Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Παρασκευής 20-07-12.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Καθολικαί Επιστολαί Ιακώβου κεφ. ε΄ 10 - 20

ε΄ 10 - 20

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν Κεφ. Δ΄ 22 - 30

Δ΄ 22 - 30 
                                                        
Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

http://hristospanagia1.wordpress.com/


http://www.hristospanagia.gr/

Ὁ Προφήτης Ἡλίας.Ἕνας ἐπίγειος Άγγελος -Ἕνας ἐπουράνιος ἄνθρωπος

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Ἔνας ἐπίγειος Άγγελος -Ἔνας ἐπουράνιος ἄνθρωπος

Θεολογικό σχόλιο μέ ἀφορμή τήν ἑορτήν τοῦ Προφήτου Ἠλία
τοῦ κ. Εὐαγγέλου Π. Λέκκου, Θεολόγου, τ. Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστ. Διακονίας.

Καταγωγή τοῦ προφήτου  Ἠλία

.     Ὁ προφήτης Ἠλίας, ἄν καί συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν σπουδαιοτέρων προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπειδή ἔζησε κατά τόν 9ο αἰώνα δέν ἄφησε γραπτά κείμενα. Ὅμως τά σχετικά μέ τήν καταγωγή καί τή δράση του μᾶς εἶναι γνωστά, ἔχουν δέ ὡς ἑξῆς:

.   Πατέρας του ἦταν ὁ Σωβάκ ἀπό τήν κωμόπολη Θέσβη (σημερινή El  Istib) τῆς Γαλαάδ στήν  Ὑπεριορδανία. Ὅταν γεννήθηκε, ὁ πατέρας του εἶδε σέ ὀπτασία ἄντρες λευκοφορεμένους νά δίνουν στό βρέφος τό ὄνομα Ἠλιού (πού σημαίνει θεός ἤ θεῖος καί παράγεται ἀπό τό  Ἠλί, τό ὁποῖο στά ἑβραϊκά ἔχει τή σημασία τοῦ Θεοῦ), νά τό σπαργανώνουν μέ φωτιά καί νά τοῦ δίνουν νά φάει ἐπίσης φωτιά. Ἡ ὀπτασία, ὅπως τοῦ ἐξήγησαν οἱ ἱερεῖς, σήμαινε ὅτι «ἡ κατοίκησις τοῦ τέκνου θά εἶναι φῶς, ὁ λόγος του ἀπόφασις, ἡ ζωή του κατά Κύριον καί ὁ ζῆλος του θά φανῇ εὐάρεστος εἰς τόν Θεόν καί θέλει κρίνῃ τόν Ἰσραήλ διά πυρός καί μαχαίρας». Ἀπό τήν ἰδιαίτερη πατρίδα του ἔλαβε –κατά τή μετάφραση τῶν Ο΄– καί τήν προσωνυμία Θεσβίτης.

Ὁ Γέροντας Παΐσίος περὶ ὁμοιοπαθητικῆς

 "Ἡ ἐξάπλωσις τῆς ὁμοιοπαθητικῆς στὴν πατρίδα μας ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ἦτο ἀρκετὰ μικροτέρα ἀπὸ ὅ,τι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ πολὺ μικροτέρα ἀκόμη ἡ περὶ αὐτῆς διαμάχη τόσον μεταξὺ ἰατρικοῦ, ὅσον καὶ μεταξὺ θεολογικοῦ κόσμου. Φυσικόν, λοιπόν, εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες περὶ τῆς θέσεώς του ἐπὶ τοῦ θέματος. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀναγκάζει νὰ ἀναφερθοῦμε στὴν σαφῶς ἀρνητικὴν τοποθέτησίν του ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι πρὸ ἐτῶν -καὶ φυσικὰ μετὰ τὴν κοίμησίν του...- ὅλως ἀναληθῶς παρουσιάστηκε καὶ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ κορυφαῖον ὁμοιοπαθητικόν της Βορείου Ἑλλάδος σὲ σχετικὸ συνέδριο ὡς ...ὑποστηρικτὴς τῆς ὁμοιοπαθητικῆς!!!

Ἀγνώστου συγγραφέως:Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ_8ο_mp3

Π. Σάββας 2012-05-10_ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ_Η΄ ΜΕΡΟΣ_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 10-05-2012 (Συνάξεις Νέων στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

Πρωτ.Ἰ.Φωτόπουλος:Θεανθρώπινη καθολικότητα ἤ πανθρησκειακή παγκοσμιότητα

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στὸ βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία»

τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

   Ἕνα βιβλίο ποὺ περιέχει κριτικὴ εἶναι ἑπόμενο νὰ προκαλέσει δυσαρέσκεια στὸ συγγραφέα καὶ σ' ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις του.

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Φωτοπουλος, μὲ ὑψηλὸ αἴσθημα Ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς εὐθύνης, χωρὶς φόβο καὶ πάθος κάνει κριτικὴ στὸ βιβλίο «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία», ἐκδόσεις Ἀκρίτας 2000, τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου Γιαννουλάτου.

Τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Φωτοπουλου ἔχει ὡς ἐπικεφαλίδα «Θεανθρώπινη Καθολικότητα ἢ Πανθρησκειακὴ Παγκοσμιότητα;». Μὲ τὸ βιβλίο τοῦ αὐτὸ ἀποδεικνύει τεκμηριωμένα ὁ π. Ἰωάννης τὸν περιεχόμενο πανθρησκειακὸ συγκρητισμό του ὡς ἄνω βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀναστασίου Γιαννουλάτου.

Ὁ τιμωρημένος ἄγγελος

                                          ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Ἕνας Γέροντας εἶπε ὅτι ὑπῆρχε κάποιος ἀναχωρητής, ποὺ κατοικοῦσε στὴν πιὸ βαθιὰ ἔρημο ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια κι εἶχε ἀποκτήσει χάρισμα διορατικό, ὥστε νὰ συναναστρέφεται μὲ τοὺς ἀγγέλους. Καὶ συνέβη τὸ ἑξῆς: Δυὸ ἀδελφοὶ μοναχοὶ ἄκουσαν τὰ σχετικὰ μ᾿ αὐτὸν καὶ εἶχαν τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸν γνωρίσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν. Βγήκαν ἀπὸ τὰ κελιά τους καὶ πήγαιναν πρὸς αὐτὸν μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν καρδιά. Καὶ ἀναζητοῦσαν τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ στὴν ἔρημο.

Ὕστερα ἀπὸ μερικὲς μέρες πλησίασαν στὴ σπηλιὰ τοῦ Γέροντα. Ἀπὸ μακριὰ

βλέπουν κάποιον σὰν ἄνθρωπο ντυμένο στὰ λευκὰ νὰ στέκεται πάνω σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς λόφους ποὺ ἦταν κοντὰ στὸν ὅσιο σὲ ἀπόσταση περίπου τριῶν σημείων.

Τοὺς φώναξε:

«Ἀδελφοί, ἀδελφοί».

Αὐτοὶ τὸν ρώτησαν:

«Ποιὸς εἶσαι καὶ τί θέλεις;»

Ἡ λατρεία τῶν πρώτων Χριστιανῶν

 

     

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

Καρποί τῆς Θείας Λειτουργίας

Ἡ λατρεία τῶν πρώτων Χριστιανῶν

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί μέ μύριες προφυλάξεις, ἀλλά καί μέ ἀδούλωτο φρόνημα τελοῦσαν τήν Θεία Λειτουργία στίς κατακόμβες, ἤ, ὅταν δέν ἦταν καιρός διωγμοῦ, στίς ἐκκλησίες. «Θεωροῦσαν θεμελιακό, πρώτιστο καθῆκον τους, νά βρεθοῦν μέ τούς ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς  τους στόν ἴδιο τόπο, νά συγκροτήσουν τό ἱερό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δοξολογήσουν ὅλοι μαζί τό Θεό καί Πατέρα.

«Κατά τή μέρα, πού τή λέμε μέρα τοῦ ἥλιου (δηλ. τήν Κυριακή)», γράφει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς, «γίνεται συνάθροιση στό ἴδιο μέρος ὅλων, πού κατοικοῦν στίς πόλεις ἤ στά χωριά. Καί διαβάζονται τά ἀπομνημονεύματα τῶν Ἀποστόλων ἤ τά συγγράμματα τῶν Προφητῶν μέχρι, πού μᾶς ἐπιτρέπει ὁ χρόνος. Ὕστερα σηκωνόμαστε ὅλοι κι ἀναπέμπουμε προσευχές. Κι ὅπως εἴπαμε πρίν, ὅταν σταματήσουμε τίς προσευχές, προσφέρεται «ἄρτος» καί «οἶνος» καί νερό. Καί ὁ προϊστάμενος πάλι «ἀναπέμπει» εὐχές κι εὐχαριστίες μ' ὅλη τή δύναμή του. Κι ὁ λαός συμφωνεῖ ψάλλοντας τό «Ἀμήν». Καί γίνεται ἡ διάδοση στόν καθένα κι ἡ μετάληψη ἀπ' τά δῶρα τῆς Εὐχαριστίας. Καί σ' αὐτούς, πού ἀπουσιάζουν, στέλλεται μέ τούς διακόνους»[25].

Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γρηγορίου ἐπισκόπου Νύσσης, περί ψυχῆς καί ἀναστάσεως, ὁ λόγος ὁ λεγόμενος: Τά Μακρίνεια

 ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ:  ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΕΙΑ

Εἰσαγωγή - Περίληψη

Ὁ λόγος αὐτὸς γράφτηκε τὸ φθινόπωρο τοῦ 379 μ.Χ., ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπισκέφθηκε τὴν ἀδελφή του Ὁσία Μακρίνα στὸν Πόντο, γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ γιὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ τους Μεγάλου Βασιλείου. Ἡ Μακρίνα ἦταν ἄρρωστη, λίγο πρὶν τὸ τέλος της, ἀλλὰ εἶχε μαζί του ἕναν ἐνδιαφέροντα διάλογο ποὺ ἔδωσε ἀφορμὴ νὰ γραφτεῖ ὁ παρὼν λόγος. Τὰ κυριώτερα σημεῖα του εἶναι τὰ ἑξῆς:

Ὁ θάνατος εἶναι ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα· ὅταν τὸ σῶμα ἐγκαταλειφθεῖ ἀπὸ τὴν ψυχή, τότε ἀποσυντίθεται στὰ στοιχεῖα ποὺ πρὶν τὸ ἀποτελοῦσαν. Καθένα στοιχεῖο τοῦ σώματος ἐπιστρέφει στὸ φυσικό του στοιχεῖο, ἔτσι ὥστε κανένα ἐπιμέρους στοιχεῖο δὲν καταστρέφεται πλήρως ἢ δὲν ἐπιστρέφει στὴν ἀνυπαρξία, καὶ τὸ σῶμα παραμένει μέσα στὰ ὅρια αὐτοῦ τοῦ κόσμου (στὸ νερό, τὸν ἀέρα, τὸ χῶμα καὶ τὸ πῦρ). Αὐτὸ εἶναι ἡ φθορά, δηλαδὴ ἀποσύνθεση καὶ ὄχι καταστροφὴ ἢ μετάπτωση σὲ κατάσταση ἀνυπαρξίας.

Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ἡ ἄυλη ψυχή δέν ἱκανοποιεῖται παρά μόνο μέ πνευματική τροφή

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Η άυλη ψυχή δεν ικανοποιείται παρά μόνο με πνευματική τροφή. Ποία είναι αυτή.

Τα αγιοπνευματικά χαρίσματα, που έχει ο πρωτόπλαστος Αδάμ πρίν την παράβαση και τα έχασε ύστερα με την παράβαση, τα παίρνει πάλι ο άνθρωπος την ώρα της πνευματικής του αναγεννήσεως, την ώρα δηλαδή του θείου βαπτίσματος.
Παίρνει σοφία και σύνεση, υγιή θέληση και δύναμη, γνώση και ευσέβεια.
Από αυτά γεννιούνται και αναρίθμητα άλλα, που ονομάζονται και καρποί του Αγίου Πνεύματος. Λέει ο άγιος απόστολος: «Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια».

Oἱ τελευταῖες στιγμές τοῦ Γέροντα Παϊσίου(Μαρτυρία αὐτόπτη μάρτυρα)

Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό. Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει λωσε τ υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής.

Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:

Ἂς σταματήσουν τὰ κτυπήματα ἐκ τῶν ἔσω

Ἂς σταματήσουν τὰ κτυπήματα ἐκ τῶν ἔσω

Εἶναι λυπηρὸ τὸ ὅτι ἄνθρωποι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ μορφωμένοι ἔρχονται καὶ ἐπανέρχονται κατὰ καιροὺς ἐπὶ τοῦ ἰδίου θέματος, παίζοντες μὲ τὰ νεῦρα μας, ἐπιμένοντας νὰ γίνη τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μάθημα θρησκειολογίας!…

Δὲν ἔχουν καταλάβει ὅτι Μία εἶναι ἡ θρησκεία στὸν κόσμο, ποὺ μπορεῖ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἕνα δόγμα ἡ Ὀρθοδοξία, ἐνῶ ὅλα τὰ ἄλλα θρησκεύματα εἶναι δαιμονικὰ ἢ ἀνθρώπινα κατασκευάσματα φιλοσόφων ἢ ὀνειροπαρμένων καὶ δαιμονισμένων ἀνθρώπων;

Δὲν διεκήρυξε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Πράξ. δ´ 8) ≪πλησθεὶς Πνεύματος Ἁγίου≫ (Πράξ. δ´12) ὅτι: ≪Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ὑμᾶς≫;..

8 Ἰουλίου 1579, βρέθηκε ἡ Παναγία τοῦ Καζάν

 

Η φήμη ότι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι την πούλησαν στο εξωτερικό, αποδείχθηκε ανυπόστατη.&nΓνωστή και ως «Θεοτόκος του Καζάν» ή «Η Μαύρη Παρθένος του Καζάν», κατέχει περίοπτη θέση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
 
Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση, ανακαλύφθηκε στις 8 Ιουλίου 1579 στην πόλη Καζάν της Ρωσίας (πρωτεύουσα σήμερα της Δημοκρατίας του Ταταρστάν) από ένα νεαρό κορίτσι, ονόματι Ματρώνα. Το περιστατικό συνέβη λίγα χρόνια μετά την κατάκτηση της ταταρικής αυτής πόλης από τον Ιβάν Δ' τον Τρομερό (1552). Η εικόνα φυλασσόταν στο Μοναστήρι της Θεοτόκου του Καζάν, που χτίστηκε στο σημείο που βρέθηκε, μέχρι τις 29 Νοεμβρίου 1904, οπότε και εκλάπη.

19 Ιουλίου Συναξαριστής. Μακρίνης Οσίας, Δίου Οσίου, των Τεσσάρων Οσίων συνασκητών, Θεοδώρου Σαβαΐτου, Διοκλή Αββά, Γρηγορίου Επισκόπου Πανήδου, Μιχαήλ Οσίου.

Ἡ Ὁσία Μακρίνα Ἀδελφὴ τοῦ Μ. Βασιλείου

Στὴν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ λίγες ὑπῆρξαν οἱ γυναικεῖες μορφὲς σὰν τὴν ὑπέρλαμπρη μορφὴ τῆς Ἁγίας Μακρίνας, ποὺ ὁ Θεὸς τὴν εἶχε προικίσει μὲ τὰ μεγαλύτερα πνευματικὰ καὶ σωματικὰ χαρίσματα.
Ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀδελφὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Γρηγορίου Νύσσης. Ἀνατράφηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ τὴν εὐσεβεστάτη μητέρα της Ἐμμέλεια. Ὅταν μεγάλωσε, ἀφοσιώθηκε στὴν ἀγαθοεργία καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν ἀδελφῶν της, ποὺ ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴ μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Ἡ Μακρίνα ἦταν μνηστευμένη, ἀλλὰ ὁ μνηστήρας της πέθανε.
Τότε, μαζὶ μὲ τὴ μητέρα της, ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεία μονὴ στὸν Πόντο, κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἴρη. Ἐκεῖ κοντὰ μόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της, Μ. Βασίλειος. Στὴ μονὴ πέρασε τὴ ζωή της μὲ τὴ μελέτη τῶν Γραφῶν, τὴν προσευχή, καὶ προπάντων μὲ ἀγαθοεργίες.
Διότι πάντα εἶχε στὸ μυαλὸ της τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργείν, πλουτεὶν ἐν ἔργοις καλοίς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοὺς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἴνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς».