Σελίδες

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Ἡ ζωή στήν Ἐκκλησία εἶναι ἀληθινή κοινωνία προσώπων.

Μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τό νέο βιβλίο: Τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας κατά τόν Γέροντα Πορφύριο τόν Ἁγιορείτη (ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου).
Ἡ ζωή ἐν τῇ Ἐκκλησία εἶναι κοινοτική, κοινοβιακή, ἀληθινή κοινωνία προσώπων.
Στήν Ἐκκλησία σωζόμαστε ὡς κοινότητα καί ὄχι ὡς ἄτομα. Κάνουμε φοβερό λάθος, ἐάν προσευχόμαστε γιά τήν ἀτομική μας σωτηρία. «Τούς ἄλλους πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε», ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, «καί νά προσευχόμαστε νά μή χαθεῖ κανείς, νά μποῦν ὅλοι στήν Ἐκκλησία»[1]. Ζοῦμε στήν Ἐκκλησία, ὅταν σκεπτόμαστε μόνιμα τούς ἄλλους, ὅταν κάνουμε ὅ,τι ἀναπαύει τούς ἄλλους, ὅπως ἐκεῖνοι τό θέλουν (ἐκτός ἁμαρτίας βέβαια).  Ἄν ξεχωρίζουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τούς ἄλλους, τότε τόν χωρίζουμε ἀπό τήν Θεία Χάρη. Μέσα στήν Ἐκκλησία ζοῦμε γιά νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι καί ὄχι μόνο ἐμεῖς. Κέντρο εἶναι οἱ ἄλλοι. Νά ξεχνοῦμε τόν ἑαυτό μας. Πρέπει, δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, μ’αὐτήν τήν ἐπιθυμία νά πηγαίνουμε «στό μοναστῆρι ἤ στήν ἔρημο»[2]. «Κανείς» τόνιζε ὁ Γέροντας, «δέν πρέπει νά θέλει νά σωθεῖ μόνος του χωρίς νά σωθοῦν καί οἱ ἄλλοι» [3].

Ἕνας ἄλλος σύγχρονος «ἁγιορείτης ἅγιος, ὁ ὅσιος Σιλουανός, μέ δάκρυα στά μάτια παρακαλοῦσε τόν Θεό: «Κύριε,... δῶσε...σ’ ὅλο τόν κόσμο νά Σέ γνωρίση μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα»[4]. «Ὤ Κύριε, δῶσε μας τὴν ἀγάπη Σου αὐτή, σ' ὅλο τὸν κόσμο!»[5]. Ὁ ἅγ. Σιλουανὸς ἐπιθυμεῖ αὐτήν τήν ἐμπειρία πού ἔζησε καί ζεῖ ὁ ἴδιος, δηλαδή  τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά του (πού εἶναι ὁ ἀρραβώνας τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ πρόγευση τῆς σωτηρίας), αὐτήν νά τήν ζήσουν καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι (παρακαλεῖ  δηλαδή  γιά τήν σωτηρία ὅλης τῆς γῆς). Ὁ ἴδιος ἐπίσης, γράφει γιά μία ἀποκάλυψη πού εἶχε ὁ μεγάλος ἅγιος Παρθένιος τοῦ Κιέβου. Ὁ ἅγιος αὐτός πῆρε τό ἑξῆς μήνυμα ἀπό τήν Κυρία Θεοτόκο: «Ἀληθινὸς μοναχὸς (καί κατ’ ἐπέκτασιν ἀληθινός χριστιανός) εἶναι αὐτὸς, ποὺ μεσιτεύει γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο»[6].

Ἡ ἀγάπη κάνει τόν ἄνθρωπο, πού τήν ἔχει, νά προτιμάει νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι, παρά νά σωθεῖ ὁ ἴδιος. Ὁ ἄλλος εἴμαστε ἐμεῖς. Πρέπει νά τόν ἀγαποῦμε «μυστικά», χωρίς νά τοῦ τό δείχνουμε πολύ. Ἄν τοῦ δείχνουμε ἐμφαντικά τήν ἀγάπη μας, μπορεῖ νά νιώθει καταπιεσμένος καί ὑποχρεωμένος. Δίδασκε ὁ Γέροντας: «Ν’ ἀγαπᾶτε μέ τήν καρδιά μυστικά. Νά ἀγκαλιάζεις τήν ψυχή τοῦ ἄλλου καί τῶν παιδιῶν σου μέ τήν καρδιά σου καί νά προσεύχεσαι: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με». Θά ἔχεις τά μάτια τῆς ψυχῆς σου, προσηλωμένα ἐδῶ στό στέρνο, στήν καρδιά τοῦ ἄλλου καί θά λές τήν εὐχή, ὄχι «ἐλέησον τόν δοῦλον σου τάδε», ἀλλά «ἐλέησόν με» (νά μήν ἀλλάζουμε τήν εὐχή)· ἄλλωστε ὁ ἄλλος εἴμαστε ἐμεῖς[7].

- Ναί, ναί τοῦ εἶπα (ἀπάντησε τό πνευματικό παιδί τοῦ Γέροντα), ἡ ἑνότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως»[8].

Εἶπε κάποτε ὁ Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί: «Παρακαλῶ τόν Θεό νά βάλει ὅλους τούς ἀνθρώπους στόν παράδεισο καί ἐμένα στήν κόλαση. Εἶναι πολύ ἐφάμαρτο αὐτό;»[9]. Λαχταροῦσε νά σωθεῖ ὅλος ὁ κόσμος καί τελευταῖος αὐτός. Ὁ ἁγιασμός καί ἡ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, πρέπει νά εἶναι καί ἡ δική μας λαχτάρα. Ὅταν ἐπιθυμήσουμε τήν σωτηρία ὅλων[10], τότε θά γίνουμε εὐτυχισμένοι, «μακάριοι»[11] , μιμηταί τοῦ Χριστοῦ, ὅμοιοι μέ τόν Θεό. «Μηδείς ζητείτω τό ἑαυτοῦ, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος»[12], μᾶς διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄλλος, «ὁ πλησίον, ὅποιος κι ἄν εἶναι, εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας»», τόνιζε ὁ π. Πορφύριος, «εἶναι ἀδελφός μας»[13]. Δέν μποροῦμε τόν μισήσουμε, νά τόν κατηγορήσουμε, συμπλήρωνε[14]. Ὁ συνάνθρωπος εἶναι σάρκα ἀπό τήν σάρκα μας καί σύμφωνα μέ τόν ἀψευδή λόγο τοῦ Θεοῦ: «οὐδείς τήν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν»[15].

Ὁ ἄνθρωπος ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία «πετάει» - «διαγράφει» τόν ἑαυτό του. Ζεῖ γιά τόν Θεό καί γιά τόν πλησίον του, πού εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Τόν κάθε ἄνθρωπο τόν βλέπει σάν τόν Χριστό[16]. Ὁ χριστιανός ζεῖ μέσα στό μυστήριο τοῦ νά μήν ὑπάρχει αὐτός, ἀλλά νά ζεῖ ὁ Χριστός μέσα του[17] καί νά ἐνεργεῖ δι' αὐτοῦ. Ἄν δέν ζεῖ ἔτσι, ἁμαρτάνει. Διότι ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Τοῦ Θεοῦ μή ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν ἁμαρτία πᾶν τό παρ' ἡμῶν γινόμενον»[18]. Ὁ Χριστιανός ζεῖ μέσα στόν Χριστό διά τῆς διπλῆς ἀγάπης: τῆς πρός τόν Χριστό καί τῆς πρός τόν πλησίον. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό, πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά νεκρώσει τόν παλαιό ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις»[19].

Πρῶτο πάθος, πού πρέπει νά νεκρωθεῖ, εἶναι ἡ φιλαυτία καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν σωτηρία τῶν ἄλλων. Γι’ αὐτό καί θά πρέπει  νά προσευχόμαστε συστηματικά γιά τούς ἄλλους[20]. Στήν Ἐκκλησία καλούμαστε νά ταυτιστοῦμε μέ τούς ἄλλους, χωρίς ὅμως νά χάσουμε τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου μας. Γι’ αὐτό προσευχόμενοι γιά τούς ἄλλους, λέμε «ἐλέησόν με» καί ὄχι «ἐλέησέ τους»[21]. Εἶναι αὐτό, ἕνας τρόπος γιά νά ἀγαπήσουμε ἀληθινά τόν ἄλλον, σάν τόν ἑαυτό μας. «Τούς κάνομε ἔτσι» ὅλους «ἕνα μέ τόν ἑαυτό μας»[22]. «Πιό πολύ θά προσεύχεσθε» ἔλεγε ὁ Γέροντας, «γιά τούς ἄλλους παρά γιά τόν ἑαυτό σας. Θά λέτε τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καί θά ἔχετε μέσα σας πάντοτε καί τούς ἄλλους»[23].

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

[1] Ὅ.π.  σελ. 197.
[2] Ὅ.π.  σελ. 197.
[3] Ὅ.π.  σελ. 197.
[4] Ἀρχ. Σωφρονίου, Ὁ Γέροντας Σιλουανός, Γ΄ Ἔκδοση, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου - Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 1985, σελ. 398.
[5] Ὅ.π. σελ. 540.
[6] Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, Δέκατη ἔκδοση, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἂγγλίας 2003, σελ. 581-582.
[7] Πρβλ. Βίος καί Λόγοι, σελ. 384.
[8] Θαυμαστά γεγονότα,σελ. 112.
[9] Ὅ.π. σελ. 23.
[10] Πρβλ. Βίος καί Λόγοι, σελ. 197.
[11] Βίος καί Λόγοι, σελ. 384.
[12]  Α΄Κορ. 10, 24.
[13] Βίος καί Λόγοι, σελ. 388.
[14] Βίος καί Λόγοι, σελ. 389.
[15] Ἐφ. 5, 29.
[16] Πρβλ. Βίος καί Λόγοι, σελ. 390 ὅπου παρατίθεται τό ἀπόσπασμα ἀπό τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, τό ὁποῖο ἀγαποῦσε πολύ ὁ Γέροντας: «Ὅλους τούς πιστούς ὀφείλουμε νά τούς βλέπουμε σάν ἕνα καί νά σκεπτόμαστε ὅτι στόν καθένα ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ Χριστός» (Ἁγ. Συμεών Νέου Θεολόγου, Κεφάλαια Θεολογικά καί Πρακτικά ρ΄,
SC 51· Α΄ Ἰω. 4, 20).
[17] Γαλ. 2, 20.
[18] Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, PG 151, 416D-417A.
[19] Γαλ. 5, 24.
[20] Πρβλ. Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 279-280
[21] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 279.
[22] Ὅ.π.  σελ. 279.
[23] Ὅ.π. σελ. 279.

ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΩΝ: 6944577885
E-mail:
hristospanagia@
yahoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου