Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς προανήγγειλε τά τῶν ἐσχάτων καί ὅσα θά συμβοῦν ὀλίγο πρίν ἀπό τήν Δευτέρα Παρουσία Του. Τά ἔσχατα βέβαια εἶναι ὅλη ἡ χρονική περίοδος ἀπό τήν πρώτη μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου καί πάντοτε ἐμφανίζονται οἱ Ἀντίχριστοι, οἱ ἄνομοι, αὐτοί οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά πλανήσουν τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς Χριστιανούς, γιατί εἶναι ὄργανα τοῦ πονηροῦ. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως τοῦ Θεοῦ τά ἀντιμετωπίζει ὅλα νικηφόρα, μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν προσευχή.
«Ὅλα τά προβλήματά μας», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «τά ὑλικά, τά σωματικά, τά πάντα νά τά ἀναθέτουμε στόν Θεό. Ὅπως λέμε στήν Θεία Λειτουργία «καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ὅλη τήν ζωή μας, Κύριε, σέ Σένα ἀφήνουμε. Καί τήν ζωή τῶν δικῶν μας πάλι σέ Σένα, Κύριε, τήν ἀφήνουμε. Ὅ,τι θέλεις Ἐσύ. «Γενηθήτω τό θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «ὅλα τά κάνει προσευχή. Καί τήν δυσκολία καί τήν θλίψη, τίς κάνει προσευχή. Ὅ,τι καί νά τοῦ τύχει, ἀμέσως ἀρχίζει «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ». Ἡ προσευχή ὠφελεῖ σέ ὅλα καί στά πιό ἁπλά. Γιά παράδειγμα, πάσχεις ἀπό ἀϋπνίες. Νά μήν σκέφτεσαι τόν ὕπνο. Νά σηκώνεσαι, νά βγαίνεις ἔξω καί νά ἔρχεσαι πάλι μές στό δωμάτιο. Νά πέφτεις στό κρεβάτι σάν γιά πρώτη φορά, χωρίς νά σκέπτεσαι ἄν θά κοιμηθεῖς ἤ ὄχι. Νά συγκεντρώνεσαι νά λέεις τήν δοξολογία, καί μετά τρεῖς φορές τό Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ καί ἔτσι θά ἔρχεται ὁ ὕπνος»[1]. Ὅλα μέ τήν προσευχή τακτοποιοῦνται, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος, ἀκόμα καί τά πιό ἁπλά πράγματα.
«Ἀλλά πρέπει νά ἔχεις», λέει ὁ Ἅγιος, «ἀγάπη, φλόγα στήν προσευχή. Νά μήν ἔχεις ἄγχος, ἀλλά ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη καί στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅλα εἶναι μέσα στήν πνευματική ζωή, ὅλα ἁγιάζονται καί τά καλά καί τά δύσκολα καί τά ὑλικά καί τά πνευματικά καί ὅσα ἄν ποιεῖτε πρός δόξα Θεοῦ ποιεῖτε. Πῶς τό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; «Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε»[2]»[3]. Δέν χρειάζεται τίποτε ἄλλο γιά νά γεμίσει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν ψυχοσωματική του πληρότητα παρά μόνο ὁ Θεός, μόνο ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἡ παραμονή στήν ἐκτέλεση τῶν θείων ἐντολῶν, στήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. «Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τί ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε», λέει στήν Α΄ πρός Κορινθίους, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ὅταν εἶσαι ἐν προσευχῇ ὅλα γίνονται ὅπως πρέπει. Παραδείγματος χάρη, πλένεις πιάτα καί δέν σπάζεις κανένα, δέν κάνεις ζημιές. Ἔρχεται μέσα σου ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔχεις τήν Χάρη, ὅλα γίνονται μέ χαρά, χωρίς κόπο. Ὅταν κάνουμε συνέχεια προσευχή, θά μᾶς φωτίζει ὁ Θεός τί νά κάνουμε κάθε φορά καί στίς πιό δύσκολες καταστάσεις. Θά τό λέει ὁ Θεός μέσα μας. Θά βρίσκει τρόπους ὁ Θεός. Μποροῦμε, βέβαια νά συνδυάζουμε τήν προσευχή καί μέ νηστεία. Δηλαδή ὅταν ἔχουμε ἕνα σοβαρό πρόβλημα ἤ δίλλημα, νά προηγεῖται πολλή προσευχή καί νηστεία. Καί ἐγώ ἔτσι ἔκανα πολλές φορές. Ὅταν πάλι ἔχουμε αἰτήματα γιά τόν κόσμο, νά τά λέμε μυστικά, μέ τήν προσευχή πού γίνεται «ἐν τῷ κρυπτῷ»[4] καί δέν φαίνεται. Ἡ πολλή περίσπαση», λέει ὁ Ὅσιος, «δέν διευκολύνει τήν προσευχή. Ἀφῆστε τά τηλέφωνα, τίς ἐπικοινωνίες καί τά πολλά λόγια μέ τούς ἀνθρώπους. Ἄν ὁ Κύριος δέν βοηθήσει, τί νά κάνουν οἱ δικές μας προσπάθειες; Ἄρα προσευχή. Προσευχή μέ ἀγάπη. Καλύτερα νά τούς βοηθᾶμε ἀπό μακριά μέ τήν προσευχή. Τούς βοηθᾶμε μέ τόν πιό καλό, μέ τόν πιό τέλειο τρόπο»[5]. Βλέπουμε πῶς ἐδῶ ὁ Ἅγιος τονίζει τήν δύναμη τῆς προσευχῆς καί πῶς μέ τήν προσευχή μπορεῖ ὁ Χριστιανός νά τακτοποιεῖ τά πάντα καί νά ξεφεύγει ἀπό τούς πειρασμούς καί τίς ποικίλες δυσκολίες.
«Ἄν βάζεις πρῶτα τίς δουλειές σου», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, «καί μετά τήν προσευχή εἶναι σάν νά δίνεις δικαίωμα στόν πειρασμό, ὁ ὁποῖος θά σοῦ φέρει καί ἐμπόδια. Ὅταν ἡ νοικοκυρά λέει τήν εὐχή κάνοντας τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ, ὅλα ἁγιάζονται, καί τό φαγητό της καί αὐτοί πού τρῶνε τό φαγητό της», λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος. «Ὅταν τά μικρά παιδάκια, περνοῦν μέ τούς γονεῖς τους ἔξω ἀπό κάποια βιτρίνα καί θέλουν κάτι πού τούς ἀρέσει, τότε κρατοῦν τήν μητέρα τους ἀπό τό φουστάνι καί τήν τραβᾶνε καί κλαῖνε καί χτυπιοῦνται, μέχρι νά τήν ἐξαναγκάσουν νά τους τό ἀγοράσει. Ἔτσι καί ἐμεῖς, μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή παραμένουμε στήν προσευχή, μέχρι νά μᾶς ἀκούσει ὁ Θεός. Ἔτσι καί ἐσεῖς κατά τό Εὐαγγέλιο πού λέει νά ἐπιμένετε στήν προσευχή καί νά μήν ἀποκάμνετε. Πρέπει νά προσεύχεστε συνεχῶς καί ἀσταμάτητα, μέχρι νά κερδίσετε αὐτό πού θέλετε, ἐνῶ ταυτοχρόνως μαθαίνετε νά προσεύχεστε καί νά ἐπικοινωνεῖτε μέ τόν Θεό. Ἀπό τήν ἐπίμονη προσευχή ἔχουμε ὀφέλη, γιατί μᾶς παραχωρεῖ ὁ Θεός αὐτό πού ζητᾶμε, ἐνῶ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε καί νά προσευχόμαστε»[6].
Ἄς ἀγαπήσουμε λοιπόν τήν προσευχή καί ἄς τήν κάνουμε κύριο μέλημά μας καί κύριο μοχλό, κύριο μέσο, γιά νά ἐπιτυγχάνουμε τά πάντα, ὅσα εἶναι βέβαια θεάρεστα.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[2] Α΄Κορ. 10, 31.
[3] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[4] Ματθ. 6, 6.
[5] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου