Τό χάρισμα τῆς θεραπείας (ἰαματικό)

 

  Ο ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

«Μέ πῆρε στό ἐξομολογητήριο, φόρεσε τό Πετραχήλι, μέ ἔβαλε νά γονατίσω καί κρατώντας τό κεφάλι μου σφιχτά μέ τά δυό του χέρια, ἄρχισε νά διαβάζει ἀργά, (σέ ρυθμό ὑπαγορεύσεως), καί δυνατά μία μακροσκελή εὐχή, ἡ ὁποία διήρκεσε περισσότερον ἀπό εἴκοσι λεπτά καί, παρά τό γεγονός ὅτι εἶμαι παπαδόπαιδο, δέν τήν εἶχα ξανακούσει ποτέ. Στό μεταξύ, ὅσο περνοῦσε ἡ ὥρα, τόσο περισσότερο ἔσφιγγαν τά χέρια τοῦ Παππούλη τό κεφάλι μου, σάν μέγγενη!

Ὅταν καμμιά φορά τελείωσε ἡ εὔχή εἶπε:
Πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης ἐνδόξου Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν φωτοειδῶν Ἀρχαγγέλων, καί ἀνέφερε καί τά ὀνόματα πολλῶν ἁγίων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τοῦ Ἁγίου Γερασίμου καί, τέλος, ὅταν ἄκουσα καί εἶπε: Τῆς ὁσιομάρτυρος καί θαυματουργοῦ Παρασκευῆς, ἔπαψε νά μιλᾶ καί ἔμεινε ἀκίνητος τουλάχιστον γιά πέντα λεπτά ἐνῶ παράλληλα ἔσφιγγε ἀκόμη πιό δυνατά τό κεφάλι μου.

Μόλις τελείωσε, μοῦ εἶπε μέ πεποίθηση: Μή φοβᾶσαι θά γίνει, ἐντελῶς καλά τό μάτι σου. Μόνο νά προσέχεις κάθε Ἄνοιξη καί Φθινόπωρο, γιατί τίς ἐποχές αὐτές ὑπάρχει, πάντα, ὁ κίνδυνος μιᾶς ὑποτροπῆς. Πρόσεχε. Περιττό νά πῶ, ὅτι ἀπό ἐκείνη τί στιγμή αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἀνακούφιση, ἐνῶ κάθε μέρα πού περνοῦσε ἡ βελτίωση ἦταν περισσότερο ἀπό αἰσθητή, μέχρι πού τό μάτι μου ἔγινε ὅπως ἦταν πρίν ἀπό τήν ἀρρώστεια μου. Ὁ Παππούλης ἔκανε καί πάλι τό θαῦμα του. Μοῦ ἐθεράπευσε τήν ἰριδοκυκλίτιδα.»¹⁶.

Τό χάρισμα τῆς ἀγάπης καί τῆς κοινωνίας μέ τούς ἀνθρώπους τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας.

«Ὁ θάνατος τῆς μητέρας μου μέ συνετάραξε, γιατί δέν ἦταν ἀναμενόμενος καί γιά τόν λόγον αὐτόν, μέ βρῆκε, ἐντελῶς, ψυχολογικά ἀπροετοίμαστο.

Γι’ αὐτό, καί ὁ π. Πορφύριος, πού μέ την Θεία Χάρη πού εἶχε, ἐπειδή ἐγνώριζε τήν ὑπερευαισθησία μου, ἀλλά καί τήν ἀδυναμία μου, πού εἶχα στήν μητέρα μου, ἐπέμενε νά μέ στηρίξει στίς δύκολες καί θλιβερές αὐτές στιγμές, πού περνοῦσα ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου, μέ θερμές προσευχές πρός τόν Θεόν, ἀλλά καί μέ λόγια θερμά πρός ἐμένα.

Σέ τηλεφωνική ἐπικοινωνία, πού εἴχαμε ἀπό τό πατρικό μου σπίτι, πού βρίσκεται στό χωριό Μάζι Ἀταλάντης, μία μόλις ὥρα πρίν ἀρχίσει ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία, ὁ Παππούλης, ἀφοῦ μέ συλληπήθηκε καί μοῦ εἶπε ὁρισμένα πράγματα, γιά νά τονώσει τό πεσμένο ἠθικό μου, μοῦ εἶπε: Πώ! Πώ! Τί βλέπω! Ὁ Παπα-Γιάννης μέ τήν Πρεσβυτέρα του, βρίσκονται μέσα στό Φῶς! Βρίσκονται μέσα στόν Παράδεισο! Καί ἀγκαλιάζονται καί φιλιοῦνται καί χαίρονται χαρά μεγάλη! Πώ! Πω! Τί χαρά πού ἔχουν! Δέν περιγράφεται! Μακάρι, ὁ Κύριος νά μᾶς ἀξίωνε νά παίρναμε καί ἐμεῖς αὐτή τή χαρά! Τί ἄλλο θέλαμε!

Ὅταν μοῦ ἔλεγε αὐτά, ὁ Παππούλης, νόμιζα πώς μοῦ μιλᾶ ἀπό τό Ὑπερπέραν. Ἡ δέ φωνή του ἦταν τόσο βροντώδης καί διαπεραστική, πού νόμιζα, πώς θά ἔσπαζε τό τύμπανο! Γι’ αὐτό κρατοῦσα τό ἀκουστικό σέ ἀπόσταση, τουλάχιστον, δέκα ἑκατοστῶν ἀπό τό αὐτί μου! Στίς δεκαετίες τῆς γνωριμίας μας καί στίς ἐκατοντάδες τηλεφωνικές ἐπικοινωνίες πού εἶχα μαζί του, οὐδέποτε εἶχα ἀκούσει τόσο ἔντονη τή φωνή του! Ἀπίστευτο!

Στό μεταξύ, οἱ προσευχές του ἄρχισαν νά τελεσφοροῦν. Ἡ ψυχοσύνθεσή μου ἄλλαξε ριζικά! Ἀνέλαβα δέ, τέτοιο θάρρος, πού κατά τήν ὥρα πού ἐψάλλετο ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία, ἐγώ, πού πρίν ἔτρεμα, ἐπεχείρησα τρεῖς φορές νά ἀνέβω στό ἀναλόγιο, γιά νά ψάλλω! »¹⁷.

16 Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005, σελ. 61-62.

17 Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005, σελ. 73-74.

ΠΗΓΗ: Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005