Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιόπουλου, ΝΕΟΕΠΟΧΗΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ . β' μέρος

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ:

ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ

Δεῖτε ἐδῶ:α' μέρος

Κατ’ ἀρχήν ὀφείλουμε νά τονίσουμε εὐθύς ἐξ’ ἀρχῆς ὅτι μέσα ἀπό τούς διαλόγους καί τίς ἐρωταποκρίσεις τοῦ συγγραφέα μέ τόν π. Μάξιμο δίνονται ἀπό τόν συγγραφέα μερικά σημεῖα, ἀκόμη καί ὁλόκληρα κεφάλαια, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν πραγματικά ἀπόσταγμα τῆς Πατερικῆς σοφίας καί εἶναι ἐντελῶς Ὀρθόδοξα καί Πατερικά.  Τό γεγονός ὅμως αὐτό δέν μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ὡς θετικό οὔτε νά προσδώσει στό βιβλίο τήν ἰδιότητα τοῦ ὠφελίμου καί καθαρῶς ὀρθοδόξου ἀναγνώσματος ἀλλά, ἀντίθετα, καθιστᾶ ἀκόμα πιό ἐπικίνδυνο τό βιβλίο διότι ἀναμιγνύει τήν ἀλήθεια μέ τό ψεῦδος, ὥστε αὐτό νά προσλαμβάνεται καί νά ἀφομοιώνεται μέ μεγαλύτερη ἄνεση.  Αὐτή ἐξάλλου εἶναι μιά συνηθισμένη μεθοδεία τοῦ διαβόλου.

Μέσα λοιπόν ἀπό τίς σελίδες τοῦ βιβλίου καί μετά ἐννοεῖται ἀπό μιά σοβαρή καί προσεγμένη ἀνάγνωση, ἀπαλλαγμένη ἀπό τούς συνηθισμένους συναισθηματισμούς καί τίς προσωποληψίες, μπορεῖ κανείς μέ σχετική εὐκολία νά διαπιστώσει ὅτι ἀκόμα καί τά πιό πατερικά καί ὀρθόδοξα σημεῖα τοῦ βιβλίου ὁ Κυριάκος Μαρκίδης τά ἀντιλαμβάνεται ἐντελῶς διαφορετικά, τούς δίνει ἄλλο περιεχόμενο καί τά προσλαμβάνει μέσα ἀπό τά φίλτρα τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τῶν μεθόδων τους.  Φυσικό ἐπακόλουθο καί ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ συγγραφέας, καί φυσικά ὁ ἀναγνώστης, νά ἐξισώνει τήν Ὀρθοδοξη νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί τίς θεραπευτικές Της Μεθόδους μέ τά διάφορα δαιμονοκρατούμενα συστήματα τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.

Συγκεκριμένα:

Ὁ σύγγραφέας σέ ὅλο τό βιβλίο κάνει χρήση ἰνδουιστικῶν καί πνευματιστικῶν ὅρων καί λέξεων ὅπως “συνειδητότητα”[3],  “αὔρα”[4], “μάτι τῆς ἐνατένισης”[5], “ἐνέργεια”[6], “πνευματικές πρακτικές - ἀσκησεις”[7], “ξαφνικό φωτισμό” ἤ “μετασχηματισμό”[8], “ὄχημα”[9], “ἐπίπεδα” ἐξαγνισμοῦ - πνευματικότητας - συνειδητότητας κ.α[10], “δάσκαλοι – μαθητές”[11], “ῥοή ἐνέργειας-χάρης”[12].

Βέβαια, θά μποροῦσε κάποιος νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ἁπλῶς ὁ συγγραφέας κάνει χρήση τῆς συγκεκριμένης ὁρολογίας διότι αὐτήν γνώριζε, δέν ἔδινε ὅμως καί τό ἴδιο νόημα στίς λέξεις.  Ἰσχύει ἄραγε κάτι τέτοιο;  Κατηγορηματικά λέμε ὄχι, καί παραθέτουμε ἐλάχιστα μόνο σημεῖα τοῦ βιβλίου στά ὁποῖα εἶναι ἐμφανέστατη ἡ σύγχυση, ἐσκεμμένη ἤ ὄχι, καί ἡ ταύτιση τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος μέ τίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί ἀκόμα πιό ἐμφανές εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Μαρκίδης εἶδε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἁπλῶς σάν μιά ἀκόμη θρησκεία πού κατά τύχη, λόγω καταγωγῆς, τοῦ ταίριαζε πιό πολύ.

 

[3] σελ. 20,135,140

[4] σελ. 23,82

[5] σελ. 25, 26,44,296

[6] σελ. 38,70,84,96.102,129, 157,162,165,166,179,180,181,196,224,236,240,310,336

[7] σελ. 95,96,98,99, 160,173,197,218,300,306,378

[8] σελ. 69,94,107

[9] σελ. 147,187,326

[10] 20,151,179,244,248,268

[11] 201,292,299

[12] 218

συνεχίζεται...

 

Δεῖτε ὁλόκληρο τό κείμενο: ἐδῶ

 

http://www.alopsis.gr/alopsis/Markidhs.htm