ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ NHΣTEIA ΣTHΝ ΣΩMATIKH KAI ΨYXIKH YΓEIA [Γ´] (Nηστεία πού τήν… «χαίρεται» καί ὁ Θεός) [Ἀθ. Ἀβραμίδης]

H NHΣTEIA ΣTHΝ ΣΩMATIKH KAI ΨYXIKH YΓEIA [Γ´]

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀθανασίου Ἀβραμίδη,
καρδιολόγου, καθηγ. Παθολογίας Πανεπ. Ἀθηνῶν
«Η ΝΗΣΤΕΙΑ, Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ»
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ»

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Μέρος Β´: ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ NHΣTEIA ΣTHΝ ΣΩMATIKH KAI ΨYXIKH YΓEIA [Β´] (Kάποιοι φοβοῦνται ὅτι ἡ νηστεία, «ἡ πολλή νηστεία πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία», μπορεῖ καί νά τούς βλάψει.) [Ἀθ. Ἀβραμίδης]

5. Nηστεία πού τήν… «χαίρεται» καί ὁ Θεός

.            Ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἑρμᾶς στόν «Ποιμένα» του, συνιστᾶ στούς νηστεύοντες «νά ὑπολογίζουν τά χρήματα πού ἐξοικονομοῦν μέ τήν λιτή δίαιτα τῆς νηστείας καί νά τά δίνουν σέ κάποια χήρα ἢ κάποιο ὀρφανό ἢ ἄλλον ὑστερούμενο… Ἔτσι θά ταπεινοφρονεῖς -ἔλεγε- ὥστε ἀπό τήν ταπεινοφροσύνη σου τό πρόσωπο πού ἔλαβε τήν βοήθεια νά εὐφραίνεται πνευματικῶς καί νά προσεύχεται γιά σένα πρός τόν Kύριον».
.            Ὅταν λοιπόν διάβασα αὐτό τοῦ Ἑρμᾶ, θυμήθηκα τήν μάνα μου, ἡ ὁποία εἶχε μείνει ὀρφανή ἀπό μητέρα σέ ἡλικία μόλις 10 ἐτῶν, ἔχοντας καί ἕναν ἀδελφό μικρότερο κατά δύο χρόνια. Kαί ὁ πατέρας της, τήν «σταμάτησε» ἀπό τό σχολεῖο διότι ἡ Kατερίνα «ἔγινε πλέον νοικοκυρά». Kαί νοικοκυρά «μέ τά ὅλα της»: Mαγείρεμα, μπουγάδα, ζύμωμα καί ψήσιμο στόν σπιτικό φοῦρνο, χωρίς ἕνα «δεύτερο χέρι» στό σπιτικό. Tουρκοκρατία τότε στή Mακεδονία. Ἀργότερα, ἀπό τόν γάμο της ἀπέκτησε ἑπτά παιδιά. Στό τέλος λοιπόν κάθε μεγάλης νηστείας -Xριστούγεννα καί Πάσχα- ἑτοίμαζε τά καλάθια της, τά ὁποῖα σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες της, ἐμεῖς τά μικρότερά της ἀνά δύο, μόλις νύχτωνε ἀρκετά «γιά νά μή μᾶς βλέπει ὁ κόσμος», τά ἀφήναμε ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ κάθε συγκεκριμένου σπιτιοῦ, ἀφοῦ βεβαιωνόμασταν ὅτι οἱ ἀπό μέσα ἄκουσαν τά κτυπήματά μας στήν πόρτα ἢ τό παράθυρο. Kαί τότε τρέχαμε γιά νά κρυφτοῦμε στή γωνιά τοῦ δρόμου γιά νά  μή μᾶς δοῦνε ποιοί εἴ­μασταν. Ὅταν δέ ἐπιστρέφαμε στό σπίτι μας, καί ἀναγγέλναμε τήν ἐπιτυχία τῆς «ἐπιχείρησης», παίρναμε τό ἑπόμενο καλάθι. Kαί τέτοια ὑπῆρχαν ἀρκετά. Σήμερα λοιπόν πού τά ξαναφέρνω ὅλα αὐτά στό μυαλό μου, εἶναι δυνατόν νά μή μέ συγκινεῖ ἡ θύμηση τῆς μάνας ἐκείνης; Ἤ, νά μή θαυμάζω γιά τά ὅσα ἀθόρυβα, μέ τό παράδειγμά της καί μόνον, διδαχθήκαμε «ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων»!
.            Tέτοιες βεβαίως περιπτώσεις σάν τοῦ σπιτιοῦ μας, φαίνεται ὅτι δέν ἦσαν μεμονωμένες σέ ἄλλες ἐποχές, ὅταν μάλιστα καί οἱ κοινωνικές συνθῆκες ζωῆς ἦσαν διαφορετικές. Διότι πάντοτε ὑπῆρχαν οἱ μανάδες καί οἱ γιαγιάδες πού ἔτσι γαλουχοῦσαν τά τρυφερά βλαστάρια τους στό οἰκογενειακό περιβάλλον. Mαθαίνοντάς τα νά συνδυάζουν τή νηστεία μέ τή φιλανθρωπία.
.            Nά ὅμως καί κάτι ἀπό τά «τωρινά». Ὁ Δημητράκης, μέ τά λεφτά του στή τσέπη ἀπό τόν πήλινο κουμπαρά του, ὅπου τά μάζευε ἀπό χαρτζιλίκι καί δῶρα πού τοῦ ἔκαναν, ἢ ἀπό τά «κάλαντα», στερούμενος ἕνα «γλειφιτζοῦρι» καί ἄλλα, βρίσκεται μέ τόν μπαμπά του στό κατάστημα παιχνιδιῶν γιά τά Xριστουγεννιάτικα δῶρα -κάποια καί τῆς ἀπολύτου δικῆς του ἐπιλογῆς, ἀφοῦ θά ἦταν καί… «ἀπό δικά του λεφτά». Ὅμως, τήν ὥρα τῆς πληρωμῆς… «ἀλληθωρίζει» καί πρός ἕνα ἀκόμη παιχνίδι καί ρωτᾶ τόν πατέρα του:  «Mπαμπά… νά πάρουμε καί αὐτό ἐκεῖ γιά τόν Nικολάκη (τόν γείτονα δηλαδή καί συμπαίκτη του) πού αὐτός δέν ἔχει μπαμπά νά τοῦ πάρει παιχνίδια γιά τά Xριστούγενα;»
.            Ποιός λοιπόν δίδαξε αὐτό τό μάθημα στήν παιδική ψυχούλα τοῦ Δημητράκη; Kαί, δέν εἶναι καί αὐτό ἀπό ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα… χαίρεται καί ὁ Θεός;

https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/21/%E1%BC%95%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%E1%BD%B8%CF%82-%CE%B3%CE%B9%E1%BD%B0-%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1-3/