Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Πολλά πράγματα θέλουμε να μαθαίνουμε και να κατανοούμε, προπαντός όμως τον καιρό που θα γίνει η συντέλεια του κόσμου. Ο απόστολος Παύλος, για να περιορίσει την άκαιρη αυτή πολυπραγμοσύνη μας, γράφει σε μιαν επιστολή του: «Σχετικά με τον χρόνο του ερχομού του Κυρίου, αδελφοί, δεν χρειάζεται να σας γράψω, γιατί κι εσείς το ξέρετε πολύ καλά, ότι η ημέρα του Κυρίου θα έρθει απροειδοποίητα, όπως ο κλέφτης τη νύχτα» ^{(Α' Θεσ. 5:1-2)}.

ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ-ΣΥΓΧΥΣΗ ΕΝΝΟΙΩΝ: Η Νέα Εποχή ΕΝΤΟΣ των πυλών

Το όχημα της αγαπολογίας μας φέρνει τον αντιχριστο συγκρητισμό εντός της Εκκλησίας.

Το ότι αποκρυφιστικές ιδέες|απόψεις έχουν καταφέρει να περάσουν στο Ορθόδοξο ποίμνιο είναι κάτι που τρομάζει τους περισσότερους από εμάς. Η περιφρούρηση του δόγματος από «επίκαιρες» προσμίξεις μπορεί να θεωρηθεί φανατισμός αλλά στην ουσία είναι καθήκον και υποχρέωση όλων μας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες ενός νοσηρού φαινομένου. Συγκρητισμός είτε «λάιτ» είτε ανυπόκριτος παρουσιάζεται ανάμικτος με Ορθόδοξη θεολογία σε εύπεπτα πακέτα για όλους. Έτσι βλέπουμε βιβλία όπως η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, το ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ, το ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ και πιθανόν πολλά άλλα, να έχουν περάσει στη συνείδηση του ορθόδοξου αναγνωστικού κοινού και μάλιστα πολλά από αυτά να διαφημίζονται από Μητροπόλεις και Μοναστήρια ως «αποστάγματα Πατερικής σοφίας». Η αλλόδοξη/ινδουιστική τους ορολογία – μεθοδολογία αλλά και οι άγνωστες, για τα ορθόδοξα δογματικά πλαίσια, των περιγραφόμενων εμπειριών τα καθιστούν απολύτως επικίνδυνα διότι αλλοιώνουν 100% το ορθόδοξο φρόνημα.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΚΝΑΝΑΣ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ
 ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΚΝΑΝΑΣ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ
(30 Ιουνίου)
Περπατώντας ανάμεσα στα όρθια και στα πεσμένα μάρμαρα, που έμειναν για να δείχνουνε την τέχνη και τον πολιτισμό των προγόνων μας, μπορεί να βρει κανείς όχι μονάχα πρόσωπα, στολίδια η χαράγματα, με θέματα ειδωλολατρικά· μα και να διαβάσει γεγονότα χριστιανικά, χαραγμένα από χέρια χριστιανών, πάνω στη σκληρή πέτρα, που είναι ένας λίθινος, μα πολλές φορές ωστόσο, ένας καλός και πιστός χρονογράφος. Έτσι μπορεί να βρει κανείς -και σήμερα ακόμη- ένα σύντομο και ολιγόλεξο χάραγμα, σ΄ έναν από τους σωζόμενους στύλους του Ολυμπίου Διός, που περιέχει σε συντομία το μαρτύριο ενός Αθηναίου Νεομάρτυρος. Άμα προσέξει πολύ ο ευλαβικός περιηγητής, που δεν θαμπώνεται από τους τεράστιους σπόνδυλους των μαρμάρων, θα δει κάτι τρεμουλιαστά γράμματα, χαραγμένα με πολλή συγκίνηση –κ΄ ίσως και με πολύν τρόμο- από το χέρι κάποιου φιλομάρτυρος χριστιανού: «1771 Ιουλίου 9 αποκεφαλίσθη ο Πακνανάς Μιχάλης».

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα τoυ Σαββάτου 09-07-11

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε.

Απόστολος: Προς Ρωμαίους κεφ. στ΄ 11 - 17

στ΄ 11 - 17

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον Κεφ. Η΄ 14 - 23

Η΄ 14 - 23

Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

1) Πῶς γίνεται ἕνας γάμος εὐλογημένος; 2) Προσευχή γιά τήν ἑνότητα καί τόν ἁγιασμό τῆς οἰκογένειας

1) ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΓΑΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ

«Ὅπως οἱ ἀφιερωμένοι στόν Θεό, οἱ μοναχοί, ἔτσι καί οι έγγαμοι Χριστιανοί καλούνται και αυτοί να ζήσουν στην προσωπική τους ζωή, το Ευαγγέλιο και τις εντολές του Ιησού Χριστού. Κανείς δεν εξαιρείται από αυτήν την υποχρέωση. Ἡ μετάνοια, η αποβολή της φιλαυτίας και η απόκτηση της φιλοθεΐας και της φιλανθρωπίας, πρέπει να βιώνονται απ΄ όλους»^[1]. Η ΑΓΝΕΙΑ-ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ εἶναι ζητούμενο ὄχι μόνο ἀπό τούς μοναχούς ἀλλά καί ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν στόν κόσμο.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν ἅγιο Ἰωσήφ τόν Πάγκαλο, πού ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς τόν προβάλλει σάν πρότυπο ἁγνότητος.

«Πῶς εἶναι δυνατόν νά κάνω αὐτή τήν ἁμαρτία μπροστά στόν Θεό»; εἶπε καί ἀπέφυγε τόν πειρασμό τῆς Αἰγυπτίας.

Ἄς θυμηθοῦμε ἀκόμη τί σημαίνει ὁ ὕμνος πού ψάλλεται στήν ὀρθόδοξη ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου:

«Ἅγιοι μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες...». Σημαίνει, μαζί μέ τό στεφάνωμα πού ἔγινε πρίν λίγο, τήν βράβευση γιά τήν νίκη τῶν νυμφευομένων στόν ἀγῶνα τῆς ἁγνότητος· τούς ὑποδηλώνεται δέ ὅτι ἡ ἔγγαμη ζωή εἶναι θυσία (ἀνάλογη μέ τῶν μαρτύρων)· εἶναι ἑκούσια καί ἀμοιβαία προσφορά τοῦ καθενός στόν ἄλλον.

Εἶναι δρόμος γιά τήν πνευματική ὁλοκλήρωση καί τήν θέωση. Εἶναι δρόμος μαρτυρικός μέ ἀσκητικό χαρακτήρα. Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ κακοπάθεια, ἡ προσευχή δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς ἀλλά καί γιά τούς ἐγγάμους. Γι’ αυτό καί ὁ ἅγιος Ἀπόστ. Παῦλος γράφει γιά τούς ἐγγάμους καί τούς καλεῖ σέ ἁγνότητα καί σωφροσύνη^[2].

Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, διότι αὐτό σημαίνουμε μέ τό ὄνομα «Χριστιανός»: Καλούμαστε νά μιμηθοῦμε τόν Χριστό σέ ὅλα. Ὅπως Ἐκεῖνος εἶναι ἁγνός, ἔτσι καί μεῖς πρέπει νά «ἁγνίζομεν ἑαυτούς».

Αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἀπό ἀγάμους καί ἐγγάμους, ὅταν ζοῦμε σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία (σάν ζωντανά μέλη Της).

Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος:

«Ἀγαπητοί͵ νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν͵ καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα. Οἴδαμεν ὅτι ἐὰν φανερωθῇ ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα͵ ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστιν. 3.3 καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ΄ αὐτῷ ἁγνίζειἑαυτὸν καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστιν»^[3].

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά ὅλες τίς ἄλλες εὐαγγελικές ἐντολές:

τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀκατακρισίας, τῆς πραότητας, τῆς μή προσκόλλησης στά χρήματα, τῆς ἀκτημοσύνης, τῆς ὑπακοῆς κ.λπ. «Βέβαια, είναι κάπως διαφορετικές οι συνθήκες της ζωής, γι’ αυτό στον έγγαμο υπάρχει ανάλογη προσαρμογή.

Πάντως, ό,τι είναι το μοναστήρι για τον μοναχό, είναι η οικογένεια για τον έγγαμο. Εκεί καλείται να εφαρμόσει το θέλημα το Θεού. Ἡ οικογένεια γνωρίζουμε ότι είναι ένας σταυρός. Δεν είναι βίος ανθόσπαρτος· αυτό είναι η ευχή η οποία απέχει από την πραγματικότητα. Μπορεῖ ὅμως μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά γίνει βίος ἀνθόσπαρτος, ὅταν τό ζευγάρι ζεῖ «κατά Θεόν». Η Εκκλησία έβαλε όλη την διδασκαλία της στις ευχές του μυστηρίου του Γάμου. Εκεί φαίνεται ότι οι σύζυγοι πρέπει να διάγουν εν σωφροσύνη και αγάπη και να πορεύονται κατά τις εντολές του Θεού.

Η ευχή του Γάμου:

«Αυτός Δέσποτα Πανάγιε ευλόγησον τον γάμον τούτον και παράσχου τοις δούλοις σου τούτοις ζωήν ειρηνικήν, μακροημέρευσιν, τοις εις αλλήλους αγάπην εν τω συνδέσμω της ειρήνης, σπέρμα μακρόβιον, την επί τέκνοις χάριν, τον αμαράντινον της δόξης στέφανον. Αξίωσον αυτούς ιδείν τέκνα τέκνων, την κοίτην αυτών ανεπιβούλευτον διατήρησον και δος αυτοίς από της δρόσου του ουρανού άνωθεν και από της πιότητος της γης. Έμπλησον τους οίκους αυτών σίτου, ελαίου, οίνου και πάσης αγαθοσύνης ίνα μεταδιδώσι και τοις χρείαν έχουσι, δωρούμενος άμα και πάντα τα προς σωτηρίαν αιτήματα» δείχνει ότι και στην συζυγική ζωή πρέπει να εφαρμόζεται η σωφροσύνη, η αγάπη και η ελεημοσύνη. Άλλωστε ο απώτερος σκοπός και εδώ είναι η σωτηρία.

Είναι χαρακτηριστικές οι ευχές στο τέλος του μυστηρίου, με τις οποίες εύχεται ο ιερέας να εργάζονται και οι δύο σύζυγοι τις εντολές του Θεού:

«Μεγαλύνθητι νυμφίε ως ο Αβραάμ και ευλογήθητι ως ο Ισαάκ και πληθύνθητι ως ο Ιακώβ, πορευόμενος εν ειρήνη και εργαζόμενος εν δικαιοσύνη τας εντολάς του Θεού. Και συ νύμφη μεγαλύνθητι ως η Σάρα και εφράνθητι ως η Ρεβέκκα και πληθύνθητι ως η Ραχήλ, ευφρανομένη τω ιδίω ανδρί φυλάττουσα τους όρους του νόμου ότι ούτως ηυδόκησεν ο Θεός».

Η μνημόνευση ανδρών και γυναικών της Παλαιάς Διαθήκης που αξιώθηκαν θείες οπτασίες και η ευχή να διαφυλάξουν τις ἐντολές του Θεού δείχνουν το ασκητικό περιεχόμενο και τήν σωτηριώδη προοπτική τού κατά Χριστόν Γάμου.

Είναι σαφής η διδασκαλία των αγίων πατέρων ότι ο τρόπος συλλήψεως, κυοφορίας και γεννήσεως του ανθρώπου, αποτελούν τους δερμάτινους χιτώνες που φόρεσε ο Αδάμ μετά την πτώση. Αλλά τελικά ευλογήθηκε αυτός ο τρόπος από τον Θεό. Ο Άγιος Μάξιμος γράφει ότι ο Γάμος, όπως τον γνωρίζουμε εμείς σήμερα, είναι αποτέλεσμα της πτώσεως»^[4]. Δέν ὑπῆρχε πρίν ἀπό τήν πτώση στόν Παράδεισο.

Εἶναι δέ πάλι, ἀναμφισβήτητο ὅτι ΟΛΟΙ, κοσμικοί καί μοναχοί, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΙΝΟΥΜΕ, ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Τό πόσο ἁγνούς μᾶς θέλει ὅλους ὁ Θεός, φαίνεται ἀπό τήν ἐντολή πού μᾶς ἔδωσε στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του: «Καθένας πού θά ρίξει τό βλέμμα του πονηρά σέ γυναίκα (καί φυσικά ἀντίστοιχα κάθε γυναίκα σέ ἄντρα) μέ σκοπό νά τήν ἐπιθυμήσει, ἤδη ἔκανε μοιχεία στήν καρδιά του» δηλ. ἁμάρτησε θανάσιμα:

« Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη͵ Οὐ μοιχεύσεις. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν, ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ»^[5]. Ζητεῖται δηλ. ἀπό ὅλους καθαρότητα, ὄχι μόνο στό σῶμα ἀλλά καί στίς αἰσθήσεις, στή γλῶσσα, στίς ἐπιθυμίες, στούς λογισμούς καί στήν καρδία.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ Ἤ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ  ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ:

ΑΓΝΟΤΗΤΑ, ΑΣΚΗΣΗ, ΓΑΜΟΣ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, ΠΑΡΘΕΝΙΑ, ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ,

• Ἡ ταπείνωση, ἡ θυσία καί ἡ ἐξαγνισμένη ἀγάπη ὡς συστατικά τοῦ ἐπιτυχημένου Γάμου
• Ἡ ἀοργησία καί ἡ ἁγνότητα ὡς ὅροι τελειότητας τοῦ χριστιανοῦ (mp3)

• Μποροῦν νά σωθοῦν οἱ «κοσμικοί»;
• Η χριστιανική συζυγία: Συμβουλές προς τον σύζυγο (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)
• Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν στό σχολεῖο καί ἡ βλάβη πού προξενεῖ ὁ ἔπαινος (mp3) (Γέροντος Πορφυρίου)
• Ἡ ἀπαξίωση τῆς ἁγνότητας καί τῆς καθαρότητας σήμερα

---

[1] http://www.gonia.gr/gonia.php?article=1977&PHPSESSID=6529eda2f1aed42dfa90e62829132807

[2] Τιτ. 2, 4-5. ἵνα σωφρονίζωσιν τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι͵ φιλοτέκνους͵ 2.5 σώφρονας͵ ἁγνάς͵ οἰκουρούς͵ ἀγαθάς͵ ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν͵ ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται.

[3] Ιωάν. Α΄ 3, 2-3.

[4] http://www.gonia.gr/gonia.php?article=1977&PHPSESSID=6529eda2f1aed42dfa90e62829132807

[5] Ματθ. 5, 27-28.

2) Γέροντος Σωφρονίου: Προσευχή για την ενότητα και τον αγιασμό της οικογένειας!

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου,

ο τή σή αναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ημάς εκ τής κατάρας τού Νόμου

καὶ αποκαταστήσας τὴν πεπτωκυῖαν εἰκόνα Σου,

ὁ ἐκτείνας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους χεῖράς Σου,

ἵνα τὰ ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν,

καὶ καλέσας τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς ἑνότητα πάντας, Σύ , ὁ Ὤν τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα, πρὸ τῆς ἐξόδου Σου ἐπὶ τὴν μεγάλην ταύτην καὶ κοσμοσωτήριον ἱερουργίαν ἐδεήθης τοῦ Πατρός Σου, ἵνα πάντες ἕν ὦμεν,

καθὼς Σὺ εἶ μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Παράσχου τοίνυν ἡμῖν χάριν καὶ σοφίαν τοῦ ἐκπληροῦν τὴν ἐντολὴν ταύτην καθ’ἑκάστην, καὶ ἐνίσχυσον ἡμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀγάπης ἐκείνης, ἥν Σὺ ἐνετείλω ἡμῖν, εἰπῶν: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἐγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς».

Δώρησαι ἡμῖν διὰ τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος τὴν δύναμιν τοῦ ταπεινοῦν ἑαυτοὺς ὁ εἷς ἐνώπιον τοῦ ἑτέρου, ἐν τῷ κατανοεῖν ὅτι, ἐὰν τις πλείον ἀγαπᾷ, πλείον καὶ ταπεινοῦται.

Δίδαξον ἡμᾶς εὔχεσθαι ὁ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἄλλου, ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζειν ἐν ὑπομονῇ, καὶ ἕνωσον ἡμᾶς τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀκαταλύτου ἀγάπης ἐν τῷ Ὀνὀματί Σου τῷ Ἁγίῳ, χαριζόμενος ἡμῖν ὡσαύτως τοῦ ὁρᾶν ἐν ἑκάστῳ ἀδελφῷ καὶ ἑκάστῃ ἀδελφὴ ἡμῶν τὴν εἰκόνα τῆς ἀῤῥήτου δόξης Σου καὶ μὴ ἐπιλανθάνεσθαι ὅτι Ὁ ἀδελφός ἡμῶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστί.

Ναί, Κύριε, ὁ τῇ σῇ εύδοκίᾳ ἐπισυναγαγὼν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ αὐτό, ποίησον ἡμᾶς γενέσθαι ἐν ἀληθείᾳ μίαν οἰκογένειαν, ζῶσαν ἐν μιᾷ καρδίᾳ, μιᾷ θελήσει, μιᾷ ἀγάπῃ, ὡς εἷς ἄνθρωπος, κατὰ τὴν περὶ τοῦ προπάτορος Ἀδάμ προαιώνιον βουλήν Σου.

Ἐπισκίασον τὸν οἶκον ἡμῶν τῷ τοῦ φόβου Σου πνεύματι καὶ σκέπασον αὐτὸν τῇ σκέπῃ τῆς Παναχράντου Σου Μητρὸς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου, εὐλογῶν καὶ ὑπερασπιζόμενος ἕνα ἕκαστον τῶν ἐνθάδε διαμενόντων, διαφυλάττων ἡμᾶς ἐκ φθοροποιῶν λογισμῶν, ἀναρμόστων λόγων ἤ κινήσεων καρδίας, ἐπιβλαπτόντων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν, οπως οἰκοδομηθῇ ὁ οἶκος οὗτος ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν Εὐαγγελικῶν Σου Ἐντολῶν εἰς τόπον προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας δι ’ ἡμᾶς αὐτούς, καὶ διὰ πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους ἡμᾶς,

τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφάς ἡμῶν,

ἵνα πάντες εὕρωμεν ἀνάπαυσιν ἐν Σοί, τῷ πράῳ καὶ ταπεινῷ Βασιλεῖ ἡμῶν, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ

ἐκ τοῦ ἔργου του «Περὶ Προσευχῆς»

http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/07/07/%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%89%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5/

Ο άπιστος γιατρός-Ένα θαύμα του Αη-Γιάννη του Ρώσου

Στην Λίμνη της Ευβοίας ζούσε και εργαζόταν ένας γιατρός που ονομαζόταν Μαντζώρος. 
Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, αλλά δεν πίστευε στο Χριστό και μάλιστα δεν ήθελε να ακούει συζητήσεις σχετικές με την θρησκεία και την ψυχή. 
Καταφερόταν εναντίον της θρησκείας και οι απόψεις του ήταν σκληροπυρηνικές στο θέμα του Χριστιανισμού.
  
Αρρώστησε λοιπόν και μάλιστα πολύ σοβαρά. 
Ο καρκίνος είχε πλησιάσει τον άπιστο γιατρό που με φρικτούς πόνους κατάλαβε την έλευσή του. Μέσα σε αφόρητους πόνους μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. 
Εκεί , λόγω της σοβαρότητας της ασθένειάς του, δεν μπορούσαν να τον νοσηλεύσουν . 
Τον έστειλαν λοιπόν στην Αθήνα στη κλινική «Παντοκράτωρ», που βρίσκεται στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου. 
Εκεί υποβλήθηκε σε ακτινολογικές και χημικές εξετάσεις , οι οποίες έδειξαν ότι η επάρατος νόσος είχε προσβάλει το παχύ έντερο του γιατρού.

Γιά τή Λύπη (Ἀντίοχος Μοναχός)

Το να λυπάται κανείς με το παραμικρό είναι κατάσταση που προέρχεται από τον φθονερό δαίμονα. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο θέλει να βρει ο εχθρός αφορμή, ώστε να αποσπάσει το νου από τη διάθεση που έχει για προσευχή και έτσι να κάνει τον άνθρωπο άκαρπο. Γι’ αυτό ο δαίμονας προκαλεί στον άνθρωπο την άκαιρη λύπη. Δεν πρέπει λοιπόν να αποδεχόμαστε αυτό τον πειρασμό και να γεμίζουμε με χαρά τον εχθρό, κάνοντάς του το θέλημα.
Να φεύγουμε μακριά από αυτή την επιβουλή του αιμοβόρου εχθρού, δηλαδή του δαίμονα της λύ­πης. Γιατί, όταν το πονηρό αυτό πνεύμα περιτυλίξει την ψυχή και τη σκοτίσει ολόκληρη, δεν την αφήνει πια να προσευχηθεί με προθυμία, ούτε να παρα­κολουθήσει με υπομονή τα ιερά αναγνώσματα που ωφελούν τόσο την ψυχή.

Δεν επιτρέπει επίσης στον άνθρωπο να παρα­μένει πράος και να επικοινωνεί με τους αδελφούς του. Δημιουργεί αίσθημα αντιπάθειας, ακόμα και για τα αγαθά που μας υπόσχεται η κατά Θεόν ζωή.