Ποιά εἶναι ἡ διαφορά θλίψεως καί στενοχώριας;

*Ἐρώτηση*: Ποιά εἶναι ἡ διαφορά θλίψεως καί στενοχώριας; *Ἀπάντηση*: Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β’ Κορ. 4,8). Ὑπάρχει διαφορά; Βεβαίως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά.

Θλίψις εἶναι αὐτό πού ἔρχεται ἀπό ἔξω: μιά ἀρρώστια, μιά δυσπραγία οἰκονομική, μιά συκοφαντία, μιά βρισιά ἀπό τόν ἄλλον, μιά ὁποιαδήποτε ἀδικία. Ἔρχεται καί σέ πιέζει, σέ θλίβει, σέ συν-θλίβει, σέ στίβει.

Τό πῶς θά ἀντιδράσεις σ’ αὐτό, εἶναι τό δεύτερο κομμάτι.

Ἄν στενοχωρεθεῖς, ἄν βγεῖ ἀπό μέσα σου μία ἀγανάκτηση, ἔνας θυμός, μία ὀργή, μία ἐσωτερική ταραχή, ὅπως λέμε στενοχώρια, τότε κάνεις λάθος, κάνεις ἁμαρτία.

Θά πρέπει νά χαρεῖς ἤ τουλάχιστον νά ὑπομείνεις καί νά πεῖς: «ξέρει ὁ Θεός γιατί μοῦ τό στέλνει» νά εὐχαριστήσεις καί νά δοξάσεις τόν Θεό. «Ἐν παντί εὐχαριστεῖτε» (Α’ Θεσ. 5,18) δέν λέει ὁ Ἀπόστολος; Κυρίως γιά αὐτές τίς περιστάσεις τό λέει πού σέ θλίβουν ἐξωτερικά. Ἐσύ θά πρέπει καί γι’ αὐτό νά εὐχαριστεῖς τόν Θεό, γιατί εἴπαμε ἡ κάθε θλίψη εἶναι σταλμένη ἀπό τόν Θεό ὡς φάρμακο.

Θλιβόμενοι λοιπόν ἐξωτερικά, ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι ἐσωτερικά. Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά. Ποτέ δέν πρέπει νά στενοχωριόμαστε. «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε» (Α’ Θεσ. 5,16-18).

(Ὁμιλία 22 – 5 – 2011)