ME TO AΣTEPI ΣTA XEIΛH TOY!
''Πέφευγεν ἐχθροῦ τοῦ βροτοκτό
Ο Άγιος Αθανάσιος, κατά κόσμον Αναστάσιος, Eπίσκοπος Χριστιανουπόλεως, γεννήθηκε από Kερκυραίους γονείς, τον Ανδρέα και την Ευφροσύνη Κορφηνού, στην Καρύταινα της Γορτυνίας το 1640, κατ’ άλλους στην Κέρκυρα το 1664. Είχε τρία αδέλφια. Τις εγκύκλιες σπουδές του πραγματοποίησε στο σχολείο της γενετείρας του και στην συνέχειαν εφοίτησε στην περίφημη σχολή της Μονής Φιλοσόφου –μετόχι της περιφήμου Μονής Τιμίου Προδρόμου, στο φαράγγι του Λουσίου ποταμού- κάτω από την Δημητσάνα και την Στεμνίτσα. Ως κληρικός εσπούδασε και στην Κωνσταντινούπολη. Από την τρυφεράν ηλικία του ήθελε να αφιερωθή στον Θεόν.
Βίοι αγίων και το ψαλτήρι ήσαν τα προσφιλή αναγνώσματά του, μακριά από τις κοσμικές απολαύσεις και τα ενδιαφέροντα των συνομηλίκων του. Αγαπημένη του παράκληση στην προσευχή του: «Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι,ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου…». Ο Κύριος δεν άργησε να του δείξη το θέλημά Tου, ανταποκρινόμενος στην αυταπαρνητική προσευχή του. Οι γονείς του ανήσυχοι, καθώς δεν απεφάσιζε να κάνη οικογένεια, τον αρραβώνιασαν παρά την θέλησή του με εξαίρετη νέαν εκ Πατρών. Ο Άγιος ακολουθώντας την εντολή του Θεού «τίμα τον πατέραν σου και την μητέρα σου…» δέχθηκε και συνοδευόμενος πήγε στο Ναύπλιο, για την αγορά των απαραιτήτων για το Mυστήριο. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, έμεινε για λίγο μόνος στον Ναό της Παναγίας του Βιδωνίου, κοντά στο χωριό Σύρνα, για να προσευχηθή να τον φωτίση ο Θεός ποιον δρόμο να ακολουθήση, των γονέων που ήθελαν να αποκατασταθή ή της καρδιάς του που ποθούσε σφόδρα την αφιέρωση στον Θεόν; Εφαρμόζοντας το «Eαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα…», ανέμενε με θερμή προσευχή την απάντηση του Oυρανού.
Έχοντας εν τω μεταξύ προμηθευθεί τα απαραίτητα, είδε σε όραμα την Κυρία Θεοτόκο –μαζί Tης και ο Τίμιος Πρόδρομος- να του λέη: «Σκεύος εκλογής και υπηρέτης του Υιού μου, επιθυμώ να γίνης ώ Αθανάσιε. Απόστειλε τους συνοδοιπόρους σου με τα νυφικά ιμάτια προς τον πατέρα σου και η κόρη ας συζευχθή άλλον άνδρα. Συ δε να πορευθής εις Κωνσταντινούπολιν, δια να λάβης ό,τι ο Υιός και Θεός μου ηυδόκησε δι εσέ» προαναγγέλοντας το όνομα που θα του δινόταν στην μοναχική Κουρά του. Έγραψε επεξηγηματικήν επιστολήν στους οικείους του, ζήτησε από τους συνοδούς του να επιστρέψουν εις αυτούς και ο ίδιος κατευθύνθηκε προς την Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε υποτακτικός του Πατριάρχου Ιακώβου, ασπαζόμενος το αγγελικό σχήμα και εν συνεχεία έλαβε τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης. Αργότερα χειροτονήθηκε στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό Πρεσβύτερος προχειρισθείς εις Αρχιμανδρίτην. Χηρευσάσης της Μητροπόλεως Χριστανουπόλεως –νυν Τριφυλλίας και Ολυμπίας- με έδρα την Κυπαρισσίαν, εξελέγη και χειροτονήθηκε Mητροπολίτης της.
Κατά την αγλαόκαρπον αρχιερατεία του, φρόντισε για την πνευματιική πρόοδο του ποιμνίου του, περιοδεύων, διδάσκων, τελών τα μυστήρια, ανακαινίζων ιδίοις αναλώμασιν ιερούς Ναούς, ελεών, ιδρύων εκπαιδευτήρια!.. Ευκαίρως-ακαίρως επεσήμαινε ότι η επιστήμη δίχως την χριστιανική παιδεία δεν είναι γόνιμη, λέγων χαρακτηριστικώς: «Όταν κάποιος και ιδιαιτέρως ο νέος δεν έχει απασχόληση, του βρίσκει ο πονηρός…». Ο ίδιος ζούσε ασκητικώς με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή μιμούμενος ο ίδιος τους αγίους και γενόμενος συγχρόνως πρότυπο μιμήσεως του ευτυχούς ποιμνίου του. Ακολουθούσε τον δρόμο της εκουσίας πτωχείας και μέσα από τα πολυτελή αρχιερατικά άμφια τα οποία έπρεπε να φορή κατά την Θ. Λειτουργίαν -ευρισκόμενος έμπροσθεν του Φοβερού Θεού- φορούσε τρίχινα σκληρά ενδύματα… Ο Ύψιστος εν Τριάδι Θεός παρέσχε εις τον πιστόν θεράποντά Του μεγάλον μισθόν, αξιώνοντάς τον να θαυματουργή έτι ζων και φυσικά μετά την κοίμησή του μέχρι τις ημέρες μας. Όταν από της ωραίας πύλης απηύθυνε προς τον Θεόν την παράκλησιν «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην και κατάρτισε αυτήν, ην εφύτευσεν η δεξιά σου» οι εκκλησιαζόμενοι έβλεπαν ένα λαμπρό αστέρι να βγαίνη από το άγιο στόμα του! Kάποτε πήγε για την πανήγυρη στην Μεγαλόπολη, στον Nαό της Μεταμορφώσεως.
Eκεί υπήρχε λίμνη με πολλά βατράχια. Μετά τον Eσπερινόν ο Άγιος θέλησε να διανυκτερεύση με τον Διάκονό του εκεί, για να προσευχηθή καλύτερα, ατενίζοντας τον έναστρον ουρανό. Αλλά δυστυχώς, το πλήθος των βατράχων δεν τον άφησαν όχι μόνο να προσευχηθή, αλλ’ ούτε και να αναπαυθή στοιχειωδώς. Μόνο κατά τις πρωινές ώρες έκλεισε λίγο τα μάτια του. Μετά την Λειτουργίαν οι Iερείς και οι προύχοντες τον ρώτησαν αν πέρασε καλά τη νύκτα. Ο Άγιος, χαριτολογών, είπε: «Τί να σας πω, παιδιά μου, αυτά τα βατράχια -πού να βουβαθούν- καθόλου δεν με άφησαν όχι μόνο να προσευχηθώ, αλλ’ ούτε να κοιμηθώ». Με τον λόγον του αυτόν, τα βατράχια έπαψαν να κοάζουν. Κανείς τότε δεν το πρόσεξε, γιατί αυτά πολλές φορές την ημέρα σιγούσαν. Έφυγε ο Άγιος, αλλά από τότε ούτε νύκτα, ούτε ημέρα ακούσθηκε έστω και ένας βάτραχος!.. Έπειτα από δύο χρόνια επανήλθε για την πανήγυρη και μετά το τέλος της θείας λειτουργίας λέει στους Iερείς και σε άλλους: «Τί έγιναν τα βατράχια που είχε άλλοτε η λίμνη; Κανένα δεν ακούσθηκε τη νύκτα». Τότε όλοι του θύμισαν ότι από τότε που είπε να βουβαθούν, ποτέ δεν ξανακούσθηκαν. Xαμογελώντας είπε: «Ω και με άκουσαν τα ευλογημένα;». Aμέσως μόλις είπε την λέξη ευλογημένα, τα βατράχια άρχισαν να χαλούν τον κόσμο, πράγμα που εξέπληξε όλους και τους έκανε να θαυμάσουν του ποιμενάρχου των την αγιότητα.
Αφού διεποίμανε θεοφιλώς το ποίμνιό του και διηκόνησε τον Μέγαλον Αρχιερέα Χριστόν, εις τύπον και τόπον του Oποίου πάνυ αξίως ίστατο, εκοιμήθη εν Κυρίω ύστερα από ολιγοήμερη ασθένεια την Κυριακή 9η Νοεμβρίου 1707, αμέσως μετά την Θ. Λειτουργία και ετάφη εις τον περικαλλή Nαόν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην έδρα της Μητροπόλεώς του. Όλοι, την ημέρα της εκφοράς του, έγιναν μάρτυρες ενός ακόμη θαύματος. Ο Άγιος, προ διετίας, είχε δεσμεύσει με διετές επιτίμιον ακοινωνησίας μια μάγισσα, από το Σουλιμά. Μόλις εξέπνευσε η διετία ο Άγιος –είχεν ήδη εκείνος εκπνεύσει– δεν παρίστατο για να αποδεσμεύση την γυναίκα. Τότε εκείνη με δάκρυα σταμάτησε την εκφορά του ιερού του σκηνώματος και καθικεύτευσε τον κεκοιμημένον Άγιον Αθανάσιο να την απαλλάξη από τα πνευματικά δεσμά. Ο Άγιος αμέσως εσήκωσε την δεξιά του και ευλόγησε την μετανοημένη γυναίκα. Λίγα χρόνια αργότερα εγένετο η Aνακομιδή των τιμίων λειψάνων του, τα οποία ευρέθησαν κατευωδιάζοντα! Ο Άγιος Αθανάσιος «τον Σταυρόν ως ζυγόν αράμενος» εβάδισε την στενή και τεθλιμμένην οδόν, εφελκύσας την χάρη του Θεού. Παραμένει εσαεί θερμός μεσίτης όλων μας προς τον Ύψιστον, του Μεγάλου Αθανασίου εφάμιλλος!
Eίναι το μέγα εγκαλώπισμα της Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, στήριγμα και προστάτης της Μητροπόλεως Χριστιανουπόλεως-Τριφυλλίας και Ολυμπίας, ου μην αλλά και της Μητροπόλεως Κερκύρας αγλάισμα. Όλως ιδιαιτέρως δε αποτελεί το μέγα θησαύρισμα της παλαιφάτου Ιεράς Μονής Tιμίου Προδρόμου Γορτυνίας, όπου προσέρχονται οι πιστοί και αρύονται την χάρη και την ευλογία του, ασπαζόμενοι τα μυρίπνοα λείψανά του εις τον φερώνυμον ιερόν ναόν του. Κατ’ επανάληψη με αξίωσεν ο Κύριος να προσκυνήσω τον Άγιό Του εν κατανύξει, όταν το χιλιόχρονο μοναστήρι, αυτή την αετοφωλιά του πνεύματος και της ασκήσεως στο φαράγγι του Λουσίου ποταμού –το Άγιον Όρος της Πελοποννήσου, όπου δόξα τω Θεώ ακόμη δεν πηγαίνει αυτοκίνητο στην είσοδον- εποίμαινε ο αλήστου μνήμης αιωνόβιος Kαθηγούμενος Θεόκτιστος Αλεξόπουλος ο πολιός, σοφός, διακριτικός, συνετός, εμπειρότατος ανατόμος της ψυχής πολλών εκατοντάδων χριστιανών μεταξύ των οποίων και της αμαρτωλής ιδικής μου. Αλλά και σήμερα οι προσκυνηταί λαμβάνουν την ευλογία των χαριτοβρύτων λειψάνων του Αγίου Αθανασίου, τα οποία τιμητικώς φρουρεί η σεβασμία Αδελφότης της Μονής Προδρόμου, υπό τον νυν καθηγούμενον και διάδοχον του μακαριστού αγίου Γέροντος, Αρχιμανδρίτην Λεόντιον Θεοδωρόπουλον.
Να έχουμε τις θεοπειθείς πρεσβείες ευχές και ευλογίες του· Αμήν.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’ Τῆς ἐρήμου πολίτης...
Τοὺς τελοῦντας τὴν μνήμην καὶ τιμώντας τὸ σῶμα σου καὶ πανευλαβῶς προσκυνοῦντας τὴν μυρίπνοον κάραν σου, ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, ἱκέτευε Χριστὸν τὸν ἀγαθόν καὶ ταὶς σαὶς θερμαὶς πρεσβείαις, τῶν κινδύνων σῷζε, ὦ ἅγιε Ἀθανάσιε. Ἔχων δὲ καὶ συμπρεσβευτήν τὸν μέγαν Κυρίου Πρόδρομον, ἔσο ἀοράτως τῆς Μονῆς, φρουρὸς καὶ προπύργιον.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’ Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ…
Ὁ δοξασθεὶς παρὰ Θεοῦ θαυμασίως, δι᾽ εὐωδίας καὶ θαυμάτων ποικίλων, ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις, Ἀθανάσιε, φάνηθι ταχύτατος καὶ θερμὸς ἀντιλήπτωρ, τῶν δεινῶν λυτρούμενος, τοὺς πιστώς σε τιμώντας καὶ τοὺς τὰ λείψανα κατέχοντας τὰ σά, πρὸς μετανοίας ὁδὸν χειραγώγησον.
Mεγαλυνάρια
Χαίροις Αθανάσιε ιερέ, των πάλαι Αγίων ο ισότιμος εν παντί· χαίροις ο πηγάζων, θαυμάτων θεία ρείθρα, τοις πίστει προσιούσι, τη προστασία σου.
Χριστιανουπόλεως ιερός ποιμενάρχης ώφθης, Αθανάσιε αληθώς και καλώς ποιμάνας την λογικήν σου ποίμνην, της αθανάτου δόξης χαίρων ηξίωσαι.
Χαίρει η Προδρόμου θεία Μονή και της Γορτυνίας η περίοικος εν Χριστώ, σχούσα Ιεράρχα, τα θεία λείψανά σου, αγιασμού εστίαν και πάσης χάριτος.
Βρύει των λειψάνων σου η σορός, οσμήν ουρανίαν και ιάσεις παντοδαπάς και παρέχει πάσι, χαράν και ευφροσύνην, τοις σε υμνολογούσιν, ω Αθανάσιε.
Έχων παρρησίαν προς τον Χριστόν, οία Ιεράρχης, θεοφόρε θεοειδής, πρέσβευε απαύστως, υπέρ των σε τιμώντων και πόθω εξαιτούντων, την σην αντίληψιν.
EMMANOYHΛ MEΛINOΣ
θεολόγος συγγραφεύς
Διευθυντής Bιβλιοθήκης I. Συνόδου της Eκκλησίας της Eλλάδος
E-mail: ManolisMelinos@gmail.com Http//: www.manolismelinos.com
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/05/me-to-atepi-ta-xeih-toy.html
ME TO AΣTEPI ΣTA XEIΛH TOY!
''Πέφευγεν ἐχθροῦ τοῦ βροτοκτό
Ἆλτο ἄημα φαεσφόρον νῦν γε Ἀθα
Ο Άγιος Αθανάσιος, κατά κόσμον Αναστάσιος, Eπίσκοπος Χριστιανουπόλεως, γεννήθηκε από Kερκυραίους γονείς, τον Ανδρέα και την Ευφροσύνη Κορφηνού, στην Καρύταινα της Γορτυνίας το 1640, κατ’ άλλους στην Κέρκυρα το 1664. Είχε τρία αδέλφια. Τις εγκύκλιες σπουδές του πραγματοποίησε στο σχολείο της γενετείρας του και στην συνέχειαν εφοίτησε στην περίφημη σχολή της Μονής Φιλοσόφου –μετόχι της περιφήμου Μονής Τιμίου Προδρόμου, στο φαράγγι του Λουσίου ποταμού- κάτω από την Δημητσάνα και την Στεμνίτσα. Ως κληρικός εσπούδασε και στην Κωνσταντινούπολη. Από την τρυφεράν ηλικία του ήθελε να αφιερωθή στον Θεόν.
Βίοι αγίων και το ψαλτήρι ήσαν τα προσφιλή αναγνώσματά του, μακριά από τις κοσμικές απολαύσεις και τα ενδιαφέροντα των συνομηλίκων του. Αγαπημένη του παράκληση στην προσευχή του: «Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι,ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου…». Ο Κύριος δεν άργησε να του δείξη το θέλημά Tου, ανταποκρινόμενος στην αυταπαρνητική προσευχή του. Οι γονείς του ανήσυχοι, καθώς δεν απεφάσιζε να κάνη οικογένεια, τον αρραβώνιασαν παρά την θέλησή του με εξαίρετη νέαν εκ Πατρών. Ο Άγιος ακολουθώντας την εντολή του Θεού «τίμα τον πατέραν σου και την μητέρα σου…» δέχθηκε και συνοδευόμενος πήγε στο Ναύπλιο, για την αγορά των απαραιτήτων για το Mυστήριο. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, έμεινε για λίγο μόνος στον Ναό της Παναγίας του Βιδωνίου, κοντά στο χωριό Σύρνα, για να προσευχηθή να τον φωτίση ο Θεός ποιον δρόμο να ακολουθήση, των γονέων που ήθελαν να αποκατασταθή ή της καρδιάς του που ποθούσε σφόδρα την αφιέρωση στον Θεόν; Εφαρμόζοντας το «Eαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα…», ανέμενε με θερμή προσευχή την απάντηση του Oυρανού.
Έχοντας εν τω μεταξύ προμηθευθεί τα απαραίτητα, είδε σε όραμα την Κυρία Θεοτόκο –μαζί Tης και ο Τίμιος Πρόδρομος- να του λέη: «Σκεύος εκλογής και υπηρέτης του Υιού μου, επιθυμώ να γίνης ώ Αθανάσιε. Απόστειλε τους συνοδοιπόρους σου με τα νυφικά ιμάτια προς τον πατέρα σου και η κόρη ας συζευχθή άλλον άνδρα. Συ δε να πορευθής εις Κωνσταντινούπολιν, δια να λάβης ό,τι ο Υιός και Θεός μου ηυδόκησε δι εσέ» προαναγγέλοντας το όνομα που θα του δινόταν στην μοναχική Κουρά του. Έγραψε επεξηγηματικήν επιστολήν στους οικείους του, ζήτησε από τους συνοδούς του να επιστρέψουν εις αυτούς και ο ίδιος κατευθύνθηκε προς την Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε υποτακτικός του Πατριάρχου Ιακώβου, ασπαζόμενος το αγγελικό σχήμα και εν συνεχεία έλαβε τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης. Αργότερα χειροτονήθηκε στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό Πρεσβύτερος προχειρισθείς εις Αρχιμανδρίτην. Χηρευσάσης της Μητροπόλεως Χριστανουπόλεως –νυν Τριφυλλίας και Ολυμπίας- με έδρα την Κυπαρισσίαν, εξελέγη και χειροτονήθηκε Mητροπολίτης της.
Κατά την αγλαόκαρπον αρχιερατεία του, φρόντισε για την πνευματιική πρόοδο του ποιμνίου του, περιοδεύων, διδάσκων, τελών τα μυστήρια, ανακαινίζων ιδίοις αναλώμασιν ιερούς Ναούς, ελεών, ιδρύων εκπαιδευτήρια!.. Ευκαίρως-ακαίρως επεσήμαινε ότι η επιστήμη δίχως την χριστιανική παιδεία δεν είναι γόνιμη, λέγων χαρακτηριστικώς: «Όταν κάποιος και ιδιαιτέρως ο νέος δεν έχει απασχόληση, του βρίσκει ο πονηρός…». Ο ίδιος ζούσε ασκητικώς με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή μιμούμενος ο ίδιος τους αγίους και γενόμενος συγχρόνως πρότυπο μιμήσεως του ευτυχούς ποιμνίου του. Ακολουθούσε τον δρόμο της εκουσίας πτωχείας και μέσα από τα πολυτελή αρχιερατικά άμφια τα οποία έπρεπε να φορή κατά την Θ. Λειτουργίαν -ευρισκόμενος έμπροσθεν του Φοβερού Θεού- φορούσε τρίχινα σκληρά ενδύματα… Ο Ύψιστος εν Τριάδι Θεός παρέσχε εις τον πιστόν θεράποντά Του μεγάλον μισθόν, αξιώνοντάς τον να θαυματουργή έτι ζων και φυσικά μετά την κοίμησή του μέχρι τις ημέρες μας. Όταν από της ωραίας πύλης απηύθυνε προς τον Θεόν την παράκλησιν «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην και κατάρτισε αυτήν, ην εφύτευσεν η δεξιά σου» οι εκκλησιαζόμενοι έβλεπαν ένα λαμπρό αστέρι να βγαίνη από το άγιο στόμα του! Kάποτε πήγε για την πανήγυρη στην Μεγαλόπολη, στον Nαό της Μεταμορφώσεως.
Eκεί υπήρχε λίμνη με πολλά βατράχια. Μετά τον Eσπερινόν ο Άγιος θέλησε να διανυκτερεύση με τον Διάκονό του εκεί, για να προσευχηθή καλύτερα, ατενίζοντας τον έναστρον ουρανό. Αλλά δυστυχώς, το πλήθος των βατράχων δεν τον άφησαν όχι μόνο να προσευχηθή, αλλ’ ούτε και να αναπαυθή στοιχειωδώς. Μόνο κατά τις πρωινές ώρες έκλεισε λίγο τα μάτια του. Μετά την Λειτουργίαν οι Iερείς και οι προύχοντες τον ρώτησαν αν πέρασε καλά τη νύκτα. Ο Άγιος, χαριτολογών, είπε: «Τί να σας πω, παιδιά μου, αυτά τα βατράχια -πού να βουβαθούν- καθόλου δεν με άφησαν όχι μόνο να προσευχηθώ, αλλ’ ούτε να κοιμηθώ». Με τον λόγον του αυτόν, τα βατράχια έπαψαν να κοάζουν. Κανείς τότε δεν το πρόσεξε, γιατί αυτά πολλές φορές την ημέρα σιγούσαν. Έφυγε ο Άγιος, αλλά από τότε ούτε νύκτα, ούτε ημέρα ακούσθηκε έστω και ένας βάτραχος!.. Έπειτα από δύο χρόνια επανήλθε για την πανήγυρη και μετά το τέλος της θείας λειτουργίας λέει στους Iερείς και σε άλλους: «Τί έγιναν τα βατράχια που είχε άλλοτε η λίμνη; Κανένα δεν ακούσθηκε τη νύκτα». Τότε όλοι του θύμισαν ότι από τότε που είπε να βουβαθούν, ποτέ δεν ξανακούσθηκαν. Xαμογελώντας είπε: «Ω και με άκουσαν τα ευλογημένα;». Aμέσως μόλις είπε την λέξη ευλογημένα, τα βατράχια άρχισαν να χαλούν τον κόσμο, πράγμα που εξέπληξε όλους και τους έκανε να θαυμάσουν του ποιμενάρχου των την αγιότητα.
Αφού διεποίμανε θεοφιλώς το ποίμνιό του και διηκόνησε τον Μέγαλον Αρχιερέα Χριστόν, εις τύπον και τόπον του Oποίου πάνυ αξίως ίστατο, εκοιμήθη εν Κυρίω ύστερα από ολιγοήμερη ασθένεια την Κυριακή 9η Νοεμβρίου 1707, αμέσως μετά την Θ. Λειτουργία και ετάφη εις τον περικαλλή Nαόν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην έδρα της Μητροπόλεώς του. Όλοι, την ημέρα της εκφοράς του, έγιναν μάρτυρες ενός ακόμη θαύματος. Ο Άγιος, προ διετίας, είχε δεσμεύσει με διετές επιτίμιον ακοινωνησίας μια μάγισσα, από το Σουλιμά. Μόλις εξέπνευσε η διετία ο Άγιος –είχεν ήδη εκείνος εκπνεύσει– δεν παρίστατο για να αποδεσμεύση την γυναίκα. Τότε εκείνη με δάκρυα σταμάτησε την εκφορά του ιερού του σκηνώματος και καθικεύτευσε τον κεκοιμημένον Άγιον Αθανάσιο να την απαλλάξη από τα πνευματικά δεσμά. Ο Άγιος αμέσως εσήκωσε την δεξιά του και ευλόγησε την μετανοημένη γυναίκα. Λίγα χρόνια αργότερα εγένετο η Aνακομιδή των τιμίων λειψάνων του, τα οποία ευρέθησαν κατευωδιάζοντα! Ο Άγιος Αθανάσιος «τον Σταυρόν ως ζυγόν αράμενος» εβάδισε την στενή και τεθλιμμένην οδόν, εφελκύσας την χάρη του Θεού. Παραμένει εσαεί θερμός μεσίτης όλων μας προς τον Ύψιστον, του Μεγάλου Αθανασίου εφάμιλλος!
Eίναι το μέγα εγκαλώπισμα της Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, στήριγμα και προστάτης της Μητροπόλεως Χριστιανουπόλεως-Τριφυλλίας και Ολυμπίας, ου μην αλλά και της Μητροπόλεως Κερκύρας αγλάισμα. Όλως ιδιαιτέρως δε αποτελεί το μέγα θησαύρισμα της παλαιφάτου Ιεράς Μονής Tιμίου Προδρόμου Γορτυνίας, όπου προσέρχονται οι πιστοί και αρύονται την χάρη και την ευλογία του, ασπαζόμενοι τα μυρίπνοα λείψανά του εις τον φερώνυμον ιερόν ναόν του. Κατ’ επανάληψη με αξίωσεν ο Κύριος να προσκυνήσω τον Άγιό Του εν κατανύξει, όταν το χιλιόχρονο μοναστήρι, αυτή την αετοφωλιά του πνεύματος και της ασκήσεως στο φαράγγι του Λουσίου ποταμού –το Άγιον Όρος της Πελοποννήσου, όπου δόξα τω Θεώ ακόμη δεν πηγαίνει αυτοκίνητο στην είσοδον- εποίμαινε ο αλήστου μνήμης αιωνόβιος Kαθηγούμενος Θεόκτιστος Αλεξόπουλος ο πολιός, σοφός, διακριτικός, συνετός, εμπειρότατος ανατόμος της ψυχής πολλών εκατοντάδων χριστιανών μεταξύ των οποίων και της αμαρτωλής ιδικής μου. Αλλά και σήμερα οι προσκυνηταί λαμβάνουν την ευλογία των χαριτοβρύτων λειψάνων του Αγίου Αθανασίου, τα οποία τιμητικώς φρουρεί η σεβασμία Αδελφότης της Μονής Προδρόμου, υπό τον νυν καθηγούμενον και διάδοχον του μακαριστού αγίου Γέροντος, Αρχιμανδρίτην Λεόντιον Θεοδωρόπουλον.
Να έχουμε τις θεοπειθείς πρεσβείες ευχές και ευλογίες του· Αμήν.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’ Τῆς ἐρήμου πολίτης...
Τοὺς τελοῦντας τὴν μνήμην καὶ τιμώντας τὸ σῶμα σου καὶ πανευλαβῶς προσκυνοῦντας τὴν μυρίπνοον κάραν σου, ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, ἱκέτευε Χριστὸν τὸν ἀγαθόν καὶ ταὶς σαὶς θερμαὶς πρεσβείαις, τῶν κινδύνων σῷζε, ὦ ἅγιε Ἀθανάσιε. Ἔχων δὲ καὶ συμπρεσβευτήν τὸν μέγαν Κυρίου Πρόδρομον, ἔσο ἀοράτως τῆς Μονῆς, φρουρὸς καὶ προπύργιον.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’ Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ…
Ὁ δοξασθεὶς παρὰ Θεοῦ θαυμασίως, δι᾽ εὐωδίας καὶ θαυμάτων ποικίλων, ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις, Ἀθανάσιε, φάνηθι ταχύτατος καὶ θερμὸς ἀντιλήπτωρ, τῶν δεινῶν λυτρούμενος, τοὺς πιστώς σε τιμώντας καὶ τοὺς τὰ λείψανα κατέχοντας τὰ σά, πρὸς μετανοίας ὁδὸν χειραγώγησον.
Mεγαλυνάρια
Χαίροις Αθανάσιε ιερέ, των πάλαι Αγίων ο ισότιμος εν παντί· χαίροις ο πηγάζων, θαυμάτων θεία ρείθρα, τοις πίστει προσιούσι, τη προστασία σου.
Χριστιανουπόλεως ιερός ποιμενάρχης ώφθης, Αθανάσιε αληθώς και καλώς ποιμάνας την λογικήν σου ποίμνην, της αθανάτου δόξης χαίρων ηξίωσαι.
Χαίρει η Προδρόμου θεία Μονή και της Γορτυνίας η περίοικος εν Χριστώ, σχούσα Ιεράρχα, τα θεία λείψανά σου, αγιασμού εστίαν και πάσης χάριτος.
Βρύει των λειψάνων σου η σορός, οσμήν ουρανίαν και ιάσεις παντοδαπάς και παρέχει πάσι, χαράν και ευφροσύνην, τοις σε υμνολογούσιν, ω Αθανάσιε.
Έχων παρρησίαν προς τον Χριστόν, οία Ιεράρχης, θεοφόρε θεοειδής, πρέσβευε απαύστως, υπέρ των σε τιμώντων και πόθω εξαιτούντων, την σην αντίληψιν.
EMMANOYHΛ MEΛINOΣ
θεολόγος συγγραφεύς
Διευθυντής Bιβλιοθήκης I. Συνόδου της Eκκλησίας της Eλλάδος
E-mail: ManolisMelinos@gmail.com Http//: www.manolismelinos.com
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/05/me-to-atepi-ta-xeih-toy.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου