«Ἡ ὑπακοή εἶναι ἀπαραίτητη. Ἐπίσης, ποιά εἶναι ἡ ὠφέλεια ἀπό αὐτήν καί πῶς τήν κατορθώνει κανείς»

"Ὁ ἐν ὑπακοῇ ὤν ἀπροσκόπτῳ

ὁδεύει τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας"

Ἀπό τόν βίο τοῦ

ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχη

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Ὁ ἅγιος Θεοδόσιος πλησίαζε πιά νά ἐνηλικιωθεῖ, ὅταν κυριεύτηκε ἀπό τόν ἔρωτα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Ἔφυγε τότε ἀπό τήν πατρίδα του καί πῆγε στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου προσκύνησε μέ εὐλάβεια τά ἅγια προσκυνήματα. Ἔπειτα συλλογιζόταν πῶς νά ἀρχίσει νά ἀσκητεύει καί ποιόν τρόπο ζωῆς νά προτιμήσει, τόν ἐντελῶς ἐρημικό καί ἀπομονωμένο, ἤ μαζί μέ ἄλλους εὐλαβεῖς πού ἔχουν τόν ἴδιο σκοπο; Ὅμως, τουλάχιστο γιά τήν ὥρα, δέν ἔβρισκε καλό νά ἀποσυρθεῖ μόνος στήν ἡσυχία, ἐπειδή θεωροῦσε ἐπικίνδυνο τό νά παλεύει ὁλομόναχος ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμάτων, τή στιγμή πού ἦταν ἄπειρος.

Ἔλεγε δηλαδή:

«Ἀπό τούς στρατιῶτες τοῦ κόσμου, κανένας δέν εἶναι τόσο θρασύς καί ἀνόητος ὥστε, χωρίς καμιά πείρα καί ἐξάσκηση στά πολεμικά, νά φεύγει ἀμέσως ἀπό τήν παράταξη καί νά χώνεται στή μέση ἀκριβῶς τῶν ἐχθρῶν. Ἐγώ λοιπόν, χωρίς ἀκόμη νά γυμναστοῦν τά χέρια μου γιά τή μάχη καί τά δάχτυλά μου γιά τόν πόλεμο¹ καί χωρίς νά ἔχω ζωστεῖ τήν οὐράνια δύναμη, καί ἐνῶ ἡ συμπλοκή αὐτή εἶναι πολύ πιό ἐπικίνδυνη καί μέ ἀβέβαιη ἔκβαση, πῶς θά μπορέσω νά σταθῶ, γιά νά πολεμήσω ἐνάντια στίς ἀρχές, τίς ἐξουσίες, τούς κυρίαρχους τοῦ σκότους αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τά πονηρά πνεύματα²; Αὐτό λοιπόν πού μοῦ χρειάζεται εἶναι νά μαθητέψω πρῶτα σέ ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι πιό μπροστά γυμνάστηκαν καλά σέ αὐτά· καί ἀφοῦ γυμναστῶ ἀρκετά ἀπό αὐτούς στήν ἀντιμετώπιση τῶν νοητῶν ἐχθρῶν, ἔπειτα νά τρυγήσω στόν κατάλληλο καιρό καί τούς καρπούς πού φυτρώνουν ἀπό τήν ἡσυχία».

Αὐτά σκέφτηκε μέ πολλύ σοφία –γιατί μαζί μέ τά ἄλλα εἶχε καί βαθιά σύνεση– καί ἀμέσως στράφηκε στήν ἀναζήτηση ἐκείνων πού μέ ἀσκητικούς κόπους μελέτησαν τό ἀγαθό, πιστεύοντας ὅτι εἶναι πιό σίγουρη ἡ μάθηση καί ἡ διδασκαλία πού βασίζεται στήν πείρα. Πῆγε λοιπόν καί παρέδωσε τόν ἑαυτό του στόν μακάριο γέροντα Λογγίνο, ὁ ὁποῖος ξεχώριζε ἀπό ὅλους τούς ὅμοιους μέ αὐτόν Πατέρες, καί ἔγινε μιμητής καί συγκάτοικός του, ἐπειδή ἔμεινε πολύ εὐχαριστημένος ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆ του, καί γι᾿ αὐτό ἔγινε ἕνα, θά λέγαμε, μέ αὐτόν καί ἡ ψυχή του προσκολλήθηκε σέ αὐτόν, ὅπως λέει καί ὁ ἱερός Δαβίδ³.

Γιατί, ὅπως σωστά λένε καί οἱ παλιοί, μέ ὅποιον κανείς εὐχαριστιέται νά εἶναι μαζί, τέτοιες θεωρεῖται ὅτι εἶναι καί ὁ ἴδιος.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Εὐεργετινός τόμος α΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις  « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ » γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com

1Πρβ. Ψαλμ. 143 : 1.
2Ἐφ. Στ΄ : 12.
3Ψαλμ. 62 : 9.