Σελίδες

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Ἡ Ὑπακοή ὁδηγεῖ στήν Προσευχή καί ἡ Προσευχή στή Θεολογία-Ὁ Θεῖος Ἔρωτας εἶναι τό κύριο θεραπευτικό μέσο τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

πακοή δηγε στήν Προσευχή καί Προσευχή στή Θεολογία

Βασικό στοιχεο τς πράξεως εναι πακοή σέ πνευματικό Πατέρα.
« πακοή φέρει τόν νθρωπο, χι μόνο σέ πάθεια σωματική, λλά καί πνευματική»1, δίδασκε νας λλος μεγάλος σύγχρονος Γέροντας, π. φραίμ Κατουνακιώτης.
πό τήν πακοή πάλι πηγάζει προσευχή, πού μυσταγωγεῖ τόν νθρωπο στά Θεα Μυστήρια. Ἔλεγε πάλι ὁ π. Ἐφραίμ, ἀκολουθώντας τούς Ἁγίους Πατέρες: «Θέλεις νά ποκτήσεις προσευχή; Θέλεις, ταν λές τό “Κύριε ησο Χριστέ”, νά τρέχουν τά δάκρυα ποτάμι πό τά μάτια σου; Θέλεις νά ζήσεις τή ζωή τν γγέλων; “Eλόγησον”, “νά ‘ναι ελογημένο”. πακοή»2.
Ἀπό τήν ἀληθινή προσευχή στή συνέχεια, πηγάζει ἡ γνήσια θεολογία.

«E θεολόγος ε, προσεύξ ληθς, καί ε ληθς προσεύξ, θεολόγος ε»3. Ατή εναι κοινή πατερική θέση.
Δηλαδή: «άν εσαι ληθινά θεολόγος, τότε θά (τό ποδείξεις μέ τό νά) προσεύχεσαι ληθινά, καί άν ληθινά προσεύχεσαι, τότε εσαι καί (πραγματικός) θεολόγος».
προσευχή δηγε στήν ληθινή θεολογία καί γνήσιος θεολόγος ποδεικνύεται πό τήν καθαρή προσευχή του.

Θεος ρωτας εναι τό κύριο θεραπευτικό μέσο τς νθρώπινης ψυχς.


π. Πορφύριος: α)μέ τή «χαρούμενη καί κρα» πακοή του καί β) μέ τήν διάλειπτη προσευχή του κατέστη θεοδίδακτος καί «θεί ρωτι πτερούμενος».
Ἡ ψυχή του θεραπεύτηκε.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δοθεῖ στόν Θεῖο Ἔρωτα, δέχεται ἐντός του τόν Χριστό, τόν ἀληθινό Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας. Βρίσκει τότε ὁ ἄνθρωπος τήν κρυμμένη «ντός ατο» Βασιλεία, πού το χαρίστηκε δωρεάν μέ τό γιο Βάπτισμα καί τό γιο Χρίσμα.
Ὁ Γέροντας συμβούλευε πάντα ὅτι πρέπει νά γαπήσουμε τήν προσευχή, ς συνομιλία μέ τόν Κύριο, πρός τόν ποον, θά πρέπει νά χουμε διαρκς στραμμένο τό νο μας, ἔτσι ὥστε νά φθάσουμε στόν Θεῖο Ἔρωτα. Ὅταν ἡ ὑπακοή συνδυάζεται μέ προσευχή τότε πολύ γρήγορα ὁ ἄνθρωπος φθάνει στό νά ἀγαπήσει τόν Θεό, ἀνακαλύπτοντας τήν κρυμμένη ἐντός του Βαπτισματική Θεία Χάρη.
«γώ κε στό ρος», διηγεῖτο περιγράφοντας τή ζωή του στά Καυσοκαλύβια, «πέρασα ζωή παραδεισένια. Πγα μικρός, πό δώδεκα τν, εχα δύο Γεροντάκια καί τούς κανα κρα πακοή. Μ΄ στελναν νά φέρω χμα, δύο τσουβάλια, γιά τά κηπάκια τους, ς τό μεσημέρι. γώ πήγαινα τρέχοντας, πηδώντας ξυπόλητος μέσα στά βράχια, χτένιστος καί φωνάζοντας μέσ' στίς ρημιές: «σπιλε, μόλυντε, φθορε, χραντε...», «Κύριε ησο Χριστέ, λέησόν με» καί λλα τροπάρια, πού μάθαινα π' ξω πό τήν «Παρακλητική», πό τά Μηναα». ν μ' βλεπε κανείς, θά λεγε: «Πάει ατό τό καλογέρι τρελλάθηκε»... λλοιώθηκε ψυχή μου πό τήν γάπη το Χριστο, λλοιώθηκε καί τό πρόσωπό μου. Διότι κάποια μέρα, πού τρεχα πάλι μέ θεο ζλο στίς δουλειές, πού μ' στελναν, εδα, χωρίς νά τό πιδιώξω, τό πρόσωπό μου σ' να τζάμι. Καί θαύμασα πς ζωή το Χριστο, πού ζοσα στό ρος, εχε μορφήνει καί ξωτερικά τήν ψη μου. Ατό τό λέει καί γία Γραφή: «εφραινομένης καρδίας τό πρόσωπον θάλλει»»4. φράση ατή, πού χρησιμοποιε δ π. Πορφύριος, εναι πό τό βιβλίο Παροιμίαι τς Παλαις Διαθήκης (κεφ. 15 στίχ.13).
Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας, ἔλεγε, νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Χωρίς αὐτήν τήν ἀγάπη ἡ ψυχή παραμένει ἄρρωστη, ἀθεράπευτη, καχεκτική, φίλαυτη, ὑπερήφανη, καταθλιμμένη, κενή, ἀνικανοποίητη...
-Τί εἶναι ὅμως ὁ Θεῖος Ἔρωτας;
Θεῖος Ἔρωτας», δίδασκε ὁ Γέροντας, «εναι μία θεία τρέλλα, πού, ταν κυριεύσει τόν νθρωπο, τόν λλοιώνει ψυχ τε καί σώματι»5.
Εχε πάει κάποιος μοναχός στόν Γέροντα Πορφύριο καί το παραπονιόταν τι στό μοναστρι πού ἀνῆκε, συνέχεια καναν προσευχή καί ατό τόν εχε κουράσει.
Γέροντας σάν πάντηση το επε τήν ἑξς στορία(τήν παραθέτουμε ὅπως τήν καταγράφει ὁ ἐν λόγῳ μοναχός): «ρχόταν δ μιά κοπέλλα καί ξομολογετο. ταν στήν προτελευταία τάξη το Λυκείου. Κάποτε μο λέει: «Πάτερ, χω γαπήσει να παιδί καί δέν μπορ νά τό ξεχάσω. Συνέχεια τό μυαλό μου εναι κε, στό Νίκο. Λές καί Νίκος εναι δ (δειξε μέ τό δάκτυλο τό μέτωπό του). Πάω νά διαβάσω, Νίκος δ. Πάω νά φάω, νά κοιμηθ, τίποτα. Νίκος εναι δ. Τί νά κάνω πάτερ μου;»
-Παιδί μου, τς επα, σύ εσαι κόμα μικρή. Κάνε πομονή νά τελειώσεις τό σχολεο καί μετά, δ θά 'ναι Νίκος. Τώρα νά βάλεις προσπάθεια στά μαθήματά σου.
Πέρασε μιά βδομάδα καί ξαναλθε.
-Πάτερ μου, δύνατον νά συγκεντρωθ στά μαθήματά μου. λη μέρα, συνεχς, νος μου, καρδιά μου εναι στό Νίκο. Νίκος μο χει κολλήσει μέσα μου καί δέν ξεκολλάει.
(Καθώς λεγε ατά, γώ σκεφτόμουν: Μά τί σχέση χουν ατά πού μο λέει Γέροντας μέ τήν ρώτησή μου. σως μο τό λέει νά μέ ξεκουράσει).
Γέροντας συνέχισε (διαβάζοντας τή σκέψη μου):
-Ἐσύ τώρα θά λές: Γιατί μο τά λέει ατά; Κι μως πές μου σέ παρακαλ. Κάθισε ατή κοπέλα σέ κανένα σκαμνί;
(δ Γέροντας ναφερόταν στό χαμηλό σκαμνί, πού συνιστται πό ρισμένους πατέρες, σέ σους θέλουν νά κάνουν νοερά προσευχή. Τό νόημα τν λόγων του εναι: κανε ατή κοπέλλα καμμιά προσπάθεια;)
-Πίεσε τόν αυτό της γιά νά κολλήσει νος της στό Νίκο; χι. Ατό γινε αθόρμητα, βίαστα μέ τήν γάπη. τσι κι μες. ταν γαπήσουμε μέ Θεῖο Ἔρωτα τό Χριστό μας, τότε χωρίς καμμία βία πίεση καί στενοχώρια, θά φωνάζουμε μέ γάπη τό γιο νομά Του.«Κύριε ησο Χριστέ». Κι ταν καρδιά εναι πλημμυρισμένη π' ατόν τόν Θεῖο Ἔρωτα, δέν χρειάζεται νά λέει λόκληρη τήν εχή «Κύριε ησο Χριστέ, λέησόν με». Πρίν τήν τελειώσει, καρδιά σταματ κεῖ, πό γάπη καί γαλλίαση. λλοτε πάλι φωνάζει μόνο τό «Κύριε...» καί σταματ. Φωνάζει μυστικά, λαλήτως.
Κι τσι λέγοντας ατά, μο δωσε πάντηση στήν πρώτη μου πορία, πού μόνο τή σκέφτηκα, χωρίς νά τήν κφράσω. μεινα ναυδος. πό κπληξη σέ κπληξη. Μέσα μου φούντωσε πάλι θεϊκή φλόγα καί νοιωσα τήν πιθυμία νά ρχίσω νά φωνάζω μέσα στήν καρδιά μου τό νομα το Χριστο μας, μέ κατανίκητη γάπη»6.
νθρωπος δέν κουράζεται νά θυμται τόν Θεό μέ τήν προσευχή, ταν πάρχει γάπη πρός Ατόν.
ψυχή γάλλεται, ταν θυμται τό νομα το γαπημένου ησο. Πολλές φορές νθρωπος, δέν μπορε νά λοκληρώσει τήν εχή. Σταματ στό «Κύριε ησο..» στό «Κύριε..». Ατό συμβαίνει διότι ψυχή του τότε, χει πλημμυρίσει πό τήν Θεία γάπη καί μακαριότητα.
Γέροντας τά ζοσε ατά, πό μικρό καλογεράκι στά Καυσοκαλύβια. τρεχε στά διακονήματα καί συγχρόνως ψαλλε, προσηύχετο, λεγε τήν «εχή». Ο διάφοροι πισκέπτες, μερικές φορές τόν παρεξηγοσαν, καί νόμιζαν τι δέν εναι «καλά στό μυαλό του». μως μικρός π. Πορφύριος ζοσε τόν Θεο ρωτα, τήν θεία τρέλλα καί νοερά βρισκόταν συνεχς μέ τόν Κύριο7.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς κατά τόν Γέροντα Πορφύριο.Β΄ ΕΚΔΟΣΗ ΕΠΗΥΞΗΜΕΝΗ (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου). Σχῆμα 14Χ20.5 ,Σελίδες: 170, Τιμή: 7€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr

1 Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης, Ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραίμ», Κατουνάκια Ἁγίου Ὄρους, 2000, σελ. 161( στό ἑξῆς : Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης).
2 Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης σελ. 162.
3 TLG, Work #024 79.1180.22 to Work #024 79.1180.23.
4Ἀγαπίου Μοναχοῦ, Ἡ θεϊκή φλόγα πού ἄναψε στήν καρδιά μου ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι 1999, σελ.24-26 (στό ἑξῆς: Ἡ Θεϊκή φλόγα).
5Ἡ Θεϊκή φλόγα, σελ. 26.
6 Ἡ Θεϊκή φλόγα, σελ. 23-25.
7 Ὅ.π. σελ. 24-26.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου