Σελίδες

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου γιά τήν αἵρεση καί τήν εἰδωλολατρεία

          «Αἵρεση εἶναι ἡ λογικοποίηση τοῦ δόγματος. Γεννήτορες τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος καί ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος».
                                                                                       (Περί αἱρέσεων, ὁμιλία 2η)

       «Ἐγώ ὅλα τά χρόνια πού βρίσκομαι στή Λάρισα, σᾶς τονίζω: «Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός», ὥστε νά σᾶς γίνει οὐσία. Γιατί, μέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα συμβαίνουν μέ τόν λεγόμενο οἰκουμενισμό, τή μίξη τῶν θρησκειῶν, ἡ παγκοσμιοποίηση θά φέρει καί τή μίξη ὅλων τῶν θρησκειῶν, πῶς θά μπορεῖς νά ξεχωρίζεις, ἄν θέλεις, τήν πραγματική σου σωτηρία, παρά μόνο νά λές: «Πιστεύω στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό»; Νά σᾶς γίνει σύνθημά σας!».
                                                                                        (Σειρά Β’, ὁμιλία 435η, β’)

       «Θυμοῦμαι, ἀγαπητοί μου, μία κυρία, εἶναι πάρα πολύ ἡλικιωμένη ἡ κυρία αὐτή, ζεῖ ἀκόμη στή Λάρισα, μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ὅταν ἦταν νέα στήν Κωνσταντινούπολη, πού ζοῦσε κάποτε, ἔκανε συντροφιά μέ μία κοπέλα, ἡ ὁποία ἦταν προτεστάντισσα καί τῆς ἔλεγε κάτι πράγματα ἐναντίον τῶν εἰκόνων … «Γιατί οἱ εἰκόνες ἔτσι, γιατί οἱ εἰκόνες ἀλλιῶς … ». Καί μοῦ λέει ὅτι παρ΄ὅτι εἶναι ὀρθόδοξη, παρ΄ὅτι ἔχουν περάσει τόσα χρόνια, παρ΄ὅτι πιστεύει στήν εἰκόνα: «Μέσα μου ἐκείνη ἡ κοπέλα κάποτε μοῦ ἄφησε κάτι, ἕνα δισταγμό». Δέν μπόρεσε αὐτή ἡ γυναῖκα μέχρι σήμερα νά βγάλει αὐτό τό δισταγμό. Τό λέγω, γιά νά ξέρετε τί φοβερό πρᾶγμα εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὅταν ἐρχόμαστε σέ ἐπαφή μέ αἱρετικούς καί ἀκοῦμε τίς διδασκαλίες τους. Εἶναι τρομερά ἐπικίνδυνο πρᾶγμα! Μήν πεῖ κανείς ὅτι: «Ἐγώ δέν παθαίνω τίποτα». Γιατί, ἁπλούστατα, ὅταν τό διαβολικό σπέρμα, ὁ διαβολικός σπόρος, κατά τόν Ἅγιο Ἰγνάτιο Ἀντιοχείας, πέσει μέσα σου, ὁ σπόρος τῆς αἱρέσεως, πού εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου δέν μπορεῖ, παρά κάτι, ζημιά θά σοῦ κάνει. Ὁπωσδήποτε θά σοῦ κάνει ζημιά. Γι’ αὐτό τό λόγο προσέχετε, οὔτε κουβέντα! Αὐτό πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «Καλημέρα δέν θά πεῖς στόν αἱρετικό». Τελείωσε, πάει, καμιά ἐπικοινωνία μαζί του».
                                                                                       (Δευτερονόμιο, ὁμιλία 7η)

      Χθές πῆγα νά πληρώσω ἕναν λογαριασμό καί μέ βρῆκε ἐκεῖ ἕνας ὑπάλληλος πολύ γνωστός μου, πού ἀκούει λόγο Θεοῦ πολλά χρόνια. Μοῦ λέει: «Θέλω νά σᾶς ρωτήσω κάτι ἐξ ἀφορμῆς τοῦ τελευταίου κηρύγματος. Ἐγώ βρίζω ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀντιτίθενται εἴτε σέ θέματα τῆς πίστεως εἴτε σέ θέματα τῆς πολιτείας. Ἄν κάποιος εἶναι χιλιαστής, “παλιοτόμαρο” τόν λέω κτλ.». Τοῦ λέω: «Μέ συγχωρεῖτε, μή χαρακτηρίζετε πρῶτα-πρῶτα. Ὁ ἄλλος ἄς εἶναι ὅ,τι θέλει, αὐτό καταλαβαίνει, ἔτσι κινεῖται. Θέλετε νά τόν βοηθήσετε; Πεῖτε του ὅτι αὐτό πού κάνει δέν εἶναι σωστό. Σᾶς ἄκουσε; Καλῶς. Δέν σᾶς ἄκουσε; Δέν πειράζει». Ἔτσι, ἐδῶ ἡ σοφία εἶναι εἰρηνική, δέν μάχεται, λέει ἁπλά: «Αὐτό εἶναι τό σωστό. Θέλεις νά ἀκούσεις; Ἄκουσέ το. Δέν θέλεις; Μή τό ἀκούσεις». Δέν γεννάει μάχες ἡ ἀληθινή σοφία. Μάλιστα, θερμά θά σᾶς παρακαλοῦσα τό σημεῖο αὐτό νά τό προσέξετε. Καί ἀκόμη κάτι ἄλλο, εἴτε στά θέματα τῶν πολιτικῶν φρονημάτων εἴτε στά θέματα τῶν θρησκευτικῶν φρονημάτων -θρησκευτικῶν φρονημάτων ἐννοῶ ὀρθόδοξοι ὅλοι, ἀλλά νά ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις ἤ συμπάθειες ἤ βαθμοί κατανόησης τῶν πραγμάτων- δέν εἶναι ἀπαραίτητο οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι νά μοιάζουν σέ αὐτό πού ἐμεῖς σκεπτόμαστε. Δέν νομίζετε ὅτι εἶναι πολύ-πολύ ἐγωιστικό; Ὁ ἄλλος σκέφτεται διαφορετικά, γιατί δηλαδή θά πρέπει ὅλοι νά μοιάζουμε σέ αὐτό πού ἐγώ σκέπτομαι; Ἄν ὁ καθένας ἔτσι σκέπτεται, τότε ὁ καθένας θά ἦταν ἕνας μικρός πάπας μέ τό ἀλάθητο καί τίποτε ἄλλο. Ἔχεις γιά κάτι βεβαιωθεῖ ὅτι εἶναι ἀληθινό; Πές το. Δέν τά δέχεται ὁ ἄλλος; Δέ σημαίνει ὅτι δέν θά τοῦ ποῦμε ‘’καλημέρα’’. Θά τοῦ λές ‘’καλημέρα’’, θά εἶσαι εὐγενής ἀπέναντί του, θά τόν ἀγαπᾶς. Σκέπτεται διαφορετικά; Δέν πειράζει, δέν χάλασε ὁ κόσμος. Μπορεῖ τό διαφορετικό νά εἶναι καί αὐτό σωστό, ἀλλά ἁπλῶς εἶναι διαφορετικό. Ἤ ἀκόμη νά μήν εἶναι σωστό, δέν πειράζει. Εἶπα σέ αὐτόν τόν κύριο: «Πεῖτε ἀπό μέσα σας, νά τόν ἔχει ὁ Θεός στό σωστό δρόμο, νά τόν ἐλεήσει ὁ Θεός, νά καταλάβει». Δέν θά μαλώνουμε γιά τίποτε. Ἡ ἄνωθεν σοφία εἶναι ἁγνή, εἶναι εἰρηνική, εἶναι ἐπιεικής, εἶναι εὐπειθής». 
                                                                             (Ἐπιστολή Ἰακώβου, ὁμιλία 11η)

     «Ξέρετε ὅτι -σᾶς τό ἔχω πεῖ πολλές φορές τόν τελευταῖο καιρό [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 21-4-1986]- ὅτι ἀναβιώνει στήν Ἑλλάδα ἡ εἰδωλολατρία καί ἀρχίζει νά ὑπάρχει ὁ γνωστικισμός. Ἔκανα δύο θέματα στό Ἀνώτερο Κατηχητικό περί γνωστικισμοῦ. Τό ἕνα λέει «Γνωστικισμός» καί τό ἄλλο ἐπιγράφεται «Ἔνθεοι». Εἶναι ἑνός Γάλλου συγγραφέα. Καί τό μέν βιβλίο «Ἔνθεοι», ἄν τό πάρετε στά χέρια σας, θά νομίσετε ὅτι εἶναι μία ἄλλη ἔκδοση τοῦ Γεροντικοῦ. Ἀναφέρεται στούς ἀσκητές τῆς ἐρήμου. Θά πεῖτε: «Θαυμάσιο βιβλίο!». Γι’ αὐτό εἶναι ὁ κίνδυνος ὅτι πλησίασε πολύ ὁ γνωστικισμός τό Χριστιανισμό, δηλαδή πῆρε χριστιανικά στοιχεῖα. Ἀλλά ὁ γνωστικισμός εἶναι πολλά στοιχεῖα, εἶναι φιλοσοφικά, θρησκευτικά στοιχεῖα, τῶν μυστηριακῶν φυσικῶν θρησκειῶν καί Χριστιανισμός, δηλαδή λίγο ἀπό ὅλα».
                                                               (Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 86η)

      «Σᾶς βεβαιώνω, ὅσους ἔχω δεῖ ἐγώ προσωπικά καί ἔχουν εἰσχωρήσει, μυηθεῖ στίς ἀνατολικές θρησκεῖες, λίγο ἤ πολύ ἔχουν ὑποστεῖ δαιμονισμό. Ἀγαπητοί μου, ἔχω τρομάξει στό σημεῖο αὐτό!»
                                                                                        (Σειρά Β’, ὁμιλία 97η, α’)

      «Οἱ σχηματισμοί τῶν κατακαθιῶν τοῦ καφέ, πού κοιτάζετε πολλές φορές χάριν γούστου, γιά νά περάσει ἡ ὥρα … Ταλαίπωροι ἀκροαταί μου, ταλαίπωροι ἀδελφοί μου, χάριν γούστου; Τώρα ἀποτείνομαι σέ σᾶς. Γιατί; Γιατί πολλοί ἀπό σᾶς ἔχετε κοιτάξει τό φλιτζάνι τοῦ καφέ. Τουλάχιστον ἅπαξ στή ζωή σας, σάν κοπέλες, σαν … ξέρω ἐγώ … Ποιόν θά πάρετε, ποιό θά εἶναι τό μέλλον σας … Ναί, ναί, ναί. Ἔχει φρίξει τό μάτι μου γύρω ἀπό τό θέμα τοῦ φλιτζανιοῦ τοῦ καφέ. Τί σχηματισμούς ἔχομε, τί γραμμές ἔχομε … Ὅπως καί στό χέρι, μέ τίς γραμμές τοῦ χεριοῦ, γιά νά βγάλομε τό μέλλον. Τέτοια πράγματα, λέγει ὁ Βαλαάμ, δέν ὑπάρχουν στούς Ἰσραηλίτες. Θέλουν νά μάθουν κάτι; Τούς τό ἀποκαλύπτει ὁ Θεός! Θέλεις νά μάθεις τό μέλλον σου; Εἶναι κατατεθειμένο στήν Ἐκκλησία. Ἄνοιξε τήν Ἁγία Γραφή καί θά δεῖς τί γράφει μέσα. Ὅτι θά ἀναστηθεῖς καί θά γίνεις πολίτης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Γιά ποιό μέλλον, ἀγαπητέ μου, μοῦ μιλᾶς; Να, τό μέλλον σου. Καί μοῦ κοιτᾶτε φλιτζάνια τοῦ καφέ, γιά νά δεῖτε τί θά γίνει παρακάτω … ».
                                                                                              (Ἀριθμοί, ὁμιλία 15η) 

      «Μερικά ἔθιμα πρέπει νά ἐρευνοῦμε πολύ, ἄλλα μέν ἔχουν σέ εἰδωλολατρικά στοιχεῖα τή ρίζα τους καί πρέπει νά εἶναι ἀπόβλητα, ἄλλα δέ εἰς αὐτή τήν Ἁγία Γραφή. Μία συμβουλή σᾶς δίνω. Ποτέ νά μήν ἀποβάλλουμε κάτι, ἐάν προηγουμένως δέν ἐξετάσουμε. Ἐγώ τουλάχιστον αὐτό τό ἔμαθα. Πολλές φορές λέμε: «Καί τί χρειάζεται αὐτό;». Στάσου ἀδελφέ μου, ἔφτασε διά μέσου τῶν αἰώνων σέ ἐσένα καί σύ μονοκονδυλιά λές: «Τί χρειάζεται;». Ὄχι. Θά τό ἐξετάσεις, θά τό βασανίσεις, θά τό ἐξαντλήσεις, γιά νά μάθεις τήν ἀληθινή οὐσία, πού αὐτό τό κάτι ἔφτασε μέχρι σέ ἐσένα».
                                                                                    (Δευτερονόμιο, ὁμιλία 27η)

     «Ἄς ἀφυπνιστοῦμε. Μᾶς ἀποχριστιανίζουν λίγο-λίγο καί μᾶς εἰσάγουν σιγά-σιγά, λίγο-λίγο στήν εἰδωλολατρία. Ὄχι κάποια πρόσωπα σημαίνοντα, ἀλλά καί αὐτόν τόν λαό. Γι’ αὐτό τό λόγο σᾶς τά εἶπα αὐτά, γι’ αὐτό καί τά θέματά μου περί εἰδωλολατρίας εἶναι ἐκτενῆ. Μή μοῦ πεῖτε ὅτι βρίσκομαι ἐκτός πραγματικότητας. Γνωρίζω πολύ καλά, ἀπό τή στιγμή πού κάποια χρόνια πίσω ἀντελήφθηκα τή δράση τῆς εἰδωλολατρίας, ἔμεινα ἔκπληκτος. Ἐσεῖς δέν ἐκπλήσσεστε; Ἐγώ ἔμεινα ἔκπληκτος καί δέν μπορῶ νά ἡσυχάσω ἀπό τότε. Τόν καιρό δέ πού κάναμε τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἑρμηνεία, θυμᾶστε, πού τοῦ δείχνει ὁ ἄγγελος τοῦ Ἰωάννη τό θηρίο: «Τό βλέπεις αὐτό τό θηρίο; Εἶναι τό θηρίο τῆς εἰδωλολατρίας, ἦταν, δέν εἶναι, θά εἶναι». Τί θά πεῖ αὐτό; Ἦταν στόν κόσμο ἡ εἰδωλολατρία διάχυτη. Ἦρθε ὁ Χριστός, τήν κατήργησε. Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς πού ἔλαμψε στόν κόσμο. Τή σβήνει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. «Ἦταν, δέν εἶναι, ἀλλά θά ξαναεῖναι πάλι». Πού σημαίνει ὅτι οἱ χριστιανικοί λαοί θά ξαναγυρίσουν στήν εἰδωλολατρία! Αὐτό δέν σᾶς συγκλονίζει; Καί λέει τοῦτο: «Πηγαίνει στήν ἀπώλεια», γατί λίγο θά μείνει στήν τελευταία φάση ὁ κόσμος στήν εἰδωλολατρία. Καί μετά πάει στήν ἀπώλεια. Αὐτό, ξέρετε τί σημαίνει; Ὅτι βρισκόμαστε στίς παραμονές τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, δηλαδή στό τέλος τῆς Ἱστορίας! «Λίγο θά μείνει καί πηγαίνει στήν ἀπώλεια»! Αὐτά δέν συγκλονίζουν; Πῶς, θά μοῦ πεῖτε, μποροῦσε νά μέ συγκλονίσει κάτι; Ἄν ἀγαπᾶς τό Θεό τρελά, γίνεσαι «τρελός», ὅταν ἀφήνεις π.χ. τόν κόσμο, γίνεσαι ἀσκητής, εἶσαι πλούσιος καί τά ἐγκαταλείπεις ὅλα, δέν εἶσαι κατά κόσμον τρελός; Γιατί; Γιατί συγκλονίστηκες. Πότε λοιπόν μποροῦμε νά λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε τό Θεό; Ὅταν συγκλονιστοῦμε. Καί πότε μποροῦμε ἕνα πρᾶγμα νά μᾶς κάνει νά τό καταλάβουμε καλά; Ὅταν συγκλονιστοῦμε. Ἐσεῖς δέν συγκλονίζεστε; Ἀγαπητοί μου, ὅταν πρωτογνώρισα γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, συγκλονίστηκα, καί μένω ἀπό τότε συγκλονισμένος. Ὅταν ἔμαθα ὅτι τό σύμπαν θά ἀλλάξει καί θά γίνει Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, «πέρασε», λέει, «ὁ παλιός οὐρανός καί ἡ παλιά γῆ, καινούριος οὐρανός, καινούρια γῆ», συγκλονίστηκα! Ὅταν ἀνακάλυψα ποιά εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, συγκλονίστηκα! Καί ὅταν τότε κάναμε γιά τήν εἰδωλολατρία στό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐδῶ καί δέκα χρόνια πίσω, ξανά συγκλονίστηκα. Συγκλονίζεστε; Μή μένετε ἀνύποπτοι. Ὁ κίνδυνος εἶναι ἄμεσος καί μέγας. Ὅπως κάποτε κυνηγοῦσαν οἱ εἰδωλολάτρες τούς Χριστιανούς, θά τούς ξανακυνηγήσουν τούς Χριστιανούς … Θά μοῦ πεῖτε, γιατί σᾶς τά λέω. Νά τή σταματήσουμε; Μποροῦμε;  Εἶναι καί προφητευμένο. Ὄχι, δέν εἶναι ἐκεῖ τό θέμα. Τό θέμα εἶναι ἐμεῖς νά συγκλονιστοῦμε, νά μή γίνουμε ἐμεῖς, πού ἀκοῦμε σήμερα λόγο Θεοῦ, νά μή γίνουμε ἐμεῖς εἰδωλολάτρες. Ἐμεῖς νά γλιτώσουμε, ἐμεῖς νά σωθοῦμε, νά μή λατρεύσουμε, νά μή προσκυνήσουμε εἴδωλα. Γι’ αὐτό ἐπιμένουμε σέ αὐτά τά θέματα. Ἐπιμένει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ δέν κάνω τίποτε τό ἄλλο».
                                                                                             (Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 13η)

      «Ἔχουν κάποια σεμινάρια αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά σκέτος γνωστικισμός, εἰδωλολατρία: «Nά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου»! Μοῦ ἔλεγε μία κυρία, πού ἀκούει λόγο Θεοῦ, μέ κατέπληξε, μάλιστα σᾶς βεβαιώνω ὅτι στενοχωρήθηκα πολύ. Λέει: «Ἤμουν ἕτοιμη ἐγώ καί ὁ σύζυγός μου νά πᾶμε ἐκεῖ, νά ἀκούσουμε, γιατί πῶς θά φροντίσουμε νά καταπολεμήσουμε τήν ὀργή;». Ἐκεῖ θά πᾶς; Ἐκεῖ θά πᾶς, νά ἀκούσεις πῶς θά καταπολεμήσεις τήν ὀργή; «Δέν ξέρετε πῶς ζοῦμε;». Μέ συγχωρεῖτε, θά σᾶς τό πῶ, σάν τά κουτορνίθια! Ἀδελφέ μου, τόσα χρόνια τί ἀκοῦς; Ἀδελφέ μου, γιατί δέν ξύπνησες; Γιατί δέν κατάλαβες ἀκόμα, καί ὅποια πόρτα βρεῖς μπροστά σου ἀπ΄ ἔξω μία πινακίδα, μπαίνεις μέσα μέ τόση εὐκολία;». Ἀδελφοί, προσέξτε, φθάνω πολλές φορές σέ ἀπόγνωση, τό πόσο ὁ καθένας ἀκούει τό λόγο τοῦ Θεοῦ! Μέ τόση εὐκολία χτυπᾶμε τίς πόρτες αὐτές; Δηλαδή, ἄν αὔριο πολεμηθεῖ ἡ Ἐκκλησία καί ἀρχίζει ἡ εἰδωλολατρία νά ἐγκαθιδρύεται περισσότερο καί περισσότερο, ἕτοιμοι εἴμαστε νά ἀποπηδήσομε ἀπό τήν Ἐκκλησία στήν εἰδωλολατρία;  Λυποῦμαι, κάπως ἔτσι θά εἶναι. Προσοχή, πάρα πολλή προσοχή!».
                                                                                                  (Σειράχ, ὁμιλία 6η)

       «Προσέξτε τώρα ἐδῶ κάτι, πολύ νά προσέξομε αὐτό, γιατί, δυστυχῶς, δέν τό ἔχομε προσέξει δεόντως καί μένομε ἐγκληματικῶς ἀπαθεῖς. Ὁ μουσουλμανισμός ἐπιχειρεῖ τόν κύκλο τῆς γῆς. Αὐτό τό ὁποῖο λέμε ἕνα τόξο, ἐδῶ στά Βαλκάνια, μουσουλμανικό, καί τό βλέπομε, βεβαίως ἀπό πολιτικῆς πλευρᾶς, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό ἕνα τόξο. Ἐπιχειρεῖ, θά ἐπαναλάβω καί νά τό θυμᾶστε, ἐπιχειρεῖ τόν κύκλο τῆς γῆς! Ὅπως καί ἐγώ θυμᾶμαι τόν μακαριστό πατέρα Ἄγγελο Νησιώτη, πού εἶχε πεῖ -πρό τοῦ ’40-, καί ἔλεγε: «Φοβηθεῖτε τόν μουσουλμανισμό, εἶναι ὁ φοβερότερος ἐχθρός, φοβηθεῖτε!». Τό κράτησα στή μνήμη μου καί τό ἀνεκάλεσα πολλές φορές, ἰδίως τά τελευταῖα χρόνια, πού βλέπω αὐτή τήν κίνηση τοῦ μουσουλμανισμοῦ. Τί; Ξέρετε πόσα ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι ὑπάρχουν στήν Ἀσία, Πολυνησία, Ἀφρική; Πολλά ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι ὑπάρχουν. Τό εἶπαν: «Θά ἐπιχειρήσομε ἐπίθεση κατά τῆς Εὐρώπης»! Τό εἶπαν, νά μήν πῶ τώρα πολιτικά πρόσωπα, δέν μοῦ ἀρέσει νά ἀνακατεύω πολιτικά πρόσωπα, ὅτι: «Ἡ Εὐρώπη θά γίνει μουσουλμανική, θά πάψει νά εἶναι χριστιανική»! Ξέρετε πόσα τεμένη ὑπάρχουν στό Παρίσι; Ἐμεῖς, ἐν ὀνόματι τῆς ἀνεξιθρησκίας κτλ., τούς πάντες ὑποδεχόμεθα. Ἑτοιμάζουν νά κάνουν καί στήν Ἀθήνα τέμενος μουσουλμανικό, ἐνῶ ἀναφέρθηκε ἐκεῖ, στά Ἐμιράτα τῆς Ἀραβίας, ἀπέναντι ἀπό τό Ἰράκ, ζητήθηκε νά γίνει Λειτουργία φέτος [1992] τό Πάσχα, ὄχι μόνο νά γίνει ναός ἀπό τούς ἐκεῖ Ἕλληνες, ἐνῶ ἐκεῖνοι ζητοῦν στήν Ἀθήνα νά γίνει ναός, ἀλλά οὔτε κἄν σέ ἕνα δωμάτιο τῆς πρεσβείας νά γίνει Θεία Λειτουργία Πασχαλινή! Ναί, γιατί ἔχει τό στοιχεῖο τοῦ φανατισμοῦ.  Ἀνεξιθρησκία γιά τούς μουσουλμάνους δέν ὑπάρχει, εἶναι παραμύθια αὐτά. Γι’ αὐτό λοιπόν, ἐπιχειρώντας νά καταλάβει τήν Εὐρώπη θρησκευτικῶς, θά τήν καταλάβει καί πολιτικῶς».
                                                                                              (Σειράχ, ὁμιλία 141η)

      «Νά θυμηθοῦμε τήν παραβολή τῶν ζιζανίων, ξέρετε πόσες φορές μέ κράτησε καί μένα ἀπό μία μου ἀγανάκτηση γιά κάτι αὐτή ἡ παραβολή; Τήν ξέρετε τήν παραβολή τῶν ζιζανίων, πού ὁ Κύριος εἶπε: «Ἐσπάρη ὁ σῖτος, τήν νύκτα ὅμως ἄνθρωπος κακός ἔσπειρε καί ζιζάνια, τά εἶδαν οἱ ἐργάτες. Κύριε, νά τά ξερριζώσουμε τά ζιζάνια», καί ὁ Κύριος εἶπε ἐκεῖνο τό ἐκ πρώτης ὄψεως, δέν ξέρω, ἀκατανόητο: «Ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ»,  ἀφῆστε τα νά μεγαλώσουν μαζί ὁ σῖτος καί ζιζάνια, ἕως ἔρθει ὁ θερισμός, ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως. Εἶναι ἀκατανόητο, ἀγαπητοί μου. Δέν σημαίνει ὅτι δέν θά πολεμήσουμε τήν αἵρεση, ἀλλά δέν θά πάρεις τόν αἱρετικό νά τόν κάψεις, ὅπως γινόταν στόν Μεσαίωνα. Δέν εἶναι δυνατόν νά τόν κάψεις … Δέν μισοῦμε τούς ἀνθρώπους, ἀλλά μισοῦμε τούς τρόπους τους».
                                                                                             (Σειράχ, ὁμιλία 172η)

       «Ἄν κάποιος πεῖ:  «Mπορῶ νά διαβάσω ἕνα ἔντυπο αἱρετικό;». Ὄχι! Τή στιγμή πού δέν ἔχομε τή δύναμη νά κάνομε μία κριτική πάνω σέ αὐτό, ὄχι. Θά ἐπηρεαστοῦμε. Ἐγώ φοβᾶμαι νά διαβάσω. Ἀπό ποιάν ἄποψη; Φοβᾶμαι, σᾶς τό λέω ἀλήθεια! Θά μοῦ πεῖτε: «Πάτερ μου, θά παρασυρθεῖτε;». Γιατί ὄχι, τί εἶμαι, ἀλάθητος; Καί γιατί δέν θά μποροῦσα νά παρασυρθῶ; Ἐδῶ, παρασύρθηκαν σπουδαῖοι ἄνθρωποι, ἐγώ ποιός εἶμαι νά μήν παρασυρθῶ; Δέν διαβάζω καί προσέχω νά μήν διαβάσω τίποτα. Ρίχνω μία ματιά μόνο, ἔτσι στά γρήγορα, γιά νά δῶ περί τίνος πρόκειται καί δέν θέλω τίποτε περισσότερο. Γιατί, λέτε; Γιατί φοβᾶμαι αὐτά πού σᾶς λέω, μήν κάποτε σᾶς πῶ κάτι πού εἶναι κατ’ ἐπίδραση τῶν αἱρετικῶν, δηλαδή αἱρετικῶν ἑρμηνειῶν. Τό φοβᾶμαι πάρα πολύ, χωρίς νά πῶ ὅτι κάθε ὁμιλητής τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι τελείως ἀπαλλαγμένος ἀπό παρεισφρήσεις τέτοιες. Δέν μπορῶ νά σᾶς τό πῶ, γιατί ἔχομε δεχτεῖ ἐπιδράσεις, ἀλλά αὐτές ἤ δέν τίς καταλαβαίνομε ἤ ὅπως θέλετε πάρτε το, θέλει πάρα πολλή δουλειά κανείς, γιά νά καταλάβει καί αὐτές τίς ἐπιδράσεις. Δηλαδή, νά εἶναι πάρα πολύ διαβασμένος ἄνθρωπος γιά νά καταλαβαίνει ὅλα αὐτά τά πράγματα. Ἔ…, ὅ,τι μποροῦμε προσφέρομε, σᾶς λέγω μόνο τί κίνδυνοι ὑπάρχουν».
                                                                 (Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 88η)

       «Θυμᾶστε, πρό δεκαετίας, εἶχα κάνει τά ἴδια θέματα -γιατί κρατῶ σημειώσεις- καί σᾶς εἶχα μιλήσει τότε γιά τόν οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος ἦταν πάνω στήν ἀκμή του, καί τότε σᾶς εἶχα πεῖ τό ἴδιο πρᾶγμα, ὅτι σάν ἀποτέλεσμα θά ἔχει μία ἐποχή ἀμοραλιστική, ἄχρωμη ἠθικῶς, δηλαδή νά μήν ὑπάρχει ἠθική! Νά την, τότε σᾶς τά ἔλεγα, τό 1971, τώρα ἔχομε 1980, πέρασε μία δεκαετία, εἴδατε πόσο γρήγορα; Ἡ ἐποχή μας κατέληξε νά εἶναι πράγματι ἀμοραλιστική!».
                                                                                       (Ἀποκάλυψις, ὁμιλία 9η)

      «Εἶναι κάποια ταινία κάποιου Ἰταλοῦ σκηνοθέτη, πού βασίζεται σέ κάποιο βιβλίο τοῦ Καζατζάκη, εἶναι, ὅπως λέγεται, ἀπιθάνου βλασφημίας, γιατί προχωρεῖ ἡ ταινία πολύ πέρα ἀπό τίς φοβερές βλασφημίες πού ἀναφέρει ὁ Καζατζάκης στό βιβλίο του αὐτό γιά τό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού γράφουν ἤ σκηνοθετοῦν ἤ προβάλλουν στόν κινηματογράφο γιά τόν Καζατζάκη ἤ προτρέπουν οἱ ἐκπαιδευτικοί στά σχολεῖα νά διαβάζουν οἱ μαθητές Καζατζάκη, πρέπει νά εἶναι ἄνθρωποι ἐλαυνόμενοι ὑπό λεγεώνων δαιμόνων, σίγουρα. Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, προτροπή μου εἶναι, κανείς, μά κανείς, ἔστω περίεργα, νά μήν πάει νά δεῖ μία τέτοια βλάσφημη ταινία. Εἶπα οὔτε ἀπό περιέργεια, γιατί αὐτός πού θά τολμήσει νά πάει νά δεῖ ἀπό περιέργεια -τό ξαναλέω, ὄχι ἀπό ἀσεβῆ διάθεση- ξέρετε τί θά πάθει; Ἀκοῦστε τί θά πάθει. Θά δεχτεῖ τόν κόλαφο τοῦ δαίμονα τῆς βλασφημίας ἰσοβίως! Δέν θά τοῦ φεύγουν ἐκεῖνα πού θά δεῖ καί θά ἀκούσει ποτέ μέσα ἀπό τήν ψυχή του! Θά κάνει προσευχή καί θά τοῦ ἔρχονται οἱ εἰκόνες αὐτές. Θά πηγαίνει στήν ἐκκλησία καί θά τοῦ ἔρχονται αὐτές οἱ βλασφημίες, θά τόν δέρνει, ὑπογραμμίζω, ἰσόβια ὁ δαίμων τῆς βλασφημίας! Εἶναι φοβερός ὁ δαίμων τῆς βλασφημίας. Μήν δώσομε εὐκαιρίες στό δαίμονα τῆς βλασφημίας νά δοῦμε τέτοια πράγματα, γιατί δέν θά ἡσυχάσομε ποτέ!»
                                                                                            (Πράξεις, ὁμιλία 88η)

       «Ἐδῶ στή Λάρισα εἶχε ἔρθει ἕνας Τοῦρκος καί πήγαιναν σέ αὐτόν. Τούς ἔδινε κάτι φυλακτά πού ἦταν γραμμένα μέ ἀραβικά στοιχεῖα, ποιός ξέρει τί εἶχε ἐκεῖ μέσα γραμμένα αὐτός, νά τό φορᾶνε πάνω τους! Νά πᾶς σέ Τοῦρκο, ἀλλόθρησκο ἄνθρωπο, νά σοῦ πεῖ πῶς νά φυλαχθεῖς ἀπό τό κακό; Αὐτό εἶναι κατάντημα … Καί ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι, φορᾶνε αὐτά τά φυλαχτά ἐπάνω τους, γιά νά μοῦ ποῦν ἐτοῦτο, ἐκεῖνο. Καί τούς λέω ὅτι πρέπει αὐτά τά πράγματα νά τά πετάξουν».
                                                                   (Σύγχρονα καυτά θέματα, ὁμιλία 26η)

      «Ἔχομε μία τοιχογραφία στό παρεκκλήσι τοῦ λεγομένου Ἁγίου Δημητρίου στό καθολικό μας, πού πιθανῶς νά εἶναι τοῦ Ἁγίου Νικολάου τό παρεκκλήσι αὐτό, γιατί ὅλες οἱ σκηνές εἶναι ἀπό τή ζωή τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἀπό τότε πού πήγαινε στό σχολεῖο ὁ Ἅγιος Νικόλαος καί μάθαινε γράμματα, ἔχει καί αὐτή τήν εἰκόνα, τοιχογραφίες ψηλά, καί ἔχει καί τήν πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο καί σέ κάποια ἄκρη ὁ Ἅγιος Νικόλαος σηκώνει τό χέρι του καί δίνει σκαμπίλι στόν Ἄρειο. Καί ὅμως, λέγεται ὅτι εἶναι «Κανόνας πραότητος». Θέλω νά πῶ, καταλαβαίνετε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ πραότητα εἶναι ἄλλο πρᾶγμα καί ἡ ζωηρή συζήτηση ἤ ἀκόμα ἡ φωνή δέν προσβάλλει τήν πραότητα καί ἠπιότητα».
                                                                                           (Πράξεις, ὁμιλία 154η)

       «Εἶχε πεῖ ὁ Πλήθων μία κουβέντα -πού δίδασκε εἰδωλολατρία, ὅταν πρό ἐτῶν τή διάβασα ἔμεινα ἔκπληκτος-: «Καί ὅμως» εἶπε, «κάποια ἡμέρα ἡ Ἑλλάς θά ξαναγίνει εἰδωλολατρική»! Αὐτό, ὅταν τό διάβασα, ἀνατριχίασα, γιατί τό πίστεψα, καί ἐκεῖ, στούς πρόποδες τοῦ Ταΰγετου, ἐκεῖ πού ἦταν ὁ Πλήθων καί δίδασκε, πῆγε ὁ δικός μας ὁ Θεοδωρακόπουλος, νά ἱδρύσει σχολή, συνεχιστής ἐκείνης τῆς σχολῆς τοῦ Πλήθωνος, πού δίδασκε εἰδωλολατρία. Εἶναι ἀξιοθρήνητο πρᾶγμα!».
                                                                                    (Βασιλειῶν Γ΄, ὁμιλία 19η)

      «Ὁ Θεός δέν θέλει τόν οἰκουμενισμό, θέλει τήν οἰκουμενικότητα».
                                                                                            (Πράξεις, ὁμιλία 157η)


        «Ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ, ὄχι νά λέμε μόνο γιά ἀγάπη. [γιά τούς  οἰκουμενιστές]».
                                                                                               (Σειράχ, ὁμιλία 118η)

       «Γιατί οἱ προτεστάντες στρέφονται ἐναντίον του μοναχισμοῦ; Γιατί τούς ἀποκαλύπτουν οἱ μοναχοί! Ἡ ἱστορία τοῦ μοναχισμοῦ δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρά ἡ ἀποκάλυψη τῶν βαθέων τοῦ σατανᾶ. Ὅποια αἵρεση παρουσιαστεῖ, ὁ μοναχισμός τήν ἀνιχνεύει, πού εἶναι στίς ἐρήμους, στά βουνά, πού εἶναι ἀπομακρυσμένος, αὐτοί ἀνιχνεύουν! Ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία εἶναι ἱστορία ἀνίχνευσης τῶν αἱρέσεων ἐκ μέρους τοῦ μοναχισμοῦ. Ἑπόμενο εἶναι οἱ αἱρετικοί νά βλέπουν τόν μοναχισμό μέ τό χειρότερο μάτι. Γι’ αὐτό ἰδιαιτέρως στρέφονται ἐναντίον τοῦ μοναχισμοῦ, νά τόν ἐξευτελίσουν ὅσο μποροῦν περισσότερο, μόνο καί μόνο γιά νά προσβάλουν τήν Ἐκκλησία. Γιατί ὁ προμαχώνας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ μοναχισμός. Ἔφτασε κάποιος νά μοῦ πεῖ, καί κληρικός μάλιστα: «Καί ἐσεῖς τί ἀνακατεύεστε μέ ἐκεῖνα πού γίνονται στήν πόλη; Τί σᾶς ἐνδιαφέρει ἐσᾶς;». Σάν νά εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας μόνο μοναστήρι καί νά μήν μᾶς νοιάζει τίποτα ἄλλο … Ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν οἰκουμενικός Πατήρ. Τόν ἐνδιέφερε τί γίνεται σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Μπορεῖ νά λέει τό σῶμα: «Mέ πονάει τό κεφάλι, θά πάρω ἀσπιρίνη, μέ πονάει τό νύχι, δέν μέ ἐνδιαφέρει;». Τό λέει αὐτό ποτέ κανένας; Εἶναι χριστιανικό νά μήν μᾶς ἐνδιαφέρει τί γίνεται; Καί τοῦ ἀπαντῶ: «Γι’ αὐτό εἴμαστε ἐκεῖ πάνω, νά βλέπομε ἐκεῖνα πού εἶναι χαμηλά καί νά ἀφυπνίζομε ἐκείνους πού κοιμοῦνται μέσα στήν πόλη!». Αὐτό ἀπάντησα».
                                                                                   (Περί αἱρέσεων, ὁμιλία 2η)

     «Σᾶς ἔχω πεῖ κάτι στήν ὁμιλία πού μοῦ διαφεύγει, κάτι πού δέν εἶναι πολύ σωστό; Δέν μπορῶ νά χαρακτηριστῶ αἱρετικός! Μοῦ τό ὑποδείξατε; Θά πῶ: «Συγγνώμη, τό ἀποκαθιστῶ αὐτό τό πρᾶγμα». Αἱρετικός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ἔκανε λάθος, ἀλλά ἐκεῖνος πού θά ἐπιμείνει στό λάθος».
                                                                                (Ἀπαντήσεις ἀποριῶν 290ή)

 «Ὄχι παγκοσμιοποίηση, ἀλλά ἐκκλησιαστικοποίηση».
                                                                                            (Σειράχ, ὁμιλία 252η)

     «Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι τό πιό τερατῶδες κατασκεύασμα τῆς ἱστορίας».
                                                                                           (Ψαλτήρας, ὁμιλία 11η)

      «Δέν θά παύσω νά τό λέγω καί νά εἰδοποιῶ, ὅτι οἱ διαθρησκειακές προσεγγίσεις δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἀκριβῶς αὐτό: Νά ἀρέσομε σέ ἐκείνους πού μᾶς ἐπιβάλλουν τήν γνώμη τους».
                                                                                      (Σειρά Β’, ὁμιλία 468η, β’)
 
http://athanasiosmytilinaios.blogspot.gr/2015/03/blog-post_10.html#more

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου