Ὁ ἄλλος περνάει ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία καί κοιτάει γύρω νά δεῖ ἄν δέν τόν βλέπουν, νά κάνει τόν σταυρό του. Γιατί τό κέντρο εἶναι ὁ ἑαυτός μας, νά μήν μᾶς εἰρωνευτοῦν ἤ νά μήν μᾶς κοροϊδέψουν ὅτι εἴμαστε «χριστιανούληδες» καί τοῦ κατηχητικοῦ. Ἐνῶ ἕνας ἄθεος τό λέει καί τό καυχιέται κιόλας. Δέν ντρέπεται νά πεῖ ὅτι εἶναι ἄθεος.
Ἐμεῖς δηλαδή γιατί ντρεπόμαστε; Γιατί μᾶς πονάει ἡ εἰρωνεία.
Καί γιά νά μᾶς πονάει σημαίνει ὅτι ἔχουμε κενοδοξία, ὅτι μᾶς νοιάζει ἡ γνώμη τοῦ κόσμου. Δέν εἶναι σκοπός μας πῶς θά ἀρέσουμε στόν Χριστό, κοιτᾶμε πῶς θά ἀρέσουμε καί λίγο στόν κόσμο. Ἔχουμε καί λίγο τήν ἐλπίδα μας στόν κόσμο καί λίγο στά χρήματα καί λίγο στόν ἑαυτό μας. Βλέπετε δέν ἔχουμε ἀληθινή μετάνοια.
Γι’ αὐτό χρειάζεται βαθύ σκάψιμο καί ἐργασία μέ συνέπεια. Ὅ,τι βλέπουμε λάθος, τό σταματᾶμε ἀμέσως, δέν τό ξανακάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου