Σελίδες

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Πρός Τιμόθεον Β΄2,1-10 [ἁγίου Χαραλάμπους] , Μέρος Πρῶτο


ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Πρός Τιμόθεον Β΄2,1-10 [ἁγίου Χαραλάμπους]
         
           Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή
         από την Β΄«Προς Τιμόθεον» επιστολή του αποστόλου Παύλου,
                          κεφάλαιο 6,εδάφια 1-10.

[ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ]        
         
  «Σ ον, τκνον μου, νδυναμο ν τ χριτι τ ν Χριστ ᾿Ιησο, κα κουσας παρ' μο δι πολλν μαρτρων, τατα παρθου πιστος νθρποις, οτινες κανο σονται κα τρους διδξαι(:Εσύ λοιπόν παιδί μου, αντίθετα με αυτούς που με απαρνήθηκαν, να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη που μας δίνει ο Ιησούς Χριστός, όταν είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Και όσα άκουσες από μένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να τα εμπιστευθείς ως πολύτιμο θησαυρό σε ανθρώπους πιστούς, που δε θα τα νοθεύουν ούτε θα τα προδίδουν, αλλά θα είναι ικανοί να τα διδάξουν και σε άλλους) ον κακοπθησον ς καλς στρατιτης ᾿Ιησο Χριστοῦ(:Εσύ λοιπόν κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού).οδες στρατευμενος μπλκεται τας το βου πραγματεαις, να τ στρατολογσαντι ρσῃ(:Όταν κάποιος υπηρετεί ως στρατιώτης, δεν μπλέκεται στις υποθέσεις και τις φροντίδες της καθημερινής ζωής, για να είναι αρεστός σε εκείνον που τον στρατολόγησε).ἐὰν δ κα θλ τις, ο στεφανοται, ἐὰν μ νομμως θλσ(: Και αν κανείς παίρνει μέρος σε αθλητικούς αγώνες, δε στεφανώνεται με το στεφάνι της νίκης, εάν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους αθλητικούς κανόνες).τν κοπιντα γεωργν δε πρτον τν καρπν μεταλαμβνειν(: Ο γεωργός που κοπιάζει για να καλλιεργήσει το χωράφι του πρέπει πρώτος να απολαμβάνει τους καρπούς που θα συνάξει. Έτσι και εσύ· από το πνευματικό χωράφι που καλλιεργείς, καρποφόρως πρέπει να απολαμβάνεις πρώτος την παρηγοριά, την τιμή και τη συντήρησή σου). νει λγω· δη γρ σοι Κριος σνεσιν ν πσι(: Προσπάθησε να καταλάβεις την αλληγορική σημασία αυτών που σου λέω. Και θα την κατανοήσεις· σου εύχομαι να σου δώσει ο Κύριος σύνεση, για να τα διακρίνεις όλα)»[Προς Τιμ. Β΄2, 1-7].

   Δίνει πολύ θάρρος στον μαθητή που βρίσκεται στη θάλασσα το να βρεθεί ο δάσκαλος σε ναυάγιο και να διασωθεί, γιατί δε θα θεωρήσει πλέον ότι οι κακοκαιρίες συνέβησαν από δική του αμάθεια, αλλά από τη φύση των πραγμάτων· αυτό δεν συντελεί λίγο στην παρηγοριά της ψυχής. Επίσης στους πολέμους γίνεται αιτία παρορμήσεως στον ταξιάρχη το να βλέπει τον στρατηγό που πληγώθηκε και ανέκτησε και πάλι την υγεία του.
Έτσι λοιπόν και στους πιστούς φέρει κάποια παρηγοριά το ότι ο απόστολος έπαθε πολλά κακά, αλλά κανένα από αυτά δεν εξασθένησε την αγωνιστικότητά του· γιατί δε θα  ήταν δυνατό να διηγείται τα παθήματά του, αν το πράγμα δεν είχε έτσι. Πράγματι ο Τιμόθεος, ακούοντας ότι ο Παύλος, που είχε τη δυνατότητα για τόσα μεγάλα και έγινε εξουσιαστής όλης της οικουμένης, βρίσκεται σε δεσμά και θλίψεις, όμως δε θλίβεται ούτε στενοχωριέται που εγκαταλείφτηκε από τους δικούς του, καταλαβαίνει τώρα ότι αν πάθαινε και αυτός τα ίδια δε θα έπρεπε να θεωρεί ότι το πράγμα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης αδυναμίας, ούτε επειδή είναι μαθητής και κατώτερος του Παύλου, εφόσον και ο δάσκαλος έπαθε τα ίδια, αλλά όλα αυτά θα πίστευε ότι συμβαίνουν εξαιτίας της φύσεως των πραγμάτων. Γιατί και αυτός αυτά έκανε, και  γι' αυτό τον λόγο το έκανε αυτό, και, αφού διηγήθηκε τις θλίψεις του και τους πειρασμούς, πρόσθεσε: «Σ ον, τκνον μου, νδυναμο ν τ χριτι τ ν Χριστ ᾿Ιησοῦ(:(:Εσύ λοιπόν παιδί μου, αντίθετα με αυτούς που με απαρνήθηκαν, να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη που μας δίνει ο Ιησούς Χριστός)»[Β΄Τιμ.2,1].
     Τι λες, Παύλε; Μας συντάραξες με τον φόβο, είπες προηγουμένως ότι έχεις δεθεί, ότι είσαι σε θλίψη, ότι όλοι σε εγκατέλειψαν· και σαν να είπες ότι δεν έπαθες κανένα κακό και ούτε εγκαταλείφθηκες από κανένα, προσθέτεις αυτά και λες «εσύ λοιπόν τέκνο μου,να ενισχύεσαι»;  Ασφαλώς· γιατί πολύ περισσότερο αυτά εσένα ενίσχυσαν, παρά εκείνον. Αν λοιπόν εγώ ο Παύλος πάσχω αυτά, πολύ περισσότερο εσύ οφείλεις να υπομένεις αυτά· αν ο δάσκαλος, πολύ περισσότερο ο μαθητής. Και προσθέτει την παραίνεση με πολλή φιλοστοργία, αποκαλώντας τον «τέκνο», και όχι απλώς «τέκνο», αλλά «τέκνο μου». «Αν είσαι τέκνο», λέγει, «μιμήσου τον πατέρα· αν είσαι τέκνο, ενδυναμώσου με αυτά που είπα ή καλύτερα όχι μόνο από τις διηγήσεις μου, αλλά και από τη χάρη του Θεού». Διότι λέγει: «να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη του Ιησού Χριστού»· δηλαδή  «στάσου γενναία, γνωρίζεις την παράταξη». Επειδή και αλλού, λέγοντας «τι οκ στιν μν πάλη πρς αμα κα σάρκα, λλ πρς τς ρχάς, πρς τς ξουσίας, πρς τος κοσμοκράτορας το σκότους το αἰῶνος τούτου, πρς τ πνευματικ τς πονηρίας ν τος πουρανίοις(: διότι πραγματικά δεν έχουμε να παλέψουμε με αντιπάλους ίδιους με μας, με αίμα και σάρκα σαν τη δική μας· αλλά η πάλη και ο πόλεμός μας είναι με τις αρχές με τις εξουσίες, με τα διαβολικά αυτά τάγματα, με τους κοσμοκράτορες που εξουσιάζουν το πλήθος των ανθρώπων που είναι βυθισμένοι στο ηθικό σκοτάδι που επικρατεί στον κόσμο αυτόν. Καλούμαστε να παλέψουμε με τα πνευματικά όντα που είναι γεμάτα πονηρία και κατοικούν ανάμεσα στη γη και στον ουρανό)» [Εφ.6,12], το λέγει όχι για να τους καταβάλει, αλλά για να τους διεγείρει. «Λοιπόν να επαγρυπνείς», λέγει, «να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, να έχεις τη χάρη του Κυρίου σύμμαχο και συναγωνιστή, δίνοντας με πολλή προθυμία και όλη τη διάθεση όσα εξαρτώνται από σένα».
    «κα κουσας παρ' μο δι πολλν μαρτρων, τατα παρθου πιστος νθρποις(:Και όσα άκουσες από μένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να τα εμπιστευθείς ως πολύτιμο θησαυρό σε ανθρώπους πιστούς, που δε θα τα νοθεύουν ούτε θα τα προδίδουν. «Σε πιστούς», όχι σε ανθρώπους που εξετάζουν εξονυχιστικά τα πάντα, όχι σε ανθρώπους που διατυπώνουν συλλογιστικά σχήματα για τα πάντα, αλλά σε ανθρώπους που έχουν πίστη. «Σε πιστούς»· σε ποιους πιστούς; Σε εκείνους που δεν προδίδουν το κήρυγμα. «Αυτά που άκουσες», όχι αυτά που συζήτησες· «ρα πίστις ξ κος, δ κο δι ήματος Θεο(:εξάγεται λοιπόν από όλα αυτά ως συμπέρασμα ότι η πίστη γεννιέται από το κήρυγμα που ακούγεται, και το κήρυγμα γίνεται με την ανάπτυξη και γνωστοποίηση του λόγου του Θεού [Ρωμ.10,17]. Τι σημαίνει «δι πολλν μαρτρων»; Σαν να έλεγε: «δεν τα άκουσες λαθραία ούτε κρυφά, αλλά ήταν παρόντες πολλοί, με παρρησία». Δεν είπε «πες τα» αλλά «παράδωσέ τα», όπως στην περίπτωση του θησαυρού, που το παραδιδόμενο παραδίδεται για φύλαξη με πολλή ασφάλεια. Πάλι φοβίζει τον μαθητή και από τα άνω και από τα κάτω. Αλλά όχι μόνο στους πιστούς λέγει, «παράδωσέ τα», γιατί ποιο το όφελος, όταν βέβαια είναι πιστός, δεν μπορεί όμως να μεταδώσει τη διδασκαλία σε  άλλους; Όταν αυτός δεν προδίδει την πίστη, όμως δεν κάνει άλλους τέτοιους;  Δύο λοιπόν πράγματα πρέπει να έχει ο δάσκαλος· και πιστός να είναι, και διδακτικός. Γι' αυτό λέγει: «οτινες κανο σονται κα τρους διδξαι (:αλλά θα είναι ικανοί να τα διδάξουν και σε άλλους)».
    «σ ον κακοπθησον ς καλς στρατιτης ᾿Ιησο Χριστοῦ(:Εσύ λοιπόν κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού)». Πω, πω! Πόσο μεγάλο αξίωμα είναι να είναι κανείς στρατιώτης του Χριστού! Σκέψου τους επίγειους βασιλείς· πόσο σπουδαίο το θεωρούν εκείνοι που είναι στρατιώτες τους! Αν λοιπόν τα κακοπαθήματα είναι γνώρισμα του στρατιώτη του βασιλιά, η έλλειψη κακοπαθήματος δεν είναι γνώρισμα του στρατιώτη. Ώστε δεν πρέπει να δυσανασχετείς, εάν κακοπαθείς· αυτό είναι το γνώρισμα του στρατιώτη· αλλά να δυσανασχετείς αν τυχόν δεν κακοπαθείς.
    «οδες στρατευμενος μπλκεται τας το βου πραγματεαις, να τ στρατολογσαντι ρσῃ(:Όταν κάποιος υπηρετεί ως στρατιώτης, δεν μπλέκεται στις υποθέσεις και τις φροντίδες της καθημερινής ζωής, για να είναι αρεστός σε εκείνον που τον στρατολόγησε).ἐὰν δ κα θλ τις, ο στεφανοται, ἐὰν μ νομμως θλσ(: Και αν κανείς παίρνει μέρος σε αθλητικούς αγώνες, δε στεφανώνεται με το στεφάνι της νίκης, εάν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους αθλητικούς κανόνες)»[Προς Τιμ. Β΄2,3-5].Αυτά λέχθηκαν βέβαια προς τον Τιμόθεο, μέσω εκείνου όμως λέγονται και σε κάθε δάσκαλο και μαθητή. Κανένας λοιπόν από αυτούς που έχουν επισκοπή δεν πρέπει να απαξιώνει να ακούσει αυτά, αλλά να θεωρεί ανάξιο όταν δεν κάνει αυτά. «Και αν αγωνίζεται κάποιος, δε στεφανώνεται με το στεφάνι της νίκης, εάν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανονισμούς», λέγει. Τι σημαίνει «ἐὰν μ νομμως θλσῃ»; Δε φτάνει αυτό, το να μπει στον αγώνα ούτε εάν αλειφθεί ούτε εάν συμπλακεί, αλλά αν δεν φυλάσσει όλον τον αθλητικό νόμο και τον σχετικό με τη διατροφή, και τη σωφροσύνη και σεμνότητα, και τον νόμο της παλαίστρας, και γενικά αν δεν εφαρμόζει όλα εκείνα που αφορούν τους αθλητές, ουδέποτε στεφανώνεται. Και πρόσεχε τη σοφία του Παύλου· υπενθύμισε την άθληση και τους στρατιώτες, από το ένα μέρος για να είναι έτοιμος για σφαγές και φόνους και αίματα και από το άλλο για να είναι καρτερικός, ώστε να υπομένει τα πάντα με γενναιότητα και να βρίσκεται πάντοτε σε άσκηση.
    «τν κοπιντα γεωργν δε πρτον τν καρπν μεταλαμβνειν(: Ο γεωργός που κοπιάζει για να καλλιεργήσει το χωράφι του πρέπει πρώτος να απολαμβάνει τους καρπούς που θα συνάξει. Έτσι και εσύ· από το πνευματικό χωράφι που καλλιεργείς, καρποφόρως πρέπει να απολαμβάνεις πρώτος την παρηγοριά, την τιμή και τη συντήρησή σου)», λέγει. Μίλησε από τα δικά του παραδείγματα, μίλησε από του δασκάλου. Ομιλεί πλέον και από αυτά που συμβαίνουν συνήθως στους αθλητές και στους στρατιώτες· και εκεί τοποθετεί τα βραβεία, ο ένας λόγος,  «να τ στρατολογσαντι ρσῃ(:για να είναι αρεστός σε εκείνον που τον στρατολόγησε)», και ο άλλος «για να στεφανωθεί».
   Και αναφέρει και τρίτο παράδειγμα, που περισσότερο ταιριάζει σε αυτόν· γιατί το πρώτο είναι κατάλληλο στον στρατιώτη, στον αθλητή και στους αρχόμενους, ενώ το δεύτερο στον γεωργό και στον δάσκαλο. Να μην είσαι σαν στρατιώτης ούτε σαν αθλητής μόνο αλλά και σαν γεωργός. Ο γεωργός φροντίζει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και τους καρπούς της γης· δηλαδή δεν είναι μικρή η αμοιβή των κόπων που απολαμβάνει και ο γεωργός.
   Εδώ δείχνει και το ανενδεές του Θεού και την αμοιβή της διδασκαλίας, αναφέροντας πράγμα κοινό. «Όπως ακριβώς», λέγει, «ο γεωργός δεν κοπιάζει ανώφελα, αλλά πριν από τους άλλους αυτός απολαμβάνει τους δικούς του κόπους, έτσι είναι φυσικό και ο δάσκαλος». Ή γι' αυτό το λέγει ή για την τιμή προς τους δασκάλους. Αλλά δε δικαιολογείται αυτό· πώς δηλαδή δεν είπε απλώς «γεωργό», αλλά  «αυτόν που κοπιάζει»; Ούτε είπε απλώς «αυτός που κοπιάζει», αλλά  «αυτός που κόπτεται»; «Εδώ για να  δυσανασχετεί κανείς για την αργοπορία, ήδη απολαμβάνεις», λέγει· ή ότι η ανταπόδοση βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον κόπο. Αφού λοιπόν ανέφερε τα παραδείγματα των στρατιωτών, των αθλητών, των γεωργών και όλα γενικά κατά τρόπο αινιγματικό, «κανένας», λέγει, «δε στεφανώνεται εάν δεν αγωνιστεί νόμιμα». Και αφού είπε «ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτος να απολαμβάνει τους καρπούς», πρόσθεσε: «βάλε καλά στον νου σου αυτά που σου λέγω. Είθε να σου δίνει ο Θεός σύνεση σε όλα». Εξαιτίας αυτών δηλαδή αυτά λέχθηκαν υπό μορφή παροιμιών και παραβολών.
   Έπειτα πάλι δείχνοντας τη φιλοστοργία του δε σταματά να εύχεται γι΄αυτόν, σαν να φοβάται για γνήσιο τέκνο του, και λέγει: «Μνημνευε ᾿Ιησον Χριστν γηγερμνον κ νεκρν, κ σπρματος Δαυδ, κατ τ εαγγλιν μου,ν κακοπαθ μχρι δεσμν ς κακοργος (:Να θυμάσαι τον Ιησού Χριστό που έχει αναστηθεί από τους νεκρούς και κατάγεται από τον Δαβίδ, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο που κηρύττω. Για το Ευαγγέλιο αυτό κακοπαθώ ως το σημείο να είμαι αλυσοδεμένος, σαν να ήμουν κακούργος)» [Β΄Τιμ.2,8]. Για ποιον λόγο υπενθυμίζει εδώ αυτό; Κατά πρώτον βέβαια απευθυνόμενος προς τους αιρετικούς, συγχρόνως όμως και ενισχύοντας αυτόν και δείχνοντας το κέρδος που προέρχεται από τα παθήματα, γιατί και ο ίδιος ο δάσκαλός μας ο Χριστός με το πάθος κατανίκησε τον θάνατο. «Αυτό να θυμάσαι», λέγει, «και θα έχεις παρηγοριά μεγάλη». «Να θυμάσαι», λέγει, «τον Ιησού Χριστό, τον αναστημένο από τους νεκρούς και καταγόμενο από το σπέρμα του Δαβίδ». Ήδη δηλαδή από την εποχή εκείνου άρχισαν μερικοί να απορρίπτουν την οικονομία του Θεού, νιώθοντας ντροπή για το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Γιατί τέτοιες ήταν οι ευεργεσίες του Θεού προς εμάς, ώστε οι άνθρωποι να ντρέπονται να τις αποδώσουν στον Θεό και να  απιστούν για το ότι ο Θεός έδειξε τόση μεγάλη συγκατάβαση.
    «Σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου», λέγει. Παντού σε όλες τις επιστολές αυτό αναφέρει, λέγοντας «σύμφωνα με το Ευαγγέλιό μου», ή επειδή έπρεπε να πιστεύουν σε αυτό ή επειδή υπήρχαν και άλλοι που κήρυτταν διαφορετικό ευαγγέλιο. «Για το οποίο κακοπαθώ», λέγει, «σε σημείο μάλιστα να είμαι αλυσοδεμένος σαν κακούργος». Πάλι προσφέρει την παρηγοριά από τον εαυτό του, καθώς και την προτροπή· και ασκεί τον ακροατή με αυτά τα δύο, και με το να γνωρίζει να κακοπαθεί, και με το να κάνει αυτό για κάποια χρησιμότητα. Γιατί έτσι θα κερδίσει, ενώ αλλιώς και θα ζημιωθεί. Καθόσον ποιο είναι το όφελος εάν δείξεις τον δάσκαλο βέβαια να κακοπαθεί, όμως για τίποτε το χρήσιμο; Αλλά εκείνο είναι το αξιοθαύμαστο, αν κακοπαθεί για κάτι χρήσιμο, για την ωφέλεια των διδασκομένων. «Αλλά ο λόγος του Θεού δε δένεται». «Δηλαδή αν ήμασταν στρατιώτες κοσμικοί», λέγει, «αν κάναμε πόλεμο αισθητό, θα μπορούσαν αυτές οι αλυσίδες να κρατήσουν δεμένα τα χέρια, τώρα όμως ο Θεός μας έκανε τέτοιους, ώστε από τίποτε να μην κατανικιόμαστε. Γιατί δεσμεύονται βέβαια τα χέρια, όχι όμως και η γλώσσα· γιατί κανένας δεν μπορεί να δέσει τη γλώσσα, παρά μόνο η δειλία και η απιστία· ώστε αν δεν έχουμε αυτή τη δειλία, και αν μας περιβάλλεις με αλυσίδες, το κήρυγμα δε δένεται». Για παράδειγμα, αν δέσει κάποιος ένα γεωργό, εμπόδισε τη σπορά, γιατί σπέρνει με το χέρι· αν δέσεις όμως έναν δάσκαλο, δεν εμπόδισες τον λόγο· γιατί σπέρνει με τη γλώσσα, όχι με το χέρι. Δεν υποτάσσεται λοιπόν σε δεσμά ο λόγος μας· ενώ εμείς είμαστε δεμένοι, εκείνος είναι λυμένος και τρέχει.
   «Με ποιον τρόπο»; αναρωτιέται ίσως κάποιος· «γιατί να, κηρύττουμε και δεμένοι». Αυτό λέγεται για προτροπή προς τους λυμένους· αν εμείς κηρύττουμε δεμένοι, πολύ περισσότερο πρέπει να το κάνετε αυτό εσείς οι λυμένοι. Άκουσες ότι τα παθαίνω αυτά σαν κακούργος; Μη στενοχωρηθείς. Είναι μεγάλο το θαύμα, ενώ είναι δεμένος να κάνει εκείνα που κάνουν λυμένοι· να υπερισχύει όλων ενώ είναι δεμένος, και ενώ είναι δεμένος να νικά εκείνους που τον έδεσαν. Γιατί ο λόγος είναι του Θεού, όχι δικός μας· τα ανθρώπινα δεσμά δε θα μπορέσουν να κρατήσουν τον λόγο του Θεού. Αυτά τα παθαίνω για τους εκλεκτούς. Γιατί λέγει: «γι' αυτό τα παθαίνω όλα αυτά για τους εκλεκτούς, για να επιτύχουν και αυτοί τη σωτηρία που προέρχεται από τον Ιησού Χριστό, με δόξα αιώνια». Να και άλλη προτροπή· «όχι για τον εαυτό μου», λέγει, «αλλά για τη σωτηρία των άλλων τα υπομένω αυτά. Μπορούσα να ζω ακίνδυνα, μπορούσα να μην πάθω τίποτε από αυτά, αν φυσικά σκεπτόμουν τα δικά μου μόνο».
    «Αλλά για ποιον πάσχω αυτά; Για ξένα αγαθά, για να τύχουν οι άλλοι ζωή αιώνια». Τι υπόσχεσαι λοιπόν; Δεν είπε απλώς «γι΄αυτούς», αλλά «για τους εκλεκτούς». Αν ο Θεός εξέλεξε αυτούς, όλα εμείς πρέπει να τα υπομένουμε για τη χάρη τους, «για να τύχουν και αυτοί της σωτηρίας». Με το να πει «και αυτοί», δείχνει με αυτό που λέγει ότι «και εμείς είμαστε μεταξύ αυτών· καθόσον ο Θεός εξέλεξε και εμάς. Και όπως ακριβώς έπαθε ο Θεός για μας,  έτσι και εμείς πρέπει να πάθουμε για εκείνους· ώστε το πράγμα είναι ανταπόδοση και όχι χάρη». Στην περίπτωση βέβαια του Θεού ήταν χάρη, γιατί δεν ευεργέτησε αφού προηγουμένως ευεργετήθηκε· στη δική μας περίπτωση όμως είναι ανταπόδοση· αφού ευεργετηθήκαμε εμείς προηγουμένως από τον Θεό, πάσχουμε γι΄αυτούς που πάσχουμε για να τύχουν σωτηρίας. Τι λες; Ποια σωτηρία εννοείς; Εσύ που δεν μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου, αλλά είσαι χαμένος, γίνεσαι αίτιος σωτηρίας για άλλον;  Γι' αυτό πρόσθεσε· «όχι αυτής», λέγει, «αλλά της σωτηρίας που προέρχεται από τον Ιησού Χριστό, της πραγματικής σωτηρίας, που συνοδεύεται με δόξα αιώνια. Είναι οδυνηρά τα παρόντα, αλλά συμβαίνουν εδώ στη γη· είναι κατηφή τα παρόντα, αλλά είναι πρόσκαιρα· γεμάτα από αηδία και οδύνη, αλλά μόνο μέχρι σήμερα και αύριο».Τα καλά όμως δεν είναι τέτοια, αλλά είναι αιώνια και είναι ουράνια. Πραγματικά εκείνη είναι δόξα, ενώ αυτή είναι ατιμία.
                                                                                         [συνεχίζεται]

                                                     ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
                                       επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
  • https://greekdownloadsfiles.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ii-ad-timotheum.pdf
  • Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Προς Τιμόθεον Β΄επιστολήν , πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1986, τόμος 23, ομιλία Δ΄,σελίδες  520-532[ή:525-532 του PDF].
  • http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
  • Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
  • Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
  • Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
  • http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
  • http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου