Μετάνοια σημαίνει ἀμεριμνησία γιά ὅλα καί μέριμνα γιά τό ἕνα, τό πρῶτο καί κύριο, πού εἶναι ὁ Χριστός

 Κλίμαξ, Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

ΛΟΓΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

«Περί  μετανοίας»

Ἀπόσπασμα ἀπό ἀπομαγνητοφωνημένη Ὁμιλία,

Ἀρχιμ.  Σάββα  Ἁγιορείτου

πού πραγματοποιήθηκε στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ

Ἰ. Ν. Ἁγίου Νικολάου Νικαίας στίς 2 Ἀπριλίου 2011.

 

VI. Μετάνοια σημαίνει ἀμεριμνησία γιά ὅλα καί μέριμνα γιά τό ἕνα, τό πρῶτο καί κύριο, πού εἶναι ὁ Χριστός

  Βλέπετε ὁ Χριστός δέν μᾶς εἶπε νά ζητᾶμε τίποτα. Μᾶς εἶπε νά ζητᾶμε κάτι; Ὄχι. Ἕνα πρᾶγμα μόνο: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσονται ὑμῖν». «Προστεθήσονται» θά πεῖ θά σοῦ έρθουν ἔτοιμα· στό πιάτο. Δέν θά κάνεις κάτι ἐσύ. Θά σοῦ προστεθοῦν.

    Ἐσύ νά ζητᾶς μόνο τόν Χριστό, νά ζητᾶς τή Βασιλεία, νά ζητᾶς τή χάρη. Αὐτό πού εἴπαμε στήν ἀρχή, τήν ἄκτιστη, θεοποιό ἐνέργεια. Ἐνέργεια, πού ἔχουμε πάρει ὄντως ἀπό τό βάπτισμα καί τήν ἔχουμε θάψει. Καί πρέπει νά τήν ψάξουμε, νά τή βροῦμε, νά φυσήξουμε νά φύγουν οἱ στάχτες, νά φύγουν τά μπάζα, νά φανερωθεῖ ὁ ἄνθρακας ὁ μισοσβησμένος. Νά ζωογονηθεῖ μέ τό φύσημα, πού εἶναι ἡ νοερά προσευχή, νά βάλουμε καί τά καλά ἔργα ἀπό πάνω, τά ξυλαράκια καί ν’ ἀνάψει μέσα μας ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

    Νά γίνουμε ἄνθρωποι ὄμορφοι, ἀληθινά ὄμορφοι, ὅπως εἶναι οἱ ἅγιοι. Βλέπετε οἱ ἅγιοι τί ὀμορφιά ἔχουν;

Τί φῶς ἔχουν; Ἕνα φῶς, πού ἔρχεται ἀπό παντού. Καί ἀπό μέσα τους καί ἀπέξω τους. Βλέπουμε τό φωτοστέφανο ὡς συμβολική ἀπεικόνιση αὐτοῦ τοῦ φωτός. Γιατί; Γιατί καίει αὐτή ἡ φωτιά. Ἔχουν ἀνάψει αὐτή τή φωτιά. Αὐτός είναι ὁ ἅγιος. Καί ὅλοι εἴμαστε κεκλημένοι καί ὑποχρεωμένοι νά γίνουμε ἅγιοι.

    Προσέξτε. Λέμε: «Καλά τώρα· εἶναι πολύ αὐστηρός αὐτός ὁ παπάς. Ἅγιοι θά γίνουμε»; Ναί, Ἅγιοι θά γίνουμε. Πρέπει νά γίνουμε. Γιατί; Τό λέει ὁ Χριστός. «Ἅγιοι γίνεσθε» λέει. Πρέπει νά γίνεσθε συνεχῶς ἅγιοι. Καί «ἅγιος» σημαίνει ξεχωρισμένος ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τήν ἁμαρτία καί δοσμένος στόν Θεό, ἀφιερωμένος στόν Θεό.

    Δέν εἶναι ἀφιερωμένοι στόν Θεό οἱ μοναχοί μόνο. Ὅλοι εἴμαστε ἀφιερωμένοι στόν Θεό. Ὅλοι ἀνήκουμε στόν Θεό, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει ἐξαγοράσει μέ τό αἷμα του. Δέν λέει ἔτσι ἡ Ἁγία Γραφή; «Ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς». Μᾶς ἔχει ἐξαγοράσει μέ τό πολύτιμο αἷμα του ὁ Χριστός. Δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας, ὅπως λένε μερικοί καί μερικές: «Σῶμα μου εἶναι, τό κάνω ὅ,τι θέλω, ἄρα μπορῶ νά κάνω καί ἔκτρωση». Δέν μπορεῖς. Ἀνήκουν στόν Χριστό καί τό σῶμα σου καί ἡ ψυχή σου.

    Οὔτε μπορεῖς νά πορνεύεις. Γιατί τό σῶμα σου εἶναι σῶμα Χριστοῦ. Καί δέν μπορεῖς τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ νά τά κάνεις πόρνης μέλη. Δέν μπορεῖς νά κάνεις κακές σκέψεις καί κατακρίσεις. Λένε: «Δέν πειράζει τώρα μιά κατακρισούλα». Ὄχι, δέν πρέπει. Γιατί δέν σοῦ ἀνήκει οὔτε τό στόμα σου οὔτε ἡ σκέψη σου οὔτε ἡ ὕπαρξή σου. Ἀνήκει στόν Χριστό καί δέν μπορεῖς νά τή μολύνεις.

    Ἐ, λέει, θά ἐξομολογηθῶ. Τί λογική εἶναι αὐτή; Ἐπειδή θά ἐξομολογηθεῖς δηλαδή, ποντάρεις στή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί λές: «Ἄς κάνω ακόμα μιά αὐτοκοτονία;». Ξέρετε, ὑπάρχει καί αὐτή ἡ δαιμονική ἀντίληψη. Σοῦ λέει «Θά ἐξομολογηθῶ. Ἀφοῦ θα ἐξομολογηθῶ, ἄς κάνω μερικές ἁμαρτίες ἀκόμα». Σά νά λές: «Ἔπαθα ἀτύχημα. Ἐ, ἀφοῦ θά πάω πού θά πάω στό νοσοκομεῖο, ἄς κάνω ἀκόμα μερικά τρακαρίσματα, γιά νά ἔχει δουλειά ὁ γιατρός, ἄς ποῦμε». Καί ἄν δέν προλάβεις καί μείνεις στόν δρόμο ἀπό τήν αἱμορραγία; Τί γίνεται τότε; Βλέπετε πόσα λανθασμένα κυκλοφοροῦνε καί τά προσλαμβάνουμε, ἐνῶ εἶναι δαιμονικά, εἶναι διαβολικά;

    Γιατί ἄλλο εἶναι νά πέσεις μιά φορά καί ἄλλο νά πέσεις δέκα φορές. Μετά, ξέρετε, αὐτός πού ἔχει πέσει δέκα φορές, ἄς πούμε, ξέρετε πόσο θά δυσκολευτεῖ νά ἐξαλείψει τή συνήθεια τῆς ἁμαρτίας; Πολύ πιό δύσκολα ἀπό τόν ἀλλο, πού ἔπεσε μιά φορά. Γιατί εἴπαμε τήν ἄφεση θά τήν πάρει. Ἐντάξει. Θά ἐξομολογηθεῖ, θά πάρει ἄφεση. Ἀλλά τή συνήθεια πῶς θά την κόψει; Αὑτό εἶναι τό δύσκολο. Καί ἄν δέν κόψει τή συνήθεια θά τήν ξανακάνει ἀμέσως τήν ἁμαρτία. Δέν ὑπάρχει περίπτωση. Καί δέν θά φτάσεις ποτέ στή θεραπεία ἅμα συνεχίσεις ἔτσι.

    Καί αὐτό βέβαια ἔρχεται, ξέρετε, ὡς βίωμα. Δηλαδή ἀπό τή στιγμή, πού θά ἀρχίσεις νά νιώθεις αὐτή τή φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά ἀνάβει μέσα σου, νά ζωογονεῖται, νά αὐξάνει. Ἀπό αὐτή τή στιγμή ἀρχίζει καί ἡ ἐλπίδα. Γιατί τί σημαίνει ἐλπίδα; Σημαίνει ὅτι κάτι καλό βλέπεις στόν ὁρίζοντα, κάτι καλό αἰσθάνεσαι. Κάτι καλό γίνεται μέσα σου. Καί ἔτσι ἔχεις βάσιμες ἐλπίδες. Ποιός δέν ἔχει ἐλπίδα; Αὐτός πού δέν βλέπει φῶς καθόλου. Τίποτα. Τόν τρώει ἡ μαύρη ἀπελπισία. Αὐτός πού ὑποκύπτει στούς δαιμονικούς λογισμούς. Πού σοῦ λέει: «Παράτα τα. Πάλι τά ἴδια θά πεῖς. Τί νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς πάλι;».

    Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη χαρά τοῦ διαβόλου. Νά μή μετανοοῦμε. Νά μή διορθώνουμε τόν ἑαυτό μας. Ὅσους προσπαθοῦνε κάπως καλά καί ἀγωνίζονται, προσπαθεῖ νά τούς ρίξει στή ραθυμία, στήν τεμπελιά. Καί αὐτούς, πού εἶναι στή ραθυμία και στήν τεμπελιά, νά τούς ρίξει στήν ἁμαρτία. Καί αὐτούς πού εἶναι στήν ἁμαρτία νά τούς ρίξει στήν ἀπελπισία. Νά μήν πᾶνε νά ἐξομολογηθοῦν, νά μήν πᾶνε νά μετανοήσουν.

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα

  

Ἀρχιμανδρίτης Σάββας Ἁγιορείτης

Ἱερός Ναός Ἁγίων Ἀναργύρων,

Πενταπλάτανος Γιαννιτσῶν

Κύριος Ἰησοῦς Χριστός -Ὑπεραγία Θεοτόκος

http://HristosPanagia3.blogspot.com

hristospanagia@yahoo.gr