Σελίδες

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

Ὁ Μωϋσής, ὁ γίγαντας τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μας, ἐλευθέρωσε τόν ἑβραϊκο λαό ἀπό τόν «αἰγυπτιακό ζυγό», πού ἀποτελεί τόν τύπο ὅλων τῶν μορφῶν τῆς δουλείας, τῶν παλαιῶν καί τῶν συγχρόνων.

Η πνευματική κατάσταση των ανθρώπων αποτελεί το υπέδαφος των ιστορικών γεγονότων. Το ορατό σε αυτά στοιχείο δεν είναι αυτό που προέχει. Αυτό είναι εκδήλωση της δυνάμεως που περικλείεται στην ιδέα, στη γνώση. Ο άνθρωπος αγωνίζεται να υλοποιήσει δημιουργικά τη νοερή θεωρία που απέκτησε στη ζωή του. Οικοδομεί το πρόσκαιρο αλλά και στο πνευματικό επίπεδο το αιώνιο είναι του, σύμφωνα με την κατανόηση του σκοπού και του νοήματος της εμφανίσεως του στον κόσμο. Έτσι εξελίσσεται η Ιστορία.
Ο Μωυσής, φορέας της ύψιστης παιδείας της σύγχρονης του Αιγύπτου, δεν αμφέβαλλε ότι η αποκάλυψη που του δόθηκε με ασυνήθιστο τρόπο εκπορευόταν από Εκείνον, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο, τον ορατό και ψηλαφητό, αλλά και τον αόρατο και νοερό. Με το όνομα του Γιαχβέ, που του αποκαλύφθηκε, προσκάλεσε τον εβραϊκό λαό να τον ακολουθήσει.
Η νέα ύψιστη γνώση, του εξασφάλισε απεριόριστη ισχύ. Με το όνομα του «Γιαχβέ» -«Εγώ ειμι»- πραγματοποίησε πολλά θαυμαστά έργα, εκπλήρωσε εξαιρετικά σημαντική αποστολή, για την οποία και επάξια του ανήκει αθάνατη δόξα. Αυτός οδήγησε την ανθρωπότητα στο ύψος της πιο αληθινής γνώσεως για τον Αιώνιο. Η πίστη του ήταν πάνω από αμφιταλαντεύσεις. Στα προστάγματα του απέδιδε αξία Θείας προελεύσεως - όλα γίνονταν στο Όνομα και με το Όνομα του «Εγώ ειμι» που του αποκαλύφθηκε. Το Όνομα αυτό είναι φοβερό κατά τη δύναμη και την εξουσία Του. Είναι άγιο, Θείο. Σε αυτό εκφράζεται η γνώση για Εκείνον, στην ευδοκία του Οποίου οφείλεται κάθε υπαρκτό στον απέραντο για μας κόσμο. Το Όνομα αυτό ως ενέργεια, που εκπορεύεται από τον Θεό, περικλείει μέσα του την άκτιστη Ενέργεια του Παντοκράτορα: «Εγώ ειμι ο Ών». Το Εγώ είναι το προσωπικό Απόλυτο και το Πρωταρχικό Είναι, η άβυσσος των οικτιρμών, ο φιλάνθρωπος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων. Κανένας και τίποτε δεν υπάρχει που να υπήρχε πριν από Εμένα ή μετά από Εμένα: Εγώ είμαι η άναρχη Αρχή και το Ατελεύτητο Τέλος. Το Όνομα αυτό είναι το πρώτο ρήγμα για τον άνθρωπο στη ζώσα αιωνιότητα, το πρώτο Φως της γνώσεως Εκείνου του Είναι το Οποίο από κανέναν και από τίποτε δεν προσδιορίζεται, όντας το «Εγώ ειμι», το Πρόσωπο.
Ο Μωυσής, ο γίγαντας της ιστορίας του κόσμου μας, ελευθέρωσε τον εβραϊκο λαό από τον «αιγυπτιακό ζυγό», που αποτελεί τον τύπο όλων των μορφών της δουλείας, των παλαιών και των συγχρόνων. Κατά τη διάρκεια της πορείας στην έρημο αποδείχθηκε ότι ο πρωτόγονος λαός των νομάδων, τους οποίους κατεύθυνε, δεν ήταν ακόμη έτοιμος για την πρόσληψη ενός τόσο μεγάλου Φωτός, παρά τα πολλά θαύματα που πραγματοποιήθηκαν μπροστά στα μάτια τους. Με τον εμφανέστερο τρόπο εκδηλώθηκε η απιστία τους, όταν προσήγγισαν τα όρια της Γης της Επαγγελίας. Ακολούθησε η απόφαση: Όλοι όσοι ανατράφηκαν στην κοσμοθεωρία της Αιγύπτου όφειλαν να αφήσουν τα οστά τους στην έρημο. Αυτοί δεν θα εισέλθουν στον Νέο Κόσμο «δι’ απιστίαν» (Εβρ. 3,16‐19). Κατά τους μακρούς χρόνους των περιπλανήσεων στην έρημο ο Μωυσής θα καταρτίσει νέα γενιά με μεγαλύτερη κατανόηση για τον Αόρατο, ο Οποίος βαστάζει τα πάντα στην παλάμη Του.
Τιμάμε την εξαίρετη μεγαλοφυΐα του Μωυσή, προπαντός ακόμη και για το ότι συνέλαβε την αποκάλυψη που του δόθηκε ως αληθινά αυθεντική, εκ Θεού, αλλά ταυτόχρονα κατανόησε ότι δεν την προσέλαβε σε όλη την πληρότητα της: Κάτι παρέμεινε κεκρυμμένο. Ψάλλει: «Πρόσεχε ουρανέ, και λαλήσω, και ακουέτω η γη ρήματα εκ του στόματος μου» (Δευτ. 32,1). Παράλληλα με αυτό αναζητούσε πληρέστερη γνώση, κράζοντας στον Θεό, εκ βαθέων: «Εμφάνισον μοι Σεαυτόν γνωστώς, ίνα ίδω Σε» (Έξοδ. 33,13). Ο Μωυσής εισακούσθηκε, αλλά έλαβε απάντηση στα όρια της δυνάμεως του: «Εγώ παρελεύσομαι πρότερος σου τη δόξη μου και καλέσω τω Ονόματι μου, Κύριος εναντίον σου … ηνίκα δ’ αν παρέλθη η δόξα μου … σκεπάσω τη χειρί μου επί σε … και αφελώ την χείρα, και τότε όψει τα οπίσω μου, το δε Πρόσωπον μου ουκ οφθήσεται σοι» (Έξοδ. 33,19‐23). Και είπε ο Κύριος προς τον Μωυσή: «Προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε κατά πάντα, όσα ητήσω παρά Κυρίου του Θεού σου εν Χωρήβ τη ημέρα της εκκλησίας λέγοντες· ου προσθήσομεν ακούσαι την φωνήν Κυρίου του Θεού σου και το πυρ τούτο το μέγα ουκ οψόμεθα έτι, ουδέ μη αποθάνωμεν. Και είπε Κύριος προς με· ορθώς πάντα όσα ελάλησαν προς σε· προφήτην αναστήσω αυτοίς εκ των αδελφών αυτών, ώσπερ σε, και δώσω τα ρήματα εν τω στόματι αυτού, και λαλήσει αυτοίς καθ’ ότι αν εντείλωμαι αυτώ· και ο άνθρωπος, ός εάν μη ακούση όσα αν λαλήση ο προφήτης εκείνος επί τω ονόματι μου, εγώ εκδικήσω εξ αυτού» (Δευτ. 18,15‐19).
Όλος ο Ισραήλ, σύμφωνα με τη διαθήκη αυτή, έζησε κάτω από τον νόμο της αναμονής εκείνου του Προφήτη, για τον οποίο έγραψε ο Μωυσής (βλ. Ιωάν. 5,46)· τον κατεξοχήν Προφήτη (βλ. Ιωάν. 1,21)· τον Μεσσία, ο Οποίος «όταν έλθη Εκείνος αναγγελεί ημίν πάντα» (Ιωάν. 4,25). Και οι άλλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ζούσαν με την προσδοκία και ανήγγειλαν τον ερχόμενο Χριστό· και εμείς ακούμε τον μακραίωνα στεναγμό τους: Έλα, και ζήσε μαζί μας, για να Σε γνωρίσουμε: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα Αυτού Εμμανουήλ, ό εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. 1,23· Ησ. 7,14). Ο από πολλού Αναμενόμενος ήρθε, αλλά με εντελώς απρόσμενο τρόπο: Η Μαριάμ «έτεκεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι ουκ ήν αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. 2,7). «Ιδού άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ όναρ τω Ιωσήφ λέγων· εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον, και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι· μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό» (Ματθ. 2,13). «Ήλθεν», αλλά με άκρα πτωχεία και διωκόμενος από τις πρώτες ημέρες.


Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Μετάφρασις από τα ρωσικά Αρχιμ. Ζαχαρία
Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή
Μονή Τιμίου Προδρόμου,
Έσσεξ Αγγλίας 2010


https://wra9.blogspot.com/2021/12/blog-post_52.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου