Σελίδες

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Μοναχός Νικόδημος Γρηγοριάτης (1955-2009): 'Ἕνας ἄγγελος ἔφυγε ἀπό ἀνάμεσά μας'




 Μέ ατή τήν φράση, τήν ποία πολλές φορές πανέλαβε ο σεβαστός Γέροντας μας π. Γεώργιος, ξέφρασε ατό πού νοιωθε λη δελφότητά μας λλά καί λοι σοι ζησαν τόν π. Νικόδημο στό σύντομο χρονικό διάστημα πού  γάπη το Θεο τόν φησε κοντά μας. Καί ντως!  π. Νικόδημος ταν μία γγελική παρξη, λοκληρωτικά φιερωμένη στόν Θεό ξ παλν νύχων.
πως ο γιοι γγελοι χουν ς κύριο ργο τούς τήν κατάπαυστο δοξολογία το Θεο, τσι και ο π. Νικόδημος. Λάτρευε πό μικρς λικίας τόν γιο Θεό μέ λη τήν ψυχή του καί τήν καρδία του καί Τόν δόξαζε μέ ργα καί λόγους.

πως ο γιοι γγελοι γαπον καί λατρεύουν μέ λη τήν παρξή τους τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό, ξ Ο «πάσα δόσις γαθή καί πν δώρημα τέλειον» γιά λη τήν κτίσι, γι` ατό καί πακούουν διακρίτως στό θέλημά Του, καί τό νομα το Θεο ποτελε γι' ατούς πόθεση περάντου χαρς καί εφροσύνης, τσι και  π. Νικόδημος. Λάτρευε μέ λο του τό εναι τόν Θεό, τό νομά Του εχε συνεχς στό στόμα καί τήν καρδιά του καί μέχρι τελευταίας του ναπνος να μόνο ζητοσε, πώς θά κτελε τό θέλημα το Θεο ν πάση πληρότητι καί τελειότητα.
Καί πειδή γνώριζε κ πείρας τι κφραστής το θείου θελήματος γιά τόν ποτακτικό εναι ο Γέροντάς του καί τι κάθε ελογία το Θεο ρχεται στόν ποτακτικό μέσω το Γέροντός του, περαγαποσε τόν Γέροντα. Τό νομα το Γέροντος ταν πάντοτε στήν καρδιά καί τά χείλη το π. Νικοδήμου καί τό θέλημα το Γέροντος παρέγκλιτος κανών γιά τήν ζωή του. λεγε χαρακτηριστικά: «Χριστέ μου, θέλω νά σέ πολαύσω. μως δέν θέλω νά σέ πολαύσω μεσα, πειδή δέν εμαι ξιος γι' ατό, λλά μέσω το Γέροντός μου. Βλέποντας τόν Γέροντα, θέλω νά βλέπω σένα. κούοντας τήν φωνή το Γέροντος, θέλω νά κούω τήν δική Σου φωνή. Τό θέλημα το Γέροντος νά εναι γιά μένα τό θέλημά Σου»...
Εχε πόλυτη φαρμογή γιά τόν π. Νικόδημο ατό πού ναφέρει ο γιος ωάννης τς Κλίμακος στόν λόγο του «περί πακος», που περιγράφει τήν θαυμαστή ζωή τν μοναχν νός κοινοβίου: «σωτερικά, στά βάθη τς ψυχς τους νέπνεαν σάν κακα νήπια τόν Θεόν καί τόν Γέροντα». Η πακοή το π. Νικοδήμου στό θέλημα το Θεο ταν μαρτυρική. λη  ζωή του ταν να τελείωτο μαρτύριο, τό ποο μως πέμεινε γόγγυστα, μέ χαρά καί ασιοδοξία ξιοθαύμαστη, δοξάζοντας τόν Θεό. Γι' ατό καί πρε πολλή Χάρη πό τόν Θεό.

σχέσις το π. Νικόδημου μέ τόν Χριστό καί τήν γία Του κκλησία δέν ταν συμφεροντολογική. Δέν διάλεξε τόν Χριστό, γιά νά πέραση καλά στήν παροσα ζωή. γάπησε τήν σταυρό το Χριστο, γί ατό καί ξιώθηκε καί τς ναστάσεώς Του. ποδέχθηκε λοκαρδίως τόν λόγο το Χριστο: «Ε τίς θέλει πίσω μου λθεν, παρνησάσθω αυτόν καί ράτω τόν σταυρόν ατο καί κολουθείτω μοι» (Μάτθ. ιστ' 24). Γι' ατό καί λαβε τήν παρά το Θεο νίσχυση στά μακρά καί πίπονα γωνίσματα τς πομονς: «ν τ κοσμ θλίψιν ξετε, λλά θαρσετε, γώ νενίκηκα τόν κόσμον» (ωάν. ιστ' 33).

πως ο γιοι γγελοι χουν νεπιφύλακτη πίστη καί μπιστοσύνη στόν Θεό, τσι και ο π. Νικόδημος.  διάκριτος πακοή του στό θέλημα το Θεο, πως το τό ξέφραζε ο Γέροντάς του, πού γιά τόν π. Νικόδημο ταν να συνεχές πέρασμα μέσα πό τόν πόνο καί τό μαρτύριο, ατό πέδειξε. Τήν μετακίνητη μπιστοσύνη του καί πίστη του στόν Θεό καί στόν Γέροντά του, στό πρόσωπο το ποίου, πως προείπαμε, βλεπε τόν διο τόν Χριστό.
πως γνώρισμα τν γίων γγέλων εναι η τελεία καθαρότης,  παρθενία και  γιότης, τσι καί  π. Νικόδημος, ν καί ναγκάσθηκε νά ζήση μεγάλο μέρος τς ζως το ν μέσω το κόσμου, διατήρησε τό σμα καί τήν ψυχή του καθαρά καί παρθένα ως καί ψιλο λογισμο, κατά τόν λόγο το γίου Γρηγορίου το Παλαμ: «κριβής παρθενία η πρός πάσαν κακίαν συνδύαστος γνώμη» (Ες τόν Εαγγελιστήν ωάννη ν, 3). Γι` ατό καί ξομολογετο συνεχς, κόμη καί τόν παραμικρό λογισμό πού πήγαινε νά τόν χωρίσει πό τόν Θεό, τόν Γέροντα τούς δελφούς του. Η συνείδησίς του ταν λεπτότατη. μέσως συνελάμβανε κάθε τί τό ντίθεο, τό ποο μέσως ξομολογετο.

πως ο γιοι γγελοι εναι «λειτουργικά πνεύματα ες διακονίαν ποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεν σωτηρίαν» (βρ. α' 14), τσι και ο π. Νικόδημος κατεφλέγετο πό νείκαστο πόθο νά εεργετ τούς λλους καί νά κερδίζη ψυχές πρός σωτηρίαν. λεγε: «Χριστέ μου, θέλω μέ τι συμβαίνει στήν ζωή μου νά δοξάζεται τό Πανάγιό Σου νομα, νά φελονται ο δελφοί μου καί γώ νά σώζωμαι».

Γιά τόν π. Νικόδημο ο αυτός του ταν πάντοτε σέ δεύτερη μοίρα. Πρτα πρεπε νά ναπαυθον ο λλοι. ναφέρουμε στό σημεο ατό τήν μεγάλη γάπη μέ τήν ποία διακόνησε τούς δελφούς του, μοναχούς καί λαϊκούς, σο καιρό ταν στό μοναστήρι, τακτοποιώντας μέ περβολική σχολαστικότητα τά το διακονήματός του, στό ποο παρέμενε τελείωτες ρες, καί πηρετώντας λους μέ ατοθυσία, ετε ς παραηγουμενιάρης ετε ς ρχοντάρης ετε ς γηροκόμος ετε ς διακονητής ποιουδήποτε λλου διακονήματος. Τίποτε δέν κρατοσε γιά τόν αυτό του. Χαρά του ταν νά χαίρωνται καί νά φελονται ο λλοι. πό τά χέρια του πέρασαν πολλά λικά ντικείμενα καί χρήματα, γιατί ο νθρωποι τόν γαποσαν καί το τά μπιστεύονταν. μως λα τά χρησιμοποιοσε γιά νά δίνη χαρά στούς λλους. «Γιά νά χαρον», πως πολύ χαρακτηριστικά λεγε: «δωσα στόν τάδε τό τάδε ντικείμενο γιά νά χαρ» «το ψαλα τό τάδε τροπάριο γιά νά χαρ».

μως κε πού δαπάνησε πλόχερα τόν αυτό του ταν στό νά παρηγορ τελείωτες ρες τούς πελπισμένους, νά χαροποιε τους λυπημένους, νά γλυτώνει πό τά νύχια το νοητο δράκοντος τούς πλανεμένους, νά δηγε στήν πνευματική ζωή τούς πομακρυσμένους πό τόν Χριστό καί τήν σωτηρία, νά ερηνεύει τούς ταραγμένους καί νά προσπαθε νά λυτρώνει πό τήν σύγχυση τν λογισμν καί τν παθν τούς συγχυσμένους νθρώπους τς ποχς μας. Η μεγάλη κοσμοσυρροή κατά τήν νεκρώσιμη κολουθία, πού τελέσθηκε στήν διαίτερη πατρίδα του, τόν Πειραιά, καθώς καί ο αθόρμητες κδηλώσεις κόμη καί γνώστων νθρώπων πού τυχε νά γευθον τά γλυκύτατα καί παρηγορητικά του λόγια, ποτελον κφραση τς μεγάλης γάπης πού  λαός το Θεο, καί μάλιστα τς διαιτέρας του πατρίδος, τρεφε πρός τόν π. Νικόδημο, χάριν τς δικς του γάπης καί οσιαστικς προσφορς του πρός ατόν.

Τί νά πομε γιά τήν θεομίμητη ταπείνωσή του; ταν πό τούς ρχαιότερους μονάχους της Μονς μας. ταν καθαρότατος ψυχή καί σώματι καί περάξιος γιά τήν εροσύνη. Ο πόθος του γιά τόν Θεό νείκαστος καί γιά τήν γία εροσύνη νείπωτος. Γι` ατό ξ λλο τελείωσε καί τήν Ριζάρειο κκλησιαστική σχολή. μως ταν ο Γέροντας το νακοίνωσε τι δέν θά τόν προωθήση στήν εροσύνη, ποδέχθηκε ναντίρρητα τήν πόφασή του ατή. ρχοντο νεώτεροί του στήν Μονή καί γίνοντο ερες. Και ο π. Νικόδημος οτε ζήλευε, οτε φθονοσε γι' ατό. πεναντίας χαίρετο μέ τούς νέους ερες καί ξέφραζε τόν πόθο του πρός τήν γία εροσύνη μέ τήν βαθειά τιμή καί τόν σεβασμό πού πέδιδε σέ ατούς. Μς λεγε τελευταα ο σεβαστός Γέροντάς μας: «ναρωτιόμουν πώς ο π. Νικόδημος διατηροσε διάλειπτα τήν μνήμη το Θεο μέσα του». Καί βρκα τήν πάντηση: «Διότι εχε πάντοτε βαθειά ταπείνωση».

Ο γιοι γγελοι ς σώματοι δέν χουν νάγκη πραγμάτων καί παρχόντων, λλά καί  π. Νικόδημος δέν θησαύρισε ποτέ θησαυρούς πί τς γής, «που σής καί βρσις φανίζει καί που κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι» (Μάτθ. στ' 19), λλά «ν οραν», διαμοιράζοντας, πως προείπαμε, λα σα περνοσαν πό τά χέρια του στούς λλους.

Ο π. Νικόδημος -κατά κόσμον ωάννης Κάντζας-γεννήθηκε στόν Πειραιά πό πλούς, ελαβες καί νάρετους γονες, τόν Χρστο καί τήν Χρυσούλα, τό 1955. Εχε κόμη να δελφό, νεώτερο, τόν Παρασκευά,  ποος κρίμασιν ος οδε Κύριος φονεύθη σέ τροχαο δυστύχημα παραμονές το γάμου του σέ λικία μόλις 25 τν.

 π. Νικόδημος πό πολύ μικρή λικία πόθησε τήν γγελική ζωή τν μοναχν. ταν κ κοιλίας μητρός φορισμένος γιά νά φιερωθε στήν λατρεία το Θεο. Γνώρισε τόν σεβαστό Γέροντά μας στήν ερά Μονή γίου Γεωργίου ρμα Χαλκίδος τό 1972, ταν ο Γέροντας ταν γούμενος σ' ατήν. πό νεαρς λικίας διεκρίνετο γιά τήν ελάβειά του, τόν Θεο του ρωτα, τήν γνότητά του, τήν σοβαρότητά του, τήν πίστη του στόν Θεό, τήν δοξολογική του στάση πέναντί Του, τήν ταπείνωσή του, τήν πομονή του στίς θλίψεις, τήν νυπόκριτη γάπη του πρός λους.

Ερισκόμενος δη στήν πιθανάτιο κλίνη κμυστηρεύθηκε σέ κάποιο δελφό: «πό μικρό παιδί πολύ γάπησα τόν Θεό. Ζήλευα τούς γίους Μάρτυρας καί τούς παρακαλοσα: "γιοι Μάρτυρες, σς παρακαλ, δστε μου μία σταγονίτσα πό τήν γάπη σας πρός τόν Χριστό"». Καί συνέχισε: «δελφέ μου, ελικρινά σου λέω. Ατό πού τότε ζητοσα, τώρα τό γεύομαι». Καί μετά πό λίγο πρόσθεσε: «Δέν μποροσα νά καταλάβω τόν λόγο το ποστόλου "ζ δέ οκέτι γώ, ζ δέ ν μοί Χριστός". Ελικρινά σου λέγω, δελφέ μου, τώρα τόν ζ». λεγε τά λόγια ατά λίγο πρίν τήν κοίμησή του, ν φερε στό σμα του τά στίγματα τν παθημάτων πού πέμεινε πό γάπη πρός τόν Χριστό καί τόν πλησίον. Θά μπορούσαμε νά διαβεβαιώσουμε τι ό π. Νικόδημος ξεπλήρωσε μέ κάθε δυνατή τελειότητα τήν ντολή το Χριστο «γαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ξ λης της καρδίας σου καί ξ λης της ψυχς σου καί ξ λης της διανοίας σου καί ξ λης της σχύος σου... καί τόν πλησίον σου ς αυτόν» (Μάρκ. β' 30-31). Δέν εναι λοιπόν παράδοξο πού ξιώθηκε νά λάβη μικρή γεύση πό ατά πού ο γιοι ζησαν, φ' σον και ο π. Νικόδημος κολούθησε τό παράδειγμα των.

Τόν νθυμεται Γέροντάς μας, ταν τόν πρωτογνώρισε στόν γιο Γεώργιο τς Χαλκίδος, ς να ελαβέστατο νέο, πού στέκεται πλησίον κάποιου κίονος το ναο, λον στραμμένο στόν αυτό του καί προσευχόμενο μετά δακρύων καί κατανύξεως, πού προεδήλωνε τσι πρίν πό τήν ναρξη τν μοναχικν γωνισμάτων του τήν μετέπειτα θαυμαστή βιωτή του.
ταν συνέβη τό θλιβερό γεγονός το τραγικο θανάτου το δελφο του,  π. Νικόδημος ταν δη μοναχός στό γιον ρος. Πληροφορήθηκε τό λυπηρό κουσμα μέ πολλή ρεμία. Πόνεσε βαθύτατα μέν λλά δέν φησε τόν αυτό του νά σκεφτε, νά επε νά πράξη κάτι νάρμοστο. φυγε σπευσμένα πό τό γιον ρος γιά νά παρευρέθη στήν κηδεία. Κατά τήν διάρκεια τς νεκρώσιμου κολουθίας στέκεται πλησίον του νεκρο, σύννους, κστατικός καί μετά δακρύων. ταν ργότερα ρωτήθηκε τί σκέπτεται τήν ρα κείνη, ατός πήντησε: «Μελετοσα καί θαύμαζα τά μεγαλεία το Θεο». δού τεκμήριο ψυχς θεοφιλος, πού ζ καί ναπνέει μόνο γιά τόν Θεό καί τήν δόξα Του! Ερισκόμενος πρό το κεκοιμημένου φίλτατου δελφο του δέν λυγίζεται πό τά βλεπόμενα λυπηρά, λλά κινετο πρός δοξολογία το Θεο γιά τά μή βλεπόμενα γαθά τς βασιλείας Του, στά ποα μετέβαινε  δελφός του.
μως προσδόκητος θάνατος το δελφο του βύθισε σέ νέκφραστο πένθος τήν οκογένειά του. Ο πατέρας του, μή ποφέροντας τό τραγικό γεγονός, πολύ σύντομα γκατέλειψε τήν παροσα ζωή προσβεβλημένος πό βαρεία καί νίατο νόσο.

ταν  συνοδεία το Γέροντος μεταφυτεύθηκε πό τόν γιο Γεώργιο ρμα Χαλκίδος στό γιον ρος, τό καλοκαίρι το 1974, ς νας ξ ατν και  π. Νικόδημος ερέθη στό γιον ρος. Πιστός τηρητής τν πιταγν τν γίων Πατέρων σκέφθηκε τι δέν θά μποροσε νά ξαναβγε πό τό γιον ρος. Γι' ατό καί δέν κατανοοσε πς θά ταν δυνατόν νά βοηθ τούς λλους, μέ ργα καί λόγους, πόθος πού πως προείπαμε κατέφλεγε πό μικρας λικίας τήν ψυχή του. μως ο γιος Θεός δέν φησε νεκπλήρωτη οτε τήν πιθυμία του ατή.

Μετά τήν κοίμηση το δελφο του καί το πατέρα του μεινε μόνη καί προστάτευτη νθρωπίνως η μητέρα του, κ. Χρυσούλα, καί μάλιστα μέ πολλά καί σοβαρά προβλήματα γείας, χωρίς κάποιον συγγεν πού θά μποροσε νά τήν φροντίζει. Ο σεβαστός Γέροντάς μας, πού γαπ χι μόνον τά πνευματικά του τέκνα λλά καί τούς γονες των, πού τά προσέφεραν στόν Χριστό καί τήν Παναγία, φροντίζοντας καί γιά τήν κ. Χρυσούλα, πέστειλε τόν π. Νικόδημο στήν πατρίδα του, τόν Πειραιά, γιά νά τς συμπαρασταθε. Βέβαια ο συμφυρμός το μονάχου μέ τόν κόσμο, καί μάλιστα γιά μακρό χρονικό διάστημα, εναι πράγμα πολύ πικίνδυνο. Στήν περίπτωση μως το π. Νικοδήμου ο Γέροντάς μας δέν δίστασε νά τόν στείλει ν μέσ τν θορύβων το κόσμου, μπιστευόμενος βέβαια στήν πανσθενουργό θεία Χάρι λλά καί στήν ψηλή πνευματική κατάστασι το π. Νικόδημου,  ποία ταν θεμελιωμένη στήν κράδαντη βάσι τς πίστεως στόν Θεό καί τς μπιστοσύνης στόν Γέροντα, Καί δέν στόχησε στήν πόφασή του ατή. Συγχρόνως μως και  π. Νικόδημος βλεπε πίσω πό τήν πόφαση ατή το Γέροντος τό σχέδιο τς γάπης το Θεο λλά καί τήν θεία νεύσι στήν θεοφιλ πιθυμία του νά συμπαρίσταται στούς χειμαζομένους δελφούς του κ το κόσμου, τούς καταπονούμενους πό τούς ποικίλους πειρασμούς καί τά βάσανα.

πί μία δεκαετία -μέχρι τήν κοίμησή της- παρέμεινε ο π. Νικόδημος κοντά στήν μητέρα του, πηρετώντας την μέ ατοθυσία καί αταπάρνηση καί χοντας συνείδηση τι  πακοή του ατή εναι λογική συνέχεια τς πακος του στόν Γέροντά του καί τήν δελφότητά του, συμφώνως πρός τίς μοναχικές του ποσχέσεις κατά τήν κολουθία τς κουρς το Μεγάλου καί γγελικο Σχήματος. Διότι δέν ξλθε ατεξουσίως στόν κόσμο λλ' ξ πακος.
Καί πράγματι,  π. Νικόδημος ζησε μέ κάθε κρίβεια, πληρότητα καί τελειότητα τήν μοναχική ζωή ν μέσ Πειραιε. Ξεπέρασε λους μς, πού κατά τό διάστημα ατό δέν πομακρυνθήκαμε καθόλου πό τήν Μονή μας. κανε πολύ καθαρότερη καί κριβέστερη πακοή πό μς, πού μασταν συνεχς κάτω πό τήν σκέπη το Γέροντος. Ο π. Νικόδημος, συμφώνως καί πρός τήν μαρτυρία πολλν, λαϊκν καί μοναχν, νέπνεε, ζοσε καί νεργοσε κάθε τί χοντας συνεχς τό νομα καί τίς ντολές το Γέροντος στό στόμα καί τήν καρδιά του. Γί ατό καί ελογήθηκε πολύ πό τόν Θεό. Διατήρησε καθαρότητα ψυχς πολύ νώτερη πό λους μς, πού δέν ντικρίσαμε κάτι πό τήν ματαιότητα το κόσμου ερισκόμενοι διαρκς μέσα στό Περιβόλι τς Παναγίας μας. Καί ξιώθηκε πολλν χαρισμάτων πό τόν Θεό, τς πομονς, τς καρδιακς χαρς, τς τελευτήτου δοξολογίας το Θεο, το παρηγορητικο λόγου πρός τούς τεθλιμμένους, τς γάπης πρός λους, λόγω τς καθαρότητάς του ατς, κατά τόν λόγο το Κυρίου: «μακάριοι ο καθαροί τή καρδία, τι ατοί τόν Θεόν ψονται» (Μάτθ. ' 8). Ατά εναι τά θαυμαστά ργα πού πιτελε  Χάρις το Θεο, ταν βρε νθρώπους ξιους αυτο καί δεκτικούς τν Θείων πιλάμψεων.

σο καιρό παρέμεινε στόν Πειραιά, δέν ἔπαυσε νά εεργετ τόν λαό το Θεο μέ τό παράδειγμά του, τά ργα του καί τούς λόγους του. Τά λόγια του ταν πάντοτε θεοφιλ. Ποτέ δέν ργολογοσε οτε στειευόταν. Μιλοσε τελείωτες ρες, ετε διά ζώσης ετε τηλεφωνικά, χωρίς μως ποτέ νά κστομίζει πράγματα μάταια  ψυχοβλαβ. Μοναδικός σκοπός του ταν παντοτε  φέλεια το πλησίον. γαποσε λους ς γνησίους δελφούς του. Μέχρι τά τελευταία του, ν και η δύσπνοια τόν δυσκόλευε νά μιλε λεύθερα, δέν σταμάτησε νά διδάσκει, νά παρηγορε καί νά νισχύει τούς λλους.

Δέν στέρησε μως καθόλου καί στήν μπρακτη λεημοσύνη ατν πού εχαν νάγκη. Θά μπορούσαμε νεπιφύλακτα νά παναλάβουμε καί γιά τόν π. Νικόδημο τόν ψαλμικό λόγο: «σκόρπισε, δωκε τος πένησιν δικαιοσύνη ατο μένει ες τόν αώνα το αἰῶνος» (Ψάλμ. ρια' 9). Πέρασαν πό τά χέρια του πολλά πράγματα ξίας λλά καί χρήματα πού το μπιστεύονταν ελαβες Χριστιανοί. Τήν δια στιγμή μως τά χάριζε πλόχερα σέ σους  γαπώσα καρδία του κρινε τι τά εχαν νάγκη.
ταν μετά τήν κοίμηση τς μητέρας το ερέθη καί πάλι γιά λίγο στό Μοναστήρι μας, συμπεριφερόταν σάν νά μή εχε λείψει καθόλου πό τήν Μονή, ποδεικνύοντας τσι τι οδέποτε πομακρύνθηκε πό Ατήν νοερά καί καρδιακά.

 μακρά νασχόλησής του μέ τά προβλήματα τς γείας τς μητέρας του δέν το πέτρεπε νά σχοληθε μέ κάποια προβλήματα τς δικς του γείας, τν ποίων  σοβαρότης πό λάθος κτίμηση τν ατρν δέν εχε γίνει ντιληπτή. ταν μως μετά τήν κοίμηση τς μητέρας του θέλησε νά σχοληθε πιό προσεκτικά μέ ατά, διεγνώσθη βαρεία καρδιακή νεπάρκεια τελικο σταδίου. νθρωπίνως  μόνη δυνατή θεραπεία πού πρχε ταν  μεταμόσχευσις καρδίας. μως παρά τίς πανειλημμένες προτάσεις τν ατρν μέχρι καί τήν τελευταία μέρα τς ζως του, δέν δέχθηκε νά μεταμοσχευθε. γαποσε καί χαίρετο τήν ζωή. Μέ πολύ μεγάλη σχολαστικότητα τηροσε τίς δηγίες τν ατρν, θεωρώντας τήν μέλεια ς φάμαρτη κατά τόν ποστολικό λόγο: «οκ οδατε τι ναός Θεο στε καί τό πνεμα το Θεο οκε ν μίν; Ε τις τόν ναόν το Θεο φθείρει, φθερε τούτον ο Θεός» (Α' Κόρ. γ' 16). λεγε χαρακτηριστικά: «θέλω νά ζήσω. Βάλτε μου τήν τεχνητή καρδιά τι λλο τεχνικό μέσο διαθέτει η πιστήμη. μως ποτέ δέν πρόκειται νά δεχθ μία καρδιά πού θά προέρχεται πό να "γκεφαλικά νεκρό",  ποος γιά μένα δέν εναι νεκρός λλά ζν καί βαρύτατα πάσχων σθενής». Τήν πεποίθησή του ατή, τήν ποία πολλές φορές εχε περασπιστε στό παρελθόν, πρίν κόμη μφανιστεῖ τό πρόβλημα τς γείας του, πεστήριξε καί τώρα μέ πόλυτη ερήνη καί σταθερότητα λλά καί μέ τό παράδειγμά του.

Ο π. Νικόδημος ασθανόταν τό «νάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο» σάν «δεύτερο μοναστήρι του», πως χαρακτηριστικά λεγε. γαποσε λους τους ργαζομένους στό δρυμα, ατρούς, νοσηλευτικό καί πηρετικό προσωπικό, λλά καί πολύ γαπτο πό ατούς. Βοηθήθηκε πολύ πό λους, καί μάλιστα πό τόν κ. Γ. Α., πού τόν θεωροσε κατ' ξοχήν ατρό του, ριστο πιστήμονα, νιδιοτελ, γεμάτο πό γάπη γιά λους τους σθενες του καί λως διαιτέρως γιά τόν π. Νικόδημο. Ο συγκεκριμένος ατρός γωνίσθηκε μέ λες τίς δυνάμεις του νά παρατείνει τήν ζωή το π. Νικόδημου, λπίζοντας καί σέ κάποιο νεώτερο πίτευγμα τς πιστήμης, «προκειμένου νά συνέχιση τήν ψηλή ποστολή του», πως λεγε, πειδή βλεπε τήν μεγάλη βοήθεια πού λάμβαναν σοι τόν πλησίαζαν. Παρετάθη μάλιστα ζωή το π. Νικόδημου μέ τήν Θεία βοήθεια καί χάρις στίς προσπάθειες τν ατρν πολύ περισσότερο πό σο προέβλεπαν τά κατά καιρούς δημοσιευόμενα στά πιστημονικά περιοδικά πορίσματα τς πιστήμης.

μως καί  π. Νικόδημος παραμένοντας στό «νάσειο» βοήθησε πολύ μέ τήν Χάρι το Θεο καί τούς σθενες καί τούς συνοδούς των καί τό νοσηλευτικό προσωπικό του.  περβάλλουσα γάπη το π. Νικόδημου γιά τόν Θεό ξεχείλιζε ς ποταμός μέ γλυκύρροα νάματα καί γκαλίαζε κάθε εκόνα το Θεο πού τόν πλησίαζε. Δέν πρχε ψυχή πονεμένη, λυπημένη, ταραγμένη, συγχυσμένη, πού νά φυγε πό κοντά του χωρίς νά λαβή βάλσαμο, παρηγοριά καί νάπαυση. ταν πολύ συνηθισμένη στά χείλη του φράσις: «Νά χαίρεσαι! Νά χαίρεσαι!» πού πηύθυνε πρός λους. ναφέρουμε σάν παράδειγμα τήν περίπτωση μίας ελαβος νοσηλεύτριας, πού κάποια Μ. Παρασκευή ταν ποχρεωμένη νά μείνει στό Νοσοκομεο λόγω πηρεσίας. ταν πολύ λυπημένη πού δέν θά μποροσε νά κκλησιασθε. Ο π. Νικόδημος, νοσηλευόμενος τότε καί ατός, κατόρθωσε μέ τούς θεοπρεπες του λόγους νά τήν νίσχυση καί νά τήν χαροποίηση, τονίζοντας της τήν λήθεια τι ο Χριστός ταν γι` ατήν πολύ περισσότερο κε στό Νοσοκομεο, στά πρόσωπα τν σθενν πού πηρετοσε, πό τι ταν στήν κκλησία.

Τό ργο του ατό δέν τό σταμάτησε μέχρι τό τέλος. Ο διος πέθαινε, φ' σον δέν δέχετο τήν μεταμόσχευση, καί ζωοποιοσε τούς λλους. ν καί ερισκετο στήν κλίνη τς σθενείας, δέν παυε νά δίνη χαρά καί νακούφιση στούς γύρω του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οσιαστική συμπαράστασή του μέ ελογίες τν ελαβν Χριστιανν καί μέ οκονομίες του στόν γαπητό δελφό ωάννη, ελογημένο λαϊκό δελφό, πού μέ ατοθυσία το συμπαραστάθηκε σέ λες τίς δύσκολες ρες του μέχρι τέλους.

 ασθένεια το π. Νικόδημου ταν πολύ βασανιστική, λόγω τς μεγάλης δύσπνοιας κόμη καί ν ρεμί, πού δέν το πέτρεπε οτε καί τόν πνο. Παρά τήν ταλαιπωρία, τίς ϋπνίες καί τήν σαφ γνσι τι  θάνατος πλησιάζει, βασίλευε μονίμως στήν ψυχή του θεϊκή χαρά, τς ποίας κανε κοινωνούς λους σους τόν προσέγγιζαν. Τόν τελευταο καιρό τραγουδοσε πολύ συχνά μέ πολλή χάρι να τραγουδάκι, κφραστικό τν βιωμάτων του: «μορφη μικρή βαρκούλα, γιά πο βαλες πανί, χει θάλασσα κι γέρα, δέν φοβσαι μοναχή; Μή μέ βλέπετε μικρούλα κι ραγμένη στό γιαλό, τ' νομά μου εναι πίστις καί τά κύματα  ψηφ...». "μιλώντας τηλεφωνικς μέ να δελφό στήν Μονή, το ψαλε μέ τήν γλυκεία φωνή του τόν ναστάσιμο Κανόνα, πανηγυρικά καί μεγαλόπρεπα: «ναστάσεως μέρα λαμπρυνθμεν λαοί...». "ψαλε λη τήν α' δή μαζί μέ τά τρία κροτελεύτια «Χριστός νέστη» καί τό «ναστάς ησος πό το τάφου». άν δελφός δέν τόν διέκοπτε, θά συνέχιζε καί τίς πόλοιπες δές το Κανόνος.

 Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. γαθόνικος ερέθη στό «νάσειο», γιά νά συμπαρασταθε στήν γχείρηση τς ελαβεστάτης δελφς του, τότε πού καί π. Νικόδημος νοσηλεύεται κε συνάντησης το Σεβασμιωτάτου μέ τόν π. Νικόδημο ταν φορμή μεγάλης χαρς γιά τόν π. Νικόδημο λλά καί γιά τόν γιο Κίτρους. ρχόταν καθημερινς γιά τήν δελφή του, λλά παρέμενε πολλή ρα στόν θάλαμο το π. Νικοδήμου ρουφώντας κυριολεκτικά τά λόγια του. βλεπε κανείς τότε να παράδοξο πράγμα:  ρχιερεύς νά κούει σιωπηλός μιλοντα ναν πλό μοναχό. πόδειξις τς γιότητας το Σεβασμιωτάτου λλά καί τς χαριτωμένης ψυχς το π. Νικόδημου. Ατό βέβαια δέν εναι φύσικο, φ' σον μόνον ο γιοι καταλαβαίνουν τούς γίους. ργότερα λεγε ρχιερεύς πρός τούς παρευρισκομένους: «Τό πρόσωπό του -το π. Νικοδήμου- εναι σάν το Χριστούλη», μαρτυρία πού πιβεβαίωναν καί πολλοί λλοι.

Τόν π. Νικόδημο πισκέφθηκε στό «νάσειο» καί πίσκοπός της διαιτέρας του πατρίδος,  Μητροπολίτης Πειραις κ. Σεραφείμ. Πολύ χάρηκε, νισχύθηκε καί παρηγορήθηκε πό τήν πίσκεψι ατή. Συγχρόνως βρκε τήν εκαιρία νά κφραση τήν εγνωμοσύνη του στόν Σεβασμιώτατο γιά τό πολυσχιδές ποιμαντικό ργο του στήν παρχία του καί νά τόν νθαρρύνει στούς πεπαρρησιασμένους πέρ τς ρθοδοξίας καί κατά το Οκουμενισμο γώνας του.

μως πολύ συντομα ο π. Νικόδημος καθηλώθηκε στήν πιθανάτιο κλίνη μέ πολύ σχυρούς πόνους καί βαρεία δύσπνοια. μως  θεολόγος γλσσα του δέν παυε νά κελαηδ μνους καί δοξολογίες στόν Θεό. λεγε μέ φωνή σβησμένη καί συνεχς διακοπτόμενη πό τήν δύσπνοια: «Μέ ρωτον: "Γιατί π. Νικόδημε λες ο συμφορές σέ σένα; Θάνατος το δελφο, το πατέρα, βαρεία σθένεια τς μητέρας, πομάκρυνση πό τήν γαπημένη σου Μονή, βαρεία καί νίατη σθένεια;" Καί γώ τούς παντ: "Γιατί πολύ μέ γαπ Χριστός. Καί γώ πολύ" Τόν γαπ. Πολύ Τόν γαπ"» καί συνέχισε κλαίων μέ τά δάκρυα το Θείου ρωτος. Λίγο ργότερα πάλι λεγε: «Μέσα πό τόν βυθό τς πολυκύμαντης ζως μου ασθάνομαι χαρά, ερήνη, δοξολογία, εχαριστία, εγνωμοσύνη, τόν Χριστό. Τώρα χαίρω ν τος παθήμασί μου». Ατά ταν καί τά τελευταία λόγια το π. Νικόδημου. Μετά πό λίγο τρισευλογημένη καί χαριτωμένη καρδιά το π. Νικόδημου παυσε νά πάλλη.
 θάλαμος του γέμισε πό τό προσωπικό του Νοσοκομείου. λοι τρεξαν γιά νά διαδηλώσουν μέ τόν τρόπο τους τόν θαυμασμό καί τήν κτίμησή τους πρός τόν ταπεινό μοναχό π. Νικόδημο, τόν νθρωπο το Θεο πού θεσε ς στόχο τς ζως του χι τό διον φελος λλά τήν δόξα το Θεο καί τήν νάπαυση το δελφο, τόν νθρωπο πού παρά τίς μεγάλες δοκιμασίες του δέν παυσε οδέ πί στιγμήν νά δοξολογε τόν Θεό, τόν νθρωπο τς κράδαντου πίστεως καί λπίδος στόν Θεό, πού στάλη πό τόν Θεό κατά τίς πονηρές μέρες μας γιά νά μς δείξει μέ τό παράδειγμα του τήν δό το γιασμο καί τς σωτηρίας. Γι` ατό δέν εναι παράδοξο ὅ,τι μολογήθηκε πό τούς θεράποντές του, τι «δέν πέρασε λλος ρρωστος πό τό νασειο σάν τόν Νικόδημο». Καί  γαπητός του ατρός, κ. Γ. Α., μετά τήν γρυπνία-κηδεία πού τελέσθη στόν Ι. Ναό τς παπαντς το Πειραι ξέφρασε τήν θερμή πιθυμία νά συγκεντρώνονται πό καιρο ες καιρόν σοι γνώρισαν τόν π. Νικόδημο, γιά νά τόν θυμονται καί νά νανεώνουν μέσα τους λα ατά πού ζησαν κοντά του. Ο διος σέ λλη στιγμή εχε πε: «Πολύ μο μιλ στήν καρδιά ατός ο νθρωπος».

Μετά τήν νυκτερινή κολουθία στόν Πειραιά τό σκήνωμα του μετεφέρθη στήν ερά Μονή μας, που πανελήφθη η νεκρώσιμος κολουθία.
Τό σκήνωμα το π. Νικόδημου ναπετέθη στό κοιμητήριο τς Μονς προσδοκώντας «νάστασιν νεκρν καί ζωήν το μέλλοντος αἰῶνος» δέ ψυχή του χαίρεται καί γάλλεται «ν χώρα ζώντων» καί «ν σκηνας δικαίων», νθα καταλάμπει τό φς το Χριστο, τόν ποο θερμς ξ λης ψυχς καί καρδίας γάπησε.

Αωνία σου η μνήμη, ξιομακάριστε καί είμνηστε δελφέ μν π. Νικόδημε!

Ι. Δ. Γ.
ΠΗΓΗ: 
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1368





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου