Σελίδες

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιόπουλου, ΝΕΟΕΠΟΧΗΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ . δ' μέρος

 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ:

ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ

Δεῖτε ἐδῶ:γ' μέρος

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Best seller καί ατό, πως καί τό “ρος τς Σιωπς”, στό ποο συνεχίζονται ο συζητήσεις μέ τόν π. Μάξιμο.  Τό βιβλίο διαφέρει πό τό προηγούμενο μόνο σέ να σημεο : εναι πολύ πιό πικίνδυνο καί πολύ πιό μεσο στό συγκρητιστικό του σκοπό.  Θά παραθέσουμε καί δ λάχιστα, σέ σχέση μέ τόν γκο το βιβλίου πού καλύπτεται ξολοκλήρου πό νεοεποχήτικο πνεμα, πλς ς δεγμα ρκετό γιά καλοπροαιρέτους πιστούς πού πραγματικά θέλουν νά φελονται καί νά ποφεύγουν τήν πλάνη.
πό τό σημείωμα κόμα το συγγραφέα, στό ποο καί πάλι κφράζονται εχαριστίες πρός τόν πίσκοπο Κάλλιστο Γουέαρ, φαίνεται τό πικίνδυνο το βιβλίου φο καί πάλι Κυριάκος Μαρκίδης δηλώνει “πνευματικός ναζητητής” καί μιλ γιά ρευνητικές προσπάθειες.  Τί φελος μπορε νά χουν ο πιστοί πό τήν ναζήτηση καί τήν πνευματική περιπλάνηση νός νθρώπου, περιπλάνηση ποία ποτέ δέν κατέληξε κάπου;

Στό πρτο κεφάλαιο διηγεται πς κύλησαν ο μέρες στήν πόλη Σεντόνα που ταν προσκεκλημένος ς κύριος μιλητής νός καθαρς οκουμενιστικο καί νεοεποχήτικου συνεδρίου.  διος ναφέρει μέ νθουσιασμό τι πόλη ταν πέροχη καί γνωστή ς “Μέκκα τς Νέας ποχς”(σελ. 17).  πως εκολα λοιπόν ντιλαμβάνεται κανείς τό πρτο κεφάλαιο εναι φιερωμένο καί ποτελε ναν μνο τς Νέας ποχς.  Στό συνέδριο προσκαλεται πό δύο πρώην καθολικές καλόγριες.  Τό θέμα εναι “ ξεχασμένος δρόμος το μυστικο χριστιανισμο”.  Ο συμμετέχοντες εναι “συμβατικοί Προτεστάντες, μερικοί πογοητευμένοι Καθολικοί, πρώην θρησκευόμενοι λων των δογμάτων, παδοί τς Νέας ποχς, λιστικοί θεραπευτές, πνευματιστές, μαθητευόμενοι το νδιάνικου σαμανισμο, φιλελεύθεροι βραίοι, καί παδοί τν νατολικν θρησκειν...” (21).  Εναι καί δύο πού νόμιζαν τι εναι λληνορθόδοξοι καί χαίρονταν διαιτέρως πού θά μελετοσαν μαζί μέ λο ατό τόν πλανεμένο σωρό τήν πνευματική παράδοση τς ρθοδοξίας.  κτός μως πό τό θέμα καί τήν πρόσκληση καί ο πόψεις το συγγραφέα βοήθησαν οσιαστικά στήν νάπτυξη το νεοεποχήτικου κλίματος πού πικράτησε.  συγγραφέας λλωστε εχε μιλήσει ξανά γιά παρόμοιο θέμα σέ ναχωρητήριο το Σιβανάντα (18), ο φίλοι του ταν νθρωποι “βαθιά πνευματικοί” (20) καί εχαν θεραπευτε πό μελάνωμα μέ τή βοήθεια ναλλακτικν θεραπειν, ργανικς διατροφς καί διαλογισμο πόλη “παλλόταν πό νέργεια”(20) λόγος πού δήγησε σίγουρα τόν γέροντα φραίμ νά κτίσει τό μοναστήρι το γίου ντωνίου στήν ριζόνα (21), κατά τήν κτίμηση το συγγραφέα.
Τί μως δίδαξε συγγραφέας στούς πεπλανημένους νθρώπους;  Μετά πό μία μουσική εσαγωγή γιά χαλάρωση καί μία σκηση πού ζήτησε πό τούς συμμετέχοντες, ν συντομία δίδαξε  τά ξς:
·         Α) λοι ο μεγάλοι δάσκαλοι τς νθρωπότητας δέχονται τι τίποτα δέν εναι τυχαο στή ζωή.
·         Β) Τό σύμπαν, το ποίου, κατά τήν λιστική θεώρηση, εμαστε ναπόσπαστο μέρος δημιουργήθηκε μέ τό “Μπίγκ Μπάνγκ”.
·         Γ) Στήν ρθοδοξία, πως κριβς στό Βουδισμό καί νδουισμό, πάρχει να σύστημα μαθητείας καί π’ ατήν τήν ποψη π. Μάξιμος γινε “Μέντορας”(26) το Μαρκίδη.
·         Δ) Ο σκήσεις τν μοναχν θυμίζουν γιόγκα ποία τελικς δέν πάρχει μόνο στήν νατολή λλά καί στό γιο ρος (30).
·         Ε) Τό γιο ρος εναι τό Θιβέτ τς Δύσεως φο καί κε βρίσκεις τήν προφητική νόραση, τίς θεραπευτικές δυνάμεις, τήν αώρηση κατά τήν μυστικιστική κσταση, τό φαινόμενο τς διθεσίας (31).
·         Στ) λόγος το Χριστο “οδείς πιγιγνώσκει τόν Πατέρα εμή Υός καί άν βούλεται Υός ποκαλύψαι” δέν σημαίνει τι μόνο διά το Χριστο σώζονται ο νθρωποι, διότι ατό εναι φανατική ποψη, λλά τι σώζονται μέσω τς γάπης φο Χριστός εναι γάπη.   λοι λοιπόν σοι γαπον σώζονται, σέ ποιον Θεό κι ν πιστεύουν.  Χριστός δέν εναι παρά μιά συμβολική εκόνα τς γάπης, κατά τόν Μαρκίδη,  καί καμιά θρησκεία δέν χει τήν λήθεια.  Ξέχασε κος Μαρκίδης ραγε τι στό Εαγγέλιο δέν γράφει μόνο τι Θεός εναι γάπη λλά καί τι Χριστός εναι λήθεια καί Ζωή καί ρα σοι βρίσκονται μακριά Του εναι νεκροί;  Εναι λίου φαεινώτερο τι συγγραφέας εδε στό γιο ρος να δυτικό Θιβέτ προσανατολισμένο πρός τό Χριστό, να Χριστό πού δέν εναι Θεάνθρωπος πού ξέρουμε λλά νας κόμα πό τούς πολλούς καί μεγάλους δασκάλους πού πέρασαν πό τή γ.
Στό δεύτερο κεφάλαιο παραθέτει συγγραφέας τίς ντυπώσεις του πό τήν παραμονή του στή Μονή το γίου ντωνίου στήν ριζόνα, που εχε τήν εκαιρία νά γνωρίσει τόν ντριου, να χριστιανό καί πρώην δόκιμο στό ρος, φοσιωμένο λλά χι φονταμεταλιστή σάν μς, πού δέν δεχόμαστε τό συγκρητιστικό-οκουμενιστικό-νεοεποχήτικο πνεμα το βιβλίου.  ντριου σθένησε ψυχολογικά πό τήν ζωή κε καί μιλ γιά τήν δύναμη τν προσευχν τν γιορειτν, ο ποες εναι σχυρές φο ο πατέρες χουν μάθει νά ατοσυγκεντρώνονται.  δυνατε νά δε τά πράγματα συγγραφέας παλλαγμένα πό τήν νδουιστική ρμηνεία πού διος δίνει.
Στά πόμενα κεφάλαια συγγραφέας πιστρέφει στήν Κύπρο καί τόν π. Μξιμο τόν ποο προβάλλει διαρκς καί στά τρία βιβλία ς τόν μόνο αθεντικό κφραστή τς ρθοδοξίας πάνω στό νησί, ς τόν γιο πού λοι καταδιώκουν, ς τόν μόνο καθαρό.  Προσκολλται μάλιστα, ατό ξάλλου πιτάσσει τό πνεμα μαθητείαςτο γκουρουισμο, στόν π. Μάξιμο, γίνεται νας πό τούς φανατικότερους παδούς του καί πολαμβάνει καί μις εδικς ενοιας πό κενον.  Στό σημεο ατό θά πρέπει καθηκόντως καί με πολύ σεβασμό πρός τό πρόσωπο το Μητροπολίτου Λεμεσο πού “φωτογραφίζεται” ς π. Μάξιμος νά πισημάνουμε στόν διο τι κτίθεται νεπανόρθωτα πό τά γραφόμενα το Μαρκίδη ποος μοιάζει νά χρησιμοποιε καί κμεταλλεύεται τήν γάπη,  τόν σεβασμό καί τήν κτίμηση τν πιστν σέ λλάδα καί Κύπρο πρός τό πρόσωπό του γιά νά προωθήσει τίς συγκριτικές, οκουμενιστικές, νεοεποχήτικες θεωρίες του.  Φρονομε τι Σεβασμιώτατος Λεμεσο φείλει νά πάρει πίσημα θέση καί νά ποκηρύξει τά τρία πικίνδυνα βιβλία στε νά γίνει σο τό δυνατόν μικρότερη ζημιά στό πλήρωμα τς κκλησίας καί νά κρατήσει τήν πλάνη κτός τν τειχν.  σο Σεβασμιώτατος φήνει διάψευστα τά γραφόμενα καί δέν καταδικάζει τά βιβλία το Μαρκίδη θά γίνεται παρά τήν θέλησή  του συνεργός τν σκοτεινν σκοπν το συγγραφέα καί βασικός διαφημιστής του.
Στή σελ. 114 συγγραφέας συντάσσεται μέ τούς νεοειδωλολάτρες ποδεχόμενος τίς θέσεις του ξαδέλφου του τι Θεοκρατία το Βυζαντίου κτόπισε τό λεύθερο δημιουργικό πνεμα τς κλασικς λληνικς κουλτούρας.
Στην148 θεωρε τι τα για Λείψανα εναι φορτισμένα μέ θετική νέργεια φο κάθε ντικείμενο καί τόπος μπορε νά εναι φορτισμένο μέ θετική ρνητική νέργεια.  Τά δια στήν 155, στήν 168 καί στήν 173.
Στήν 157 ποστηρίζει τι διαφορά νάμεσα σέ σραμ καί σέ ρθόδοξα Μοναστήρια φορ μόνον θέματα διαπολιτισμικά καί μόνο Θεός ξέρει ποιός ποιό μέρος χουν πραγματική πνευματική ξία.
Στήν 166 συγκρίνει τού Προφτες πού ζητοσαν μουσική γιά νά προφητέψουν μέ τούς σαμάνους τν νδιάνων.  Βουντού λοιπόν καί Δαυίδ!
Στήν 168 π. Μάξιμος ναζωογονεται καί γεμίζει νέργεια πό νειρα, πως κριβς πό τή Θεία Λειτουργία ν σαφέστατα Γραφή λέει τι “τά νύπνια πλάνησαν πολλούς”.
Στήν 173 ρμηνεύει τήν σιωπή το π. Μαξίμου ς βαθύ διαλογισμό καρδιακή προσευχή.  Γιά τόν συγγραφέα δέν πάρχει διαφορά στά δύο ατά, παρότι τελικς π. Μάξιμος πλς κοιμόταν.
Στίς 201-202 ποστηρίζεται εθέως πό τόν πίσκοπο Κάλλιστο, πάντα κατά τόν συγγραφέα, τι λοι μπορον νά φτάσουν στήν Θέωση νεξαρτήτως πίστεως φο κατά τόν Μαρκίδη “ θέωση νυπάρχει μέσα στήν δια τήν δομή τς νθρώπινης φύσης” καί κατά τόν πίσκοπο “ Χριστός πάρχει μέσα μας” καί “φωτίζει πάντα νθρωπον”.  Στήν πόμενη σελίδα γίνεται ναφορά σέ χωρίο τν Πράξεων, που Πέτρος μιλ γιά σωτηρία μόνο στό νομα το Χριστο.  Στή συνέχεια μως καί ατή ναφορά νοθεύεται πό τήν ποψη τι Χριστός μπορε νά εναι παρών μέ λανθάνοντα τρόπο, καί μέ τήν γκουρουιστική ποψη τι Λόγος εναι παν-συμπαντικός, δέν περιορίζεται σέ συγκεκριμένη κουλτούρα καί πρέπει νά προσεγγίσουμε τή συνειδητότητα το Χριστο, το παν-συμπαντικο Χριστο, προκειμένου νά σωθομε.  Πιό πλά Χριστός δέν εναι πρόσωπο λλά συνειδητότητα πού σέ κάθε θρησκεία περιβάλλον κφράζεται διαφορετικά καί πρέπει νά προσεγγίσουμε τήν φηρημένη ατή συνειδητότητα.  πίσκοπος Κάλλιστος μάλιστα ποδέχεται τήν ποκατάσταση τν πάντων καί ποστηρίζει, κατά τόν Μαρκίδη, τι μετά θάνατον λοι θά ναγνωρίσουν τόν Χριστό καί θά σωθον φο λοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, νδουιστές, βραίοι, ν κολουθον τίς πιταγές τς θρησκείας τους, “πιστεύουν δη στό Χριστό, γιατί κάθε λήθεια πορρέει πό τό Χριστό” (205).  Στήν 207 σελίδα μάλιστα σοπεδώνονται τά πάντα φο κανείς δέν γίνεται μέλος τς κκλησίας μέ τό μυστήριο το Βαπτίσματος φοπάρχει μία σωτερική σχέση μέ τήν κκλησία, στήν ποία μπορε νά νήκει χωρίς νά τό ξέρει”.  Βέβαια στό Δαλάι Λάμα δέν θά λέγαμε ποτέ κάτι τέτοιο χι γιά νά μή του στερήσουμε τή δυνατότητα σωτηρίας λλά γιατί πλς θά ταν λαζονικό νά το πομε τι εναι Χριστιανός καί δέν τό ξέρει.  διος πίσκοπος, πού ν πράγματι ποστήριξε τέτοιες πόψεις μόνο πίσκοπος δέν μπορε νά χαρακτηριστε λλά λύκος βαρύς μή φειδόμενος το ποιμνίου, μιλ γιά λήθεια σέ λες τίς Θρησκεες(208), παινε τό ργο το Π.Σ.Ε καί τό πρωτόκολλο θικς συμπεριφορς πού πέγραψαν στό Σικάγο τό 1993 κορυφαοι κπρόσωποι λων τν Θρησκειν καί λυπται πού ρθόδοξη κκλησία δέν κπροσωπήθηκε(209).  Τά δια περίπου ποστηρίζονται σέ λο τό κεφάλαιο καί στό διάλογο το πισκόπου Καλλίστου μέ τόν συγγραφέα.  Καλό θά ταν νά πάρξει διάψευση το πισκόπου γιά τά σα παράδεκτα ποτίθεται τι πρεσβεύει.  Μάλιστα πάρχουν τοποθετήσεις πού θέλουν νά διδασκόμαστε πό τόν διαφωτισμό, νά λειτουργε ν γίω Πνεύματι φεμινισμός καί τό χειρότερο λων νά ελογεται πό ναν ρθοδοξο (;) πίσκοπο (;) Νέα ποχή (229).
Στις σελ. 229 –231 διά στόματος Καλλίστου Γουέαρ διαφημίζεται Νέα ποχή ς κίνημα μέ “γνήσια ναζήτηση πνευματικο νοήματος”(230), μέ “ελικριν ναζήτηση” ν κατηγορούμαστε ο Χριστιανοί τι δέν γινόμαστε κφραστές καί μάρτυρες τς περβατικς πραγματικότητας το ζντος Θεο καί τς Βασιλείας Του μέσα στήν νθρώπινη καρδιά”(230 πογράμμιση δική μας), ποκαλεται κκλησία “θεσμικός χριστιανισμός” μέ φυσική συνέπεια τήν ποψη τι Θεός “μπορε νά σώσει νθρώπους πού δέν χουν βαπτιστε ποτέ”(231).  Κατά τόν πίσκοπο Κάλλιστο τελικς κκλησία δέν εναι παρά νας νθρώπινος θεσμός ξεπερασμένος καί ποτυχημένος ν στήν πραγματικότητα κκλησία εναι σωτερική, μυστική  και μυστικιστική καί λοι νήκουν σ’ Ατήν.
Στίς σελίδες 266 –267 διά στόματος π. Μαξίμου διαψεύδεται τι κκλησία τς Κύπρου πρε πισήμως θέση νάντια στό σχέδιο νάν καί ποκαλονται περσυντηρητικοί ο γιορετες πού δέ βλέπουν μέ καλό μάτι τήν Ερώπη.  Στό διο κεφάλαιο ναπτύσσεται τό θέμα τς προσευχς καί ν στήν σελ. 269 π.Μάξιμος ξεκαθαρίζει τι δέν χει καμία σχέση μέ τόν διαλογισμό, στή συνέχεια συγγραφέας, χρησιμοποιώντας πάντα τό στόμα το π.Μαξίμου, πιβεβαιώνει τό ντίθετο.  Γίνεται λόγος γιά “πνευματικές διαδρομές τς προσευχς” (270), γιά ποκάλυψη τς φύσης το Θεο καί νοιγμα τν πνευματικν ριζόντων (270), γιά κινδύνους πνευματικούς καί γιά κατάσταση προσευχς.  λοι ο παραπάνω ροι σέ συνδυασμό μέ τήν  ποψη τι προσευχή νέχει πνευματικούς κινδύνους ποδεικνύει τι δέν ξεχωρίζεται πό τόν διαλογισμό.
Στήν 284 συγγραφέας ξισώνει τήν Θεία Λειτουργία καί τόν μυστικό της χαρακτήρα μέ τόν μυστικιστικό χαρακτήρα τν μεθόδων τν νατολικν θρησκειν ν στην 287 μιλ γιά πνευματική νέργεια τν εχν.
Τό δωδέκατο κεφάλαιο εναι γεμάτο μέ προϋπόθετη ποδοχή λων τν πιθανατίων μπειριν ς γνησίων καί φέλιμων.  π. Μάξιμος μάλιστα στή σελ.302 δέχεται λες τίς μπειρίες ατές καί τίς πιδοκιμάζει ς ρθόδοξες, στήν 305 θεωρε τι ο μπειρίες ατές δίνουν “συνήθιστες δυνάμεις καί κανότητες” σέ ατούς πού τίς βιώνουν, στήν 307 τι ο νθρωποι μπορον νά ντλον πό σωτερικές δυνάμεις θαυμαστές κανότητες πως τό νά περπατον στό νερό, στήν 309 καί πάλι μιλ γιά κρυμμένες σωτερικές δυνάμεις στούς νθρώπους, στήν 310 μιλ γιά σωτερικό φς πού πάρχει καί κπέμπεται μέσα πό τούς νθρώπους καί στήν 307 μιλ γιά αώρηση μοναχο πού συγγραφέας συγκρίνει μέ θιβετιανό ντίστοιχο φαινόμενο.
Ο τελευταες δέ σελίδες το κεφαλαίου εναι φιερωμένες στό μεγάλο πρόβλημα το Μαρκίδη.  Μέσα στίς σελίδες ατές προσπαθε, πως κανε καί στό “ρος τς Σιωπς”, νά πείσει τι πίστη στήν αώνια κόλαση εναι σφαλμένη καί τι λοι θά σωθον.  Χρησιμοποιε μαλιστα τόν γιο Γρηγόριο Ναζιανζηνό λλά καί τόν πόστολο Παλο.  Συγκεκριμένα παραπέμπει στό ργο κάποιου Χιοστον Σμίθ τόν ποο προβάλλει ς “αθεντία”(322), καί ποος στηρίζει τήν ποκατασταση τν πάντων στούς σοφούς λων τν θρησκειν (323) λλά καί στόν ρθόδοξο εραπόστολο πατέρα Λάζαρο γνωστό πό τήν “σκητική τς γάπης”.  Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν Σμίθ π. Λάζαρος ρμηνεύοντας τά λόγια το ποστόλου Παύλου γιά τόν τρίτο ορανό πίστευε τι ατός πού φτασε κε ταν διος Παλος καί τι ατό πού διδάχθηκε ς μυστικό ταν τι “τελικά λοι θά σωθον”(323).  Κατά τόν Κυριάκο Μαρκίδη συνεπς “ μετά θάνατον ζωή πρέπει νά συνεπάγεται μια αώνια ξελικτική διαδικασία ξαγνισμο, κάθαρσης τς ψυχς μέσα στά πλαίσια το ατεξούσιου”(321).  Καί νθρωπος ατός προσκαλεται νά μιλήσει σέ κκλησιαστικούς σταθμούς ν τά γεμάτα πλάνες βιβλία του πωλονται σέ κκλησιαστικά βιβλιοπωλεα.
Στίς σελίδες 340-342 νας γιος γέροντας ν ρχικά διαφωνε μέ τόν φίλο το συγγραφέα πού προσεύχεται μέσα σέ τζαμιά καί πιστεύει, ναρμονισμένος μέ τό πνεμα τν ερν Κανόνων, τι πρέπει νά μυρωθε ξανά διότι ρνήθηκε τήν πίστη του, τελικς λλάζει θέση διότι διος Θεός το μίλησε κατά τήν ρα τς Θείας Λειτουργίας καί το επε τι “δέν διέπραξε μαρτία ταν προσευχήθηκε στόν Χριστό μέσα σέ ναν τζαμί”(342).  διος Θεός λοιπόν ελογε τόν οκουμενισμό καί ντιτίθεται στούς ερούς Κανόνες τς κκλησίας.  Ο Κανόνες φαίνεται οτε θεόπνευστοί εναι, οτε συμφωνον μέ τό θέλημα το Θεο λλά, κατά τόν συγγραφέα, εναι κατασκευάσματα φονταμεταλιστν νθρώπων, ργάνων νός νθρώπινου θεσμο.
Στήν 346 διαλογισμός καί προσευχή μπαίνουν καί πάλι στό διο καζάνι καί χουν τόν διο στόχο: “να γαληνέψουν τό νο καί νά κδηλωθε μέσα μας τό πόλυτο”.
Στίς σελ. 390-392 δίνει τήν διακήρυξη τς Νέας ποχς μέσα πό παραδοχές.  Τό κείμενο λοιπόν ατό πού θά ποτελοσε κάλλιστα τό σύμβολο τς πίστεως το ποκρυφισμο καταλήγει στό συμπέρασμα τι “τά πάντα συνδέονται μέ τά πάντα μέσα στό σύμπαν”καί τι δημιουργία γινε τσι στε συνειδητότητα νά χει ς πεπρωμένο τήν πέρβαση τς εραρχίας καί τή συνειδητή πανένωση μέ τό πόλυτο πνεμα τόν προσωπικό Θεό πό τόν ποο προερχόμαστε καί μέσα στόν ποο βρισκόμαστε συνεχς, σάν ψάρια μέσα στόν κεανό”(392).  φηνόμαστε λοιπόν λεύθεροι νά ποκαλομε τό πόλυτο πνεμα προσωπικό Θεό.  Κανείς δέν θα μς μποδίσει σέ ατό ρκε νά δεχόμαστε τήν λιστική ποψη.  Βέβαια, γιά νά εμαστε δικαιοι, συγγραφέας μολογε στήν πόμενη παράγραφο τι ο θέσεις του δέν θά νεκρίνοντο πό τόν π. Μάξικο λλά ατό καθόλου δέν τόν πασχόλησε.  Το θέμα ταν νά κάνει τήν μελέτη του καί τήν “ναζήτησή”του.
Τέλος, πογραμμίζοντας καί πάλι τι λα σα ναφέραμε ποτελον μικρό δεγμα καί δέν ξαντλον τά τοπήματα το βιβλίου, θά δομε τό τελευταο κεφάλαιο στό ποο καί πάλι πικρατε συγκρητισμός καί Νέα ποχή.  Στίς πρτες σελίδες προβάλλεται φεμινισμός, χαρακτηρίζεται κκλησία ς “πατριαρχική”(442) καί γεμάτη “ταμπο” (439), καταδικάζονται πό ναν ρθόδοξο πίσκοπο, τόν Κάλλιστο Γουέαρ, ο Κανόνες τς κκλησίας ς ναχρονιστικοί και μπόδιο γιά τίς γυνακες (443)˚ γίνεται ποδεκτή θεωρία το Δαρβίνου καί μεγάλη κρηξη (445)˚   χαρακτηρίζονται “φονταμεταλιστές” ο διαφωνοντες (447) ˚ κλαμβάνονται ο ρημίτες το γίου ρους ς ζντες στόν κόσμο τους (450) καί τό γεγονός ατό ς ατία γιά τίς διαφωνίες τους στόν οκουμενισμό καί τίς σχέσεις τν δύο φύλων. Δηλώνεται ξεκάθαρα τι Θεός δέν περιορίζεται σέ πολιτιστικά πλαίσια καί σέ στορικά δημιουργημένες θρησκεες (452) ˚ τονίζεται δύναμη τς σκέψης (454)˚  ταυτίζονται τά ξωσωματικά ταξίδια μέ τίς ν γίω Πνεύματι ράσεις τν γίων καί ποστηρίζεται τι μόνον ρος λλάζει.  Τέλος πολυδιαφημίζεται ς πρότυπο φεμινιστικό γερόντισσα Γαβριηλία τς ποίας γίνεται πίσημη γιοκατάταξη, φο μέ βεβαιότητα τονίζεται τι φτασε στή θέωση (442).  δ βέβαια νά πισημάνουμε κόμα μιά νέργεια στήν ποα πρέπει νά προβε Μητρόπολη Λεμεσοκτός λοιπόν πό τήν καταδίκη τν ποκρυφιστικν βιβλίων το Μαρκίδη καλό θά ταν νά καταδικαστε καί σκητική τς γάπης” να βιβλίο πού προβάλλεται δυστυχς πό τήν στοσελίδα καί τούς σταθμούς τς Μητροπόλεως καί πού, ν σχύουν ο πληροφορίες, τίς ποες μς δίνει Μαρκίδης, ο μοναχές τς Μητροπόλεως καί πνευματικά τέκνα το Σεβασμιωτάτου θανασίου διαβάζουν ο διες, χουν ς πρότυπο καί προσφέρουν καί σέ λλους ς φέλιμο.  Εναι φυσικό νά μήν κατάφερε συγγραφέας νά παλλαγε πό το νεοεποχήτικο πνεμα, ταν ς βοήθημα το δόθηκε πό μοναχές τό συγκεκριμένο γεμάτο πλάνες βιβλίο.
 
συνεχίζεται...
 
Δεῖτε ὁλόκληρο τό κείμενο: ἐδῶ

 


http://www.alopsis.gr/alopsis/Markidhs.htm

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου