσα Μυστήρια, τόσα για λείψανα, τόσες θαυματουργικές εκόνες, τόσους γίους Μάρτυρες καί Πατέρες, δέν πάρχει κανένα λαφρυντικό δικαιολογία.
Τυχόν ποχώρησι πό τήν κκλησία μας θά εναι φοβερή καί συγχώρητη ποστασία πό τόν Θεό τν πατέρων μας. ν βρεθ κάποιος κτός κκλησίας που εμαστε, ποιός θά τόν σώση; Ποιό γιο Πνεμα θά συγχωρήση τίς μαρτίες του, καί ποιά κκλησία θά πρεσβεύη μετά τόν θάνατό του γιά τήν ψυχή του;
ποιος ρθόδοξος πεθαίνει ς ρθόδοξος, νά ξέρουμε τι χει λπίδα σωτηρίας. ν ποιος βγ πό τήν κκλησία, στω καί ν νομίζει τι χει καλά ργα, δέν χει λπίδα σωτηρίας.
Γι᾿ ατό ς μένουμε στήν ρθόδοξη κκλησία μας, πιστοί καί μετακίνητοι μέ να γιο πεσμα μέχρι τέλους γιά νά χουμε καί λοι μες, μέ τήν χάρι το Θεο καί τήν ελογία τς Παναγίας μας, λπίδα σωτηρίας.

Μοναχός Πέτρος Γρηγοριάτης
κτωβρίου 2000
Μνήμη γίου Διονυσίου
το ρεοπαγήτου





(Πηγή και Ἐπιμέλεια κειμένου  Αναβάσεις)

Ε
χαριστομε τόν πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν ελογία καί τήν δεια δημοσίευσης


 http://www.alopsis.gr/alopsis/thavma2.htm

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου