«Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ στη ζωή μας»
ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου
Προσέχετε νά φυλᾶτε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατί μία μέρα θά δώσουμε λογαριασμό γιά τά ἔργα μας. Διῶξτε τήν ἀμέλεια, γιά νά μήν πέσετε στό βάραθρο τοῦ ἅδη. Ἄν τηρεῖτε ὅλες, χωρίς ἐξαίρεση, τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θά σωθεῖτε καί δέν θά πιαστεῖτε στά δίχτυα τοῦ διαβόλου, ὅπως πιάνεται τό ἐλάφι στά βρόχια καί τό πουλί στήν παγίδα.
Πρώτη καί σπουδαιότερη ἐντολή εἶναι ν’ ἀγαπᾶμε τό Θεό μ’ ὅλη μας τήν ψυχή, καί μεταξύ μας ὁ ἕνας ν’ ἀγαπάει τόν ἄλλο, ὅπως καί ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἀγάπησε τόν κόσμο.
Πότε ἀγαπᾶμε ἀληθινά τόν Θεό καί τόν ἀδελφό μας;
ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου
Προσέχετε νά φυλᾶτε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατί μία μέρα θά δώσουμε λογαριασμό γιά τά ἔργα μας. Διῶξτε τήν ἀμέλεια, γιά νά μήν πέσετε στό βάραθρο τοῦ ἅδη. Ἄν τηρεῖτε ὅλες, χωρίς ἐξαίρεση, τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θά σωθεῖτε καί δέν θά πιαστεῖτε στά δίχτυα τοῦ διαβόλου, ὅπως πιάνεται τό ἐλάφι στά βρόχια καί τό πουλί στήν παγίδα.
Πρώτη καί σπουδαιότερη ἐντολή εἶναι ν’ ἀγαπᾶμε τό Θεό μ’ ὅλη μας τήν ψυχή, καί μεταξύ μας ὁ ἕνας ν’ ἀγαπάει τόν ἄλλο, ὅπως καί ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἀγάπησε τόν κόσμο.
Πότε ἀγαπᾶμε ἀληθινά τόν Θεό καί τόν ἀδελφό μας;
- Ὅταν δέν ὑπερηφανευόμαστε.
- Ὅταν δέν ζηλεύουμε.
- Ὅταν μιμούμαστε τό καλό πού βλέπουμε νά κάνουν οἱ ἄλλοι.
- Ὅταν δέν γογγύζουμε γιά τίποτα
- Ὅταν ἀποφεύγουμε τά ἄκαιρα γέλια καί ἀστεῖα.
- Ὅταν δέν ἀντιδικοῦμε.
- Ὅταν δέν φροντίζουμε γιά τό στολισμό καί τήν καλοπέραση τοῦ σώματος, ἀλλά γιά τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας.
Καί ἄν μέχρι τώρα δέν νοιαζόμασταν γι’ αὐτά, ἄν ζούσαμε μέσα στήν ἁμαρτία, ἄς μετανοήσουμε χωρίς ἀναβολή. Ὅταν μετανοήσουμε μέ προθυμία καί πόνο, ὁ Θεός θά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μας. Πρέπει νά γνωρίζετε, πώς ἡ θερμότητα τῆς μετάνοιας καί τά καυτά δάκρυα, πού βγαίνουν ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς, κατακαῖνε σάν φωτιά τό μολυσμό τῆς ἁμαρτίας καί καθαρίζουν τήν ψυχή, πού γεμίζει ἀπό τήν ἔλλαμψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἀπό καρπούς ἀγαθούς.
Ἔχουμε χρέος ὅλοι μας νά ἐγκρατευόμαστε καί νά μήν περνᾶμε τή ζωή μας μέ πολυφαγίες, σπατάλες, βιοτικές μέριμνες καί μάταιες ἀπολαύσεις, ἀλλά μέ δάκρυα καί μετάνοια. Ἄς ἀκούσουμε τόν Θεό πού μᾶς διδάσκει μές ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιό του:
«Μή μεριμνήσητε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε ἤ τί πίητε ἤ τί ἐνδύσησθε. Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Καί γιά νά μήν ἔχει κανείς ἀφορμή νά λέει: «Τί θά κάνω, ἄν ἀργήσει νά μοῦ δώσει καί δέν ἔχω τί νά φάω;», εἶπε: «Βλέπετε τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πώς οὐ σπείρει οὐδέ θερίζει οὐδέ συνάγει εἰς ἀποθήκας, καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά. Οὐχί πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς, ὀλιγόπιστοι;». Καί γιά νά μή λιποψυχοῦμε καί γογγύζουμε γιά τό φαγητό μας καί τίς ἄλλες μας ἀνάγκες, μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Κύριος: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται».
Ἄν λοιπόν στή ζωή μας στερηθοῦμε κάποτε τό ψωμί ἤ τό φαγητό, ἄς ὑπομένουμε, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Κύριος δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει.
Ἀλλά καί σ’ ὅλους τούς πειρασμούς, πού εἶναι ἐνδεχόμενο νά συναντήσουμε, ἄς συλλογιζόμαστε τούς ἀδελφούς μας ἐκείνους, πού δέν ἔχουν πολλές φορές οὔτε νερό. Κι ὅμως δέν ἀγανακτοῦν καί δέν βλασφημοῦν, ἄλλ’ ἀντίθετα εὐχαριστοῦν τόν Θεό, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι μία μέρα θά συναριθμηθοῦν μέ τούς ἁγίους μάρτυρες. Ἐνῶ ἐμεῖς, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τουλάχιστον τά ἀναγκαῖα γιά τή συντήρησή μας καί μάλιστα μέ τό παραπάνω. Ἄν λοιπόν κατακρίνεται ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τίποτα καί γογγύζει γι’ αὐτό, πόσο μᾶλλον θά τιμωρηθεῖ ἐκεῖνος πού ἔχει τόσα ἀγαθά καί πάλι διαμαρτύρεται;
Ἄς μή μεριμνοῦμε λοιπόν γιά τά τωρινά καί μάταια, ἀλλά γιά τά μελλούμενα καί αἰώνια. Ἡ τήρηση τῶν παθοκτόνων καί καθαρτικῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ νά ἔχει πάντα τήν προτεραιότητα τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τῆς μέριμνάς μας . Μέ προθυμία καί ζῆλο νά φυλᾶμε τίς ἐντολές, νικώντας τή φυσική ραθυμία καί ἀποφεύγοντας τήν ἀργία καί τήν ἀργολογία.
Ἄς μιμηθοῦμε τούς ἁγίους πατέρες μας, πού ποτέ δέν σπαταλοῦσαν ἄσκοπα τό χρόνο τους καί τά λόγια τους. Ἐργάζονταν γιά τή σωτηρία τους στήν ἀφάνεια καί τή σιωπή γιά χρόνια ὁλόκληρα. Τί ἀπολογία θά δώσουμε ἐμεῖς, πού δέν κρατᾶμε τό στόμα μας κλειστό οὔτε γιά λίγες μέρες; Τί λέω μέρες; Οὔτε μία ὥρα δέν κρατιόμαστε. Τί θά κάνουμε, καλοί μου ἀδελφοί, ἄν ἔρθει ξαφνικά ὁ οὐράνιος Κριτής, πού εἶπε ὅτι «πᾶν ρῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως»; Καί πῶς θά ἐπιβληθοῦμε σέ ἄλλα, βαρύτερα πάθη, ὅταν ἔχουμε ἀσυγκράτητη γλώσσα; Ἡ σάρκα, ἔχοντας τή φυσική της ἐπιθυμία καί πύρωση, ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ πνεύματος καί πολεμάει σκληρά τήν ψυχή. Ἡ κοιλιά πάλι θέλει νά γεμίζει μέ φαγητά καί μᾶς παρακινεῖ βασανιστικά στό χορτασμό. Ἄν ἑπομένως δέν κρατήσουμε τή γλῶσσα μας, πράγμα πού εἶναι εὔκολο καί ἀνώδυνο, πώς θά χαλιναγωγήσουμε αὐτά τά μεγάλα καί φοβερά πάθη, πού στηρίζουν τή δύναμή τους στήν ἴδια τή φύση;
Ἄς κάνουμε λοιπόν ἀρχή ἀπό σήμερα στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζοντας ἀπό τίς ἐλαφρότερες καί εὐκολότερες. Ἔτσι, μέ τήν ἐνάρετη ζωή μας, θά δοξαστεῖ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἐπειδή θά βρεθοῦν καί πάλι ἄνθρωποι, πού θά μιμοῦνται τούς παλαιούς ἁγίους, πρᾶγμα σπάνιο σήμερα.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
Ἔχουμε χρέος ὅλοι μας νά ἐγκρατευόμαστε καί νά μήν περνᾶμε τή ζωή μας μέ πολυφαγίες, σπατάλες, βιοτικές μέριμνες καί μάταιες ἀπολαύσεις, ἀλλά μέ δάκρυα καί μετάνοια. Ἄς ἀκούσουμε τόν Θεό πού μᾶς διδάσκει μές ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιό του:
«Μή μεριμνήσητε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε ἤ τί πίητε ἤ τί ἐνδύσησθε. Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Καί γιά νά μήν ἔχει κανείς ἀφορμή νά λέει: «Τί θά κάνω, ἄν ἀργήσει νά μοῦ δώσει καί δέν ἔχω τί νά φάω;», εἶπε: «Βλέπετε τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πώς οὐ σπείρει οὐδέ θερίζει οὐδέ συνάγει εἰς ἀποθήκας, καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά. Οὐχί πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς, ὀλιγόπιστοι;». Καί γιά νά μή λιποψυχοῦμε καί γογγύζουμε γιά τό φαγητό μας καί τίς ἄλλες μας ἀνάγκες, μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Κύριος: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται».
Ἄν λοιπόν στή ζωή μας στερηθοῦμε κάποτε τό ψωμί ἤ τό φαγητό, ἄς ὑπομένουμε, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Κύριος δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει.
Ἀλλά καί σ’ ὅλους τούς πειρασμούς, πού εἶναι ἐνδεχόμενο νά συναντήσουμε, ἄς συλλογιζόμαστε τούς ἀδελφούς μας ἐκείνους, πού δέν ἔχουν πολλές φορές οὔτε νερό. Κι ὅμως δέν ἀγανακτοῦν καί δέν βλασφημοῦν, ἄλλ’ ἀντίθετα εὐχαριστοῦν τόν Θεό, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι μία μέρα θά συναριθμηθοῦν μέ τούς ἁγίους μάρτυρες. Ἐνῶ ἐμεῖς, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τουλάχιστον τά ἀναγκαῖα γιά τή συντήρησή μας καί μάλιστα μέ τό παραπάνω. Ἄν λοιπόν κατακρίνεται ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τίποτα καί γογγύζει γι’ αὐτό, πόσο μᾶλλον θά τιμωρηθεῖ ἐκεῖνος πού ἔχει τόσα ἀγαθά καί πάλι διαμαρτύρεται;
Ἄς μή μεριμνοῦμε λοιπόν γιά τά τωρινά καί μάταια, ἀλλά γιά τά μελλούμενα καί αἰώνια. Ἡ τήρηση τῶν παθοκτόνων καί καθαρτικῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ νά ἔχει πάντα τήν προτεραιότητα τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τῆς μέριμνάς μας . Μέ προθυμία καί ζῆλο νά φυλᾶμε τίς ἐντολές, νικώντας τή φυσική ραθυμία καί ἀποφεύγοντας τήν ἀργία καί τήν ἀργολογία.
Ἄς μιμηθοῦμε τούς ἁγίους πατέρες μας, πού ποτέ δέν σπαταλοῦσαν ἄσκοπα τό χρόνο τους καί τά λόγια τους. Ἐργάζονταν γιά τή σωτηρία τους στήν ἀφάνεια καί τή σιωπή γιά χρόνια ὁλόκληρα. Τί ἀπολογία θά δώσουμε ἐμεῖς, πού δέν κρατᾶμε τό στόμα μας κλειστό οὔτε γιά λίγες μέρες; Τί λέω μέρες; Οὔτε μία ὥρα δέν κρατιόμαστε. Τί θά κάνουμε, καλοί μου ἀδελφοί, ἄν ἔρθει ξαφνικά ὁ οὐράνιος Κριτής, πού εἶπε ὅτι «πᾶν ρῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως»; Καί πῶς θά ἐπιβληθοῦμε σέ ἄλλα, βαρύτερα πάθη, ὅταν ἔχουμε ἀσυγκράτητη γλώσσα; Ἡ σάρκα, ἔχοντας τή φυσική της ἐπιθυμία καί πύρωση, ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ πνεύματος καί πολεμάει σκληρά τήν ψυχή. Ἡ κοιλιά πάλι θέλει νά γεμίζει μέ φαγητά καί μᾶς παρακινεῖ βασανιστικά στό χορτασμό. Ἄν ἑπομένως δέν κρατήσουμε τή γλῶσσα μας, πράγμα πού εἶναι εὔκολο καί ἀνώδυνο, πώς θά χαλιναγωγήσουμε αὐτά τά μεγάλα καί φοβερά πάθη, πού στηρίζουν τή δύναμή τους στήν ἴδια τή φύση;
Ἄς κάνουμε λοιπόν ἀρχή ἀπό σήμερα στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζοντας ἀπό τίς ἐλαφρότερες καί εὐκολότερες. Ἔτσι, μέ τήν ἐνάρετη ζωή μας, θά δοξαστεῖ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἐπειδή θά βρεθοῦν καί πάλι ἄνθρωποι, πού θά μιμοῦνται τούς παλαιούς ἁγίους, πρᾶγμα σπάνιο σήμερα.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου