Σελίδες

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Παράδοση: βεβαιότητα ἤ αὐτοσχεδιασμός;

Παρατεινόμενη  κκλησιολογική κτροπή το περιοδικο ΣΥΝΑΞΗ

Πρωτ. ωάννου Φωτοπούλου


 λόγος γιά τήν κδήλωση - συζήτηση στό Μέγαρο Μουσικς πού προκάλεσε  ρχισυντάκτης το περιοδικο ΣΥΝΑΞΗ Θανάσης Παπαθανασίου τή Δευτέρα 1η πριλίου 2013 μέ θέμα : «Παράδοση : κίνδυνος  λπίδα;». Τρες ο μιλητές.  π. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος τς . Μ. βήρων,  κοσμήτωρ τς Θεολ. Σχολς κ. Μάριος Μπέγζος καί  κ. Θ. Παπαθανασίου.  κ. Παπαθανασίου μίλησε τελευταος γιά 19 λεπτά καί, νομίζω, ταν κενος πού δωσε τό στίγμα τς κδηλώσεως στέλνοντας συγκεκριμένα μηνύματα στούς συγκεντρωμένους.
Τό περιοδικό «Σύναξη» χει ς πότιτλο τή φράση «Σπουδή στήν ρθοδοξία». τσι κάθε κφραση το περιοδικο προφορική  γραπτή θά πρεπε νά πηχε καί νά σπουδάζει ατό τό στόχο, τήν ρθοδοξία. Κατ΄ρχάς δέν χω κόμη καταλάβει ποιά ταν  φορμή γιά τό θέμα τς κδηλώσεως, τήν ξιολόγηση τς Παραδόσεως. Τί ειναι ατό πού πασχολετούς νθρώπους τς «Συνάξεως». σως βασανίζονται πό τήν ποτυχία «ναγεννήσεως» τς Παραδόσεως μέ τήν ναπάντεχη διακοπή τς προηγουμένης ρχιεπισκοπίας καί τήννακοπή τν θεσμικν λλαγν πού πεδίωκαν σέ λο τό φάσμα τς κκλησιαστικς ζως. Καί σως γι΄ ατό προσπαθον νά κρατον τό θέμα «Παράδοση» στήν πικαιρότητα προσδοκώντας καλλίτερες μέρες γιά τήν πιτυχία τν σκοπν τους.
Παρακολουθώντας μέ διαίτερη προσοχή τήν εσήγηση το κ. Παπαθανασίου ντόπισα κάποια σημεα τά ποα θά θελα νά σχολιάσω.
α) ρισε τήν παράδοση ς «ρεμα συνέχειας ζως, ννόησης καί βίωσης τς ζως», ς κάτι πού «δέν εναι να πργμα, μιά συμπαγής μζα, λλά ρεύματα ζωντανά, φωτεινά καί σκοτεινά πού συχνά νταμώνονται καί συγκρούονται» καί πρόσθεσε σέ δεύτερο πρόσωπο: «χεις εθύνη νά διακρίνεις».
Τώρα, πειδή  Θεολογία χει ρους σαφες, περιέχοντας σαφ νοήματα, πού μέ τή σειρά τους νταποκρίνονται σέ ντολογικές λήθειες, σωστικές γιά τόν νθρωπο καί τόν κόσμο, θά πρεπε  Κ. Παπαθανασίου νά ξηγήσει τί ρεύματα εναι ατά. Ρεύματα δεολογικά, θρησκευτικά, ρεύματα κάποιας νέργειας, στορικά μορφώματα πού πνε κι ρχονται, φεύγουν καί ξανάρχονται. Καί μετά νά μς ξηγήσει ποιάπό ατά τά ρεύματα εναι «φωτεινά» καί ποιά εναι «σκοτεινά». Πο, πς πότε συγκρούονται καί τέλος πς γώ θά διακρίνω.
β) Μλησε γιά παράδοση πού «κομίζει νάσταση καί χει νά ντιπαλαίψει τό θάνατο» καί γιά παράδοση πού «εναι φορμόλη σέ πτώματα πού δέν χουν κανένα ρόλο στό σήμερα», γιά τήν «νατριχιαστική δέα μις πολιθωμένης παράδοσης νός κειμένου κλεισμένου» καί γιά «παράδοση μις ζωντανς κκλησίας» πού «εναι να κείμενο πού..συνεχίζεται καί φτιάχνεται καί θά φτιάχνεται μέχρι τό τέλος τς στορίας». Καί δ δέν μς ξήγησε πς ννοε τήν παράδοση.
γ)  κ. Παπαθανασίου πρόβαλε μιά παράδοση νός, πως λέει «ζωντανο Θεο», τό ποο προτείνει νά κολουθήσουμε, νός-λλος χαρακτηρισμός –«νυπότακτου», νός Θεο«λεύθερου». Καί δ δυσκολεύτηκα νά καταλάβω περί τίνος μιλοσε.
δ) Σέ κάποιο σημεο το λόγου του  κ. Π. κανε ναφορά στόν κανόνα τς λατρείας δηλ. στήν παράδοση τς λατρείας καί στόν κανόνα τς πίστεως δηλ. στά δόγματα τς πίστεως. Επε πώς ατά εναι πολυτιμότατα, λλά μες συχνά «τά πολύτιμα τά μετατρέπουμε σέ ντίσκηνα καί σέ σάβανα». Σιγά-σιγά ρχίζω νά καταλαβαίνω. Καί θά θελα δ νά συσκεφθ ξ ποστάσεως μέ τόν κ. Παπαθανασίου, δηλ. νά διαλεχθ μέ τίς κπεφρασμένες σκέψεις του καί νά καταλάβω καλά-καλά ποιά εναι γι΄ατόν  πολιθωμένη» λλις «κπνευματισμένη» παράδοση τήν ποία  κ. Π. ποστρέφεται διά τν χαρακτηρισμν του ατν, ποιά εναι  «φορμόλη»καί τά «πτώματα» πού φέρουν στό νο μαςτμόσφαιρα νεκροτομείου μιά καθολική νέκρωση. καί πό τήν λλη ποιά  παράδοση το «νυπότακτου», «ζωντανο» Θεο ποία, πως λέει, «φτιάχνεται».
Μς λέει  κ. Π., ναφερόμενος στό παραδεδομένο δόγμα καί τήν παραδοθεσα Θεία Λατρεία, τι κάποιοι - χι κενος βέβαια - λλά  πλειονότητα μν τν κληρικν, τήν τέλεση τς διαμορφωμένης ν φόβ Θεο Λατρείας, λες τίς κολουθίες (τό Μεσονυκτικό, τόν ρθρο, τίς ρες, τόν σπερινό, τό πόδειπνο) καί ατή τή Θ. Λειτουργία καί τά Μυστήρια, τά μετατρέπουμε σέ «σάβανα». Μέ τά σάβανα σφαλς τυλίγουμε τά πτώματα. Πς μετατρέπουμε τή Θ. λατρεία σέ σάβανα; Μς τό λέει λλο, δανειζόμενος τή γλσσα τνπολογιστν. Κάνοντας «ντιγραφή καί πικόλληση». Καί ννοε μ΄ατό τήν τέλεση τς Θ. κκλησιαστικς Λατρείας, κατά τή διάρκεια τς ζως τς κκλησίας, πως παραδδεται καί παραλαμβάνεται πό τν γίων Πατέρων πό γενιά καί γενιά! Δι' ατς τς συγκεκριμένης, δοκιμασμένης λατρείας χι μις ατοσχέδιας  πιστημονικν προδιαγραφν προσευχητικς διαδικασίας, ο ερες ς «οκονόμοι τν μυστηρίων το Θεο» καί ο λαϊκοί μετέχουμε στή Θεία Χάρη καί συγκροτομε ν τ Θεί Εχαριστί τό Σμα τς Έκκλησίας. Ατή  παράδοση κατά τόν κ. Θ. Π γίνεται σάβανο πού τυλίγει πτώματα  «φορμόλη» πού συντηρε πτώματα. Τί ννοεννοε τή λειτουργική χρήση τν κειμένων τς γίας Γραφς στήν πρωτότυπη γλσσα, τά ερά Κείμενα τς Λατρείας, τούς μνους, τίς εχές τίς κφωνήσεις τν κληρικν, τή θεσπέσια καί κατανυκτική μουσική καί τήν τάξη πού τελονται. ζλος μας καί  πιμονή μας λοιπόν εναι τ σάβανα καί  φορμόλη καί τό λον τς Θ. Λατρείας, τά πτώματα πού «δέν χουν κανένα ρόλο στό σήμερα».
ς δομε τώρα ποιά εναι  παράδοση το «νυπότακτου», «λεύθερου» Θεο το κ. Παπαθανασίου. Γιά νά κυρώσει στή συνείδηση τν κροατν του τήν ξία τςκκλησιαστικς παραδόσεως επε τι «στόν παλιό κόσμο τόν Θεό ριζε τό ερό, νας ερός ναός,  να ερό ρος, πού σημαίνει τι  παράδοση ριζε τό Θεό.  Χριστός τό ντέστρεψε. Θεός ρίζει τήν παράδοση».
Ποιά εναι  λήθεια; Πράγματι  Θεός πάντοτε ριζε καί ρίζει τήν Παράδοση καί στόν παλιό καί τό νέο κόσμο. Γιατί δηλαδή;  Θεός δέν προσέταξε τό Μωϋσ νά κατασκευάσει τήν σκηνή το Μαρτυρίου ποδεικνύοντάς του καί τόν τρόπο;  Θεός δέν προσέταξε τό Σολομντα νά χτίσει τόν Ναό; Δέν ταν  Χριστός πού ξέβαλε τούς μπόρους μέ τή βία πό τόν «Οκο το Πατρός» Του; Καί πειδή  κ. Π. πικαλεται τό διάλογο μ τ Σαμαρείτιδα χρειάζεται νά θυμηθε τι  Χριστός,  ληθινός Θεός καί νομοθέτης εναι καί πάλι κενος πού καθορίζει τήν πέρβαση τς παλαις λατρείας διά τς Θ. Λατρείας ν τ κκλησί. Καί καθόλου δέν ταν νυπότακτος  Χριστός, τηρώντας τν Νόμο, συμπληρώνοντάς τον καίπερβαίνοντάς τον που κρινε χάριν τς σωτηρίας μας. Καθόρισε δή τή νέα Λατρεία παραδίδοντας τήν τέλεση τν Μυστηρίων το Θείου Βαπτίσματος καί Χρίσματος τς Θείας Εχαριστίας, τς ερς ξομολογήσεως, το Εχελαίου το Γάμου καί τς ερωσύνης στούς γίους ποστόλους. Ο πόστολοι μέ τους μαθητές τους σύχναζαν γιά προσευχή στό Ναό ( σ΄ατό τό ερό το «παλαιο κόσμου» κατά τόν κ. Παπαθανασίου) καί στή συνέχεια κατ΄οκον τελοσαν τή Θεία Εχαριστία. Τέλος οκοδομήθηκαν ναοί γιά τή Λατρεία καί σταδιακά διαμορφώθηκε  τωρινή λατρεία.
λα ατά μυρίζουν φορμόλη στόν κ. Παπαθανασίου, σως καί σέ κάποιους λλους πού συμμερίζονται τίς δέες του. Θέλει «καινούργιες σελίδες»  τελουμένη κατά τήν Παράδοση τς κκλησίας λατρεία,  νέκαθεν καί τώρα καί πάντοτε παρέχουσα ερήνη καί εφροσύνη, κοινωνία μέ τόν Κύριο μας ησο Χριστό καί τούς δελφούς,  ζωογονοσα καί τρέφουσα τήν ψυχή μας το μυρίζει νέκρα. ξ ατίας της νιώθει σαβανωμένος, τήν ασθάνεται σάν να σκοτεινό ρεμα πού τόν βασανίζει. Τελικά πάσχει πό πλήξη! Γι' ατό ψάχνει γιά νάκολουθήσει τόν «ζωντανό Κύριο τν κπλήξεων καί τν νατροπν». Τν κ-πλήξεων, γιά νά παλλαγε πό τήν βασανιστική πλήξη. Βέβαια τέτοιος Κύριος δέν εναι  Χριστός.σως...κάποιος λλος!
 Χριστός νέτρεψε τήν μαρτία, τόν διάβολο, τή φθορά καί τόν Θάνατο. ντεισήγαγε τή ζωή τς Θείας Χάριτος. νέτρεψε καί τήν πολυτότητα το παλαιο Νόμου, τόν συμπλήρωσε καί το δωσε τό ληθινό του νόημα καί δωσε τόν δικό Του νόμο, πνευματικώτερο καί παιτητικώτερο. Παρέδωσε τά ερά Μυστήρια στούς Οκονόμους τν μυστηρίων Του, τούς γίους ποστόλους, καί κενοι ρχικά καί ο διάδοχοί τους γιοι Πατέρες διαμόρφωσαν ν φόβ Θεο βίαστα τή Θ. Λατρεία.
Μήπως καί ο γιοι πόστολοι θετον τόν «νυπότακτο» Χριστό «τν κπλήξεων καί τν νατροπν», ταν παρακινον τούς χριστιανούς μέ τά λόγια «στήκετε καί κρατετε τάςπαραδόσειςς διδάχθητε ετε διά λόγου ετε δι'πιστολς μν» (Β΄ Θεσ. 2, 15)  ταν τούς παινον μέ τά λόγια «παιν δέ μς δελφοίτι...καθώς παρέδωκα μν τάς παραδόσειςκατέχετε» (Α΄ Κορ. 11,  2). Μήπως μυρίζουν φορμόλη τά λόγια το ΜΒασιλείου: «πό τά δόγματα καί τάς ληθείας πού φυλάσσει  κκλησία λλα μέν τά χομεν πάρει πό τήνγραπτήν διδασκαλίανλλά δέπού μυστικς φθασαν μέχρις μνκ τς παραδόσεως τν ποστόλωντά κάμαμεν δεκτά....ν πιχειρούσαμεν νά γκαταλείψωμεν σα κ τν θνεναι γραφαδιότι δθεν δέν χουν μεγάλην σημασίανχωρίς νά τό καταλάβουμε θ ζημιώναμεν το Εαγγέλιον ες τήν οσίαν του... (Περί γίου Πνεύματος); Μήπως νοιώθεινατριχιαστικά καί πολιθωμένα τά λόγια το Συνοδικο τς ρθοδοξίαςΟ προφται ς εδονο πόστολοι ς δίδαξαν κκλησία ς παρέλαβενο Διδάσκαλοι ς δογμάτισαν, Οκουμένη ς συμπεφρόνηκεν Χάρις ς λαμψεν...οτω πιστεύομεν...»;

Τά δεολογήματα το κΠαπαθανασίου μο θυμίζουν κάποια πλουσιόπαιδαπού χωρίς νόημα στή ζωή τους καταφεύγουν δικαιολογημένα στίς «νατροπές» στόν «κόπο» καί τή«διακινδύνευση» κάνοντας πικίνδυνα σπόρ ρειβασίας, rafting, surfing, BASE jumping κλπγιά νά ποφύγουν μέ τίς «κπλήξεις» τήν θανατερή τους πλήξηΠαρόμοια μο φαίνεται, σκέφτεται καί  κ. Παπαθανασίου,  ποος χι πό λλειψη νοήματος ζως, λλά πό κάποια παράδοξη γωνία ντιτάσσει στήν Παράδοση τς κκλησίας τ «γράψιμό» του, τή «σύνθεσή» του τό «φτιάξιμό» του καί τή «διακινδύνευσή» του. Ζητάει νά φτιάχνεται  παράδοση «μέ νέες σελίδες», χι μέ ντιγραφή καί πικόλληση.
Τό βασικό του, κατά τήν κτίμησή μας, σφάλμα γκειται στό γεγονός τι παρομοιάζει τήν κκλησιαστική Παράδοση μέ κάποιο «κείμενο πού φτιάχνεται». μα δέν φτιάχνεται, εναι νεκρή. Μά,  Παράδοση τς κκλησίας δέν εναι γραμμένα χαρτιά καί βιβλία. Εναι  Ζν Χριστός μεταδιδόμενος ες καστον πιστόν καί σέ λη τήν κκλησία διά τς κτίστου Χάριτος. μως τήν κκλησία Του δέν τήν φησε χωρίς ρια καί Κανόνες. «Καί φραγμόν ατ περιέθηκεν...». Διά νά μετάσχει κάποιος τς κενώτου κτίστου Χάριτος φείλει νά δεχθετήν κριβ πίστη σ' Ατόν καί τόν Πατέρα καί τό γιο Πνεμα. φείλει νά δεχθε τήν διδασκαλία καί τίς υποθκες τν γίων ποστόλων καί τν γίων Πατέρων. Καί κεπροκύπτουν τά κείμενα τς ερς Παραδόσεως. Ατά παρέχουν σφάλεια καί βεβαιότητα στήν πορεία μας, στήν ν Χριστ ζωή.
 κ. Παπαθανασίου μοιάζει νά πεχθάνεται τίς βεβαιότητες. ποτιμώντας σους κολουθομε κατά δύναμη τήν Παράδοση επε: « μαγεία καί  φανατισμός εναι εκολες παραδόσεις μέ βεβαιότητες πού δέν χουνε κπλήξεις». Ποιά εναι  «μαγεία»;  πίστις τι τελουμένης τς Θείας Εχαριστίας, κριβς πως μς παρεδόθη πό τς κκλησίας μεταλαμβάνουμε ατο το Σώματος καί Αματος το Χριστο  βεβαιότητα τι στερούμεθα τς Χάριτος ταν τελεται  παραμορφωμένη Λειτουργία το π. Μπέη, πού μέσα στήνρχαιοτάτη εχή τς γίας ναφορς παρενέβαλε τιμωρητί λόγια το μήρου καί το Πλάτωνος;  τι εναι μφίβολο ν λαμβάνουμε τή Χάρη το Μ. γιασμο ταν στή θση τν καθιερωμένων εχν τν Θεοφανείων διαβάζονται τά φαιδρά καί βλάσφημα τερατουργήματα το κοιμηθέντος Μητροπολίτου Μελετίου;

Καί τί εναι «φανατισμός»; Τό τι δέν δεχόμαστε τίς συμπροσευχές μέ τούς αρετικούς, πως πιτάσσει  Ευαγγελιστής ωάννης καί ο Κανόνες τν Οκουμενικν Συνόδων;
Μάλιστα σέ μιά ξαρση γάπης(;) πρός τούς αρετικούς επε  κ. Παπαθανασίου τι «στόν 21ο αἰῶνα κκλησιαστικοί νδρες θά νειρεύονταν κατάβαση φωτις πό τόν ορανό κατά μίμηση το Προφήτη λία(sic) κατά τν τεροδόξων». Θά ταν σως καλό πρίν κδηλώσει τή συμπάθειά του πρός τούς αρετικούς νά δε τούς ν Χριστ ρθοδόξους δελφούς του μέ γάπη, στίς πραγματικές τους διαστάσεις καί προθέσεις καί χι σάν πικίνδυνα καταστροφικά ντα.
ς εναι. Μόνο πού πρέπει νά γνωρίζει  κ. Θ. Π. τι  πό τς Παραδόσεως παρεχομένη βεβαιότητα δέν σημαίνει γιά τόν Χριστιανό πανάπαυση. χι,  κάθε Χριστιανός «δέν βάζει τό Θεό στό τσεπάκι»,πως επε. Πατ σταθερά στή βεβαιότητα τς πίστεως καί τς Παραδόσεως γιά νά γωνισθε τόν καλόν γνα. Καί διατρέχει πολλούς κινδύνους στόν γνα ατό, πως μς διδάσκουν ο θεοφόροι Πατέρες μας. Τέλος δέν λείπει  «κπληξη» στούς ν Κυρί σκουμένους δελφούς, ταν  Κύριος τούς πισκέπτεται διά τς Χάριτος καί τούς προσφέρει τά οράνια δρα Του...
Μπορε νά πάρξουν καί Χριστιανοί πού ρκονται στήν τήρηση κάποιας νηστείας στήν παρακολούθηση τς Θ. Λειτουργίας καί σέ κάποιες λεημοσύνες νομίζοντας τι ατά εναιρκετά καί παρέχουν βέβαιη σωτηρία. σφαλς εναι σέ λάθος δρόμο, λλά γιά λους χει  Θεός.
θελα τώρα νά πιστρέψω στόν τελικό στόχο τς κδηλώσεως, δηλαδή στό «γράψιμο» τς παραδόσεως «μέ νέες σελίδες», πού μέ γωνία πιθυμε  ρχισυντάκτης το περιοδικοΣΥΝΑΞΗ κ. Θανάσης Παπαθανασίου.  λόγος μου θά φανε σκληρός, λλά σα ναφέρονται στή συνέχεια δέν εναι λλο πό κριβ παραθέματα καθηγητν καί συγγραφέων πού σχετίζονται μέ τή ΣΥΝΑΞΗ, ς στενοί συνεργάτες της. Τά παραθέματα ατά εναι ο «νέες σελίδες» πού «φτιάχνονται» καί πού κατά τόν κ. Παπαθανασίου, θά φαιρέσουν τά «σάβανα» τς Παραδόσεως, θά ζωογονήσουν τήν «πολιθωμένη παράδοση», καί θά νεκραναστήσουν «τά πτώματα» τς Παραδόσεως πού συντηρε  «φορμόλη» το φανατισμο μας.
1)  κοσμήτωρ τς Θεολογικς Σχολς το Πανεπιστημίου θηνν κ. Μ. Μπέγζος,  νας κ τν τριν εσηγητν τς κδηλώσεως «Παράδοση: Κνδυνος  λπίδα;» καί τακτικός συνεργάτης τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ χει δηλώσει σέ δημοσιογράφο τι δέν εναι σίγουρο τι πρξε  Χριστός(!!)», καί τι «δέν ποδεικνύεται μαθηματικς  παρξη το Χριστο» (Φρόντισε μως νά ξαφανίσει τό σχετικό video..)
2)  καθηγητής τς Θεολ. Σχολς το ριστ. Παν. /θες/νικης κ. Π. Βασιλειάδης, στενός συνεργάτης το περιοδικο γραψε: « κκλησία δέν ντλε τήν παρξή της καί τήνπόστασή της...πό τό παρόν  πό τό παρελθόν ( κ ό μ η  κ α ί   π ό  τ ό  γ ε γ ο ν ό ς  Χ ρ ι σ τ ό ς)  πό ατό πού τς δόθηκε ς θεσμός, λλά ...πό τά σχατα. (πετηρίδα Θεολογικς Σχολς το ριστ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τόμ. 11, σελ. 25-32).
3)  καθηγητής κ. Χ. Γιανναρς στό βιβλίο του ''νάντια στή θρησκεία'' κφράζοντας τόν παλαιό πόθο του γιά σεξουαλική πελευθέρωση τν χριστιανν χλευάζει τήνειπαρθενία τς Παναγίας γράφοντας: «τι  λειτουργία τς μητρότητας συνιστ καθαρσία βεβαιώνεται χι μόνο μέ τίς εχές πού διαβάζονται στή λεχώ, χι μόνο μέ τήνπαγόρευση μετοχς στήν Εχαριστία ( καί εσόδου στό ναό) τν γυναικν κατά τήν περίοδο τν μμήνων. Βεβαιώνεται καί στίς πίμονες παναλήψεις τς κκλησιαστικςμνολογίας τι  Παναγία Θεοτόκος μεινε καί μετ τόκον Παρθένος, τι εναι ειπάρθενος, τι  τόκος (τοκετός) οκ λυμήνατο τς κλες τς Παρθένου, δέν κατέλυσε τή σωματική (νατομική) της παρθενία» (σ. 200, 2001).
Μέ τά τρία παραπάνω παραθέματα καθίσταται σαφές τι  ΣΥΝΑΞΗ φτιάχνοντας διά τν συνεργατν της «νέες σελίδες» στό κείμενο τς Παραδόσεως χει ξεσχίσει τίς σελίδες τς ληθινς Παραδόσεως, χει διαγράψει τόν Χριστό καί τήν Παναγία. Δέν φαιρε «σάβανα», λλά σαβανώνει τόν Χριστό καί τόν πετ στό χρονοντούλαπο τς στορίας.
ς συνεχίσουμε παραθέτοντας ποσπάσματα σων επε  μόνιμος συνεργάτης το περιοδικο ΣΥΝΑΞΗ π. Βασίλειος Θερμός κατά τήν παρουσίαση το βιβλίου το π. Γεωργίου Μπασιούδη « δύναμη τς λατρείας.  συμβολή το π. λεξάνδρου Σμέμαν στή λειτουργική θεολογία» πού γινε στή «Στοά το Βιβλίου», καί κατά τήν ποία μίλησαν  συγγραφέας το βιβλίου,  π. Βασίλειος Θερμός καί  κ. Θανάσης Παπαθανασίου.
Μέ τίς μηδενιστικές του τοποθετήσεις στήν μιλία του  π. Β. Θερμός, άκυρώνει τήν καθιερωμένη Θεία Λειτουργία, θεωρε ατιο τό Βυζάντιο γιά τή «φθορά»(;;;) τς λατρείας, πετάει στά σκουπίδια τήν μνογραφία τς κκλησίας, τή λειτουργική θεολογία τν γίων Πατέρων καί προτείνει γενικό ξεκαθάρισμα κόμα καί στή Λατρεία τν 3 πρώτων αώνων. «Φτιάχνει» κι ατός τίς ρυπαρές του σελίδες γιά τήν... παράδοση, κολουθώντας τόν ποτιθέμενο «νυπότακτο Χριστό τν κπλήξεων καί τν νατροπν».
Προσεκτική νάγνωση τν παρακάτω παραθεμάτων πό τήν μιλία του θά πείσει τόν καλοπροαίρετο ναγνώστη γιά τήν λήθεια τν σχυρισμν μας.
α) «...μέσα στή Λειτουργία, λλά καί στίς λλες κολουθίες χουν εσβάλει νθετα τά ποα κφράζουν τό βυζαντινό παλάτι. Καμμία σχέση· μέρα μέ τή νύκτα· "μίξις μικτος καί τέρας λλόκοτον''.
β) ..  μεγάλη φθορά στή λατρεία γινε στά βυζαντινά χρόνια, πειδή τό Βυζάντιο κράτησε πάρα πολύ-1100 χρόνια- καί προσφερόταν γιά νά γίνουν πάρα πολλές λλοιώσεις καί φθορές. Καί π' ατήν τήν ννοια συμμερίζομαι τίς πικριτικές τοποθετήσεις το π. λεξάνδρου Σμέμαν σχετικά μέ τό ρόλο το Βυζαντίου... Νομίζω τι κε ρχισε  φθορά καί κφυλισμός πού δέν εναι ρατός λόγ τς μεγάλης νθισης τς μνογραφίας, τς θεολογικς γραμματείας, τν πομνημάτων πάνω στή λατρεία. πεκράτησε πλέον τό φαινόμενο τς λειτουργικς εσέβειας,  ποία πεκάλυψε τίς παραφθορές... π. Σμέμαν φθάνει στό σημεο νά πε τι  λειτουργική εσέβεια εναι  κυριώτερος ντίπαλός μας...πίσης πρέπει νά πομε τι ατά [ ννοε  π. Βασίλειος τίς λλοιώσεις στή λατρεία] φείλονταν στό γεγονός τι... σέ ντίθεση μέ τούς βυζαντινολιγούρηδες πού εδοκιμον παραπολύ στήν κκλησία μας, τό Βυζάντιο δέν ταν μιά κοινωνία γίων. ταν νας πολιτισμός πού θελε νά μπνέεται πό τό Εαγγέλιο καί τό Χριστό, νας πολιτισμός πωςλοι μέ τά λαττώματα τν νθρώπων καί γι' ατό σβησε».
γ) « βασική φθορά πού συνέβη δ, καί  μοναχισμός πρξε  βασικός μοχλός γι' ατήν- πού το χρωστμε τόσα το μοναχισμο καί τώρα καί τότε ννοεται- ταν  εσαγωγή τς θεραπευτικς πνευματικότητος ντί τς κκλησιολογικς πνευματικότητος πού πρχε προηγουμένως μέ λα τά στοιχεα το τομισμο το ασθητισμο...».
δ) «Δέν εναι  λήθεια μόνο στό πώτατο παρελθόν. Δέν εναι  καθαρή λατρεία ατή πού ταν στούς πρώτους αἰῶνες».
ε) «Παρατηρομε μιά πολύ μεγάλη τολμία γύρω πό τή διόρθωσή τους [τν λλοιώσεων], πού πάρχει πείγουσα νάγκη νά γίνει καί νά ποκατασταθε  λατρεία, χι σ' ατό πού ταν πρίν εσέλθουν τά λλα στρώματα. Δέν εναι  λήθεια μόνο στό πώτατο παρελθόν, δέν εναι  καθαρή λατρεία ατή πού ταν στούς πρώτους αἰῶνες. Χρειάζονται κριτήρια μέ τά ποα θά ξεκαθαρίσουμε τί θά μείνει. Τί πό τά παλιά τί π' τά νεώτερα...».
Στή συνέχεια παραθέτουμε δέες καί τοποθετήσεις συνεργατν τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ, πως τίς κθέτουν σ'ατό τό διο τό περιοδικό. Δέν λέω, καί τό τονίζω ατό, τι λοι ο συνεργάτεςκφράζουν αρετικές  λανθασμένες πόψεις καί θεωρίες. μως  διαρκής νάμιξη ληθείας καί πλάνης καί τό διαρκές καί μμονο πρόταγμα τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ γιά στοχαστική θεολογία δημιουργε σύγχυση στούς ναγνστες πού μπιστεύονται τό περιοδικό. ξ λλου καί λες ο αρέσεις χουν τό χαρακτηριστικό νά παρεμβάλουν στή διδασκαλία τους τό δηλητήριο το ψεύδους.
Τό τεχος 71 τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ σηματοδότησε μιά μανιώδη καμπάνια κατά τς παραδεδομένης λατρείας. Τούς συνεργάτες το τεύχους ατο νοχλε λη  τάξη τς Θ. Λειτουργίας. Γιατί  προετοιμασία τς Θείας Εχαριστίας λέγεται «Πρόθεση»  «Προσκομιδή», γιατί γίνεται  Μικρά Εσοδος, γιατί πάρχουν ατοί καί ατοί ο συμβολισμοί, γιατί πάρχουν τά Ερηνικά καί τά Πληρωτικά, γιατί ναγινώσκονται μυστικς ο εχές, γιατί διαβάζουμε τίς εχές τς Θείας μεταλήψεως κλπ, κλπ. (σ. 22-37). Κάποιον νοχλε  σπασμός το χεριοτν κληρικν (σ. 41), λλον  θυσιαστικός χαρακτήρας τς θείας Λειτουργίας (σ. 41). Τό θέμα τς λειτουργικς γλώσσας εναι πίσης σέ πρώτη διάταξη, δηλ. ο μεταφράσεις τν λειτ. κειμένων στή δημοτική καί  συγγραφή νέων τροπαρίων στή Δημοτική (σ. 52) πως καί  λλαγή το Τυπικο (σ. 48-54). Προτείνεται μιά καινούργια κολουθία γάμου, που μαζί μέλλες αθαίρετες καινοτομίες δν διαβάζεται  εαγγελική περικοπή περί το ν Καν γάμου, λλά περικοπή πό τήν ρχιερατική προσευχή το Κυρίου!(72-81). λλος πάλι συνεργάτης γιά τό γάμο σχυρίζεται τι δέν χρειάζεται  κολουθία το ρραβνος, τι ο δύο μεγάλες εχές το γάμου πρέπει νά γίνουν μία, τι καποιες εχές καί δεήσεις δέν χρειάζονται καί πρέπει νά καταργηθον, ν μέ τό ζόρι δέχεται νά διατηρηθε στήν κολουθία τό «Πάτερ μν», πως λέει «γιατί εναι μιά πολύ γνωστή καί γαπητή προσευχή», νκαταλήγει τι  κολουθία το γάμου «θά μποροσε νά τελεται στή Δημοτική» (σ. 86) κολουθε καί λλη πρόταση λλης πάλι κολουθίας Γάμου (σ. 87). κόμη καί  πολιτικός γάμος προτείνεται ς ποχρεωτικός πό στέλεχος τς καδημίας Θεολ. Σπουδν το Βόλου! (σ. 92). λο τό τεχος παρουσιάζει θεολόγους πού χουν τή μανία τς ναμορφώσεως τςκκλησίας. Ο περισσότεροι μιλον μέ τέτοια νεση σάν νά τούς δόθηκε ξουσία νά γκρεμίσουν , τι πάρχει στή ζωή τς κκλησίας κατά τίς πόψεις τους, τίς σπουδές τους καί τήνρεξή τους. πουσιάζει  στοιχειώδης σεβασμός πρός τήν Παράδοση τς κκλησίας.
Στό τεχος 72 (σσ. 38-41)  προμνημονευθείς κ. Πέτρος Βασιλειάδης διακηρύσσει τι μετά τή χρυσ περίοδο το Χριστιανισμο τν 8 πρώτων αώνων πάρχει «λλειψη  γ ι ο  ς θεολογικο προβληματισμο» καί ζητε «τήν κατάργηση το τέμπλου στή σημερινή του μορφή». Ζητε  λατρεία «νά πραγματοποιεται στήν καθομιλουμένη γλσσα». Προτείνει «ναλλακτικές λύσεις στήν ρχιτεκτονική καί διαρρύθμιση το κκλησιαστικο χώρου». μφισβητε τό ρόλο τν ψαλτν καί τν χορν στή διευκόλυνση τς συμμετοχς τοκκλησιάσματος καί μφιβάλλει γιά τό ν «τό εδος τς μουσικς πού χρησιμοποιεται εναι τό καταλληλότερο γιά νά ποδώσει τά νοήματα το κειμένου». Τό χειρότερο-γιατί πάρχει καί χειρότερο- μς...προειδοποιε τι ν δέν λοποιηθον ο προτεινόμενες ατές μεταρρυθμίσεις του,  λειτουργία «μπορε πολύ εκολα νά κτραπε στήν καλύτερη περίπτωση σέ μιάχρηστη καί περιττή τυπολατρία καί στή χειρότερη σέ μαγική, σακραμενταλιστική (κόμη καί δαιμονική )᾿ εκδήλωση, πού ντί νά κατευθύνει τή χριστιανική κοινότητα πρός τό ραμα τς Βασιλείας, νά τήν ποπροσανατολίζει δηγώντας την σέ τομιστικές μυστικς φς τραπούς....καί τελικά στό θάνατο, στήν κόλαση.» (σ.40- 41).
Πμε στό τεχος 112 τς ΣΥΝΑΞΗΣ. κε διαβάζουμε στό ρθρο «Περί μεταφράσεων τν λειτουργικν κειμένων» τά λόγια το κοιμηθέντος Μητροπολίτου Μελετίου: «Προτιμ νάκολουθ τόν ντίθετο δρόμο πό τόν γιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν γιο ωάννη τόν Δαμασκηνό! κενοι λόγιοι κολοσσοί, γιά να πεσμα, νά δείξουν στούς εδωλολάτρες λόγιους καί σέ κάποιους νοσηρά λληνολάτρες βυζαντινούς, τι ξέρουν καί ατοί λληνικά, φτιαξαν τά περίφημα ρχαιοελληνικο τύπου ποιήματα καί σματά τους» (σ. 101). Νά μιά... ραία σελίδα, τς παραδόσεως, π' ατές πού ρέγεται  ρχισυντάκτης τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ, στήν ποία ο γιοι Πατέρες πό πεσμα καί κόμπλεξ («γιά νά δείξουν στούς εδωλολάτρες τι ξέρουν καί ατοί λληνικά») συνέθεσαν τά θεόπνευστα μνογραφήματα πού τά χει  κκλησία πάνω πό χίλια χρόνια στή λατρεία Της.
Κάνουμε να μεγάλο λμα καί πμε στά τεύχη 121 καί 122 τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ, πού εναι φιερωμένα στήν «Κόλαση καί αωνιότητα». Σκοπός τους  σγχυση καί βεβαιότητα γιά τήνπαρξη καί αωνιότητα τς Κολάσεως. νδεικτικά σταχυολογομε πό τό τεχος 121:  κ. Γιανναρς φοβούμενος τόν «κλαυθμό καί βρυγμό τν δόντων» τς Καινς Διαθήκης διερωτται «ν τά περί θεοπνευστίας τς Βίβλου, φεύρημα τν προτεσταντν ...ρίζουν τήν κκλησιαστική μπειρία» καί μετά να κροβατικό στοχασμό μέ τά ναμασήματα περί «σχέσεως» καταλήγει στήν πλάνη περί νυπαρξίας το μαρτωλο νθρώπου μετά θάνατον φο «καμιά λογική... δέν μπορε νά συμβιβάσει τή μαρτυρία « Θεός γάπη στί» μέ τόνδεχόμενο ατός  Θεός γάπη νά παγιδεύει στήν παρξη τόν ρνητή τς σχέσης μαζί του, μόνο γιά νά τόν βασανίζει σαδιστικά καί τελεύτητα» (σ. 81, 83-84).  κ. Ακ. Τσαλαμπούνηναμιγνύει τή διδασκαλία τς Βίβλου περί Κολάσεως μέ πόκρυφα εξωβιβλικά κείμενα γιά νά πε τι « κόλαση καί τό πρόβλημα τς Θεοδικίας πού συνδέεται μέ ατήν ξακολουθον νά πασχολον τόν σύγχρονο νθρωπο καί νά παιτον μέ τόν να  τόν λλο τρόπο τήν πίλυσή του» καί νά καταλήξει στήν πρόταση γιά τομική τοποθέτηση στό θέμα: «ναπόκειται λοιπόν στή διακριτική εχέρεια το κάθε ναγνώστη νά δώσει τή δική του πάντηση...» (σ. 8- 19).  κ. ω. Πλεξίδας πικαλεται τίς νοησίες περί γονιδίων τς βίας, τήν κληρονομικότητα καί τό περιβάλλον ς ατια τς γκληματικς συμπεριφορς γιά νά δείξει τό νεύθυνο το μαρτάνοντος καί νά καταλήξει στήν «δυνατότητα(sic) τς Κόλασης»πικαλούμενος καί τόν μφιβόλου ρθοδοξίας Berdyaev πού γράφει: «... δέα περί τς αωνίου κολάσεως εναι κατανόητος, μοχθηρά καί κακόβουλος» (σ.88-89).
πό τό τεχος 122:  κ. Βάσω Κουντουμ βρίσκει «πολλαπλές ντιφάσεις, παραλλαγές, διανοητικές περιπλανήσεις καί νοράσεις τς βυζαντινς σκέψης σχετικά μέ τό πέκεινα». Μέ βάση τούς λόγους το Κυρίου πρός τόν ληστή «μήν σοι λέγω, σήμερον μετ΄μο σ ν τ παραδείσ», βρίσκει «ρωτήματα...πό δογματική ποψη ναπάντητα» (σ. 44-45). Γράφειτι «στή λαϊκή φαντασία, ο θεοί ατοί» -τν εδώλων- ταν δαίμονες» καί στήν ποσημείωση 22 γράφει τι ατό σχυρίζεται καί  γιος ωάννης  Δαμασκηνός (σ. 48), ποχείριος σως καί ατός τς λαϊκς φαντασίας! Γράφει τι «ο Διάλογοι» το γίου Γρηγορίου το Διαλόγου «βρίθουν νεκδοτολογικν περιστατικν μέ πρωταγωνιστές φαντάσματα» καί συνεχίζει λέγοντας τι « Μ. Φώτιος τούς γνωρίζει [τούς Διαλόγους] καί τούς γκωμιάζει στή Μυριόβιβλο» (σ. 50). σως κι ατός νά ταν ποχείριος παραμυθιν καί φαντασμάτων! Χαρακτηριστικό τς κυρίας ατς εναι  ρνητική καί περιφρονητική ναφορά στούς γίους Πατέρες καί  ποταγή της στίς γνμες το τελευταίου δυτικο «στοχαστ» καί ρευνητ» στίς ποες παραπέμπει.
Στά τεύχη 122 (σσ. 67-81) καί 123 (σσ. 33-48) δημοσιεύοντας  κ. Παπαθανασίου δύο κείμενα γιά την εραποστολή κάνει λόγο γιά τή δράση το γίου Πνεύματος καί ξω πό τά κανονικά ρια τς κκλησίας δηλ. στούς θέους, τούς βαπτίστους καί παντός εδους αρετικούς. Στό 123 δημοσιεύει θετικς ποσπάσματα κειμένων διαφόρων «ρθοδόξων» θεολόγων σύμφωνα μέ τούς ποίους « κκλησία δέν εναι διοκτήτης τς σωτηρίας, λλά  διάκονος το Θεο...καί  μάρτυρας τς ξιοπρέπειας το νθρωπίνου προσώπου...».
Ίδού μερικά ποσπάσματα: «Εναι δυνατόν ο Χριστιανοί νά βλέπουν τίς παραδόσεις, τίς γραφές καί τίς πρακτικές τν λλων θρησκειν πό να πολύ θετικό φς, πού ντανακλτήν πανανθρώπινη ναζήτηση γιά τό (καί τήν νταπόκριση στό) Πνεμα το Θεο» (τευχ. 122 σ. 42 ). «σοι βρίσκονται ξω πό τή χριστιανική πίστη...δέν παύουν νά κινονται μέσα στή μυστική κτινοβολία τς δόξας του» (σ. 43). «μικρές μάδες μι-εαγγελικν ψυχν πού σέ κάποιο βαθμό κολουθον τά θικά πρότυπα τς πί το ρους μιλίας συγκροτοννα εδος κκλησίας extra muros, ξω πό τή θεσμική στορική κκλησία [....] Τό «κατ΄ εκόνα» μπορε νά δουλέψει πολύ δυναμικά σέ να μή Χριστιανό.  κοσμικός(συμπαντικός) Χριστός, στόν ποο μπορε νά μετέχει κάποιος χωρίς νά τόν κατονομάζει, εναι πολύ ληθινός» (σ. 44).
Παρατείναμε τήν παράθεση ποσπασμάτων πό τεύχη τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ γιά νά φανε τό πνεμα το περιοδικο, πού δέν εναι καθόλου Σπουδή στήν ρθοδοξία, νά κατανοηθον ο... συνθετικές γιά τήν Παράδοση κανότητες τν Συναξιτν καί ο στόχοι τους στό χρο τς κκλησίας.
Καταλαβαίνω τήν γωνία τους καί τήν νάγκη τους γιά δημιουργία, γιά «σύνθεση», γιά «φτιάξιμο», γιά «κόπο» καί κροβατικές «διακινδυνεύσεις». λλά δέν εναι  κκλησία καί  γία Της Παράδοση  κατάλληλος χρος γιά τή δράση τους. Θά μποροσαν νά σχοληθον μέ τή φιλοσοφία, τήν ποίηση τή λογοτεχνία καί τίς εκαστικές τέχνες. Καί δέν τό λέω ερωνικά. ξ λλου, τό λιγώτερο π΄ ,τι φαίνεται, βαριονται τήν Παράδοση στό σύνολό της καί τό περισσότερο τήν περιφρονον τήν πεχθάνονται  καί τήν μισον. Καί ατό νομίζω γινε φανερό πό τά προαναφερθέντα παραθέματα.
ν παρά τατα πιμένουν στίς δεοληψίες τους- μιλ γιά δεοληψίες πειδή σα γράφουν καί λένε πηγάζουν πό τό μυαλό τους, τίς συζητήσεις καί τά ξενόγλωσσα διαβάσματά τους καί τίς τέλειωτες παραπομπές τους στούς ξένους συγγραφες πού τίς καταπίνουν μάσητες - πρέπει νά κατανοήσουν τι ο πόψεις τους καί ο θεωρίες τους, τά νειρά τους γιάλλαγές δέν γίνονται δεκτά πό τό Σμα τςκκλησίας.  Παράδοση εναι Ζωή καί μεταγγίζει Ζωή.  Θεία Λατρεία εναι ναπνοή τς κκλησίας. Κι πως δέν λλάζει διαδικασία ναπνος πού ζωογονε τόν νθρώπινο ργανισμό, τσι δέν λλάζει  τξη,  γλσσα,  ποίηση καί τά νοήματα τς ρθοδόξου λατρείας. Τή γλεντμε καί τή χαιρόμαστε τή ζωή τς κκλησίας. Κι ταν διαβάζουμε τίς «καινούργιες σελίδες» πού προτεινουν ο Συναξίτες ς συμπλήρωση τς Παραδόσεως μς πνίγει  φορμόλη καί  πτωμαΐνη πού ποπνέει σκέψη τους, σκέψη οσιαστικά το ταλαίπωρου δυτικο νθρώπου πού ψάχνει κόμη 2000 καί πλέον χρόνια μετά τή γέννηση το Χριστο νά βρε τό δρόμο του. «Πηγαίνω στήν Ερώπη» γραφε  Ντοστογιέφσκυ «καί ξέρω πώς πηγαίνω σέ νεκροταφεο».
Οτως χόντων τν πραγμάτων προτείνουμε στό κατεστημένο τς ΣΥΝΑΞΕΩΣ νά κολουθήσει τό δικό του δρόμο. τσι κι λλις ο πόψεις τν περισσοτέρων συνεργατν τοπεριοδικο χουν χαρακτηριστικά σέκτας. χουν μιά δική τους δέα περί κκλησίας, πού κτείνεται ξω πό τά κανονικά της ρια. ς διαλεχθον λοιπόν μέ τίς λλες θρησκεες καί αρέσεις ς συμπροσεύχονται μαζί τους, αφο λοι ο λλόθρησκοι «κινονται μέσα στήν κτινοβολία τς δόξας» το Θεος γκαλιάσουν να «συμπαντικό Χριστό» πού μπορε νά μήν πάρχει κιόλας! χουν τούς δικούς τους «Πατέρες», λους τούς ξένους στοχαστές. χουν στό νο τους μιά λλη λατρεία ΄μέ διαφορετικούς ναούς χωρίς τέμπλα, μέ λλα τροπάρια στή δημοτική γλώσσα, μέ λλη μουσική, μέ ράσωτους παπάδες, μέ ψυχοθεραπευτές στή θέση τν πνευματικν. χουν καί τή δική τους θεολογία πού μφισβητε τή θεοπνευστία τς Αγίας Γραφς πού διαθέτει μιά περίεργη σχατολογία καί Βασιλεία πού χει εσβάλει στό νθάδε, μέ μφίβολη τήν παρξή μας μετά θάνατο καί μέ μφιλεγόμενο Παράδεισο καί «δυνατότητα» Κολάσεως. Τούς φαίνεται πολύ ληθινός καί σοβαρός  Τέρυ γκλετον-πού κανείς δέν τόν ξέρει- καί τό ργο του «Πίστη λογική καί πανάσταση» (τευχ. 123) καί πολύ παραμυθς καί φαντασιόπληκτος  γιος Γρηγόριος  Διάλογος! ς φτιάξουν λοιπόν τή δική τους «κκλησία».
Στήν κκλησία μας ρκε  γιωτάτη Πίστη καί Παράδοσή Της. σα διδάσκει  γία Γραφή καί Παράδοση μς εναι ρκετά. Θέλουμε τή βεβαιότητα τς κκλησίας, χι τούς ατοσχεδιασμούς τς θολοκουλτούρας. Μς ρέσουν, μς τέρπουν καί μς δηγον πρός τόν Κύριό μας ο ναοί μας μέ τά ερά τέμπλα, τήν τέλεια μνογραφία καί τήν σύλληπτα κατανυκτική μουσική. Μς χαροποιε ο ερες νά εναι νδεδυμένοι πως  γιος Νεκτάριος  γιος Νικόλαος  Πλανς  π. Παΐσιος καί  π. Πορφύριος. Τά θεολογικά καί σκητικά συγγράματα τν γίων Πατέρων παρέχουν σέ λους σφαλ τήν δό τς ν Χριστ ζως. Σεβόμεθα τούς ερούς Κανόνες τν Οκουμενικν καί τοπικν Συνόδων πού ρυθμίζουν λη τή ζωή τς κκλησίας. ποστρεφόμεθα τίς καταστροφικές καινοτομίες πού χουν κυριολεκτικά διαλύσει καί τά τελευταία πολείμματα κκλησιαστικότητος στή Δύση. Δέν μεταίρουμε «ρια  θεντο ο Πατέρες μν».
γαπητοι δελφοί συνεργάτες, φανατικοί φίλοι καί μοϊδεάτες το περιοδικο ΣΥΝΑΞΗ εστε λεύθεροι νά κολουθήσετε τόν δρόμο σας!


 http://test.alopsis.gr/alopsis/parados4.htm



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου