Ἡ φιλοκατηγορία.Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος

«Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ»

Ἀπό τό βιβλίο «Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»

Κείμενα βασισμένα στούς Ἀσκητικούς Λόγους

τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

7. Ἡ φιλοκατηγορία

Κάποιος κατηγόρησε τόν συνάνθρωπό του, γιατί δέν ἔκανε ἐλεημοσύνη. Αὐτός – ἄς εἶχε ἄλλες ἀρετές – ἔπεσε στό βαρύ ἁμάρτημα τῆς φιλοκατηγορίας. Βέβαια χρειάζεται ἡ ἐλεημοσύνη καί πρέπει νά τήν ἐξασκοῦμε στή ζωή μας. Αὐτό ὅμως θά τό προσέχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, τόν ὁποῖο μόνο θά ἐλέγχουμε. Γιατί κάνοντας ἐλεημοσύνη καί ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀρετή, ἄν πέσουμε στήν κατάκριση τοῦ ἀδελφοῦ μας, χάνουμε τόν καρπό τῆς ἀγάπης. Ὁ Θεός θέλει πρῶτα τήν ἀγάπη καί μετά τίς ἄλλες ἀρετές. Τί νά τό κάνεις ἄν νηστεύεις καί δέν τρῶς κρέας, ἀλλά τρῶς μέ τήν κατηγορία τίς σάρκες τοῦ ἀδελφοῦ σου; Τέτοια νηστεία τή δέχεται ὁ Θεός; Ποτέ! Ἀποστρέφει τό πρόσωπό Του ἀπό σένα.

Πολλοί ἀρχίζουν τή συζήτηση γιά τίς ὑποθέσεις καί τά προβλήματα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ξεκινώντας δῆθεν ἀπό ἐνδιαφέρον, ἀλλά μετά πέφτουν στήν κατηγορία, χωρίς νά τό πάρουν εἴδηση.

Ἐμεῖς θά φροντίζουμε μόνο γιά τήν ψυχή μας. Ὅσο γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἄς προσευχόμαστε νά τούς φωτίσει ὁ Θεός διότι δέν εἶναι δική μας ὑπόθεση ὁ ἔλεγχος τῶν σφαλμάτων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Τό ἔργο τῆς κρίσεως εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς πού εἴμαστε σκουλίκια, θά ἐλέγξουμε τόν ἄλλο ἄνθρωπο πού εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Δέν βλέπεις, λέει ὁ Κύριος, τό δοκάρι πού ὑπάρχει στό μάτι σου, καί παρατηρεῖς τό πολύ μικρό ἀγκαθάκι πού εἶναι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου; Βγάλε, συνεχίζει ὁ Κύριος, πρῶτα τό δοκάρι πού εἶναι στό μάτι σου, καί ὕστερα προσπάθησε νά βγάλεις τό ξυλαράκι πού εἶναι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου.

Τούς φιλοκατήγορους θά τούς τιμωρήσει αὐστηρά ὁ Θεός, γιατί κάνουν κάτι πού οὔτε Αὐτός ἔκανε ὅταν ἦλθε στή γῆ γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Ὅταν οἱ Φαρισαῖοι τοῦ ἔφεραν μιά ἁμαρτωλή γυναῖκα πού συνελήφθη «ἐπ αὐτόφώρῳ μοιχευομένη», καί σύμφωνα μέ τόν νόμο ἔπρεπε νά λιθοβοληθεῖ, ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔδιωξε τούς κατακριτές της, λέγοντάς τους «ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω», τῆς εἶπε: «ὕπαγε μηκέτι ἁμάρτανε, οὐδέ ἐγώ σέ κατακρίνω». Αὐτός πού εἶχε ὅλο τό δικαίωμα, σάν Θεός ἀναμάρτητος, νά τήν κατακρίνει καί νά τήν ἐλέγξει, δέν τήν κατηγόρησε, κι ἐμεῖς πού ζοῦμε μέσα στήν ἁμαρτία καί κάνουμε πράγματα χειρότερα ἀπ᾿ αὐτά πού κάνουν οἱ ἄλλοι, εἴμαστε ἕτοιμοι μέ τό παραμικρό νά τούς κατηγορήσουμε.

Καί τίς μεγαλύτερες θυσίες μας δέν τίς δέχεται ὁ Θεός, ἄν κατηγοροῦμε τόν ἀδελφό μας. Καί ὅλο τόν κόσμο μέ ὅλα του τά ἀγαθά ἄν ἀπαρνηθεῖ κανείς γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, κι ἄν πάει στήν πιό βαθειά ἔρημο καί κλειστεῖ στό πιό ἀπόμερο καί ἐρημικό κελλί, κρίνει ὅμως τόν ἀδελφό του, ὅλα πᾶνε χαμένα. Διότι ὁ Θεός δέν ἐμπαίζεται! Διαβάζει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου.

Καί μπορεῖ ὁ ἄλλος, πού ἴσως εἶναι χειρότερος ἀπό σένα, νά σωθεῖ, ἐσύ ὅμως θά κατακριθεῖς ἀπό τόν Θεό. Αὐτό συνέβη στήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου. Ἀντικειμενικά ὁ Φαρισαῖος ἦταν καλύτερος ἀπό τόν Τελώνη. Γιά νά πέσει ὅμως στήν κατηγορία τοῦ συνανθρώπου του ἔχασε κι ἐκεῖνο πού εἶχε. Τυφλός εἶναι ὁ φιλοκατήγορος, γιατί πίσω ἀπό τό πάθος αὐτό κρύβεται ἕνα ἄλλο μεγάλο θηρίο πού λέγεται ἐγωϊσμός. Ἀκοῦστε τί φοβερά λόγια εἶπε ὁ Φαρισαῖος: «Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί ἤ καί ὡς οὗτος ὁ τελώνης». Ἡ φιλοκατηγορία διώχνει ἀπό τόν ἄνθρωπο κάθε τιμή καί ἀξιοπρέπεια.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἀσχολεῖται μόνο μέ τά δικά του σφάλματα εἶναι συνετός καί μέσα του κατοικεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ἔχει εἰρήνη στήν καρδιά του. Ἐνῶ ἡ ψυχή τοῦ φιλοκατήγορου μοιάζει σάν τή φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μέσα του ἔχει θρονιαστεῖ ὁ διάβολος.

Γράφουν οἱ Πατέρες ὅτι κι ἄν ἀκόμη κυρτώσεις ἀπό τίς νηστεῖες καί τίς μετάνοιες, ἀλλά δέν ἔχεις μέσα σου ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους σου, εἶσαι μακρυά ἀπό τή σωτηρία.

Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι δέν ἦλθε νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά νά τόν σώσει. Καί τόν κρίνουμε ἐμεῖς! Πόσο ἀξιοθρήνητοι εἴμαστε! Τί πνευματική φτώχεια ἔχουμε! Δέν ἔχουμε τίποτε ἄλλο νά ποῦμε παρά τά λόγια τοῦ Δαβίδ: «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου...».

Ἔχουμε παράδειγμα ζωντανό τούς ἁγίους μας, πού ποτέ δέν κατέκριναν κανένα. Θεωροῦσαν τόν ἑαυτό τους χειρότερο ἀπό τούς ἄλλους. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε ὅτι εἶναι «ἔκτρωμα» καί δέν θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ἄξιο νά ὀνομάζεται ἀπόστολος. Αὐτά τά λόγια τά ἔλεγε ποιός; Ὁ μεγαλύτερος ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀποστόλους, αὐτός πού ἔφερε τό μήνυμα τῆς σωτηρίας σ᾿ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ἄς βάλουμε μέ τή σκέψη μας γιά λίγο τόν ἑαυτό μας δίπλα στόν ἀπόστολο Παῦλο καί τότε, ἄν εἴμαστε εἰλικρινεῖς ἀπέναντι στόν ἑαυτό μας καί στόν Θεό, ἄς ὁμολογήσουμε τό σοβαρό ἁμάρτημα τῆς κατακρίσεως, κι ἄς προσπαθήσουμε, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ πάντοτε, νά τό κόψουμε.

Ὕστερα ἀπό ὅλ᾿ αὐτά, σκέψου σέ ποιά κατάσταση βρίσκεσαι. Ἄν ἔχεις τήν κακή συνήθεια νά κατηγορεῖς, ξερίζωσέ την τό συντομώτερο. Ἄν θέλεις νά ἔχεις μέρος μέ τό Χριστό, ἀπόφευγε τήν κατάκριση. Ἄν θέλεις νά ἔχεις τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας καί τῆς αἰώνιας εὐτυχίας κοντά στόν ἀγωνοθέτη Θεό, μάθε νά κατηγορεῖς τόν ἑαυτό σου καί ποτέ τούς ἄλλους.

Συνεχίζεται...

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com