Ιω. 10, 9:16
«Γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν», και πως θα γίνει αυτό; Όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε ένα, με ένα ποιμένα, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Αυτό γίνεται με την χάρι του Αγίου Πνεύματος. Όταν οι άνθρωποι ζούμε μετέχοντες σε αυτή την χάρι, έχουμε όλοι το ίδιο θέλημα, γινόμαστε ένα πνεύμα, γιατί έχουμε το ίδιο πνεύμα το πνεύμα το Άγιο το οποίο στην Αγία Γραφή ονομάζεται και χάρις. Θεία Χάρις. Ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όλοι οι Άγιοι μας ζούσαν μέσα σε αυτή τη Θεία Χάρις. Ζούσα λέει ο Άγιος Πορφύριος μες στ’ άστρα, μες στο άπειρο, στον ουρανό και όταν βρισκότανε στο Άγιον Όρος από μικρό παιδάκι και κατεξοχήν από την στιγμή που πήρε το χάρισμα μέσω του Γέρο- Δημά στο Κυριακό των Καυσοκαλυβίων. Το χάρισμα της διοράσεως λέγει, όπως σας είπα, ποτέ δεν το είχα επιθυμήσει, λέγει ο Άγιος Πορφύριος. Ούτε όταν το έλαβα, προσπάθησα να προχωρήσω, δηλαδή να το καλλιεργήσω. Δεν του έδωσα σημασία. Ούτε ζήτησα ποτέ, ούτε ζητώ απ’ τον Θεό να μου αποκαλύψει κάτι, γιατί νομίζω ότι αυτό είναι αντίθετο από το θέλημά Του.
Πόσο ο Άγιος Πορφύριος, όπως και ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δόξαζε το Θεό για όλα και ζητούσε πάντα να γίνεται το θέλημα του Θεού και όχι το δικό του θέλημα. Εφόσον ο Θεός θέλει να μας αποκαλύψει κάτι, να είναι ευλογημένο. Εμείς όμως δεν θα ζητήσουμε κάτι παραπάνω κάτι ιδιαιτέρως, όπως εδώ ο Άγιος. Παρόλο που είχε το χάρισμα το διορατικό δεν ζητούσε από τον Θεό αποκαλύψεις. Αλλά όπως λέει μετά το γεγονός με τον Γερο- Δημά άλλαξα εντελώς. Η ζωή μου όλο χαρά και αγαλλίαση. Ζούσα μες στ’ άστρα, μες στο άπειρο, στον ουρανό. Πρώτα δεν ήμουν έτσι.
Από τότε που αισθάνθηκα την χάρι του Θεού, όλα τα χαρίσματα όλα τα χαρίσματα πολλαπλασιάστηκαν, λέει ο Άγιος Πορφύριος. Έγινα έξυπνος. Έμαθα τριαδικούς κανόνες, τον Κανόνα του Ιησού, άλλους κανόνες. Μόνο που τους διαβάζανε και τους ψάλλανε στην εκκλησιά, τους μάθαινα απ’ έξω. Το Ψαλτήρι το έλεγα απ’ έξω. Πρόσεχα και ορισμένους ψαλμούς που ταίριαζαν τα λόγια τους να μην τους μπερδεύω. Όντως άλλαξα. «Έβλεπα» πολλά πράγματα, αλλά δεν μιλούσα. Δηλαδή δεν είχα το δικαίωμα να τα πω, δεν είχα «πληροφορία». Όλα τα έβλεπα, όλα τα πρόσεχα, όλα τα ήξερα. Απ’ την χαρά μου δεν πατούσα στη γη. Τότε άνοιξε η μύτη μου και μύριζα τα πάντα, άνοιξαν τα μάτια μου, άνοιξαν τ’ αυτιά μου. Από μακριά τα καταλάβαινα. Τα ζώα, τα πουλιά, τα ξεχώριζα όλα. Ήξερα απ’ το κελάηδημα, αν είναι κότσυφας, αν είναι σπουργίτι, αν είναι σπίνος, αν είναι αηδόνι, αν είναι κομπογιάννηδες, αν είναι τσίχλες. Όλα τα πουλάκια τα καταλάβαινα από την φωνή τους. Τη νύκτα, ξημερώνοντας, χαιρόμουνα τη συναυλία που έκαναν τ’ αηδόνια, τα κοτσύφια, όλα όλα…
Έγινα άλλος, λέει ο Άγιος καινούργιος, διαφορετικός. Πράγματι όταν η χάρις του Θεού μπει μέσα στον άνθρωπο και τον λούσει πλούσια τον αλλάζει οντολογικά.
Ό, τι έβλεπα, λέει πάλι ο Άγιος Πορφύριος, το έκανα προσευχή. Το γύριζα στον εαυτό μου. Γιατί το πουλί ψάλλει και δοξολογεί τον Πλάστη; Ήθελα να το κάνω κι εγώ. Το ίδιο και με τα λουλούδια. Τα λουλούδια τα καταλάβαινα από τις μυρωδιές και το άρωμά τους το άκουγα από μισή ώρα μακριά. Παρατηρούσα τα χόρτα, τα δέντρα, τα νερά, τα βράχια. Α! με τα βράχια μιλούσα. Πόσα είχαν δει αυτά! Τα ρωτούσα και μου λέγανε όλα τα μυστικά των Καυσοκαλυβίων. Κι εγώ συγκινιόμουν και κατανυγόμουν. Τα έβλεπα όλα με τη χάρι του Θεού. Έβλεπα αλλά δεν μιλούσα. Συχνά πήγαινα στο δάσος. Πολύ μ’ ενθουσίαζε να περπατώ ανάμεσα απ’ τις πέτρες και τα σχοίνα, τα μικρά και τα μεγάλα δέντρα.
Μια μέρα, λέει ο Άγιος, ένα πρωί επροχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ’ ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτε δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ’ ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι, ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται μάλλιασε, που λέμε η γλώσσα του, φούσκωνε απ’ τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι, το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! πω, πω, πω! Να’ χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει! Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ’ τον Γέρο- Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που τα δοκίμαζα.
Είναι η λεγόμενη φυσική θεωρία, για την οποία μας μιλούν οι Άγιοι Πατέρες. Όταν ο άνθρωπος παρατηρεί τα θαυμάσια της δημιουργίας, τα κτιστά όντα τα οποία έχει ο Θεός κτίσει έχει δημιουργήσει. Παρατηρώντας ο άνθρωπος την ομορφιά τους, την σοφία τους, τις δυνάμεις που είναι κρυμμένες σε αυτά μέσω αυτών ανεβαίνει η διάνοια του στον δημιουργό στον Θεό και πιστεύει ο άνθρωπος εντονότερα, καθαρότερα, καλύτερα εις τον Θεόν.
Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα, λέει ο Άγιος. Αυτά που αισθάνθηκα. Σας φανέρωσα, όμως το μυστήριο. Και σκεπτόμουν: «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, να ξελαρυγγίζεται; Για ποιόν σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Εκεί μες στην ησυχία και στην ερημιά και τη μόνωση που βρισκόταν αυτό το μικρό αυτό αηδονάκι.
Μόνος μου, λέει ο Άγιος, φιλοσοφούσα. Αυτό το απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γέρο- Δημά. Πριν από αυτό δεν το έκανα. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μες στη σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιος σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από εδώ; Κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λέεις, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πως να υμνώ τον Θεό, μου λες χίλια, πολλά, πάρα πολλά…».
Βλέπει ο Άγιος Γέροντας την ακενοδοξία, βλέπει την ησυχία, βλέπει την μόνωση, βλέπει αυτές τις αρετές που πρέπει να έχει και ο ίδιος. Της βλέπει στο μικρό αηδονάκι, το οποίο βέβαια θα λέγαμε δεν έχει συνείδηση του τι κάνει αλλά έτσι πλάστηκε από τον δημιουργό για να είναι πρότυπο ζωής για μας.
Δεν είμαι καλά από υγεία, λέει ο Άγιος Γέροντας, προφανώς αυτά τα διηγείται σε μεγάλη ηλικία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ’ ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;» Και μου ήλθε στο νου ότι πρέπει να φύγω πρέπει να χαθώ, πρέπει να μην υπάρχω.
Έτσι όπως είναι ένας μοναχός σαν ανύπαρκτος. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και το άκουγα; Ποιος το άκουγε που ξελαρυγγιαζόταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ’ αηδονάκια μες στον λόγγο, μες στη ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιος τ’ άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό». Έτσι το εξηγούσα.
Όλ’ αυτά τα θεωρούσα ότι ήταν του Θεού άγγελοι, δηλαδή πουλάκια που δοξάζανε τον Θεό., τον Πλάστη των απάντων και δεν τ’ άκουγε κανείς. Ναι, κρύβονταν, να μην τ’ ακούει κανείς, πιστέψτε με! Δεν τα ενδιέφερε να τ΄ ακούνε, αλλά ποθούσαν μες στην μοναξιά, μες στην ησυχία, μες στην ερημιά, μες στη σιωπή να τ’ ακούει ποιος άλλος; Ο Πλάστης των απάντων, ο Δημιουργός του παντός. Αυτός που τους χάρισε ζωή και πνοή και φωνή. Θα ρωτήσετε: « Είχανε μυαλό;». Τι να πω, δεν ξέρω αν το έκαναν συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω. Γιατί αυτά είναι πουλάκια. Μπορεί τώρα να είναι στη ζωή και μετά να μην υπάρχουν, όπως λέει η Αγία Γραφή. Δεν πρέπει εμείς να σκεπτόμαστε διαφορετικά απ’ ότι λέει η Αγία Γραφή. Ο Θεός μπορεί να μας παρουσιάσει ότι όλοι αυτοί ήτανε άγγελοι του Θεού. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά. Πάντως κρύβονταν, να μην ακούσει κανείς τη δοξολογία τους.
Έτσι και για τους μοναχούς η ζωή εκεί, στο Άγιον Όρος, είναι άγνωστη. Ζεις με τον Γέροντα, τον αγαπάεις. Οι μετάνοιες, οι ασκήσεις, όλα γίνονται, αλλ’ ούτε τις θυμάσαι, ούτε κανείς λέει για σένα: « Τι είναι αυτός;». Ζεις τον Χριστό, είσαι του Χριστού. Ζεις μέσα σ’ όλα και ζεις τον Θεό, ενώ τα πάντα ζουν και κινούνται εν το οποίω και δια του οποίου- είναι δικές μου ελληνικούρες αυτά, λέγει ο Άγιος Γέροντας.
Περιγράφει την ζωή μέσα στην Θεία Χάρη, την όντως ζωή την οποία αξίζει να ζήσει κάθε άνθρωπος. Και αυτό γίνεται μόνο όταν ο άνθρωπος, μπει μέσα στην ορθόδοξη εκκλησία, και με την τήρηση των αγίων εντολών, με την αγία άσκηση, την μυστηριακή ζωή καταφέρνει να έχει εμπειρία της χάρις του Θεού, να ζει μέσα στη χάρι. Παρόλο που δεν το ξέρουν οι πολλοί άνθρωποι, γιατί όταν μας γνωρίζουν πολλοί μπαίνει και η υπερηφάνεια και η κενοδοξία.
Μπαίνεις μες στην άκτιστη Εκκλησία και ζεις εκεί ως άγνωστος. Κι ενώ αναλύεσαι για τους συνανθρώπους σου προσευχόμενος, μένεις άγνωστος σ’ όλους τους ανθρώπους, χωρίς ίσως ποτέ να σε γνωρίσουν.
Έτσι μιλούσε ο Άγιος Πορφύριος και έτσι ποθούσε, αλλά ο Θεός τον δημοσίευσε τον φανέρωσε και τον έβαλε να εργάζεται στο κέντρο της πολυπληθούς Αθήνας. Έτσι συνέβη και με όλους τους Αγίους, οι οποίοι πόθησαν και λάτρευσαν τον Θεό με όλη τους την ψυχή και την καρδιά και την διάνοια. Έτσι συνέβη και με τον Ιερό Χρυσόστομο, ο οποίος έγινε ασκητής αλλά ο Θεός τον πήρε από εκεί και τον έβαλε να είναι ένας λύχνος φωτεινός, μια δάδα ολόφωτη που φώτισε όλη την οικούμενη τότε αλλά και σήμερα αλλά και στους αιώνες των αιώνων. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους αν όχι ο μεγαλύτερος από τους πατέρες της εκκλησίας, ο οποίος έχει ερμηνεύσει με Πνεύμα Άγιο το Ιερό Ευαγγέλιο και τις επιστολές του Αγίου Αποστόλου Παύλου και θαυμάζεται από όλους του Θεολόγους και τους πιστούς όλων των αιώνων.
Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο που μας χάρισε όλους τους Αγίους και τον Άγιο Πορφύριο και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, και μας δίδαξε την ταπείνωση, την ανιδιοτέλεια, την αφάνεια, την ακενοδοξία, την μη ανθρωπαρέσκεια, αλλά την θεαρέσκεια, το να αρέσουμε δηλαδή στον Θεό.
Και ας προσπαθήσουμε κι εμείς να τους μιμηθούμε να ζήσουμε μέσα στη Θεία Χάρη που έζησαν και αυτοί εδώ στη γη και συνεχίζουν να την ζουν αυτή τη ζωή μέσα στη χάρι και τώρα που είναι στον ουρανό. Ας τους παρακαλέσουμε να πρεσβεύουν για μας, για να ζήσουμε και εμείς εν χάριτι τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής ημών και μετά και στη Βασιλεία του Θεού για πάντα.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου