Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος 4ον Κεφάλαιο 2ον.1)«Νά πιστέψουμε φιλότιμα στον Θεό»
Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ή πίστη και ή εμπιστοσύνη στον Θεό
«Νά πιστέψουμε φιλότιμα στον Θεό»
- Τό ότι στενοχωριέσαι και δεν τους δέχεσαι, σημαίνει ότι αυτοί οι λογισμοί είναι από τόν πονηρό. Μερικές φορές ό Χριστός επιτρέπει νά έχουμε λογισμούς αμφιβολίας ή απιστίας, για νά δη την διάθεση καί τό φιλότιμο μας.
Ό δικός μας όμως Θεός δέν είναι μύθος όπως ό Δίας, ό Απόλλων κ.λπ. Ή θρησκεία μας είναι αληθινή, ζωντανή. Έχουμε νέφος Αγίων, όπως αναφέρει καί ό Απόστολος Παύλος[1], οι όποιοι γνώρισαν τόν Χριστό, Τόν έζησαν άπό κοντά καί θυσιάσθηκαν γι' Αυτόν.
Καί στην εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι αφιερωμένοι στον Θεό πού ζουν ουράνιες καταστάσεις καί έχουν επαφή με Αγγέλους, με Αγίους, ακόμη καί με τόν Χριστό καί την Παναγία.
Καί θά σου πω κάτι άπό τόν εαυτό μου, γιά νά σε βοηθήσω.
Βλέπεις, γίνομαι καί εγώ... αιμοδότης· φανερώνω ορισμένα γεγονότα, γιά νά βοηθήσω. Όπου βλέπω θησαυρισμένη γνώση καί παραγκωνισμένη πίστη, την πίστη θέλω νά ενισχύσω, γι' αυτό και λέω μερικά γεγονότα πίστεως.
Όταν ήμουν μικρός, στην Κόνιτσα, διάβαζα πολλούς βίους
-Αγίων καί έδινα καί στά άλλα παιδιά νά διαβάσουν ή τά μάζευα καί διαβάζαμε μαζί. Θαύμαζα τήν μεγάλη άσκηση καί τις νηστείες πού έκαναν οι Άγιοι καί προσπαθούσα νά κάνω καί εγώ ό,τι έκαναν εκείνοι. Άπό τήν νηστεία ό λαιμός μου είχε γίνει σάν το κοτσάνι άπό το κεράσι.
Τά παιδιά με πείραζαν. «Θά πέση το κεφάλι σου!», μού έλεγαν. Τι τραβούσα! Τέλος πάντων. Άπό τήν
άλλη, ό μεγάλος μου αδελφός, επειδή αρρώσταινα άπό τις νηστείες καί φοβόταν μήπως δέν τελειώσω τό σχολείο, μού έπαιρνε τά Συναξαράκια των Αγίων πού διάβαζα.
Μετά τά έκρυβα στο δάσος, στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, καί πήγαινα εκεί κρυφά καί διάβαζα. Μιά μέρα κάποιος γείτονας, ονόματι Κώστας, είπε στον αδελφό μου: «Θά τόν κάνω εγώ νά άλλάξη μυαλό, νά πετάξη αυτά τά βιβλία πού διαβάζει καί νά άφήση καί τις νηστείες καί τις προσευχές».
Μέ βρήκε λοιπόν - ήμουν περίπου δεκαπέντε χρονών τότε - καί άρχισε νά μού λέη τήν θεωρία τού Δαρβίνου.
Έλεγε-έλεγε, ώσπου μέ ζάλισε. Έτσι όπως ήμουν ζαλισμένος, πήγα κάτ' ευθείαν στο δάσος, στο εξωκλήσι τής Αγίας Βαρβάρας. Μπήκα μέσα καί άρχισα νά παρακαλώ τόν Χριστό.
«Χριστέ μου, άν ύπάρχης, νά μού παρουσιασθής», έλεγα καί έκανα συνέχεια γιά πολλή ώρα μετάνοιες. Ήταν καλοκαίρι. Ό ιδρώτας έτρεχε, είχα γίνει μούσκεμα· είχα αποκάμει τελείως.
Άλλα ούτε είδα ούτε άκουσα τίποτε. Ούτε ό Θεός νά μέ οικονομήση λίγο, έστω μέ ένα μικρό σημείο, κάποιον κρότο, κάποια σκιά· παιδί ήμουν στό κάτω-κάτω.
Καί άν τό έβλεπε κανείς ανθρωπίνως ή μέ τήν λογική, θά έλεγε: «Κρίμα, Θεέ μου, τό ταλαίπωρο! Άπό έντεκα χρονών ανέβαινε στά βράχια, έκανε τέτοια άσκηση, καί τώρα περνάει μιά κρίση. Τό ζάλισε ό άλλος μέ κάτι ανόητες θεωρίες.
Μέσα στό σπίτι έχει δυσκολίες άπό τόν αδελφό του. Έφυγε στο δάσος, για να Σου ζήτηση βοήθεια...». Όμως τίποτε-τίποτε-τίποτε! Άποκαμωμένος από τις πολλές μετάνοιες κάθησα λίγο κάτω. Τότε σκέφθηκα: «Καλά, όταν ρώτησα τον Κώστα τί γνώμη έχει εκείνος γιά τον Χριστό, τί μου είπε; "Ήταν ό πιο καλός, ό πιο δίκαιος άνθρωπος, μου είχε πει, καί, επειδή κήρυττε δικαιοσύνη, θίχτηκαν τά συμφέροντα τών Φαρισαίων καί Τον σταύρωσαν από φθόνο"».
Τότε είπα: «Άφοΰ ό Χριστός ήταν τόσο καλός άνθρωπος, τόσο δίκαιος, καί δέν είχε παρουσιασθή ποτέ άλλος όμοιος Του, καί οί άλλοι άπό φθόνο καί κακία
Τόν θανάτωσαν, αξίζει γι' Αυτόν τον άνθρωπο νά κάνω περισσότερα άπό όσα έκανα, ακόμη καί νά πεθάνω». Μόλις τό αντιμετώπισα έτσι, παρουσιάσθηκε ό Χριστός μέσα σέ πολύ φως - έλαμψε τό εκκλησάκι -καί μοϋ είπε: « Έγώ είμι ή Άνάστασις καί ή ζωή, ό πιστεύων εις έμέ, καν άποθάνη, ζήσεται»[2].
Τά λόγια αυτά διάβαζα καί στό ανοιχτό Ευαγγέλιο, τό όποιο κρατούσε στο ένα χέρι. Μού έκανε τέτοια αλλοίωση εσωτερική, πού έλεγα συνέχεια: «Έλα τώρα έδώ, Κώστα, νά τά πούμε, άν ύπάρχη ή δέν υπάρχη Θεός».
Βλέπεις, ό Χριστός, γιά νά παρουσιασθή, περίμενε τήν δική μου φιλότιμη αντιμετώπιση. Καί άν άπό ένα παιδί ζητά τήν φιλότιμη αντιμετώπιση, πόσο μάλλον άπό έναν μεγάλο;
- Μερικοί, Γέροντα, αμφισβητούν όλη τήν θεία Οικονομία.
- Μά πώς μπορεί νά θεωρηθή παραμύθι όλη αυτή ή ιστορία μέ τόν Χριστό; Τόσα πού διαβάζουμε στους Προφήτες πού έζησαν επτακόσια χρόνια προ Χριστού καί μιλούν μέ τόσες λεπτομέρειες γιά τόν Χριστό, αυτό δέν τους προβληματίζει; Ή Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ακριβώς ακόμη καί γιά πόσα χρήματα θά προδώσουν τόν Χριστό[3].
Ύστερα λέει ότι τά χρήματα αυτά δεν θά τά βάλουν οι Εβραίοι στό ταμείο του Ναού, γιατί θά είναι αντίτιμο αίματος, αλλά θά αγοράσουν ένα χωράφι, γιά νά θάβουν τους ξένους[4]. Εκπληρώθηκε ή προφητεία του Προφήτη Ζαχαρία κ.ά.
Τόσο ξεκάθαρα πράγματα! Μέχρι τέτοιο σημείο λεπτομέρειες! Ακόμη και γιά τά ιμάτια Του αναφέρει τί θά γίνουν[5]! Και όλα αυτά λέχθηκαν τόσα χρόνια πριν από την Γέννηση του Χρίστου. Πώς λοιπόν εγώ νά φέρω λογισμό απιστίας;
Βλέπουμε υστέρα τον Απόστολο Παύλο! Διώκτης ήταν. Πήγαινε στην Δαμασκό γιά άλλον σκοπό. Του παρουσιάζεται ό Χριστός καί του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;». «Ποιος είσαι, κύριε;», ρωτάει εκείνος. «Έγώ είμαι ό Χριστός, πού εσύ καταδιώκεις».
Καί μετά πληροφορεί τον Άνανία ό Χριστός καί τον βαπτίζει[6]! Καί στην συνέχεια πόσο ταλαιπωρήθηκε, πόσο αγωνίσθηκε ό Απόστολος Παύλος, γιά νά κηρύξη σέ όλα τά έθνη! Ύστερα πόσοι Μάρτυρες! Έντεκα εκατομμύρια Μάρτυρες! Αυτοί όλοι χαμένο το είχαν;
Πώς νά τά ξεχάση κανείς όλα αυτά; Αν διάβαση λίγο το Ευαγγέλιο, μπορεί νά μην πιστέψη; Καί αν υπήρχαν μερικές λεπτομέρειες ακόμη, αυτό πολύ θά βοηθούσε νά πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Αλλά ό Θεός σκόπιμα δέν το επέτρεψε, γιά νά κοσκινισθούν οι άνθρωποι, γιά νά δη πόσοι Τον αγαπούν, πόσοι θυσιάζονται γι' Αυτόν, χωρίς νά περιμένουν θαύματα κ.λπ.
Έναν φιλότιμο άνθρωπο, νομίζω, δέν τον αγγίζουν, δέν τόν επηρεάζουν όσα βλάσφημα καί αν ακούση.
Πρέπει νά πιστέψη κανείς στον Θεό φιλότιμα, όχι νά θέλη θαύμα, γιά νά πιστέψη. Όταν βλέπω μεγάλους νά μοϋ ζητοϋν νά δουν κανένα θαύμα, γιά νά πιστέψουν, ξέρεις πώς γίνομαι;
Να ήταν μικροί, θα είχαν κάποια δικαιολογία λόγω της ηλικίας· αλλά αυτοί νά μήν έχουν κάνει τίποτε για τον Χριστό καί νά λένε «νά δοϋμε κάτι, γιά νά πιστέψουμε», αυτό είναι πολύ φθηνό πράγμα. Μήπως, καί θαύμα νά δουν, θά βοηθηθούν; Θά πουν ότι είναι μαγεία κ.λπ.
1. Βλ. Εβρ. 12, 1.
2. Ίω. 11,25-26.
3. Βλ. Ζαχ. 11,1-13.
4. Πρβ. Ίερ. 18,2 καί 39, 9· Ματθ. 27, 7-9.
5. Βλ. Ψαλμ. 21, 19.
6. Βλ. Πράξ. 9, 1-18.
Απόσπασμα από τις σελίδες 261 -265 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος 4ον Κεφάλαιο 2ον.1)«Πρόσθες ημίν πίστιν» 2)«Όλα να μας ανεβάζουν στον Θεό» 3)«Ή δύναμη της πίστεως»
Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ή πίστη και ή εμπιστοσύνη στον Θεό
«Πρόσθες ημίν πίστιν»[1]
- Τό πολύ φιλότιμο, ή μεγάλη απλότητα, ή ταπείνωση καί ή πίστη. Δεν έβαζαν στην ζωή τους τήν λογική πού κλονίζει τήν πίστη. Μεγάλο πράγμα ή πίστη!
Βλέπετε, καί ό Απόστολος Πέτρος με τήν πίστη βάδισε πάνω στά κύματα.
Μόλις όμως μπήκε ή λογική, άρχισε νά βουλιάζη[2]. Σάς εχω πει γιά τόν πατέρα Χαράλαμπο πού ζούσε πρίν άπό λίγα χρόνια στην Μονή Κουτλουμουσίου; Ήταν πολύ απλός, εργατικός καί πνευματικός μοναχός.
Όταν γέρασε, μιά βαρειά γρίππη τόν ερριξε στο κρεββάτι καί ό γιατρός είπε στους Πατέρες νά μήν απομακρυνθούν άπό κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θά τελείωση ή ζωή του.
Ό πατήρ Χαράλαμπος[3], όταν τό άκουσε κάτω άπό τις κουβέρτες, απάντησε: «Τί λες; Έγώ δεν πεθαίνω, εάν δεν ερθη τό Πάσχα νά πώ τό "Χριστός Ανέστη"».
Πράγματι, πέρασαν δύο μήνες σχεδόν, ήρθε τό Πάσχα, είπε τό «Χριστός Ανέστη», κοινώνησε καί μετά αναπαύθηκε. Το φιλότιμο αυτό απλό γεροντάκι είχε γίνει πραγματικό παιδί του Θεού και μαζί μέ τόν Θεό καθόρισε την ημέρα του θανάτου του!
- Γέροντα, ή πίστη πώς δυναμώνει;
- Μέ τήν προσευχή δυναμώνει ή πίστη. Ένας άνθρωπος πού δέν καλλιέργησε τήν πίστη του από μικρός, αλλά έχει διάθεση, μπορεί νά τήν καλλιεργήση μέ τήν προσευχή, ζητώντας άπό τόν Χριστό νά του πρόσθεση πίστη.
Νά παρακαλούμε τόν Χριστό νά μάς πρόσθεση πίστη και νά μάς τήν αύξηση. Στον Χριστό τί είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ήμϊν πίστιν» δέν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τόν εαυτό σου στον Θεό.
Γιατί, άν δέν εμπιστεύεται κανείς τόν εαυτό του στον Θεό, τί νά τοϋ πρόσθεση ό Θεός; Ζητάμε άπό τόν Θεό νά μάς πρόσθεση πίστη, όχι γιά νά κάνουμε θαύματα, άλλα γιά νά Τόν αγαπήσουμε περισσότερο.
Γιά νά αύξηθή ή πίστη στον Θεό, όλα βοηθούν και τά λουλούδια και οί ακρίδες και τά αστέρια και οι κεραυνοί ακόμη.
Όλοι τά βλέπουμε αυτά, άλλα όλοι δέν βοηθιόμαστε, γιατί δεχόμαστε τά «τηλεγραφήματα», τους λογισμούς πού μάς φέρνει ό εχθρός. Π.χ. άν δέν υπήρχε το αλάτι, θά βρωμούσε ή θάλασσα.
Όποιος όμως το εξετάζει στο εργαστήρι του, χωρίς πίστη, δέν βοηθιέται, γιατί δέν καθάρισε τήν καρδιά του άπό τά άλατα.
Αν εργασθή κανείς μέ φιλότιμο, μέ καλό λογισμό, ακόμη και τά πιο ανάποδα τά βλέπει μέ άλλο μάτι, μέ θείο φωτισμό, και δοξάζει τόν Θεό.
«Όλα να μας ανεβάζουν στον Θεό»
- Γέροντα, μάς έχετε πει όλα νά μάς ανεβάζουν προς τά πάνω, προς τόν Θεό. Πώς θά το πετύχουμε αυτό;
- Όταν τά άξιοποιήτε όλα προς το καλό. Όλα άν τά στρέψη στα πνευματικά κανείς, ξέρετε τί πνευματικό κέρδος βγάζει και τί πνευματική πείρα αποκτάει; Πιάνεις λ.χ. τό τσιμέντο, μπορείς νά βρής τον Θεό!
Πιάνεις το τούβλο, μπορείς νά πιάσης τον Θεό! Πιάνεις αυτό, νά πιάσης τον Θεό! Πιάνεις εκείνο, νά πιάσης τόν Θεό! Πιάνεις τό άλλο, νά πιάσης τόν Θεό! Ναί, με όλα νά πιάνετε τόν Θεό! Αν δεν δουλεύη κανείς έτσι, αν μέσα από όλα δεν βλέπη τόν Θεό, βάλ' τον μέσα στην Εκκλησία, θά είναι μακριά από τόν Θεό.
Δώσ' του ψαλτικά νά ψάλη, θά είναι μακριά άπό τόν Θεό. Δώσ' του βιβλίο πνευματικό νά διάβαση, πάλι θά είναι μακριά άπό τόν Θεό.
Ό,τι πνευματικό κι αν του δώσης νά κάνη, δέν τόν πάει στον Θεό.
Καθένας, οτιδήποτε βλέπει, οτιδήποτε φτιάχνει, είτε ράβει είτε κεντάει, όλα νά τά άξιοποιή πνευματικά. Λουλούδια βλέπει;
Είδε τόν Θεό. Γουρούνια βλέπει; Ναί, βρε παιδί, πάλι είδε τόν Θεό! Θά πής: «Άπό τό γουρούνι μπορώ νά δώ τόν Θεό;». Ναί, άπό τό γουρούνι. Βλέπεις πώς τό έχει κάνει ό Καλός Θεός! Του έχει δώσει ένα ρύγχος, νά σκάβη στό χώμα και νά βρίσκη τους βολβούς μέσα στην γη, χωρίς νά βλέπη.
Ή μύτη του νά είναι έτσι, πού νά μήν κόβεται, όταν συναντάη ξυράφια, γυαλιά, αγκάθια κ.λπ.! Όχι μόνον όταν βλέπη κανείς ένα όμορφο καί εύωδιαστό λουλούδι, νά λέη «με τί σοφία τό δημιούργησε ό Θεός!», άλλα καί όταν βλέπη τό γουρούνι, καί εκεί νά βλέπη τόν Θεό!
Καί αν σκεφθώ ότι ό Θεός μπορούσε νά μέ κάνη γουρούνι καί με έκανε άνθρωπο! Σας φαίνεται παράξενο; Δέν μπορούσε νά μας είχε κάνει γουρούνια ό Θεός; Οι κυνηγοί τραυματίζουν τό αγριογούρουνο καί πολλές φορές δέν τό βρίσκουν.
Πάνε μετά τά αγρίμια καί τό τρώνε τό καημένο ζωντανό! Ιατρική περίθαλψη δέν έχει καί βασανίζεται, παρόλο πού τόν Δημιουργό του δέν Τόν έχει πληγώσει. Ένώ ό άνθρωπος καί τόν Δημιουργό του Τόν έχει πληγώσει καί Τόν πληγώνει συνέχεια και έχει και αχαριστία πολλές φορές.
Γι' αυτό λέω να δουλεύετε σωστά. Πόσο καλά τα έκανε όλα ό Θεός! Τί δύναμη δίνει ό Θεός καί στα ζώα!
Λέει ό γιατρός: «Για να έχης γερούς μυς, νά τρως κρέας». Καί βλέπεις, οι ταύροι χόρτο τρώνε, οι καημένοι, καί όμως έχουν κάτι... μπράτσα!
Έκεί δέν βλέπεις τον Θεό; Μόνο με χόρτο δηλαδή πού τρώνε τους δυναμώνει ό Θεός. Πόσο μάλλον τον άνθρωπο! Το καταλάβατε;
Όταν κανείς δουλεύη με αυτόν τον τρόπο, φθάνει σε μιά κατάσταση νά βοηθιέται όχι μόνον από τους Αγίους άλλα καί από τους αμαρτωλούς.
Ό Άγιος μας ενισχύει μέ το άγιο παράδειγμα του. Ό αμαρτωλός μάς συγκρατεί με την πτώση του, μάς βάζει χαλινό· μάς φρενάρει, όχι γιά νά μήν ξεπέσουμε στά μάτια τών άλλων, άλλα γιά νά μή λυπήσουμε τον Θεό.
«Ή δύναμη της πίστεως»
- Γέροντα, ποιο είναι το σφράγισμα τού Αρνίου;
- Το Αρνίο ποιό είναι;
- Ό Χριστός.
- Το σφράγισμα Του ποιο είναι; Όταν ό Χριστιανός βαπτίζεται, τον σφραγίζει ό ιερεύς σταυρωτά στο μέτωπο μέ το άγιο Μύρο λέγοντας: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου».
Ύστερα, κάθε φορά πού κάνει τόν σταυρό του ό Χριστιανός, προσκυνάει το σωτήριο Πάθος τού Κυρίου καί επικαλείται τήν δύναμη τοϋ Σταυρού, πού είναι ή δύναμη τού σταυρικού θανάτου τού Χριστού μας.
Όταν λέμε «Σταυρέ τον Χρίστου, σώσον ημάς τη δυνάμει σου», επικαλούμαστε τήν δύναμη της σταυρικής θυσίας τού Κυρίου. Γι' αυτό έχει μεγάλη δύναμη ό Σταυρός. Αν λ.χ. βρέχη καί πέφτουν κεραυνοί, μπορεί έναν μεγάλο σιδερένιο σταυρό σε ένα καμπαναριό να τον χτυπήση ό κεραυνός.
Αν όμως είναι εκεί κάτω ένας Χριστιανός πού έχει ένα τόσο μικρό σταυρουδάκι και πη «Σταυρέ του Χρίστου, σώσόν με τη δυνάμει σου», δεν τον χτυπάει ό κεραυνός.
Εκεί λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι καί πέφτει ό κεραυνός πάνω στον σταυρό κάί τον ρίχνει κάτω. Έδώ φυλάει τον πιστό ένα τόσο δα σταυρουδάκι, γιατί επικαλέσθηκε την δύναμη του Σταυρού.
- Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι μέ πίστη, δεν το δίνει ό Θεός;
- Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχης ταπείνωση ή έχης προδιάθεση υπερηφάνειας, δεν δίνει ό Θεός. Μπορεί να έχη κανείς πίστη όχι μόνο σάν έναν «κόκκον σινάπεως»[4] αλλά καί σάν ένα κιλό σινάπι. Έάν όμως δεν έχη καί ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ό Θεός, γιατί δεν θά τον ώφελήση. Όταν ύπάρχη υπερηφάνεια, δεν ενεργεί ή πίστη.
Όταν κανείς πορεύεται στην ζωή του μέ πίστη, χωρίς αμφιβολία, καί ζητάη την βοήθεια τού Θεού, θά έχη σιγά-σιγά στην αρχή γεγονότα μικρά καί ύστερα μεγαλύτερα, καί θά γίνη πιο πιστός.
Ζώντας τά θεια μυστήρια άπό κοντά, γίνεται θεολόγος, διότι δέν τά πιάνει μέ το μυαλό, άλλα τά ζή στην πραγματικότητα.
Ή πίστη του συνέχεια αυξάνει, γιατί κινείται σέ άλλο χώρο, μέ θεια γεγονότα. Γιά νά ζήση όμως κανείς τά μυστήρια τοϋ Θεού, πρέπει νά άπεκδυθή τον παλαιό του άνθρωπο, νά έπανέλθη κατά κάποιον τρόπο στην κατάσταση προ της πτώσεως.
Νά έχη αθωότητα καί απλότητα, γιά νά είναι ή πίστη του ακλόνητη καί νά πιστεύη απόλυτα ότι δέν υπάρχει τίποτε πού νά μήν μπορή νά το κάνη ό Θεός. Τότε, όταν άκούη γιά έναν άνθρωπο πού δέν πιστεύει ή αμφιβάλλει γιά μερικά πράγματα πού έχουν σχέση μέ τήν βοήθεια του Θεού, ξέρετε πόσο υποφέρει;
- Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί μέ την προσευχή του νά άλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως; - Αν εχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί νά άλλάξη. Ακόμη και μέσα σέ χείμαρρο αν εχη χτίσει τό σπίτι του καί ό χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ καί παρακάλεση μέ θέρμη τόν Θεό, ό χείμαρρος θά γυρίση ανάποδα.
Πρέπει όμως νά εχη τέτοια πίστη πού, αν άκούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε ή θάλασσα καί την οργώνουν μέ τρακτέρ καί κουβαλούν τά ψάρια μέ φορτηγά, νά τό πιστέψη. Ούτε καν θά πάη νά δη.
Ακόμη καί σέ εκατό μέτρα απόσταση νά μένη από την θάλασσα καί νά μην την βλέπη άπό 'κεϊ πού βρίσκεται, δεν πάει νά διαπίστωση αν είναι αλήθεια, γιατί δέν αμφιβάλλει.
Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά γιά τόν Θεό, ότι ή θεία δύναμη δέν περιορίζεται, καί γι' αυτό δέν ενδιαφέρεται παραπάνω. Τόση πίστη έχει. Μόνον ό αληθινά πιστός ζή αληθινά καί είναι πραγματικά άνθρωπος τού Θεού.
1. Λουκ. 17,5.
2. Βλ. Ματθ. 14, 30.
3. Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορείται Πατέρες καί Αγιορείτικα, σ. 10-11.
4. Ματθ. 17,20 καί Λουκ. 17,6.
Απόσπασμα από τις σελίδες 265 -270 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
http://anavaseis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου