Σελίδες

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021

Πῶς διασώθηκε ἡ Θεσσαλονίκη στό τέλος τοῦ 6ου αἰώνα, τό 597 μ.Χ., ἀπό μία πρωτοφανῆ λοίμωξη στά ἰατρικά χρονικά;

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΑΡΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ-ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕ ΒΡΥΣΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ 

Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς Θεσσαλονικεῖς πού σώθηκαν τότε, γλύτωσαν ἀπό τήν θανατηφόρο νόσο, ἐπειδή κατέφυγαν, «πατεῖς με πατῶ σε», ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο, στόν ναό τοῦ μεγαλομάρτυρος, στόν ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἔξω ἐθέριζε ἡ ἀληθινή πανδημία• δέν ὑπῆρχε σπίτι πού νά μή θρηνοῦσε νεκρό ἤ νεκρούς. *Δέν ὑπῆρχαν ὑγιεῖς, γιά νά περιποιηθοῦν τούς ἀσθενεῖς ἤ νά θάψουν τούς κεκοιμημένους, οὔτε τάφοι γιά νά ὑποδεχθοῦν τά σώματά τους*. Δέν μποροῦσε ἆραγε ὁ Ἅγιος νά θεραπεύσει καί τούς ἐκτός τοῦ ναοῦ ἀσθενεῖς ἐπικαλούμενος τόν παντοδύναμο Θεό; Ἀσφαλῶς μποροῦσε. Ἤθελε ὅμως νά δείξει τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ἔξω ἀπό τόν ναό οἱ γιατροί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτε. Μέσα ὅμως στόν οἶκο Του, πού χαρακτηρίζεται καί ὡς κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ, ὁ παντοδύναμος Θεός καί ὀ ἔνοικος τοῦ ναοῦ Ἅγιος Δημήτριος ἐθεράπευαν πλήθη ἀνθρώπων, καί ὁδηγοῦσαν ἔτσι σέ θεογνωσία καί μετάνοια.
Μᾶς λέγει λοιπόν στό κεφάλαιο «Περί τοῦ λοιμοῦ», ὅτι πρίν ἀπό λίγο χρόνο ἦλθε στήν πόλη αὐτή «θεήλατος ὀργή», ἡ παμφάγος, παντοφθόρος καί παντοφόνος, ἐπειδή ἐνωρίτερα δέν συμμορφώθηκαν οἱ Θεσσαλονικεῖς πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μετά ἀπό μικρότερες μάστιγες πού ἔπληξαν τά φυτά καί τά ζῶα. Οὔτε, ὅταν μετέφερε τήν πληγή στά θηλάζοντα μικρά παιδιά, ἔγιναν οἱ κάτοικοι καλύτεροι. Τό πνευματικό οἴδημα, τό οἴδημα τῶν ψυχῶν, δέν ὑποχώρησε οὔτε μέ αὐτήν τήν τομή, γι᾽ αὐτό καί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ἐπιπέσει στήν πόλη ὁ σκληρός καί ἀνυπόφορος καυτήρας τῆς λοίμωξης, ὁ ὁποῖος δέν ἔδειξε οἶκτο οὔτε γιά τά νήπια, οὔτε γιά τίς γυναῖκες, οὔτε γιά τούς νέους, οὔτε κάποια φειδώ γιά τούς ἄνδρες πού ἦσαν ἀπαραίτητοι γιά τήν ἄμυνα τῆς πόλης, πού δεινοπαθοῦσε ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν βαρβάρων. Ὅλοι ἀναρπάζονταν ὁρμητικά, ἀπό τά νήπια μέχρι τούς ἄντρες, μέ ἐξαίρεση ἐκείνων πού βρίσκονταν σέ βαθιά γεράματα. Καί αὐτό γιά νά φανεῖ ὅτι τήν φθορά δέν τήν προκάλεσε κάποια φυσική δυσκρασία τοῦ ἀέρα, πού θά ἔπληττε πρῶτα τούς ἡλικιωμένους, ἀλλά ὁ Κύριος• καταστρέφονταν οἱ νέοι καί ἀκμαῖοι, ἐνῶ διατηροῦνταν οἱ γέροι πού ἦσαν στά πρόθυρα τοῦ τάφου καί ἐβίωναν ἔτσι διπλό θάνατο μέ ὅσα συνέβαιναν. Ὅλες οἱ πύλες τῆς πόλης ἦσαν γεμᾶτες ἀπό τίς ὁλοήμερες ἐκφορές τῶν νεκρῶν. Σέ ὅλα τά φέρετρα μετέφεραν περισσότερους ἀπό ἕναν νεκρούς, δύο καί τρεῖς σέ περίπτωση ἀνδρῶν καί γυναικῶν καί, ἄν ἦσαν παιδιά, τέσσερα καί πέντε. Πολλοί νεκροί ἔμεναν ἄταφοι στά σπίτια, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχαν ὑγιῆ συγγενικά πρόσωπα γιά νά τούς μεταφέρουν. Τραύματα δέν φαίνονταν πουθενά στά σώματα• ξαφνικά ἐρχόταν ὁ θάνατος μέ βρύσες αἵματος ἀπό τό στόμα, σημάδι πού ἔδειχνε ὅτι αὐτός πού τό ἔπαθε θά πέθαινε. Στεναγμοί καί πένθη ἁπλωμένα παντοῦ. Σέ κάθε σπίτι οἱ νεκροί ἦσαν περισσότεροι ἀπό τούς ζωντανούς. Πολλοί ἔμεναν ἄταφοι καί κάποιες φορές γίνονταν καί βέβηλοι ἐνταφιασμοί• ἀνοίγονταν παλαιοί τάφοι καί γέμιζαν ἀπό πτώματα σωρηδόν κρυφά τήν νύκτα ἀπό ἀνθρώπους πού δέν ἤθελαν νά μείνουν ἄταφοι οἱ δικοί τους.
Μπροστά σ᾽ αὐτόν τόν κίνδυνο ὅλοι ἔφευγαν ἀπό τά σπίτια τους καί κατέφευγαν στούς ναούς, στούς οἴκους τῶν Ἁγίων καί οἱ περισσότεροι κατέφυγαν «εἰς τόν ἰαματικόν καί φυλακτήριον οἶκον τοῦ πανενδόξου μάρτυρος, καί τοσοῦτοι ἦσαν, τεκμαίρομαι εἰπεῖν, ὡς μηδέ ἄλλον ἕνα χωρεῖν τό ἅγιον τέμενος». Τέτοιος συνωστισμός ὑπῆρχε στόν ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὥστε δέν χωροῦσε οὔτε ἕνας ἀκόμη. Οὔτε ἀποστάσεις οὔτε μάσκες οὔτε ἀπολυμαντικά μέσα στόν ναό. Ὁ ἰός ἔμεινε ἀπ᾽ ἔξω. Καί κατά τήν διάρκεια τῆς νύκτας ἐμφανιζόμενος ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐθεράπευε τούς περισσοτέρους, καί τήν ἄλλη ἡμέρα ἔφευγαν ὑγιεῖς μέσα ἀπό τόν ὑγιόδωρο ναό τοῦ μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Ὑγιόδωρος λοιπόν καί ὄχι νοσογόνος καί μολυσμένος ὁ ναός τοῦ μεγαλομάρτυρος. Καί οἱ ἄλλοι ναοί τό ἴδιο.
Εἶναι συγκλονιστική ἡ περιγραφή τῶν συμπτωμάτων τῆς λοίμωξης πού συνόδευαν αὐτούς πού ἔμπαιναν στόν ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἄλλοι φλέγονταν ἀπό κακοήθεις πυρετούς μέ βουβονικά οἰδήματα. Σέ ἄλλους ἀνέβλυζαν ἀπό τό στόμα βρύσες αἱμάτων, σάν νά εἶχαν σφαχθῆ ἀοράτως. Ἄλλων σάλεψε ὁ νοῦς ἀπό τόν ἔντονο ὑψηλό καί συνεχῆ πυρετό καί ἔμοιαζαν μέ μανιακούς. Μερικῶν καίγονταν τά ἐσωτερικά, χωρίς οἱ γιατροί νά μποροῦν νά διαγνώσουν τήν αἰτία. Τά φάρμακα πού τούς ἔδιναν δέν ἀπέδιδαν τήν ὑγεία, ἀλλά οὔτε κάποια προσωρινή ἀνακούφιση ἀπό τούς πόνους. Σέ ἄλλους ἐνέσκηψε μία παράξενη καί ἀγνοούμενη ἀπό τούς ἰατρούς πάθηση• εἶχαν σφοδρότατο πυρετό πού τόν ἄντεχαν μόνο ἐπί ὀκτώ μέχρι δέκα ὧρες καί, ὅταν πέθαιναν, δέν μποροῦσαν οἱ οἰκεῖοι οὔτε νά τούς στολίσουν ἤ νά τούς λούσουν καί νά τούς πλύνουν ἤ νά τούς μεταφέρουν σέ ἄλλο τόπο, διότι τά μέλη διαλύονταν ἀμέσως, σάν νά τά εἶχε κανείς συγκολλήσει μέ ἁπλό κερί ἤ μέ ἁπαλό ἔμπλαστρο.
Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιέφερε νά δείξουμε λόγῳ τῆς συγκυρίας τοῦ Κορωνοϊοῦ πῶς θά ἔπρεπε οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἄλλοι κληρικοί, οἱ θεολόγοι καί οἱ ἁπλοῖ πιστοί νά ἀντιμετωπίσουμε τόν φόβο καί τόν τρόμο πού ἀδικαιολόγητα ἔχουν ἐνσπείρει οἱ ἁρμόδιοι γιά τούς δικούς τους λόγους σέ ὅλο τόν πλανήτη μέ φοβερές συνέπειες, στήν οἰκονομική καί κοινωνική ζωή, στήν ψυχική καί σωματική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων, καί πρό παντός στήν θεοσέβεια, στήν ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία του, πού φαίνεται νά εἶναι ὁ κύριος στόχος.
Ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς καί ἐκκλησιαστικῆς εἶναι ἀπαράδεκτο μέ ἕνα μικρό καί ἀσήμαντο κίνδυνο θανάτου νά τρομοκρατοῦνται οἱ Χριστιανοί πού δέν πρέπει νά φοβοῦνται καθόλου τόν θάνατο καί νά ἐμπιστεύονται τόν Θεό, ὁ ὁποῖος καθορίζει τά ὅρια τῆς ζωῆς καί τήν ὥρα τοῦ θανάτου, ἀνάλογα πρός τό πνευματικό συμφέρον τοῦ καθενός. Στήν περίπτωση τοῦ λοιμοῦ τῆς Θεσσαλονίκης ὁ δείκτης θνητότητας ἦταν τεράστιος, ὅπως εἴδαμε στήν διήγηση τοῦ θαύματος, καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐπενέβη θαυματουργικά. Τώρα πού ὁ κίνδυνος εἶναι ἐλαχιστότατος ἀμφισβητοῦμε τήν δύναμη καί τήν ἰαματική του Χάρη καί ἀπό φόβο κλείνουμε τόν ναό οὐσιαστικά καί μάλιστα κατά τίς ἡμέρες τῆς ἑορτῆς του.
Τότε συνωστίζονταν ὅλοι στόν ναό του, μέχρι σημείου νά μήν ὑπάρχει πλέον χῶρος οὔτε γιά ἕνα ἄτομο. Τώρα φαίνεται ὅτι ἔχασε τήν ἰαματική του Χάρη ὁ πολιοῦχος Ἅγιος καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι καί, ἀντί νά γεμίζουμε ἀσφυκτικά τούς ναούς καί νά ζητοῦμε τή βοήθειά τους, τούς κλείνουμε ἤ περιορίζουμε τόν ἀριθμό τῶν εἰσερχομένων ἤ φορᾶμε μάσκες ἀμφισβητώντας τήν ἰαματική καί θεραπευτική τους δύναμη.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου