Περί ἀδικίας

Ὑπάρχει ἡ Πατερική γραμμή, ἡ ὁποία λέει τό ἑξῆς: ὅταν ἀδικούμαστε ἐμεῖς καί μόνο ἐμεῖς, ἡ καλύτερη ἀντιμετώπιση εἶναι νά ὑπομείνουμε τήν ἀδικία. Ὅταν μαζί μέ μᾶς ἀδικοῦνται καί ἄλλοι, ἡ οἰκογένεια, ἕνα εὐρύτερο κοινωνικό σύνολο, ὀφείλουμε νά ὑπερασπιστοῦμε τό δίκαιο μας - νά τό ποῦμε ἔτσι - ἀλλά ὄχι γιά χάρη τοῦ ἑαυτοῦ μας, γιά χάρη τῶν ἄλλων.

Νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶχε πάει γιά ἕνα διάστημα στή μονή Σινά, στήν Ἁγία Αἰκατερίνα. Ἐκεῖ ὁ ἡγούμενος ἔβαλε μία ἀπαγόρευση, πού δέν ἦταν σωστή: Ἀπαγόρευσε τήν Θεία Κοινωνία σέ ὅλους τούς μοναχούς. Στήν ἀρχή ὁ Ἅγιος Παΐσιος τό δέχτηκε, γιατί ἔκανε ταπεινό λογισμό καί λέει: "ἐντάξει, ἁμαρτωλός εἶμαι, δέν ἀξίζω νά κοινωνάω, νά εἶναι εὐλογημένο".

Μετά ὅμως κατάλαβε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι δέν εἶναι σωστό, γιατί μαζί μ' αὐτόν ἀδικοῦνται ὅλοι οἱ μοναχοί τοῦ μοναστηριοῦ. Ὁπότε γιά χάρη τῶν ἄλλων πῆγε καί διαμαρτυρήθηκε καί διορθώθηκε τό πράγμα.

Δηλαδή, ὅταν ἀδικοῦνται κι ἄλλοι, ὀφείλουμε νά μιλήσουμε καί νά διαμαρτυρηθοῦμε. Ὅταν ἡ ἀδικία πιάνει μόνο ἐμᾶς καί προσωπικά μόνο ἐμᾶς, ὀφείλουμε νά ὑπομείνουμε. Αὐτή εἶναι ἡ γραμμή

(Ὁμιλία 13 - 4 - 2016)