Ὑπομονή

«ΥΠΟΜΟΝΗ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

«Ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγελίαν» (Ἑβρ. 10. 36). Αὐτοί πού ὑπομένουν ἀγόγγυστα καί μέ καρτερία τά πάντα, μένουν πιστοί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτοί πού μένουν πιστοί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, θά πάρουν τήν ἀμοιβή πού ὑποσχέθηκε Ἐκεῖνος: τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Γι᾿ αὐτό κι ἐσύ «μή νικῶ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν... Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες· προνοούμενοι καλά ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων· μή ἑαυτούς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλά δότε τόπον τῇ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοί ἐκδίκησις, ἐγώ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. 12. 21, 17, 19).

Στόν Κύριο ἀνήκει ἡ κρίσις καί ἡ καταδίκη ὅσων σέ ἀδικοῦν.

Σέ σένα ἡ καλωσύνη καί ἡ μακροθυμία.

Στόν Κύριο ἀνήκει ἡ τιμωρία καί ἡ πάταξις τοῦ κακοῦ.

Σέ σένα ἡ ἀνεξικακία καί ἡ ὑπομονή.

Ἡ ὑπομονή στίς δοκιμασίες εἶναι ἕνα ἀσφαλές μέσο γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό. Ὅσο ὁ γογγυσμός χωρίζει ἀπό τόν Θεό, τόσο ἡ ὑπομονή σφυρηλατεῖ τήν ἑνότητά μας μαζί Του. Ἄν λοιπόν ὑπομένης μ᾿ εὐγνωμοσύνη ὅλες τίς δοκιμασίες γιά χάρι Του, θά σοῦ ἀνταποδώσει τήν αἰώνια μακαριότητα.

Μέσῳ τῆς θλίψεως καί τῆς ὑπομονῆς εἰσέρχεσαι στόν χῶρο τῆς ἀληθινῆς γνώσεως καί καθαρίζεσαι ἀπό τό πλῆθος τόν ἁμαρτιῶν σου.

Πρόσεχε ὡστόσο νά μήν ἐκθέτης θεληματικά τόν ἑαυτό σου σέ κινδύνους. Νά προσεύχεσαι στόν Κύριο μέ τά λόγια τῆς προσευχῆς πού Ἐκεῖνος δίδαξε: «Μή εἰσενέγκῃς με εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαί με ἀπό τοῦ πονηροῦ»!

Μήν ἐπιδιώκης ἐσύ τίς δοκιμασίες, γιά ν᾿ ἀσκηθῆς τάχα στήν ὑπομονή. «Μή δῴης εἰς σάλον τόν πόδα σου, μηδέ νυστάξῃ ὁ φυλάσσων σε»(Ψαλμ. 120.3). Μήν ἐκτίθεσαι ὁ ἴδιος σέ κινδύνους καί πειρασμούς. Νά εἶσαι ὅμως πάντα ἕτοιμος νά ὑπομείνης μέ εὐγνωμοσύνη ὅσους θά παραχωρήσει ὁ Θεός. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει μέ τό παράδειγμά Του. Ὅταν πρίν ἀπό τό πάθος προσευχόταν στόν Πατέρα Του καί ἔλεγε : «Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο». Θυμήσου ἀκόμη πόσες φορές φυλαγόταν ἀπό τούς Ἰουδαίους καί τούς ξέφευγε, ἤ προφυλασσόταν ἀπό τούς κινδύνους πού Τόν ἀπειλοῦσαν. Ἦταν ὅμως ἕτοιμος πάντα νά ὑποταχθῆ στό θέλημα τοῦ Πατρός: «πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς Σύ» (Ματθ. 26. 39).

Ὁ λόγος γιά τήν ὑπομονή δέν τελειώνει εὔκολα. Θυμᾶμαι πάλι τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχᾶς ὑμῶν »(Λουκ. 21. 19), «ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10. 22). Ἀλλά καί τό διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του ὁ Κύριος ἔγινε γιά μᾶς πρότυπο ὑπομονῆς, μακροθυμίας καί ἀνεξικακίας· «Ὅς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δέ τῷ κρίνοντι δικαίως» (Α΄Πετρ. 2. 23). Ὑπόμεινε κι ἐσύ μέ χαρά τά πάντα, γιά ν᾿ ἀκούσης τή φωνή Του νά λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης, πειράσαι τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς» (Ἀποκ. 3. 10).

«Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39. 1). Ὁ Κύριος δέχεται σάν θυσία εὐάρεστη τήν ἀνδρεία ὑπομονή, ἐνῶ ἀποστρέφει τό πρόσωπό Του ἀπό τή μικροψυχία. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ὑπομονῆς ἀκολουθοῦν πιστά τά ἴχνη Του, οἱ δειλοί καί οἱ μικρόψυχοι ἀπομακρύνονται ἀπό κοντά Του· «πολλοί ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τά ὀπίσω καί οὐκέτι μετ᾿ Αὐτοῦ περιεπάτουν» (Ἰω. 6. 66).

Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ τήν πληγή του χωρίς ὑπομονή στόν πόνο καί στά θεραπευτικά μέσα τοῦ γιατροῦ; Ποιός μπορεῖ ν᾿ ἀκολουθήση πίσω ἀπό τόν Χριστό χωρίς νά σηκώση στούς ὤμους τόν σταυρό τῆς ὑπομονῆς; Κανένας. Ὅλοι ὅσοι Τόν ἀκολούθησαν καί Τόν ἀκολουθοῦν ἦταν καί εἶναι ἕτοιμοι ν᾿ ἀντιμετωπίσουν μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες πού ὁπωσδήποτε θά τούς βροῦν, καθώς τονίζει καί ὁ σοφός Σειράχ; «Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τήν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν» (2. 1).

«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. 16. 24). Τί μᾶς λέει μ᾿ αὐτά τά λόγια Του ὁ Κύριος; Ὅτι ὅποιος θέλει νά βαδίση στά ἴχνη Του πρέπει πρῶτα ν᾿ ἀρνηθῆ τόν ἑαυτό του, δηλαδή τή φιλαυτία του καί τό θέλημά του, ἔπειτα νά σηκώση τόν σταυρό του, σταυρό ὑπομονῆς καί ἀνδρείας, καί τέλος νά Τόν ἀκολουθήση.

Ἀγωνίσου νά παραμείνης χωρίς μεταπτώσεις σέ κατάστασι πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, ὑπομονῆς καί ἀνδρείας, γιατί μόνο ἔτσι θά καταβάλης τόν νοητό Ἀμαλήκ πού ἐπιβουλεύεται τήν ψυχή σου, θ᾿ ἀπαλλαγῆς ἀπό βάσανα καί θλίψεις καί θ᾿ ἀξιωθῆς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ὅταν θά ἐπανέλθη ὁ Κύριος γιά νά κρίνη τόν κόσμο.

«Οὐαί ὑμῖν τοῖς ἀπολωλεκόσι τήν ὑπομονήν· καί τί ποιήσετε ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφ. Σειράχ 2. 14).

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com