Ὁ παπα-Τύχων, κατὰ κόσμον Τιμόθεος Γκολεγκὼφ τοῦ Παύλου καὶ τῆς Ἑλένης γεννήθηκε τὸ ἔτος 1884 στὴ Νόβα Μιχαλόσκα της Ρωσσίας. Ἀπὸ μικρὸς αἰσθάνθηκε τὴν μοναχικὴ κλήση. Μέχρι νὰ ἐνηλικιωθῇ γύρισε ὡς προσκυνητῆς πολλὰ ρωσσικὰ Μοναστήρια. Κατόπιν πῆγε, προσκύνησε στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἐν συνεχείᾳ ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος ὅπου ἐκάρη μοναχὸς στὸ Κελλὶ Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη μὲ τὸ ὄνομα Τύχων.
Μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια ἐπεθύμησε ἀνώτερη πνευματικὴ ζωὴ καὶ πῆγε γιὰ 15 χρόνια στὰ Καρούλια. Ἔμενε σὲ μία σπηλιά, ἔτρωγε κάθε τρεῖς μέρες μία φορὰ καὶ δαπανοῦσε ὅλον τὸν χρόνο του στὴν προσευχή, στὴν μελέτη καὶ στὶς μετάνοιες. Τὸν καθωδηγοῦσε ἕνας σοφὸς καὶ πρακτικὸς Γέροντας.
Ὅταν ἀσκήτευε στὰ Καρούλια, γνώρισε δύο μοναχοὺς ποὺ νήστευαν πολύ, ἔκαναν ἀπὸ χίλιες μετάνοιες καὶ πέθαναν πρόωρα.
Ὕστερα ἦρθε καὶ ἔμενε σ’ ἕνα Σταυρονικητιανὸ Κελλί της Καψάλας στὴν ὑπακοὴ Γέροντος, τὸν ὁποῖον γηροκόμησε. Μετὰ ἀπὸ παροτρύνσεις ἔγινε Ἱερέας καὶ Πνευματικὸς· ἔκτισε Ἐκκλησάκι τὸ ὁποῖο ἀφιέρωσε στὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Κράτησε κάποτε δύο νέους μοναχοὺς ὡς ὑποτακτικοὺς γιὰ ἕνα... ὀκτάμηνο. Προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἀκολουθοῦν στὸ τυπικό του. Τοὺς τόνιζε ὅτι ἐδῶ στὴν ἔρημο ποὺ ἤρθαμε, πρέπει νὰ δοξολογοῦμε τὸν Θεὸ καὶ ὄχι νὰ κοιμώμαστε καὶ νὰ τρῶμε σὰν ζῶα. Ὅλη τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγαν μία φορὰ τὴν ἡμέρα ἀλάδωτο, ἐνῷ τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ ἔβαζε μόνο τρεῖς κουταλιὲς τῆς σούπας λάδι στὴν κατσαρόλα. Ἔπαιρνε ὁ καθένας το φαγητὸ καὶ τὸ ἔτρωγε στὸ κελλί του. Ἔλεγε: «Ἔχει εὐλογία νὰ πάρετε καὶ ἄλλο φαγητό». Εἶχε διάκριση καὶ οἰκονομοῦσε τα καλογέρια του.
Μετὰ τὴν ἀλάδωτη καὶ ἀσκητικὴ τράπεζα ὁ παπα-Τύχων περπατοῦσε ἤρεμα γύρω στὴν περιοχὴ τῆς καλύβης του καὶ ἔλεγε ἐκφώνως τὴν εὐχὴ μὲ ἀνείκαστο πόθο. Ἔβγαινε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του ρυθμικά. Ὅταν τὸν ρωτοῦσαν, «Τί κάνεις, Γέροντα;», ἀπαντοῦσε: «Ἀρχίζει ἡ καρδιὰ νὰ ζεσταίνεται».
Καὶ στὸν ὕπνο του ἀκόμη δὲν διεκόπτετο ἡ εὐχή. Μεγάλη κατάσταση. «Ἐγὼ καθεύδω, διὰ τὴν χρείαν τῆς φύσεως, ἡ δὲ καρδία μου ἀγρυπνεῖ, διὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἔρωτος» .
Μιλοῦσαν πολὺ λίγο μεταξύ τους. Κάποτε ἔκαναν 17 ἡμέρες νὰ ἀνταλλάξουν κουβέντα. Μόνο ὅταν ἔρχονταν ἐπισκέπτες τους φώναζε νὰ ἀκοῦνε καὶ αὐτοὶ τὴν πνευματικὴ συζήτηση καὶ νὰ ὠφελοῦνται.
Ὅταν πρωτοπῆγε νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ ὁ γερω-Νεκτάριος ὁ «Καραμανλῆς», τὸν ὑποδέχθηκε μὲ ἀγάπη καὶ τοῦ παρέθεσε «ἐπίσημη τράπεζα». Πῆγε ἐκείνη τὴν στιγμὴ καὶ μάζεψε μία χούφτα ἐλιὲς ἀπὸ τὸ δένδρο, τοῦ ἔφερε χοντρὸ ἁλάτι καὶ σκουληκιασμένο παξιμάδι ἀπ’ τὸ ὁποῖο ἔτρωγε καὶ ὁ ἴδιος. Ὕστερα τὸν ἄφησε λέγοντάς του: «Ἐγκὼ τώρα φέλει κάνει προσευχή», καὶ μπῆκε στὸ Κελλί του. Ὁ ἐπισκέπτης τὰ ἔφαγε, γιατί ὁ ἀκτήμων ἀσκητὴς τὰ πρόσφερε μὲ ἀγάπη καὶ ἁπλότητα.
Ὁ εὐλαβέστατος παντοπώλης των Καρυῶν κ. Θεόδωρος Ταλέας εἶχε πνευματικό τον παπα-Τύχωνα. Μιὰ φορὰ ποὺ εἶχε πάει γιὰ ἐξομολόγηση, τοῦ εἶπε ὁ προηγούμενος ἐπισκέπτης ὅτι ὁ παπα-Τύχων τοῦ ἀνέφερε ὅτι θὰ ἔρθει μετὰ ἀπὸ σένα ὁ Θόδωρος καὶ θὰ φέρει αὐτὰ καὶ αὐτὰ τὰ πράγματα, ὅπως ἀκριβῶς συνέβησαν.
Τὸν ἐπισκέφτηκε κάποιος καὶ ὁ παπα-Τύχων τοῦ εἶπε: «Ἐσύ, παιδί μου, δὲν ἦρθες γιὰ μένα, ἀλλὰ νὰ δῇς ἂν ἔχη ἡ περιοχὴ ἀγριογούρουνα».
Ἔκανε γιὰ ἐργόχειρο εἰκόνες (Ἐπιταφίους). Μιὰ εἰκόνα μπορεῖ νὰ ἔκανε καὶ δύο χρόνια νὰ τὴν τελειώση. Ἐργόχειρο στὴν ἀρχὴ ἔκαναν μία ὥρα, ὕστερα μισή, μετὰ τὸ κατήργησε τελείως.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/11/blog-post_59.html#more
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ Ἁγιορειτικὴ Παράδοση», Ἅγιον Ὅρος, 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου