(Λουκ. 9, 37: 43)
«Ἐξεπλήσσοντο δὲ πάντες ἐπὶ τῇ μεγαλειότητι τοῦ Θεοῦ». Ο Θεός είναι Θαυμαστὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ θαυμαστός εν τοις έργοις αυτού, θαυμαστός και εν τοις χαρίσμασι αυτού. Ο Θεός είναι που μας χαρίζει την Θεία του Χάρι, την Θεία του ενέργεια, τους αγίους, τα θαυμαστά έργα, μας χαρίζει την θαυμαστή του θεία του πρόνοια, μας χαρίζει την θεία του σκέπη και βοήθεια, σε κάθε στιγμή διαμέσου της Αγίας Του εκκλησίας. Η χάρις του Θεού έρχεται από τον Θεό δια μέσω των Αγίων του, δια μέσω των θείων μυστηρίων, δια μέσω της τηρήσεων των Αγίων εντολών Του. Η χάρις λέγει ο Άγιος Πορφύριος, που είχε ένας Άγιος στην εποχή του εκείνη στα Καυσοκαλύβια, μεταδόθηκε σε μένα, ακτινοβόλησε και στην δική μου ψυχή. Αυτός ο Άγιος ήταν ο Γέρο Δημάς, ο οποίος συναντήθηκε με τον μικρό τότε Πορφύριο και του ακτινοβόλησε την θεία του Χάρι χωρίς ο ίδιος βέβαια, να το γνωρίζει. Λέγει ο Άγιος: «στο Κυριακό που πήγαινα για αγρυπνίες και ακολουθίες εγνώρισα, Αγίους Ανθρώπους. Ακούστε να σας πω για ένα κρυφό Άγιο. Πάνω από την Καλύβα μας, πολύ ψηλα, ζούσε ένας Ρώσος, ο Γέρο- Δημάς. Ήταν πολύ ευλαβής. Ο Γέρο Δημάς έμεινε σχεδόν άγνωστος σε όλη του τη ζωή. Κανείς δεν αναφέρει το όνομά του ή για το χάρισμα του. Να φύγει απ’ τη Ρωσία! Ποιος ξέρει πόσες ημέρες διαδρομή έκανε. Τ’ άφησε όλα για να έρθει σε μια άκρη του κόσμου, στα Καυσοκαλύβια, κι έζησε όλη του τη ζωή εκεί. Κι πέθανε άγνωστος. Δεν ήταν κανείς εγωιστής. Όχι, όχι, αγωνιστής ήταν. Και να μην έχει κανένα δίπλα του να του πει: «Πεντακόσιες μετάνοιες έκανα σήμερα. Αυτό αισθάνθηκα…». Ήταν μυστικός αγωνιστής.
Θέλει να πει ο Άγιος Πορφύριος, ότι δεν επεδίωκε καθόλου, τα μπράβο και την δόξα και τον έπαινο των ανθρώπων. Γιατί πολλές φορές μας πιάνει η λεγόμενη πνευματική κενοδοξία και ανθρωπαρέσκεια και προσπαθούμε μέσα από τα θεία χαρίσματα, να εκμαιεύσουμε, να αντλήσουμε τον ανθρώπινο έπαινο και την δόξα.
Ναι είναι ένα τέλειο πράγμα αυτό λέγει ο Άγιος Πορφύριο, είναι ανιδιοτελές. Είναι δηλαδή ανιδιοτέλεια, λατρεία αγιοσύνη, ενώπιος ενωπίω, χωρίς ανθρωπαρέσκεια. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος να το κάνει καθαρά και μόνο από τον Θεό. Ο δούλος, τω δεσπότη. Ούτε ηγούμενος, ούτε «μπράβο», ούτε «γιατί αυτό έτσι». Είδα ένα άγιο ζωντανό. Ναι, έναν άγνωστο Άγιο. Ο καημένος, περιφρονημένος. Ποιος, ξέρει όταν πέθανε, έπειτα από πόσες μέρες θα το μάθαμε κι ίσως μήνες, αν ήταν και χειμώνας. Που να πήγαινε άνθρωπος εκεί ψηλά στη λίθινη καλύβα του! Δεν τον έβλεπε κανείς. Πολλές φορές αυτούς τους ερημίτες τους βρίσκανε έπειτα από δύο μήνες μετά την κοίμησή τους. Όπως συνέβη και με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Το εκχύλισμα της χάριτος λέγει ο Άγιςο Πορφύριος ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό, όταν είδα αυτόν, τον Γέρο- Δημά, στο Κυριακό να κάνει τις μετάνοιές του και ν’ αναλύεται σε λυγμούς στην προσευχή του. Με τις μετάνοιες αυτουνού, τόσο πολύ τον επεσκίασε η χάρις, ώστε ακτινοβόλησε και σ’ εμένα. Τότε ξέσπασε και σε μένα ο πλούτος της χάριτος. Δηλαδή υπήρχε και πριν, με την αγάπη που είχα στον Γέροντά μου. Αλλά τότε αισθάνθηκα κι εγώ την χάρι πάρα πολύ έντονα. Να σας πω, πως μου συνέβη.
Ένα πρωί κατά τις τρεισήμισι, επήγα στο Καθολικό για την ακολουθία. Ήταν νωρίς ακόμη. Δεν είχε χτυπήσει ακόμη το σήμαντρο. Κανείς δεν ήταν μέσα στην εκκλησία. Κάθισα στον προναό, κάτω από μια σκάλα. Ήμουν αθέατος και προσευχόμουν. Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει ο ένας ψηλός κι ηλικιωμένος μοναχός. Ήταν ο Γέρο- Δημάς. Μόλις μπήκε κοίταξε δεξιά αριστερά δεν είδε κανένα. Τότε λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσκοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές, πολλές και γρήγορες, κι έλεγε συνεχώς: «Κύριε, Ιησού ελέησον με… Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς». Σε λίγο έπεσε σ’ έκσταση. Δεν μπορώ, δεν βρίσκω λόγια να σας περιγράψω τη συμπεριφορά του απέναντι στο Θεό, κινήσεις αγάπης και λατρείας, κινήσεις θείου έρωτος, θείας αγάπης και αφοσιώσεως. Τον είδα να στέκεται, ν’ ανοίγει τα χέρια του όρθιος, σε σχήμα σταυρού, όπως έκανε ο Μωυσής στη θάλασσα, κι έκανε ένα πράγμα: «Ουουουου!...» Τι ήταν αυτό; Ήταν μέσα στη χάρι. Έλαμπε μέσα στο φως. Αυτό ήταν! Αμέσως μου μετέδωσε την ευχή. Αμέσως μπήκα στη δική του ατμόσφαιρα. Δεν με είχε δει. Συγκινήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό η χάρις του Θεού. Πως να σας το πω; Μου μετέδωσε την χάρι. Δηλαδή η χάρις που είχε εκείνος ο Άγιος αυτή την ακτινοβόλησε και στη δική μου ψυχή. Μου μετέδωσε τα χαρίσματα του τα πνευματικά. Είχε πάθη έκσταση ο Γερο- Δημάς. Χωρίς να το θέλει το έκανε. Δεν μπορούσε να κρατήσει το βίωμά του. Αυτό που λέω, λέει ο Άγιος δεν είναι σωστό. Δεν μπορώ να το εκφράσω. Αυτό είναι κατάληψις υπό του Θεού. Αυτά δεν εξηγούνται. Καθόλου δεν εξηγούνται πρέπει να είσαι άξιος να τα καταλάβεις. Είναι η εμπειρία της Θεώσεως, και αυτή η χαρις του Θεού πέρασε και στον Άγιο Πορφύριο, ο οποίος ήτανε και αυτός δεκτικός, της Θείας χάρης, όπως και στο όρος Θαβώρ, πέρασε και το αισθάνθηκαν και οι Άγιοι Απόστολοι και βρέθηκαν και αυτοίς σε κατάσταση Θεώσεως. Αυτά τα χαρίσματα που απέκτησε ο Άγιος Πορφύριος, όπως λέει ο ίδιος, από την υπακοή του και από την ευλάβεια που είχε στους Αγίους Γέροντες του και την αγάπη που έτρεφε σ’ αυτούς, αυτά ο Θεός τα δίνει σε όλους, τους αγωνιστές, τους πνευματικούς αγωνιστές. Δεν είναι βέβαια καθόλου εύκολο κατόρθωμα, Τα δώρα του Θεού λέγει ο Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, διακρίνονται σε γενικά και ειδικά δώρα. Συνίσταται στα τέσσερα στοιχεία της φύσεως, και άλλα όσα απορρέουν από αυτά όλα τα θαυμαστά και φοβερά έργα του Θεού, που περιγράφονται στην Αγία Γραφή. Τα ειδικά δώρα είναι αυτά που χαρίζει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, είτε πλούτη προς χάρη της ελεημοσύνης, είτε φτώχεια προς χάρη της υπομονής και της ταπεινώσεως. Είτε εξουσία προς χάρη της δικαιοσύνης και ενισχύσεως των αρετών, είτε υποδούλωση και σκλαβιά προς χάρη της ταχείας σωτηρίας της ψυχής. Είτε υγεία προς χάρη της βοήθειας των αδυνάτων, είτε ασθένεια προς χάρη του στεφάνου της υπομονής. Είτε γνώσεις και επιδεξιότητες στην προς κτίση πλούτου, προς χάρη της αρετής, είτε αδυναμία και έλλειψη αδεξιοτήτων προς χάρη της ταπεινώσεως. Τα παραπάνω μολονότι φαίνονται αντίθετα μεταξύ τους είναι όμως όλα καλά λίαν. Ανάλογα με τον σκοπό τους οφείλουμε να αποδίδουμε ευχαριστία στον Θεό, για όλα τα δώρα του και να υπομένουμε με ελπίδα κάθε δοκιμασία και αντιξοότητα. Να ξέρετε λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ότι ο Θεός δεν εκβιάζεται στις δωρεές του δίνει όταν αυτός θέλει, ό,τι παίρνουμε το παίρνουμε δωρεάν από το θείο έλεος. Μην ζητάτε να φτάσετε ψηλά με μεγάλες ασκήσεις, χωρίς να έχετε αρετές, γιατί κινδυνεύετε να πέσετε σε πλάνη για την έπαρση και το δόλο σας. Όπως επιζητεί θεία χαρίσματα και υψηλές θεωρίες ενώ είναι ακόμα φορτωμένος με πάθη, αυτός σαν ανόητος και υπερήφανος πλανιέται. Πρώτα απ’ όλα οφείλει να αγωνιστεί για την κάθαρσή του. Η θεία χάρις φέρνει τα χαρίσματα σαν αμοιβή σε όσους έχουν καθαριστεί από τα θεία πάθη. Τους επισκέπτεται χωρίς θόρυβο και σε ώρα που δεν γνωρίζουν, και όπως λέγει ο Κύριος «Παντὶ ὧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ' αὐτου καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν» σε εκείνο δηλαδή που δόθηκαν πολλά θα του ζητηθούν και πολλά και σε εκείνον που του παραδόθηκαν πολλά χαρίσματα θα ζητηθούν περισσότερα καλά έργα παρα όσα θα ζητηθούν από εκείνους που έλαβαν λιγότερα. Και όλα βέβαια τα καλά που έχουμε είναι από τον Θεό. «τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;» ποιο χάρισμα έχεις που δεν έλαβες από τον Θεό. Αν όλα όσα έχεις τα έλαβες από τον Θεό, τι καυχάσαι σαν να μην έλαβες τίποτε. «Ἑκάστῳ δὲ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος πρὸς τὸ συμφέρον»
Στον καθένα δίδεται το χάρισμα με το οποίο φανερώνεται η δωρεά και η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος για το πνευματικό συμφέρον και την εξυπηρέτηση των πιστών. «Έκαστος καθὼς ἔλαβεν χάρισμα εἰς ἑαυτοὺς αὐτὸ διακονοῦντες ὡς καλοὶ οἰκονόμοι ποικίλης χάριτος Θεοῦ» λέγει πάλι ο Απόστολος Πέτρος στην ‘Α του καθολική επιστολή, ο καθένας σας δηλαδή σύμφωνα με το χάρισμα που πήρε ας το χρησιμοποιεί για να υπηρετεί τους άλλους, σαν καλός διαχειριστής των ποικίλων δωρεών της χάρις του Θεού. «Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.» λέγει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους, στον καθένα από εμάς εδόθει η χάρις τα χαρίσματα και οι δωρεές σύμφωνα με το μέτρο με το οποίο δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός, τις δωρεές του.
Ας μην υπάρχουν λοιπόν, ζηλοφθονίες μεταξύ σας, γιατί λοιπόν τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού για την εξυπηρέτηση όλων. Και ο Απόστολος Παύλος πάλι, παραγγέλνει στον Τιμόθεο, « μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος» μη αδιαφορείς και μην παραμελείς το χάρισμα που υπάρχει σε σένα. Γιατί, αν κανείς δεν προσέξει μπορεί και να χάσει το Θείο χάρισμα, ή τα θεία χαρίσματα. Εκείνοι που άκουσαν ότι υπάρχει κάπου κρυμμένος θησαυρός, τον αναζητούν και επειδή εμόχθησαν πολύ στην αναζήτηση του διαφυλάττουν με αγωνία το εύρημα, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Ενώ εκείνοι που πλούτισαν άκοπα σκορπίζουν με ευκολία τα πλούτη τους. Γι’ αυτό και θα πρέπει κανείς πολύ να προσέχει αν αξιωθεί κάποιου χαρίσματος από τον Θεό για να μην υπερηφανεύεται. Όποιος υπερηφανεύεται για τα φυσικά του χαρίσματα, λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ποτέ δεν θα επιτύχει τα υπερφυσικά του χαρίσματα. «παν δώρημα τέλειον, άνωθεν από του Πατρός των φώτων» κάθε δώρο τέλειων κατεβαίνει εκ των άνω από πάνω από τον Ουρανό, από τον πανάγαθο Θεό που είναι ο πατέρας όλων των πνευματικών και υλικών φώτων. Δεν πρέπει ποτέ κανείς να υπερηφανεύεται, αν έχει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα από τον Θεό, αλλά όλοι όπως ακούσαμε έχουμε χαρίσματα και προ πάντων έχουμε τη χάρη του Αγίου Βαφτίσματος, και μπορούμε να εργαστούμε τις θείες εντολές και να φανερώσουμε τις θείες ενέργειες και δωρεές που πήραμε με το άγιο βάπτισμα και το άγιο Χρίσμα. Ο Θεός λέγει ο Άγιος Παΐσιος έδωσε στον κάθε άνθρωπο αυτά που τον ωφελούν. Είτε το μπόι είτε την λεβεντιά είτε την ομορφιά κλπ. Ό,τι θα τον βοηθήσει, άσχετα αν θα το αξιοποιήσει ή όχι. Αν το αξιοποιήσει, θα σωθεί και μπορεί να φτάσει στην τελειότητα. Αλλά ο κόσμος βασανίζεται, γιατί να είμαι εγώ έτσι ενώ εκείνος έτσι; μα εσύ έχεις αυτά, εκείνος έχει άλλα. Ένας δια Χριστόν σαλός Ρουμάνος που ασκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε κάποιον που είχε τέτοιους λογισμούς: «Ένας βάτραχος, που είδε το βουβάλι είπε: -θέλω να γίνω και εγώ βουβάλι, φούσκωσε, φούσκωσε και τελικά έσκασε». Ο Θεός αυτόν τον έκανε βάτραχο, εκείνον βουβάλι. Πήγε ο βάτραχος, να γίνει βουβάλι και έσκασε. Ο καθένας να χαίρεται, όπως ο δημιουργός τον έφτιαξε. Με την υπερηφάνεια κάνουμε τον εαυτό μας δυστυχισμένο, επειδή τον απογυμνώνουμε από τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός. Αλλά στενοχωρούμε και τον Θεό που πονάει, γιατί μας βλέπει δυστυχισμένους, γιατί ενώ έχει άφθονα πλούτη να μας δωρίσει δεν μας τα δίνει για να μην μας βλάψει. Γιατί τι γίνεται, αν μας δώσει ένα χάρισμα βλέπουμε τους άλλους σαν μυρμήγκια και τους πληγώνουμε με την υπερήφανη συμπεριφορά μας. Αν δεν μας δώσει απελπιζόμαστε. Οπότε και ο Θεός λέει αν τους δώσω κάποιο χάρισμα υπερηφανεύονται, βλάπτουν τον εαυτό τους και στους άλλους φαίνονται με αναίδεια, αν δεν τους δώσω είναι ταλαίπωροι βασανισμένοι και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Τα χαρίσματα του Θεού λέγει και ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, δεν πρέπει να τα κρατάς για τον εαυτό σου, αλλά να τα μοιράζεσαι με τους άλλους. Για παράδειγμα πάρε την φύση την ίδια, ο ήλιος δεν κρατάει το φως για τον εαυτό του αλλά το χορηγεί στην γη και στο φεγγάρι. Δεν δίνονται τα ουράνια χαρίσματα, λέει και ο Όσιος Άνθιμος της Χίου, όταν δεν υπάρχουν αυτά τα τρία: νηστεία, αγρυπνία, προσευχή. Αν δεν βάλεις χαλινάρι προπάντων στη γλώσσα και στο νου σου, δεν είναι εύκολο να λάβεις ουράνια χαρίσματα. και πάντοτε βέβαια θα πρέπει ο άνθρωπος να παραμένει σε ταπεινή κατάσταση. Να έχει ταπεινό φρόνημα. Και έτσι θα αξιωθεί της θείας χάρις και των μεγάλων χαρισμάτων.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
https://hristospanagia3.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου