Νοσηλευτική δεοντολογία.Σχέσεις νοσηλευτή μέ τούς ἀσθενεῖς.ε' μέρος

ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΝΩ: Η Αγία Φοίβη εις Κεχριές της Κορίνθου, η διακόνισσα του Αποστόλου Παύλου και προστάτης των νοσοκόμων που γιορτάζει στις 3 Σεπτεμβρίου.

 
Δεῖτε ἐδῶ:δ' μέρος
 
Α. ΣΧΕΣΕΙΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

Να προσφέρει την αγάπη και την φροντίδα του σε όλους ανεξαιρέτως και αδιάκριτα χωρίς να γίνεται προσωπολήπτης (παράδειγμα μας ο Θεός που δεν είναι προσωπολήπτης αλλά αγαπάει όλους το ίδιο). Η νοσηλευτική «προσφέρει τις υπηρεσίες της αδιακρίτως εθνικότητας, φυλής, θρησκείας, χρώματος, φύλου,πολιτικών φρονημάτων ή κοινωνικής θέσης»²³ και σήμερα (στην εποχή με τα φακελάκια) θα λέγαμε πως πρέπει και αδιακρίτως οικονομικής κατάστασης όπως και αδιακρίτως ηλικίας, συγγενείας, φιλίας ή άλλων γνωριμιών. Το σύνταγμα μας αναφέρεται στην απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας χωρίς διάκριση για όλους όσους βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια (Άρθρο 5 παρ.2) καθώς επίσης και στο δικαίωμα για προστασία της υγείας (Άρθρο 5 παρ. 5).
Όλα αυτά οι νοσηλευτές οφείλουν να τα σέβονται και να τα τηρούν . «Ο Νοσηλευτής οφείλει να επιδεικνύει προς όλους τους ασθε­νείς την ίδια φροντίδα, επιμέλεια και αφοσίωση ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές, ιδεολογικές ή άλλες τοποθετήσεις τους, την κοινωνική και την οικονομική τους κατάσταση ή τη βαρύτητα της νόσου»( Άρθρο 6 κώδικα νοσηλευτικής δεοντολογίας). Όχι να παίρνουμε το φακελάκι ή το τυχόν άλλο δωράκι και να γινόμαστε χαλί να μας πατούν και από την άλλη να αφήνουμε τον φτωχό ή έντιμο ασθενή αφρόντιστο ή να τον φροντίζουμε αλλά με λιγότερο ζήλο και όχι λεπτομερώς όπως αυτόν που μας πλήρωσε. Ούτε να κάνουμε τα πάντα να εξυπηρετήσουμε γρήγορα έναν συγγενή και στον ξένο να ολιγωρούμε. Ούτε τον νέο να τον κρατάμε και να τον φροντίζουμε και να αδιαφορούμε για τον ηλικιωμένο ή να γινόμαστε αιτία με την συμπεριφορά μας να μην τον κρατούν στο νοσοκομείο με την αιτιολογία ότι θα πεθάνει που θα πεθάνει και να μην κάνουμε τίποτα, να μην προσπαθούμε να τον κρατήσουμε στην ζωή. Πρέπει να βλέπουμε τον κάθε ασθενή ως μοναδικό και ανεπανάληπτο όπως και είναι και όχι άλλον σημαντικό για εμάς και άλλον όχι. Όλοι είναι σημαντικοί αφού είναι μοναδικοί. Να μην είμαστε αδιάφοροι προς τον συνάνθρωπο. Να συναισθανόμαστε τον πόνο του, να συμπάσχουμε μαζί του, να ενδιαφερόμαστε για όλα τα προβλήματά του και να συμπαραστεκόμαστε όσο μπορούμε όπως ο Άγιος Λουκάς ο οποίος κρατούσε πλήρες ιστορικό  και όχι μόνον το ιατρικό ιστορικό, αλλά και κάθε λεπτομέρεια από τον χαρακτήρα και την ζωή του ασθενούς, ακόμη και τις συνθήκες της ζωής του.²⁴ Να φροντίσουμε να τον γνωρίσουμε όσο είναι εφικτό σαν μοναδική προσωπικότητα λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του και της κατάστασης της υγείας του.

Να ενημερώνει τον ασθενή με ειλικρίνεια χωρίς να του δημιουργεί καχυποψία. «Ιδιαίτερα λιτή η διατύπωση του άρθρου 10 του Κώδικα Νοσηλευτικής Δεοντολογίας (π.δ. 216/2001) ορίζει ότι ο νοσηλευτής πρέπει να παρέχει τη συνδρομή του για την ορθή ενημέρωση του ασθενούς αναφορικά με την πρόγνωση, τη διάγνωση, τη θεραπεία, τους ενδεχόμενους κινδύνους και τα οφέλη πριν από τη διενέργεια κάθε ιατρικής ή νοσηλευτικής πράξης. Το ζήτημα, το οποίο τίθεται στη συνέχεια αφορά στη διερεύνηση των ειδών ενημέρωσης που αναφέρεται η σχετική υποχρέωση του νοσηλευτή. Είναι, εν πρώτοις, βέβαιο ότι η νομιμοποιητική ενημέρωση δεν ανήκει στο μερίδιο ευθύνης του αφού, εξάλλου, η σχετική διάταξη δεν αναφέρεται σε κάποιο σημείο για συναίνεση του ασθενούς. Αυτό σημαίνει ότι ο νοσηλευτής ενημερώνει μεν τον ασθενή αλλά δεν υποχρεούται και να ζητήσει τη συναίνεση του τελευταίου προκειμένου αυτός να παρέμβει νοσηλευτικά. Η εν λόγω διατύπωση φαίνεται σκόπιμη αφού διευκολύνει την εκτέλεση του νοσηλευτικού έργου το οποίο, σε κάθε περίπτωση, δεν παρουσιάζει την πολυπλοκότητα και την επικινδυνότητα μιας ιατρικής επέμβασης για την οποία η συναίνεση ούτως ή άλλως προϋποτίθεται. Πέραν της νομιμοποιητικής, ωστόσο, τόσο η γενική όσο και η θεραπευτική ενημέρωση συνιστούν πεδία στα οποία υποχρεούται να συμμετάσχει ο νοσηλευτής.

Σ’ ό,τι αφορά, τέλος, στο ρόλο του νοσηλευτή ως προς την ενημέρωση, επισημαίνεται ότι η διάταξη αναφέρεται στην υποχρέωσή του να παράσχει τη συνδρομή του για τη συγκεκριμένη ενημέρωση. Αυτό σημαίνει ότι ο ιατρός πρωτίστως μεν φέρει την υποχρέωση και την ευθύνη της ενημέρωσης, γεγονός που, ωστόσο, δεν επιτρέπει στο νοσηλευτή να απεκδυθεί της σχετικής επικουρικής του υποχρέωσης.

Σε επίπεδο νομικών αξιώσεων για αστική ή ποινική ευθύνη του νοσηλευτή λόγω ελλιπούς ενημέρωσης, τουλάχιστον σ’ ό,τι αφορά στην ελληνική έννομη τάξη, δεν τίθεται ζήτημα, ακριβώς λόγω της επικουρικότητας του συγκεκριμένου καθήκοντος. Είναι όμως σημαντικό, οι νοσηλευτές να γνωρίζουν και να αξιοποιούν επ’ ωφελεία της αναβάθμισης του επαγγελματικού τους κύρους αυτή τους την υποχρέωση που πρέπει να αντιμετωπίσουν και ως νομική ευκαιρία. Το να εμφανίζονται δυσαρεστημένοι οι ασθενείς λόγω της ανυπαρξίας ενημέρωσής τους από τους νοσηλευτές πριν από μια εικοσαετία ήταν ίσως και αναμενόμενο και δικαιολογημένο.Το να υπάρχουν όμως σήμερα Έλληνες νοσηλευτές που να διατείνονται, και μάλιστα στην πλειοψηφία τους, ότι η ενημέρωση του ασθενούς είναι αποκλειστική ευθύνη του ιατρού είναι αναληθές και νομικά αβάσιμο.

Οι επαγγελματίες του κλάδου καλούνται όχι μόνο να βελτιώσουν την ποιότητα του νοσηλευτικού έργου έναντι των χρηστών των υπηρεσιών υγείας, ούτε καν να επαναπροσδιορίσουν με όρους κύρους και αυξημένου κοινωνικού εκτοπίσματος το χώρο τους αλλά, πολύ απλά, να εφαρμόσουν τη νομοθεσία που τους αφορά.»²⁵

συνεχίζεται...

23.Code of Nurses, in Florence Nightingale International Nurses Association Newsletter, 1973, pp.20-21. ( Adopted by the INC in Mexico in May 1973).
24. «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΥΚΑΣ», Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου Αντωνόπουλου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ, ΣΕΛ. 60.
25.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ 2011, 50 (1): 30-34, ΕΙΔΙΚΟ ΑΡΘΡΟ. Οριοθέτηση και Ενημέρωση των Ασθένων από Ιατρούς και Νοσηλευτές. Νομική Προσέγγιση. (Φιλομήλα Ομπέση).
 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΘΗΚΑΝ ΑΥΤΟΥΣΙΑ Η΄ ΣΧΕΔΟΝ ΑΥΤΟΥΣΙΑ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΜΩΒ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Πηγή:Τό λάβαμε μέσω ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου