«Ὁ μοναχός πρέπει νά εἶναι μακρόθυμος πρός ὅσους τοῦ φταῖνε καί νά μήν πηγαίνει στό δικαστήριο ὅσους τόν ἀδικοῦν»

ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΖ΄ (37)

Ἀπό τό Γεροντικό

Ἔλεγαν γιά τόν ἀββά Ἰσίδωρο, τόν ἱερέα τῆς Σκήτης, ὅτι ἄν εἶχε κανείς ἀδελφό ἄρρωστο ἤ ἀμελή ἤ ἀτίθασο καί ἤθελε νά τόν διώξει, αὐτός ἔλεγε:

«Φέρε τον ἐδῶ σ᾿ ἐμένα», τόν ἔπαιρνε καί μέ τή μακροθυμία τόν ἔσωζε. Στήν ἐκκλησία ἐπίσης αὐτόν τόν λόγο ἔλεγε συνεχῶς στούς ἀδελφούς:

«Ἀδελφοί, νά συγχωρεῖτε, καί θά συγχωρηθεῖτε».

  Μερικοί πατέρες διηγήθηκαν γιά κάποιον μεγάλο γέροντα ὅτι, ἄν ἐρχόταν κανείς νά τόν συμβουλευτεῖ, τοῦ ἔλεγε μέ φυσικότητα:

«Ἐγώ τώρα παίρνω τή θέση τοῦ Θεοῦ καί κάθομαι στόν θρόνο τῆς κρίσεως.

“Τί θέλεις λοιπόν νά σοῦ κάνω; Ἄν πεῖς· “Ἐλέησέ με”,

ὁ Θεός σοῦ ἀπαντᾶ· “Ἐλέησε καί ἐσύ τόν ἀδελφό σου”.

Ἄν πάλι πεῖς· “Συγχώρεσέ με”,

σοῦ ἀπαντᾶ· “Συγχώρησε καί ἐσύ τόν συνάνθρωπό σου”.

Μήπως ὁ Θεός εἶναι ἄδικος; Ποτέ τέτοιο πράγμα!

Ἄν λοιπόν θέλουμε νά σωθοῦμε, ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται».

Τοῦ ἀββᾶ Ἠσαΐα

Ἀδελφέ, ἄν ἀκούσεις ὅτι κάποιος σοῦ ἔκανε κάτι κακό, ἀγωνίσου νά ἀντιτάξεις τό καλό θέλημά σου, ὥστε νά μήν ἀνταποδώσεις μέσα στήν καρδιά σου τό κακό σέ αὐτόν πού σέ λύπησε οὔτε νά τόν κατηγορήσεις ἤ νά τόν κατακρίνεις ἤ νά τόν κακολογήσεις καί νά τόν παραδώσεις στά στόματα ἄλλων. Γιατί ἄν ὑπάρχει μέσα σου ὁ φόβος τῆς γέεννας, αὐτός θά ἐπιβληθεῖ στόν λογισμό σου πού θέλει νά ἀνταποδώσεις τό κακό στόν συνάνθρωπο καί θά σοῦ πεῖ:

«Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἐσύ προσεύχεσαι γιά τίς ἁμαρτίες σου, καί ὁ Θεός σέ ἀνέχεται μέχρι σήμερα καί δέν τίς φανερώνει. Πῶς τολμᾶς ἐσύ, θυμωμένος μέ τόν συνάνθρωπό σου, νά τόν βάλεις στά στόματα τῶν ἀνθρώπων; Ἄν λοιπόν τό κάνεις αὐτό, οὔτε ὁ Θεός θά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες σου, ἀλλά θά τίς φανερώσει μπροστά σέ ὅλη τήν κτίση».

Ἄν μέ τή σκέψη αὐτή ἁπαλυνθεῖ ἡ καρδιά σου καί φυλαχτεῖς ἀπό τό νά ἀνταποδώσεις τό κακό στόν συνάνθρωπο, θά βρεῖς ἔλεος ἀπό τόν Θεό. Ἄν ὅμως ἡ καρδιά σου ἡ κακή σκληρυνθεῖ πρός τόν συνάνθρωπο, νά ξέρεις ὅτι ἀκόμη δέν σέ θυμήθηκε ὁ Θεός, ἀλλά εἶσαι ἀξιολύπητος καί οἱ ἁμαρτίες σου εἶναι ἀμετακίνητες, γιατί δέν ἔλαβες καμία συγχώρηση.

Ἄς μήν ὀργιστοῦμε λοιπόν μέ τούς συνανθρώπους μας γιά λόγια πού λένε ὅταν εἶναι ἔξω φρενῶν, χωρίς νά τό θέλουν, ἀλλά ὕστερα ἀπο ἐνέργεια τοῦ ἐχθροῦ πού κινεῖ τά μέλη μας¹ ἐναντίον μας, ὥστε νά τά μισήσουμε καί νά πέσουμε στά χέρια του. Ἀντίθετα, ἄς προσηλωθοῦμε στίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Σωτήρα μας καί ἄς κόψουμε τό θέλημά μας.

Ἄν δηλαδή ἀγαποῦμε αὐτόν πού μᾶς τιμᾶ ἤ μᾶς ἀκούει, τί παραπάνω κάνουμε ἀπό τόν εἰδωλολάτρη;

Ἄν προσευχόμαστε γι᾿ αὐτούς πού μᾶς εὐεργετοῦν, τό ἴδιο κάνει καί ὁ τελώνης².

Ἄν χαιρόμαστε μέ αὐτόν πού μᾶς ἐπαινεῖ, τό ἴδιο κάνει καί ὁ ἁμαρτωλός³.

Ἄν μισοῦμε αὐτόν πού μᾶς ἀδικεῖ ἤ μᾶς παρακούει ἤ μᾶς μισεῖ, εἴμαστε καί ἐμεῖς σάν τούς Ἰουδαίους.

Τί παραπάνω λοιπόν κάνεις ἐσύ, ὁ ὁποῖος βαφτίστηκες στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί στόν θάνατό του⁴ καί ἑπομένως ὀφείλεις νά μή ζεῖς πιά γιά τόν ἑαυτό σου, ἀλλά γι᾿ αὐτόν πού πέθανε καί ἀναστήθηκε γιά ἐσένα⁵;

Ἐρεύνησε τόν ἑαυτό σου, ἄν ἀκολουθεῖς τά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτός εἶναι ἀναμάρτητος καί σοῦ δίνει μέ τόν ἑαυτό του παράδειγμα σέ ὅλα. Ἔζησε μέ φτώχεια, ἐσύ ὅμως οὔτε πού ἀντέχεις τή φτώχεια.

Αὐτός δέν εἶχε ποῦ νά γείρει τό κεφάλι⁶, ἐνῶ ἐσύ δέν ὑπομένεις τήν ξενιτεία μέ χαρά.

Αὐτός ἀνέχτηκε τίς προσβολές, ἐσύ ὅμως καμιά προσβολή δέν ἀνέχεσαι.

Αὐτός δέν ἀνταπέδιδε, ἐσύ ὅμως δέν μπορεῖς νά μήν ἀνταποδώσεις τό κακό.

Αὐτός δέν ὀργιζόταν ὅταν ὑπέφερε, ἐσύ ὅμως ὀργίζεσαι καί ὅταν κακομεταχειρίζεσαι ἄλλον.

Αὐτός ἔμενε ἀτάραχος ὅταν τόν ἔβριζαν, ἐσύ ὅμως ταράζεσαι καί χωρίς νά σέ πειράξουν.

Αὐτός συμβούλευε μέ ταπεινοφροσύνη ἐκείνους πού ἔσφαλλαν ἀπέναντί σου, ἐσύ ὅμως χτυπᾶς μέ τά λόγια καί ἐκείνους πού σέ ἀγαποῦν.

Αὐτός ὑπέμεινε μέ χαρά ὅλες τίς δοκιμασίες, ἐσύ ὅμως, ἀκόμη καί ὅταν πρόκειται νά πάθεις κάτι μικρό, ἐξαγριώνεσαι.

Αὐτός ἦταν πράος πρός ἐκείνους πού εἶχαν πέσει σέ ἁμαρτίες, ἐσύ ὅμως καί πρός τούς μεγαλυτέρους σου φέρεσαι ὑπεροπτικά.

Αὐτός ἔδωσε τόν ἑαυτό του γιά χάρη ἐκείνων πού ἁμάρτησαν ἀπέναντί του, ἔτσι ὥστε νά τούς λυτρώσει, ἐσύ ὅμως οὔτε καί γιά ἐκείνους πού σέ ἀγαποῦν δέν μπορεῖς νά θυσιαστεῖς.

Δές λοιπόν τί σοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός καί τί τοῦ ἀνταποδίδεις ἐσύ. Γνώρισε αὐτόν μέσα ἀπό τά ἴδια τά ἔργα, καί τόν ἑαυτό σου μέσα ἀπό αὐτά πού κάνεις. Ἄν λοιπόν πέθανες μαζί του κατά τό ἅγιο Βάπτισμα⁷, γιατί κάνεις αὐτά τά ἁμαρτήματα; Πῶς θά τόν συναντήσεις τήν ἡμέρα τῆς δόξας του, ὅταν θά φανερωθεῖ ἀπό τόν οὐρανό, καί ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος θά τόν βλέπει μέσα στή μεγάλη δόξα του, νά ἔχει ἐπάνω του τά σημάδια ἀπό αὐτά πού ἔπαθε γιά χάρη μας; Ἐσύ ὅμως πρόκειται νά φανεῖς μήν ἔχοντας κανένα ἀπό τά πάθη του στό σῶμα σου. Ὁπωσδήποτε λοιπόν θά σοῦ πεῖ:

«Δέν σέ γνωρίζω».

Τότε μάλιστα θά βλέπεις καί ὅλους τούς ἁγίους πού πέθαναν γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά ἔχουν τό σημάδι του, ὁπότε θά ντροπιαστεῖς μπροστά τους.

Ψάξε στόν βίο τοῦ καθενός Ἁγίου, καί θά βρεῖς ὅτι αὐτοί ὑπέστησαν κακά, ἀλλά δέν ἀνταπέδωσαν· ἐννοῶ τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες καί τούς ὑπόλοιπους Ἁγίους. Ὅλων αὐτῶν τό αἷμα φωνάζει στόν Θεό:

«Ἐκδικήσου γιά ἐμᾶς τούς κατοίκους τῆς γῆς»⁸.

Γιατί ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι, ἐνῶ ὑπέφεραν, ἔδειχναν μακροθυμία καί δέν ἀνταπέδιδαν σέ κανέναν, οὔτε ὀργίζονταν. Τούς σκότωναν, τούς λιθοβολοῦσαν, τούς ἔκαιγαν, τούς ἔριχναν στόν βυθό, τούς ἔκαναν κομμάτια, καί αὐτοί ἔδειχναν μακροθυμία πρός τούς βασανιστές τους καί προσεύχονταν γιά χάρη τους, γιά νά τούς συγχωρήσει ὁ Θεός, ἐπειδή ἤξεραν ὅτι δέν ἐνεργοῦν μέ τό φυσικό τους θέλημα, ἀλλά ὅτι ἦταν ἡ ἀδικία τοῦ διαβόλου πού θόλωνε τόν νοῦ τους καί τούς ἀνάγκαζε νά κάνουν τέτοια πράγματα.

Ἐξέτασε λοιπόν καί ἐσύ τόν ἑαυτό σου, ἀγαπητέ, ἄν ἔχεις καί ἐσύ κάτι τέτοιο μπροστά στόν Θεό. Γιατί τήν ὥρα τῆς κρίσεως τίποτε δέν μπορεῖς νά κρύψεις. Τότε δέν μπορεῖ κανείς νά μιλήσει ὅπως θέλει, ἀλλά μιλοῦν τά ἔργα καθενός, ὅποια εἶναι αὐτά. Ὅταν δηλαδή γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὁ καθένας θά ἀναστηθεῖ ντυμένος τίς πράξεις του σάν ἔνδυμα, εἴτε τήν κακία εἴτε τήν ἀρετή, καί αὐτές θά μιλήσουν, καί ξέρουν ἡ καθεμιά τόν τόπο της.

Εἶναι λοιπόν μακάριος αὐτός πού ἀγωνίστηκε καί ξεντύθηκε ὅσα τόν τραβοῦν στή γέεννα καί ντύθηκε ὅσα τόν τραβοῦν στήν οὐράνια βασιλεία. Γιατί λέει ὁ Ἀπόστολος:

«Γνωρίζουμε πώς, ὅταν διαλυθεῖ ἡ ἐπίγεια κατοικία μας, δηλαδή τό σῶμα, ἔχουμε στούς οὐρανούς κατοικία αἰώνια, οἰκοδομημένη ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἀπό ἀνθρώπινα χέρια»⁹.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Εὐεργετινός τόμος β΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ » γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com

1Πρβλ. τήν ἔκφραση τοῦ Ἀποστόλου: “ ἐσμέν ἀλλήλων μέλη” (εἴμαστε μέλη ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου· Ἐφ. Δ΄ : 25.

2Πρβλ. Ματθ. Ε΄ : 46-47.

3Πρβλ. Λουκ. Στ΄ : 32-34.

4Πρβλ. Ρωμ. Στ΄ : 3.

5Β΄ Κορ. ε΄ : 15.

6Ματθ. Η΄ ; 20· Λουκ. Θ΄ : 58.

7Πρβλ. Κολ. Β΄ : 12.

8Πρβλ. Ἀποκ. Στ΄ : 10.

9Β΄ Κορ. ε΄ : 1.