Ἐρ. : Πάτερ
θά ἤθελα νά ρωτήσω κάτι. Ἀπό πέρσι καί
φέτος πού ἄνοιξα τό βιβλίο τῶν
θρησκευτικῶν τοῦ γιοῦ μου, συγγνώμη
γιά τήν ἔκφραση, νομίζω ὅτι διαβάζω
χαζομάρες. Δέν εἶπα τίποτα στό παιδάκι
μου, ἀλλά ἦταν ἀρνητικός στό νά μάθει
τά θρησκευτικά αὐτά. Πέρσι τόν ἀνάγκασα
νά τά διαβάσει. Φέτος δέν τό ἔκανα. Τόν
βλέπω τό ξεφυλλίζει καί τό βάζει στήν
τσάντα. Δέν ξέρω ἄν πράττω σωστά ἤ ὄχι.
Ὅταν ἀπευθύνθηκα ὅμως πέρσι στόν
δάσκαλό του, μοῦ εἶπε: αὐτό εἶναι τό
βιβλίο μας καί αὐτή εἶναι ἡ διδακτική
ὕλη. Πῶς τό ἀντιμετωπίζουμε αὐτό;
Ἀπ. : Νά
κάνουμε κατήχηση στό παιδί μας. Πρέπει
νά τό πάρουμε εἴδηση: τό σχολεῖο ὑπηρετεῖ
τή νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ὑπηρετεῖ
τήν νέα ἐποχή καί τά βιβλία εἶναι
νεοεποχίτικα. Μήν περιμένουμε ἀπό τό
σχολεῖο κατήχηση τῶν παιδιῶν μας. Τήν
κατήχηση πρέπει νά τήν ἀναλάβουν οἱ
γονεῖς στό σπίτι. Θά δώσουν χρόνο νά
μάθουν στό παιδί τήν πίστη μας, πού
ἐννοεῖται πρέπει νά τήν ξέρουν καί οἱ
ἴδιοι καί θά ὠφεληθοῦν κι αὐτοί. Θά
πρέπει κι αὐτοί νά διαβάσουν γιά νά
διδάξουν τά σωστά πράγματα στό παιδί.
Αὐτό πού ἐπιδιώκουν εἶναι τά θρησκευτικά
νά γίνουν θρησκειολογία. Δηλαδή ἡ νέα
θρησκεία πού μᾶς ἔρχεται εἶναι ἡ
λεγόμενη πανθρησκεία, ἡ ὁποία λέει ὅτι
ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τόν ἴδιο Θεό.
Νά μήν λέμε δηλαδή ὅτι μόνο ὁ Χριστός
σώζει. Καί ὁ Βούδας σώζει καί ὁ Μωάμεθ
σώζει, προφήτης εἶναι κι αὐτός, ὁ Σίβα,
ὁ Ἀλλάχ κ.λ.π.