*Περί Καλῶν Ἀνθρώπων*

❈ Τό κήρυγμα νά εἶσαι καλός, νά εἶσαι τίμιος, νά εἶσαι ἐργατικός, τό λένε καί στά κατηχητικά. Ἡ γενιά πού πέρασε τό ἀκούγανε καί τό ἐφαρμόζανε ἐν πολλοῖς καί τελικά ἔγιναν δυστυχισμένοι ἄνθρωποι.

Γιατί ὁ Θεός δέν θέλει νά εἴμαστε καλά παιδιά, θέλει νά Τόν ἀγαπήσουμε, νά μᾶς ἀγαπήσει καί Αὐτός καί νά γίνουμε ἕνα. Δέν ἔχει ἀξία μιά ἠθική χωρίς Θεό δηλαδή. Νά εἶσαι τίμιος, νά εἶσαι ἐργατικός, νά σπουδάσεις, νά σπουδάσεις τά παιδιά σου, νά τά παντρέψεις, νά ἔχεις καί ἐγγόνια καί τέλειωσες, πέτυχες, αὐτό εἶναι. Ἡ τέλεια ἀποτυχία εἶναι αὐτό! Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σέ ὅλα αὐτά; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη στόν Θεό;

Ποῦ εἶναι ὁ θεῖος ἔρωτας; Πουθενά.

Γι’ αὐτό καί πάρα πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἀκούσανε τέτοια κηρύγματα, ἔμειναν στόν δρόμο…

Τό θέμα εἶναι ὄχι τί κάνουμε, ἀλλά γιατί κάνουμε τό καθετί. Μπορεῖ νά δώσεις ἕνα ποτήρι νερό καί νά ἀξίζει ὅσο δέν ἀξίζει ἕνα ἵδρυμα πού θά φτιάξει κάποιος ἄλλος, γιατί ἐσύ ἔδωσες τό ποτήρι μέ τό νερό γιατί ἀγαπᾶς τόν Θεό καί ὁ ἄλλος τό ἔκανε γιά νά προβάλλει τόν ἑαυτόν του.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 10 – 6 – 2009)