Κι ἐμένα μ’ ἀξίωσε ὁ Θεός, τήν ἁμαρτωλή, νά γνωρίσω κι αὐτές τίς ἅγιες ψυχές- δέν ἄξιζα. Ἀφοῦ, ὅταν καθόμασταν μέ τή Γερόντισσα Εὐπραξία τοῦ παππού Ἰωσήφ, πολλές φορές ἔβγαινε εὐωδία ἀπό τό στόμα της. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.

Τότε οι άνθρωποι είχαν πάρα πολλή βία στον εαυτό τους. Τά χρόνια εκείνα κάτι πού ακούγαμε, τό κάναμε καί πράξι. Καί τώρα ακούμε τόσες ομιλίες του Γέροντος, αλλα δέν σάς ικανοποιώ κι εγώ. Δέν έχω τήν ευφράδεια του λόγου να φωτίσω τά σπλάγχνα σας, νά συγκινήσω τήν καρδιά σας. Τά ταπεινά αυτά λογάκια πού λέω, τά λέω απ’ τήν καρδιά μου' πόση πνευματική τροφή θέλω νά σάς δώσω! Οι άνθρωποι μόνο πού ακούνε ότι είμαστε από τήν γενιά του παππού Ιωσήφ, τό εκτιμούν τόσο πολύ. Και πατέρες πού περνάνε τό λένε, καί άνθρωποι πνευματικοί: «είστε από τήν γενιά του παππού».

Διαβάζοντας τό βιβλίο του παππού, λένε: «πώ, πώ, θά πάμε στο Μοναστηράκι αυτό πού είναι από τή γενιά τού παππού». Κι αύτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα, δέν είναι ως έτυχε, νά είμαστε πνευματικά εγγόνια τού παππού. Μόνο οι προσευχές πού μάς κάνει ο ίδιος στον ουρανό καί όσοι άδελφοί έχουν κοιμηθή, δηλαδή οι πνευματικοί συγγενείς μας! “Εχουμε μία μεγάλη συνοδία στον ουρανό, ένα τάγμα αγγέλων έχουμε. Σκεφθήτε τί γίνεται, μιά μεγάλη συνοδία!
Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει νά έχουμε πολύ καύχημα πού γνωρίσαμε αυτούς τούς Πατέρες καί μάς αξίωσε ο Θεός καί γνωρίσαμε καί τις υποτακτικές του παππού Ιωσήφ. Κι εμένα μ’ άξίωσε ο Θεός, την άμαρτωλή, νά γνωρίσω κι αυτές τις άγιες ψυχές- δέν άξιζα. Αφού, όταν καθόμασταν μέ τή Γερόντισσα Ευπραξία τού παππού Ιωσήφ, πολλές φορές έβγαινε ευωδία από τό στόμα της.

Άλλοτε πάλι, θυμάμαι, είχε περάσει ένας γιατρός από ’δώ πέρα καί είπε: «Είμαι ένας γιατρός απ’ τήν Θεσσαλονίκη καί πέρασα από ’δώ ν’ ανάψω ένα κεράκι». «Περάστε νά σάς κεράσω ένα νεράκι. Νά σάς δώσω καί λίγο ψωμάκι», είπα. Τού έκοψα μισό ψωμί καί του έδωσα. «Ευλογία, είπα, από τήν Παναγία. Δέν έχω τίποτε άλλο να σάς δώσω, λίγο ψωμάκι». Όταν πήγαμε μετά από καιρό νά κάνω μία εξέτασι, ρωτήσαμε: «Πόσο νά σάς δώσω, γιατρέ;». Καί απάντησε: «Θυμάστε πού πέρασα άπ’ τό Μοναστηράκι σας καί μου δώσατε μισό ψωμάκι; Δέν θέλω χρήματα». Πού νά ήξερα εγώ ότι ήταν αυτός πού είχε περάσει πριν χρόνια. Έτσι λοιπόν, όταν τιμούμε τό ψωμάκι καί δέν τό πετούμε, βοηθάει ο Θεός.

Όταν είχαμε πάει στήν Ιερουσαλήμ καί μία αδελφή είχε πάρει μαζί της ψωμί, επειδή ξεράθηκε, πήγε καί τό πέταξε στούς τενεκέδες.Η βρωμιά εκεί δέν λεγότανε. Είδε ο Γέροντας τό ψωμί, πήγε λοιπόν καί τό πήρε, τό ξέπλυνε κι άρχισε να τό τρώη. Τό βλέπει η αδελφή πού τό πέταξε καί λέει: «Ά πά! πά! Γέροντα! Τί κάνετε; Τό πήρατε από τά σκουπίδια;». «Απ’ τά σκουπίδια, τόπλυνα καί θά τό φάω. Πετιέται τό ψωμί, πού είναι εύλογία, είναι η Χάρις τού Θεού; Θά μάς τό στερήση ο Θεός. Θά τό φάω εγώ». «Όχι Γέροντα, μή τό τρώτε, αφήστε το, θά τό φάω εγώ». «Όχι δέν θά τό φάς εσύ,εγώ θά τό φάω' εγώ θά πληρώσω τον κανόνα. Να μάθετε να μή τό ξανακάνετε αυτό τό πράγμα». Κι είχε λίγο σκορδάκι ο καημένος καί τό κόβει καί τό τρώει μέ τό ψωμί. Καί λέω, άραγε εμείς προσέχουμε ή δέν λογαριάζουμε καί τά πετάμε στις κότες; Όχι, οί κότες θά φάνε τό δικό τους. Άν προσέχουμε, θά δώσουμε καί σ’ ένα άνθρωπο πού πεινάει.

Δέν ξέρω, τό κλίμα είναι; Όποιος θάρθή εδώ, ζητάει ψωμί- λέει: «Γερόντισσα, ύπάρχει λίγο ψωμάκι να φάμε;». Γι’ αυτό πολλές φορές σάς στέλνω να μου φέρετε ψωμί γιά τον κόσμο. Γιατί είναι έλεημοσύνη. Αυτό τό ψωμί θά γίνη στον ουρανό, καί ’γώ δέν ξέρω τί θά γίνη. Θά είναι χρυσά αυτά τά ψωμιά στον ούρανό. Ενας πέταξε μέ θυμό ένα καρβέλι ψωμί καί αυτό τον έσωσε. Πόσο μάλλον να τό δίνης ευχαρίστως! Είδατε πού δέν είχαμε προχθές ψωμί; Τό παρατηρήσατε; Λέγαμε, τό δώσαμε καί δέν έχουμε. Κι αμέσως μάς ειδοποιεί ο φούρναρης καί μάς είπε: «ελάτε να πάρετε σαράντα κιλά ψωμί από την κα Μαρία». Είδατε πώς τά φέρνει η Παναγία; Δέν άφήνει. Δίνεις ένα, εκατό δίνει η Παναγία. Όταν έχουμε αυτή τήν πίστι!

Όταν δίνουμε ένα πράγμα, εκατό θά μάς δίνη η Παναγία. Ό,τι δίνουμε από τό σπίτι της Παναγίας, είναι όλα ευλογία της Παναγίας. Γι’ αύτό λοιπόν η Χάρις της Κυρίας Θεοτόκου μάς ενισχύει καί μάς βοηθάει. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να Της έχουμε πολύ σεβασμό καί πολλή αγάπη, καί τό κάθε πράγμα να τό εκτιμάμε. Τά αντικείμενα να τά εκτιμούμε, να μή πέφτουν άπό τά χέρια καί σπάζουν. Τήν ώρα πού αρχίζουμε να πλένουμε τά πιάτα, να κάνουμε τό σταυρό μας. Τήν ώρα πού αρχίζουμε τό μαγείρευμα, να κάνουμε τό σταυρό μας. Τήν ώρα πού αρχίζουμε τό διακονηματάκι μας, τό σταυρό μας καί τήν «ευχή»: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Γι’ αυτό μερικοί λένε: «Μά τί φαγητό ήταν αυτό; Τί νοστιμάδα είχε αυτή η νερόβραστη σούπα; Τί ήταν αυτό τό πράγμα;». Όλα είναι, επειδή γίνονται με προσευχή.

 Είναι τής Παναγίας· βγαίνουν από τήν Κυρία Θεοτόκο. Από ’δώ μέσα βγαίνουν, είναι όλα ευλογημένα. Πρέπει λοιπόν να τα προσέχουμε όλα αυτά τα πράγματα. Πολλή Χάρις θά έπισκιάση τήν κάθε ψυχούλα πού θά προσέχη και τό φαγάκι καί τό ένα και τό άλλο. Μιά φορά καθάριζα φακή κι άφησα λίγες φακούλες πού ήταν μισοφαγωμένες' και με πιάνει ο Γέροντας καί μου λέει: «’Έλα ’δώ, γιατί τίς έβγαλες αυτές τις φακές;». «Είναι μισοφαγωμένες». «Μάζεψέ τες καί να τίς βάλης μέσα». Κι εμείς τώρα βλέπουμε τό ένα, ά! Τό άλλο, ά! Καί λέμε: «αυτό μέ τά σκουλήκια θά τό φάμε;». Πού να κάνουμε τί κάναν τότε οι Πατέρες; Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει νάχουμε πολλή πίστι στον Χριστό καί πολλή πίστι στήν Παναγία, ότι δεν θά μάς αφήσουν. Όσο θά Τήν εργαστούμε περισσότερο καί όσο προσέχουμε καί φροντίζουμε τό σπίτι Της καί Τήν αγαπούμε, τόσο θά μάς πληρώση·εκατονταπλασίονα θά μάς δώση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.   ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ  ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ. ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/blog-post_97.html