Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. 1)Ἡ ἀχαριστία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ 2) Νὰ συγκρίνουμε τὴν δοκιμασία μας μὲ τὴν μεγαλύτερη δοκιμασία τοῦ ἄλλου

Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
 "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"    
 ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 1ο Μέρος πέμπτο

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

Ἡ ἀχαριστία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

-Γέροντα, οἱ δοκιμασίες πάντοτε ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους;
-Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς δοκιμασίες. Ὅσοι δὲν ἔχουν καλὴ διάθεση, βρίζουν τὸν Θεὸ, ὅταν τοὺς βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατὶ νὰ τὸ πάθω ἐγὼ αὐτὸ; λένε. Νά, ὁ ἄλλος ἔχει τόσα καλά! Θεὸς εἶναι αὐτός;». Δὲν λένε «ἥμαρτον», ἀλλὰ βασανίζονται.
Ἐνῶ οἱ φιλότιμοι λένε: «Δόξα τῷ Θεῷ! Αὐτὴ ἡ δοκιμασία μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν Θεὸ. Ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό μου τὸ ἔκανε».  Καὶ ἐνῶ μπορεῖ πρῶτα νὰ μὴν πατοῦσαν καθόλου στὴν ἐκκλησία, μετὰ ἀρχίζουν νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν.  Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ Θεὸς τοὺς πολὺ σκληροὺς τοὺς φέρνει κάποια στιγμὴ μὲ μιὰ δοκιμασία σὲ τέτοιο φιλότιμο, ποὺ μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφὴ καὶ ἐξιλεώνονται μὲ τὸν πόνο ποὺ νιώθουν γιὰ ὅσα ἔκαναν.
-Γέροντα, πρέπει νὰ λέμε «δόξα Σοι ὁ Θεός», ὅταν ὅλα πηγαίνουν καλὰ;

-Μά, ἄν δὲν λέμε τὸ «δόξα Σοι ὁ Θεὸς» στὶς χαρές, πῶς θὰ τὸ ποῦμε στὶς θλίψεις; Ἐσὺ τὸ λὲς στὶς θλίψεις καὶ δὲν θέλεις νὰ τὸ πῆς στὶς χαρὲς; Ἀλλά, ὅταν εἶναι ἀχάριστος κανείς, δὲν γνωρίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀχαριστία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία.  Γιὰ μένα εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα.  Ὁ ἀχάριστος μὲ τίποτε δὲν εὐχαριστιέται.  Γιὰ ὅλα γκρινιάζει, ὅλα τοῦ φταῖνε.  Στὴν πατρίδα μου, τὰ Φάρασα, χρησιμοποιοῦσαν πολὺ τὸ πετιμέζι. Ἕνα βράδυ μιὰ κοπέλα ἔκλαιγε, γιατὶ ἤθελε πετιμέζι. Ἡ μάνα της –τί νὰ κάνη;- πῆγε καὶ ζήτησε ἀπὸ τὴν γειτονιά.

Αὐτὴ, μόλις πῆρε τὸ πετιμέζι, ἔβαλε πάλι τὰ κλάματα.  Χτυποῦσε τὰ πόδια της κάτω καὶ φώναζε: «Μαμά, θέλω καὶ γιαούρτι».  «Τέτοια ὥρα, παιδάκι μου, ποῦ νὰ βρῶ γιαούρτι;», τῆς λέει ἡ μάνα της. «Ὄχι, θέλω γιαούρτι».
Πῆγε ὑποχρεώθηκε ἡ καημένη σὲ μιὰ γειτόνισσα, τῆς ἔφερε καὶ γιαούρτι.  Τὸ παίρνει ἡ κόρη καὶ βάζει πάλι τὰ κλάματα. «Τώρα γιατί κλαῖς;», τὴν ρωτάει ἡ μάνα της. «Μαμά, τὰ θέλω ἀνακατεμένα».  Τὰ παίρνει ἡ μάνα τὰ ἀνακατεύει. Αὐτὴ βάζει πάλι τὰ κλάματα. «Μαμά, δὲν μπορῶ νὰ τὰ φάω ἔτσι.  Θέλω νὰ τὰ ξεχωρίσω!». Ὁπότε τὴν περιέλαβε στὰ σκαμπίλια ἡ μάνα της, καὶ ....ξεχωρίσθηκε τὸ πετιμέζι ἀπὸ τὸ γιαούρτι!
Ἔτσι, θέλω νὰ πῶ, κάνουν μερικὲς φορὲς πολλοὶ ἄνθρωποι, καὶ τότε ἔρχεται ἡ παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ. Τοὐλάχιστον νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀχαριστία μας καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ μέρα-νύχτα γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς δίνει.  Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ πάρουμε καταπόδι τὸν δειλὸ διάβολο, ὁ ὁποῖος θὰ συμμαζέψη τὰ ταγκαλάκια του καὶ θὰ γίνη μαῦρος καπνός, γιατὶ θὰ τοῦ ἔχουμε βρεῖ πιὰ τὸ ἀδύνατο σημεῖο.

Νὰ συγκρίνουμε τὴν δοκιμασία μας μὲ τὴν μεγαλύτερη δοκιμασία τοῦ ἄλλου

Τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ τὴν κάθε δοκιμασία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη δοκιμασία τῶν συνανθρώπων μας, ἀρκεῖ νὰ τὴν συγκρίνουμε μὲ τὴν δική μας δοκιμασία, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὴν μεγάλη διαφορὰ καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Θεὸς καὶ ἐπέτρεψε μικρὴ δοκιμασία σ’ ἐμᾶς.
 Τότε θὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε, θὰ πονέσουμε γιὰ τὸν ἄλλον ποὺ ὑποφέρει πιὸ πολὺ καὶ θὰ κάνουμε καρδιακὴ προσευχὴ νὰ τὸν βοηθήση ὁ Θεός.  Μοῦ ἔκοψαν λ.χ. τὸ ἕνα πόδι; «Δόξα Σοι ὁ Θεός, νὰ πῶ, ποὺ ἔχω τοὐλάχιστον ἕνα πόδι· τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν καὶ τὰ δύο».  Καὶ ἄν ἀκόμη μείνω ἕνα κούτσουρο, χωρὶς χέρια καὶ πόδια, πάλι νὰ πῶ: «Δόξα Σοι ὁ Θεός, ποὺ περαπατοῦσα τόσα χρόνια, ἐνῶ ἄλλοι γεννήθηκαν παράλυτοι».
Ἐγώ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄκουσα ὅτι ἕνας οἰκογενειάρχης ἔχει ἕντεκα χρόνια αἱμοραγία, εἶπα: «Τί κάνω ἐγώ; Κοσμικὸς ἄνθρωπος αὐτὸς καὶ νὰ ἔχη ἕντεκα χρόνια αἱμοραγία, νὰ ἔχη παιδιά, νὰ πρέπη νὰ σηκωθῆ τὸ πρωὶ νὰ πάη στὴν δουλειά, καὶ ἐγὼ οὔτε ἑπτὰ χρόνια δὲν συμπλήρωσα ποὺ ἔχω αἱμορραγίες!»[13].
Ἄν σκέφτωμαι τὸν ἄλλον πού ὑποφέρει τόσο πολύ, δὲν μπορῶ νὰ δικαιολογήσω τὸν ἑαυτό μου. Ἐνῶ, ἄν σκέφτωμαι ὅτι ἐγὼ ὑποφέρω καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι μιὰ χαρά, ὅτι σηκώνομαι τὴν νύχτα κάθε μισὴ ὥρα, ἐπειδὴ ἔχω πρόβλημα μὲ τὸ ἔντερο καὶ δὲν μπορῶ νὰ κοιμηθῶ, ἐνῶ οἱ ἄλλοι κοιμοῦνται ἥσυχα, δικαιολογῶ τὸν ἑαυτό μου, ἄν γογγύσω. Ἐσύ, ἀδελφή, πόσο καιρὸ ἔχεις τὸν ἕρπητα[14];
-Ὀκτῶ μῆνες, Γέροντα.
-Βλέπεις; Ὁ Θεὸς σὲ ἄλλους τὸν ἀφήνει δύο μῆνες, σὲ ἄλλους δέκα μῆνες, σὲ ἄλλους δεκαπέντε.  Καταλαβαίνω, εἶναι μεγάλος ὁ πόνος.  Μερικοὶ φθάνουν σὲ ἀπόγνωση. Ἕνας κοσμικὸς ὅμως ποὺ ἔχει ἕρπητα ἕναν-δύο μῆνες καὶ ἀπὸ τὸν πολὺ πόνο ἀπελπίζεται, ἄν μάθη ὅτι ἕνας πνευματικὸς ἄνθρωπος τὸν ἔχει ἕνα χρόνο καὶ κάνει ὑπομονὴ καὶ δὲν γογγύζει, τότε ἀμέσως παρηγοριέται. «Βρὲ, λέει, ἐγὼ τὸν ἔχω δύο μῆνες καὶ ἔφθασα στὴν ἀπελπισία· ὁ ἄλλος ὁ καημένος ἕναν χρόνο τὸν ἔχει καὶ δὲν μιλάει! Ἐγὼ κάνω καὶ ἀταξίες, ἐνῶ ἐκεῖνος ζῆ πνευματικά!». Ὁπότε βοηθιέται χωρὶς συμβουλή!

13.Ὁ Γέροντας ἀπὸ τὸ 1988 εἶχε συνεχεῖς αἱμοραγίες ἀπὸ τὸ ἔντερο.
14.Ἕρπης ζωστήρ: λοιμῶδες νόσημα ποὺ προκαλεῖ ἀφόρητους πόνους καὶ διάφορες ἐπιπλοκὲς στὸν ὀργανισμὸ, ἀνάλογα μὲ τὴν ἡλικία τοῦ πάσχοντος ἀτόμου.

Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 203-206 τοῦ βιβλίου:

       ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                           ΛΟΓΟΙ Δ΄
             ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
               ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

             http://anavaseis.blogspot.com