Ἡ Θεία Κοινωνία γιά νά μᾶς ὠφελήσει, θέλει νά ἔχουμε κάποιες προϋποθέσεις.

Ἡ συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι πολύ ὠφέλιμη, ὅταν γίνεται μέ τίς σωστές προϋποθέσεις. Γιατί, δυστυχῶς, πολλοί Κοινωνοῦν, ἀλλά ἀπροετοίμαστοι. Κοινωνοῦνε ἀπροϋπόθετα ἤ μέ μιά στοιχειώδη νηστεία ἀπό τροφές, ἡ ὁποία νομίζουν ὅτι τούς ἐξασφαλίζει καί τό δικαίωμα νά Κοινωνήσουν. Καί τό βλέπουμε στήν ἐξομολόγηση, πού ἔρχονται καί μᾶς λένε πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι, ἀπό ἄγνοια βέβαια: «ἔκανα νηστεία πάτερ, πότε νά Κοινωνήσω;». Γιατί νομίζουν ὅτι μόνο αὐτό εἶναι ἡ προϋπόθεση γιά νά Κοινωνήσουνε. Διότι οὔτε ἡ νηστεία εἶναι ἀρκετή, ἄν δέν κάνεις νηστεία ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες καί νηστεία ἀπ’ τά πάθη καί ἀπόφαση νά μήν τά ξανακάνεις ποτέ. Ὄχι μόνο στόν καιρό τῆς νηστείας δηλαδή νά μήν κάνεις ἁμαρτίες, ἀλλά καί μετά.

Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού κἄν δέν πᾶνε στόν Πνευματικό καί Κοινωνᾶνε ἀνεξομολόγητοι καί αὐτό βέβαια εἶναι ἀκόμα πιό μεγάλο λάθος.

❈ Ἡ Θεία Κοινωνία λοιπόν, γιά νά μᾶς ὠφελήσει, θέλει νά ἔχουμε κάποιες προϋποθέσεις. Ὑπάρχουν, ἄς ποῦμε, κάποιες ἁμαρτίες πού δέν σοῦ ἐπιτρέπουν νά Κοινωνήσεις. Τέτοιου εἴδους ἁμαρτίες εἶναι οἱ σαρκικές ἁμαρτίες. Ὅταν κανείς δέν μετανοεῖ γι’ αὐτές, δέν ἐπιτρέπεται νά Κοινωνήσει, ὅταν δέν διορθώνεται.

Ἤ μιά ἄλλη ἁμαρτία, πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά Κοινωνήσουμε, εἶναι τό μίσος, ἡ ἀντιπάθεια καί ἡ ἔλλειψη συγχωρητικότητας. Ὅταν ἔχεις κρατημένο δηλαδή μέσα σου ἕνα ἀρνητικό συναίσθημα καί δέν συγχωρεῖς τόν ἀδελφό σου, τόν ὁποιοδήποτε, καί τόν ἐχθρό σου δηλαδή. Ὄχι μόνο αὐτόν δηλαδή πού σοῦ ζητάει συγγνώμη, ἀλλά καί αὐτόν πού δέ σοῦ ζητάει. Καί αὐτό εἶναι πάλι ἕνα ἐμπόδιο στή Θεία Κοινωνία. Καί ἐπίσης ἕνα ἄλλο ἐμπόδιο στή Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ αἵρεση. Ὅταν πηγαίνεις σέ αἱρετικούς καί μετέχεις στίς τελετές τους, στίς ἀκολουθίες τους, στίς προσευχές τους κ.λπ. δέν μπορεῖς νά Κοινωνήσεις. Εἶναι ἐμπόδιο αὐτό, ἄν δέν μετανοήσεις καί δέν κάνεις χρίσμα. Γιατί, κατά κανόνα, χρειάζεται χρίσμα, ὅταν μπλέξει κανείς μέ αἱρετικούς καί ἔχει συμμετοχή στίς τελετές τους. Χρειάζεται δηλαδή μία ἀνανέωση τῆς ἁγιοπνευματικῆς Χάρης, γιά νά μπορέσει νά Κοινωνήσει.

Ἀφήνω πού νά πᾶς μέ αἱρετικούς σημαίνει ἄρνηση Χριστοῦ καί οἱ Κανόνες λένε, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά Κοινωνήσεις παρά μόνο τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς σου. Αὐτά τά παιδιά πού πᾶνε στίς Ἰνδίες καί μπλέκουνε μέ τούς γιόγκι καί μετέχουν στίς τελετές αὐτές τίς σατανικές, ἐπιστρέφουν καί ὅταν ἐπιστρέφουν τούς κάνουμε χρίσμα. Κανονικά δέν πρέπει νά Κοινωνήσουνε, ἀλλά γίνεται οἰκονομία καί τούς ἐπιτρέπουν οἱ Πνευματικοί μετά ἀπό κάποιο χρόνο, ἐφόσον ὑπάρχει αὐτή ἡ σταθερή μετάνοια.

➤Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 13 – 11 – 2010)