Ἡ ἀπαξίωση τῆς ἁγνότητας καί τῆς καθαρότητας σήμερα

ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ 

Ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας:

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις.

Βλέπουμε σήμερα νά ἔχει ἐπικρατήσει στήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων μία ἀπαξίωση –θά ἔλεγα– τῆς ἁγνότητας καί τῆς καθαρότητας, μία περιφρόνηση, καί ἀπό τούς μεγάλους καί ἀπό τούς μικρούς. Ἕνας σύγχρονος γέροντας ἔλεγε ὅτι στούς ἐσχάτους χρόνους ἡ κόλαση θά γεμίσει ἀπό νέους· θά εἶναι γεμάτη ἀπό νέους, γιατί θά ἔχουνε πέσει ἀχαλίνωτοι στήν ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν τους ὀρέξεων, στίς σαρκικές ἀπολαύσεις, στίς σαρκικές ἡδονές. Νομίζω ὅτι αὐτή εἶναι ἡ δική μας ἐποχή.

Αὐτήν τήν ἐποχή ζοῦμε τῶρα. Καί ζοῦμε συνάμα τόν θάνατο τῶν ψυχῶν αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Σάν πνευματικός θά ἤθελα νά σᾶς πῶ ὅτι πολλές φορές ἔχω ἔρθει ἀντιμέτωπος μέ τέτοιες ψυχές, πού ὡς ἀλλόφρονες ἔρχονται νά καταθέσουν τόν πόνο τους, ἔπειτα ἀπό μιά ἀποτυχημένη σχέση. Πονοῦν βαθειά, διότι τούς ἐγκατέλειψε τό ἕτερον ἥμισυ ἤ –γιά νά ἐκφραστοῦμε ἀκριβέστερα– τό ὑποψήφιο ἕτερον ἥμισυ. Κι αὐτό, διότι δέν εἶχαν προλάβει νά γίνουν πραγματικά «ἕνα», δέν εἶχαν γίνει ὁ καινούργιος ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος (τό ἀνδρόγυνο), πού προκύπτει ἀπό τήν ἀληθινή ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα. Αὐτός ὁ καινούργιος ἄνθρωπος δημιουργεῖται μόνο μυστηριακά, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τό Μέγα Μυστήριο τοῦ Γάμου.

Δέν εἶχαν γίνει λοιπόν ἕνα· ἀλλά, τέλος πάντων, σχεδίαζαν νά γίνουν καί τώρα, γεμάτοι ἀπελπισία, γεμάτοι δάκρυα, γεμάτοι ἀγωνία, ἔρχονται γιά νά ποῦν τόν πόνο τους. Ὅλη αὐτή ἡ θλίψη βεβαίως δέν εἶναι τίποτε ἄλλο πάρα ἡ συνέπεια πού ὑφίστανται αὐτά τά ζευγάρια, ἐπειδή δέν τήρησαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ γιά ἁγνότητα καί καθαρότητα. Λέει ὁ Ἀπόστολος στόν Ἅγιο Τιμόθεο καί σέ ὅλους μας: «σεαυτόν ἁγνόν τήρει», νά τηρεῖς δηλαδή τόν ἑαυτό σου ἁγνό. Καί πάλι λέει οἱ γυναῖκες νά εἶναι ἁγνές· μά μιλάει σέ παντρεμένες γυναῖκες[1]… Ὅμως τούς λέει αὐτό τό πράγμα. Τό ἴδιο ἰσχύει φυσικά καί γιά τούς ἄντρες… Διότι ἡ ἁγνότητα καί ἡ καθαρότητα δέν εἶναι μόνον ἕνα σωματικό μέγεθος. Εἶναι ἕνα μέγεθος πού ἀφορᾶ τόν ὅλο ἄνθρωπο καί μάλιστα τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Σήμερα ζοῦμε μιάν ἀπαξίωση, ἕναν εὐτελισμό, τοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Τό ἔχουμε κατεβάσει, τό ἔχουμε ὑποτιμήσει , τό ἔχουμε δεῖ πολλές φορές ὡς ἕνα ἐργαλεῖο ἡδονῆς, ἕνα μέσο ἀπόλαυσης. Θά τολμοῦσα νά πῶ ὅτι ὁ ὅλος ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀπαξιωθεῖ καί ἔχει γίνει πλέον ἕνα καταναλωτικό ἀγαθό. Πλέον δέν μιλᾶμε γιά πρόσωπα, ἀλλά γιά ἄτομα, τά ὁποῖα μόνο καταναλώνουν καί καταναλώνονται. Οἱ ἄνθρωποι κάποτε φθάνουν στό σημεῖο νά ἔχουνε χάσει καί τόν λογαριασμό. Δέν θυμούνται κἄν μέ πόσους ἤ μέ πόσες ἀντίστοιχα ἔχουν κάνει σχέση!

Κάθε φορά βέβαια, πού «πετάει» κάποιος μία σχέση, πετάει καί ἕνα κομμάτι τῆς καρδιᾶς του. Τελικά, καταλήγει σέ μιάν ἀναπηρία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ χειρότερη ἀναπηρία τοῦ ἀνθρώπου: νά μήν μπορεῖ νά ἀγαπήσει πιά. Διότι πλέον ἔχει ἐξαντληθεῖ ἡ ἀγαπητική δύναμη πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός! Ἀκοῦμε ἔτσι νέους, ἀγόρια καί κορίτσια (περισσότερο), ἔπειτα ἀπό ἀλλεπάλληλες τέτοιες σχέσεις, νά μᾶς λένε: «Δέν θέλω νά δῶ καμμία ἤ κανέναν» ἀντιστοίχως.

Ὁ Θεός ἔχει βάλει αὐτήν τήν ἀμοιβαία ἕλξη στά δύο φύλα. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ Πατήρ Παΐσιος, ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἔλξη κανείς δέν θά ἔκανε γάμο. Γιατί ὁ γάμος ἔχει πάρα πολλές δυσκολίες καί –τό ξέρετε πολύ καλά– εἶναι ἕνας σταυρός. Εἶναι μιά κατάσταση πού ἀπαιτεῖ νά θυσιαστεῖς· νά πλύνεις τά πόδια τοῦ ἄλλου· νά ταπεινωθεῖς σέ ἀκραῖο βαθμό καί νά ἀνεχθεῖς τήν ἀπαξίωση, ἀκόμα καί τό μῖσος μερικές φορές, ἀπό τόν/τήν σύζυγο. Καί ἐσύ, ἐν τῷ μεταξύ, θά πρέπει νά συνεχίσεις νά τόν ἀγαπᾶς τόν σύντροφό σου.

Ὁ Θεός λοιπόν ἔχει βάλει αὐτήν τήν ἔλξη, ὄχι γιά νά αὐτονομήσουμε τήν ἴδια τήν ἕλξη καί τήν ἡδονή, αὐτήν τήν ὡραία –ἄς ποῦμε– κατάσταση πού ζεῖ ὁ ἐρωτευμένος ἄνθρωπος. Πρέπει νά πᾶμε πέρα ἀπό αὐτό, στόν σκοπό τοῦ γάμου. Ποιός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ γάμου; Εἶναι ἡ θέωση. Ὅπως καί τοῦ μοναχισμοῦ σκοπός πάλι εἶναι ἡ θέωση.

Ἔλεγε ἕνας γέροντας:

–Τί εἶναι ἡ οἰκογένεια;

–Εἶναι ἕνα μικρό μοναστηράκι. Ὅπως στό μεγάλο μοναστήρι, πού πᾶνε οἱ μοναχοί γιά νά βροῦν τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, ἔτσι καί στό μικρό μοναστηράκι τῆς οἰκογένειας γιά τόν ἴδιο σκοπό θά πρέπει νά ἐντάσσονται οἱ ἄνθρωποι. Αὐτός πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός. Τώρα, βέβαια, ὁ καθένας ξέρει γιά ποιόν σκοπό παντρεύεται, ἀλλά ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ὁποῖο ἔχει δώσει τόν γάμο, εἶναι αὐτός.

Ὅλοι ξέρουμε ἤ τέλος πάντων πρέπει νά το ξέρουμε ὅτι οἱ προδιαγραφές μας εἶναι:

α) νά λειτουργήσουμε παρθενικά ἤ

β) νά λειτουργήσουμε μονογαμικά.

Δηλαδή:

α) νά ζήσεις ὅπως ὁ Χριστός καί ὅπως πάρα πολλοί Ἅγιοι, πού δέν ἦρθαν εἰς γάμου κοινωνίαν ἤ

β) νά ζήσεις μονογαμικά.

Ἀπό ἐκεῖ καί μετά, ὅταν κανείς δέν τά τηρήσει αὐτά καί προχωρήσει σέ πολλές σχέσεις, ἐκεῖνο πού κερδίζει εἶναι τά «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας», γιά τά ὁποῖα μίλησε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καί εἶπε ὅτι εἶναι «ὁ θάνατος»· δέν εἶναι ἡ γλυκιά ζωή, ἡ ντόλτσε βίτα, ὅπως τό λένε οἱ ὑπέρμαχοι τῆς τάχα ἐλευθερίας καί τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ ἀνθρώπου.

Οἱ γονεῖς, οἱ σοβαροί γονεῖς, εἶναι ὡς ἐπί τῶν πλεῖστον προικισμένοι ἀπό τόν Θεό μέ τό αἰσθημα τῆς εὐθύνης καί κατά βάθος ποτέ δέν ἐγκρίνουν αὐτές τίς ἐλεύθερες σχέσεις. Ἄν ἐξαιρέσουμε τούς λεγόμενους κουλτουριάρηδες ἤ «ἐκσυχρονισμένους» –ἐντός εἰσαγωγικῶν βέβαια ἡ λέξη–, οἱ ὁποῖοι «σπρώχνουν» τά παιδιά σέ τέτοιες σχέσεις, οἱ ὑπόλοιποι δέν τίς ἐγκρίνουν. Αὐτοί πού τίς ἐπικροτοῦν δέν εἶναι οἱ πολλοί. Πάντως, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἀρκετοί , πάντως δέν εἶναι σωστοί.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας:

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις-ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία (κείμενο+άρmp3).