Ἐρώτηση: Πῶς μποροῦμε νά βοηθηθοῦμε, ὥστε νά ἔχουμε πραγματική μετάνοια;

Ἀπάντηση: Νά σᾶς πῶ ἕνα προσωπικό περιστατικό: Ἔβγαινα ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος καί ἦταν μιά πολύ περιπετειώδης ἔξοδος... εἶχα πάρει οὔτε ξέρω πόσα λεωφορεῖα γιά νά φτάσω στήν Θεσσαλονίκη. Τέλος πάντων ἔφτασα ἀργά τό βράδυ καί ἔπρεπε νά πάρω ταξί. Πῆρα ἕνα ταξί καί ποῦ ἔπεσα; Ὁ ταξιτζής ἦταν νηπτικός! Ἔκανε δηλαδή ἀδιάλειπτη προσευχή... καί ἄρχισε νά μοῦ κάνει μάθημα. Μοῦ ἔλεγε:

- Πάτερ, κοίταξε, νά κάνεις συνεχῶς προσευχή...

Τό ἔλεγε ἀπό τήν καρδιά του ὁ ἄνθρωπος. Τό ζοῦσε. Λέει:

- Ξέρεις ἐγώ τί ἤμουνα;.

Καί ἄρχισε νά λέει κάτι κοσμητικά ἐπίθετα γιά τόν ἑαυτό του... ὅ,τι χειρότερο!

- Ἤμουν αὐτό, αὐτό, αὐτό... Ἄν κάνεις συνέχεια προσευχή, θά φτάσεις σέ βάθη μετανοίας…

Θυμᾶμαι τήν ἔκφραση αὐτή, ἐπί λέξη αὐτό μοῦ εἶπε, τό ζοῦσε. Καί ἔτσι εἶναι. Γιά νά φτάσει ὁ ἄνθρωπος στήν μετάνοια καί στήν ταπείνωση, χρειάζεται ἡ προσευχή. Βέβαια, δέν εἶναι μόνο ἡ προσευχή. Γιά νά φτάσει κανείς στήν μετάνοια καί στήν ταπείνωση, λέει ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος, χρειάζονται καί ἄλλα δύο. Ὁ σωματικός κόπος (νηστεία, γονυκλισίες κ.λπ.) καί νά βάζεις τόν ἑαυτό σου κάτω ἀπό ὅλους…

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 8 – 12 – 2013)