ΚΗΡΥΓΜΑ_Το Μυστήριο του Σταυρού-Στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό (Β' μέρος), Αγ.Γρηγορίου Παλαμά, 15-9-2022, Αρχιμ.Σάββα Ἁγιορείτου.Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσηςhttp://hristospanagia3.blogspot.com,
http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2022
Τά ὅπλα τοῦ Χριστιανοῦ στόν πνευματικό ἀγώνα
Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov
Ὅπως στεκόταν στὸν παράδεισο (Γέν. 3:24), ἔτσι στέκεται καὶ τώρα ἀπειλητικὸς ἀπέναντι στὸν ἄνθρωπο ὁ θανάσιμος ἐχθρός του, τὸ πεσμένο «Χερουβείμ», μὲ τὸ περιστρεφόμενο πύρινο ξίφος.
Ἀδιάκοπα καὶ ἀδιάλλακτα πολεμάει τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, προσπαθώντας νὰ τὸ παρασύρει στὴν παράβαση τῶν ἐντολῶν Του καὶ σὲ ὄλεθρο μεγαλύτερο ἀπὸ ἐκεῖνον τῶν προπατόρων μας. Δυστυχῶς, μὲ κάθε ἐπιτυχία του ὁ ἐχθρὸς ἐνθαρρύνεται καὶ γίνεται πιὸ ἐπιθετικός.
Τὸ περιστρεφόμενο πύρινο ξίφος ποὺ ἔχει στὸ χέρι του ὁ ἄρχοντας τοῦ ἀέρα, εἶναι, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ὁσίου Μακαρίου του Μεγάλου, (1) ἡ δυνατότητα τῶν δαιμόνων νὰ περιστρέφουν τὴ διάνοια καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, σαλεύοντας καὶ φλογίζοντάς τες μὲ ποικίλα πάθη. Ὁ ἀπόστολος κάνει λόγο γιὰ «τὰ φλογισμένα βέλη τοῦ πονηροῦ» (Ἐφ. 6:16), ἐνῶ ὁ προφήτης παρομοιάζει τὴν ἐπενέργεια τοῦ διαβόλου στὴν ψυχὴ μὲ «τὴ φωτιὰ ποὺ καίει τ’ ἀγκάθια» (Ψαλμ. 117:12).
Ὁ ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος γράφει: «Ἀπὸ τότε ποὺ ἔκανε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐξοριστεῖ, ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς του, ἀπὸ τὸν παράδεισο καὶ τὸν Θεό, ὁ διάβολος μὲ τοὺς δαίμονες ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ σαλεύει νοητὰ μέρα καὶ νύχτα τὸ λογιστικὸ κάθε ἀνθρώπου, ἄλλου λίγο, ἄλλου πολὺ καὶ ἄλλου πιὸ πολύ. Καὶ τὸ λογιστικὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὀχυρωθεῖ διαφορετικά, παρὰ μὲ τὴν ἀκατάπαυστη μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἄν, δηλαδή, μὲ τὴ δύναμη τοῦ σταυροῦ ἐντυπωθεῖ στὴν καρδιὰ ἡ θεία μνήμη, θὰ στερεώσει καὶ θὰ κάνει ἀκλόνητο τὸ λογιστικό. Σ’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ ὁδηγεῖ ὁ νοητὸς ἀγώνας, στὸν ὁποῖο κάθε χριστιανὸς ἀποδύθηκε νὰ ἀγωνιστεῖ μέσα στὸ στάδιο τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ• ἀλλιῶς θ’ ἀγωνιστεῖ μάταια». (2)
Ἡ ἐντολὴ ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ἀφορᾶ ὄχι μόνο τὰ ἔργα καὶ τὰ λόγια, ἀλλὰ κυρίως τὴν πηγὴ καὶ τὴν αἰτία τους, τοὺς λογισμούς. Γι’ αὐτὸ ὁ ἐχθρὸς πολεμάει πρώτιστα τὸν νοῦ. Ἄν, λοιπόν, ὁ νοῦς, ποὺ ἡγεμονεύει στὶς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, δὲν συγκατατεθεῖ στὴν ἁμαρτία, δὲν μποροῦν νὰ γεννηθοῦν οὔτε λόγια οὔτε ἔργα ἁμαρτωλά.
Ὁ ὅσιος Ἄνθιμος ὁ τυφλός
Ο όσιος Άνθιμος ο τυφλός ο εν Κεφαλληνία
4 Σεπτεμβρίου
Ο όσιος Άνθιμος ο τυφλός γεννήθηκε το 1727 στο Ληξούρι της νήσου Κεφαλληνίας. Οι ευσεβείς γονείς του, Ιωάννης και Ατζουλέττα Κουρούκλη, στο άγιο βάπτισμα τον ονόμασαν Αθανάσιο.
Όταν ο όσιος ήταν επτά ετών, μία επιδημία ευλογιάς τον άφησε τελείως τυφλό. Η μητέρα του με θερμές προσευχές και σαρανταλείτουργο πέτυχε την θαυματουργική θεραπεία του δεξιού ματιού του παιδιού της. Από την στιγμή εκείνη ο μικρός Αθανάσιος, με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε, μπορούσε να διαβάζει και να αποκτά την γνώση του Θεού, που αργότερα θα την χρησιμοποιούσε για την σωτηρία των άλλων.
Για ένα διάστημα ο όσιος ήταν ναυτικός όπως ο πατέρας του. Σε ηλικία είκοσι δύο περίπου ετών εγκατέλειψε αυτό το επάγγελμα, για να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στον Θεό και στην άσκηση, και εκάρη μοναχός με το όνομα Άνθιμος.
Κατά θεία πρόνοια έμεινε για δεύτερη φορά σχεδόν τελείως τυφλός, διότι, όπως του απεκάλυψε η Θεοτόκος σε όραμα, αυτό ήταν το συμφέρον του. Έκτοτε η ψυχή του καταφλέχθηκε από θείο ζήλο και η σωματική του τύφλωση μετατράπηκε σε πνευματική όραση και διόραση.
Ως μοναχός ο Άνθιμος αρχικά έμεινε για λίγο στο Άγιον Όρος. Από εκεί, χειραγωγούμενος από το Άγιον Πνεύμα, άρχισε το αποστολικό του έργο περιοδεύοντας τα νησιά Χίο, Σίφνο, Πάρο, Νάξο και Ίο, στα οποία εκήρυττε τον θείο λόγο και θαυματουργούσε ζώντας με μεγάλη άσκηση.
Ὁ μύθος τοῦ «φιλειρηνικοῦ» Ἰσλάμ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 5 Σεπτεμβρίου 2022
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟΥ» ΙΣΛΑΜ
Ο θρησκευτικός συγκρητισμός καλπάζει και είναι απότοκος του δαιμονικού συγχρόνου πνευματικού «κλίματος» της «Νέας Εποχής». Αφανείς σκοτεινές δυνάμεις, σφόδρα αντικείμενες στην Εκκλησία του Χριστού, υλοποιούν μέσω αυτού το καταχθόνιο σχέδιό τους, για την εξαφάνιση της Εκκλησίας και τη δημιουργία της εφιαλτικής πανθρησκείας του ταχέος ερχομένου Αντίχριστου.
Προωθούν τα σχέδιά τους μέσω της πεπλανημένης διδασκαλίας ότι δήθεν όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο θεό και όλες οδηγούν στη σωτηρία. Επίσης μέσω μιάς δόλιας «αγαπολογίας» και «ειρηνολογίας» νομίζουν ότι θα επιτύχουν την καταλλαγή, την παγκόσμια ειρήνη και την ευημερία στην ταραγμένη ανθρωπότητα. Γι’ αυτό το λόγο τις εξωραΐζουν, παραβλέποντας και αποκρύπτοντας τα αρνητικά τους στοιχεία και προβάλλοντας και τονίζοντας μόνο τα όποια θετικά τους. Βλέπουμε σήμερα υψηλόβαθμους «ορθοδόξους» κληρικούς να έχουν αναπτύξει μια απίστευτη και πρωτόγνωρη σχέση «φιλίας» και «εμπιστοσύνης» με αρχηγούς των αιρέσεων και των θρησκειών, τους οποίους επαινούν και τους χαρίζουν δώρα, όπως λ.χ. το Κοράνιο, το οποίο χαρακτηρίζουν ως «ιερό», σκανδαλίζοντας σφόδρα τον πιστό λαό του Θεού.
Εξωραϊσμό των αιρέσεων και θρησκειών έχει αναλάβει εν πολλοίς και η ακαδημαϊκή Θεολογία. Θυμίζουμε εδώ την ένθερμη σπουδή πανεπιστημιακών θεολόγων, να ιδρυθεί κατεύθυνση ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, όπου θα διδάσκονται στον χώρο της Ορθοδόξου Θεολογίας και οι κακόδοξες διδασκαλίες του Ισλάμ για τον Τριαδικό Θεό, τον Χριστό, την Εκκλησία και τη σωτηρία του ανθρώπου!
Σε πρόσφατο άρθρο, δημοσιευμένο στο επίσημο περιοδικό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, «Θεολογία» (Τομ.93ος, τ.1, Ιανουάριος- Μάρτιος 2022), με τίτλο «Όψεις Ελευθερίας στο Κοράνιο: Αφετηρίες για μία αναθεώρηση», του αναπληρωτή καθηγητή της Ιστορίας των Θρησκευμάτων, στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Μιχάλη Μαριόρα, είναι εμφανής η απόπειρα του αρθρογράφου να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα από αυτή που μας είναι γνωστή εδώ και 13 αιώνες και έχει οριοθετηθεί από αμέτρητες αξιόπιστες επιστημονικές μελέτες. Επιχειρεί να παρουσιάσει μια αναληθή εικόνα μιας δήθεν «φιλειρηνικής» θρησκείας, με βάση το «ιερό» της βιβλίο, η οποία δήθεν «σέβεται» απόλυτα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θρησκευτικές ελευθερίες, την ανεξιθρησκεία, την ελευθερία του λόγου και προωθεί την «αρμονική» κοινωνική συμβίωση των μουσουλμάνων με τους μη μουσουλμάνους. Κάνει μια απίστευτα επιλεκτική επιλογή κάποιων ελαχίστων «φιλειρηνικών» εδαφίων του Κορανίου, για να στηρίξει τις απόψεις του και αποσιωπά την συντριπτική πλειοψηφία εκείνων, τα οποία διδάσκουν και επιτάσσουν το μίσος, τη βία και τον αφανισμό των μη μουσουλμάνων. Όλα δηλαδή εκείνα τα κορανικά παραγγέλματα, τα οποία συνθέτουν την πραγματική φύση του Ισλάμ, όπως τη γνωρίζουμε. Παραβλέπει επίσης και την «Χαντίθ», δηλαδή την ισλαμική παράδοση, η οποία «ερμηνεύει» το Κοράνιο και η οποία κάθε άλλο παρά «φιλειρηνική» είναι!
Τί συνέβη τήν Πεντηκοστή, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
[Λουκ. 13,18: 29]
«Ἀνακλιθήσονται ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ»[1]. Kαι ποιά εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, παρά ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα ἡ πρώτη Ἐκκλησία, ἡ ἄκτιστη καί αἰώνια. Καί σέ αὐτή τήν Ἐκκλησία ἔβαλε ὁ Θεός τούς Ἁγίους Ἀγγέλους καί τούς πρώτους ἀνθρώπους, τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα. Ἀλλά ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτήσαμε καί βγήκαμε ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, οἰκονόμησε ὁ Θεός διά τοῦ Μονογενοῦς Του Υἱοῦ, διά τῆς σαρκώσεώς Του, νά μᾶς δώσει πάλι τήν δυνατότητα νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία, στήν Ἁγία καί ἄκτιστο Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος, διαμέσου τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του τοῦ Μονογενοῦς καί διαμέσου τῆς ἑνώσεως μέ Αὐτόν. Ἔτσι ἦρθε στή γῆ, μᾶς ἐκήρυξε, ἐσταυρώθη καί ἀνελήφθη καί μᾶς ἔστειλε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί ἐγκαθίδρυσε ἐπισήμως καί στή γῆ ἐκείνη τήν ἡμέρα τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, δηλαδή τόν χῶρο αὐτό τῆς θεώσεως. Γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία, τότε καί σώζεται. Ἐκτός Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία.
«Τήν Πεντηκοστή», λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «ἐξεχύθη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο στούς ἀποστόλους ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο πού βρισκόταν γύρω τους. Ἐπηρέασε πιστούς καί ἀπίστους. Πῶς τό λένε οἱ Πράξεις; «Καί ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό∙ καί ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, … καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι… συνῆλθε τό πλῆθος καί συνεχύθη», λέγει τό ἱερό κείμενο, «ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν»[2]. Ἐνῶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμιλοῦσε τή δική του γλώσσα, ἐκείνη τήν ἅγια ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ γλώσσα του μετεποιεῖτο ἐκείνη τήν ὥρα στόν νοῦ τῶν ἀκροατῶν»[3], λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος.
Γιατί βλασφημᾶς;
Υπάρχουν μερικοί που μόλις κάνουν κάποιο λάθος ή ξαφνικά κάποιος τούς βρίσει ή αρρωστήσουν ή πονέσουν, αμέσως βλαστημάνε. Με τον τρόπο αυτό όμως, ούτε το σφάλμα διορθώνουν ούτε τον υβριστή τους εκδικούνται ούτε τον πόνο της αρρώστιας τους απαλύνουν, αλλά επί πλέον χάνουν και το πνευματικό κέρδος της υπομονής.
Πες μου, άνθρωπε, για ποιο λόγο βλαστημάς και ξεστομίζεις κακό λόγο; Μήπως θα σου γίνει ελαφρότερος ο πόνος; Αλλά κι αν ακόμη υποθέσουμε πώς θα γινόταν ελαφρότερος, θα τολμούσες να θυσιάσεις τη σωτηρία της ψυχής σου για να πετύχεις την παρηγοριά του σώματός σου;
Τι κάνεις, άνθρωπε μου; Τον Σωτήρα και ευεργέτη και προστάτη και κηδεμόνα σου βλαστημάς; Ή δεν αισθάνεσαι ότι τρέχεις προς τον γκρεμό και σπρώχνεις τον εαυτό σου στο βάραθρο της χειρότερης καταστροφής; Ο διάβολος τα πάντα μηχανεύεται για να σε ρίξει σ’ αυτό το βάραθρο. Κι αν δει ότι με τον πόνο βλαστημάς, αμέσως θα σου αυξήσει τον πόνο και θα τον κάνει μεγαλύτερο, ώστε να σε φέρει σε απελπισία.
"Ὅλοι πηγαίνουν στόν μεγάλο Ἅγιο, τόν Ἅη Γιάννη καί ἐδῶ δέν σταματοῦν νά ἀνάψουν ἕνα κεράκι !"
Την 4η Σεπτεμβρίου τιμάται η μνήμη του Αγίου Βαβύλα, Πατριάρχη Αντιοχείας, του Ιερομάρτυρος!
Το Νέο Προκόπι της Εύβοιας , κυρίως, είναι γνωστό από το προσκύνημα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου.
Στην είσοδο του χωριού , όμως, δεξιά, υπάρχει ο πανέμορφος πέτρινος Ναός του Αγίου Βαβύλα , με την καταπράσινη αυλή του.
Συμβουλές τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου πρός τούς πιστούς γιά τά συλλείτουργα τῶν Ἐπισκόπων μἐ αἱρετικούς καί σχισματικούς.
«Τους Επισκόπους υμών επιτηρείτε, ίνα ώσιν Ορθόδοξοι και μη διδάσκωσι δόγματα εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοις αιρετικοίς, ή τοις απεσχισμένοις συλλειτουργώσι.»
(Πατρ.Νεκταρίου, επιτομή Ιεροκοσμικής Ιστορίας, έκδ. Ι. μονής Σινά, Αθ. 1980, σελ. 231κ).
Μας το έστειλε ο αδελφός κ. Λυκούργος Νάνης σε σχόλιο εδώ.
https://tasthyras.wordpress.com/2022/09/05/συμβουλές-του-γενναδίου-σχολαρίου-πρ/
15 Σεπτεμβρίου. Νικήτα μεγαλομάρτυρος (†372). Φιλοθέου ὁσίου (ι ́αἰ.), Πορφυρίου τοῦ ἀπὸ μίμων, Βησσαρίωνος Λαρίσης, Συμεὼν Θεσσαλονίκης (†1429), Ἰωάννου νεομάρτ. τοῦ Κρητός (†1811). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό
ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Πέμ. ιδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. α΄ 1-3, 20 - β΄ 5).
Γαλ. 1,1 Παῦλος, ἀπόστολος οὐκ ἀπ᾿ ἀνθρώπων, οὐδὲ δι᾿ ἀνθρώπου, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ πατρὸς τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ νεκρῶν,
Γαλ. 1,1 Εγώ ο Παύλος, Απόστολος, που δεν έλαβα το αποστολικόν αξίωμα από ανθρώπους, ούτε δια της μεσιτείας ανθρώπου, αλλά κατ' ευθείαν δια του Ιησού Χριστού και του Θεού Πατρός, ο οποίος τον ανέστησεν εκ νεκρών
Γαλ. 1,2 καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ πάντες ἀδελφοί, ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Γαλατίας·
Γαλ. 1,2 και όλοι οι αδελφοί, που είναι μαζή μου, απευθύνομεν την επιστολήν αυτήν εις τας Εκκλησίας της Γαλατίας
Γαλ. 1,3 χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
Γαλ. 1,3 και ευχόμεθα να είναι πάντοτε μαζή σας η χάρις και η ειρήνη από τον Θεόν και Πατέρα και από τον Κυριον ημών Ιησούν Χριστόν,
Γαλ. 1,20 ἃ δὲ γράφω ὑμῖν, ἰδοὺ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅτι οὐ ψεύδομαι.
Γαλ. 1,20 Αυτά δε που σας γράφω είναι η απόλυτος και καθαρά αλήθεια. Ιδού σας διαβεβαιώνω ενώπιον του Θεού, ότι δεν ψεύδομαι. (Σας τα γράφω δε, δια να πεισθήτε απολύτως, ότι τον θησαυρόν του Ευαγγελίου δεν τον παρέλαβα από κανένα άνθρωπον, ούτε από Απόστολον, αλλά κατ' ευθείαν από τον Χριστόν).
Γαλ. 1,21 ἔπειτα ἦλθον εἰς τὰ κλίματα τῆς Συρίας καὶ τῆς Κιλικίας.
Γαλ. 1,21 Επειτα δε από την δεκαπενθήμερον αυτήν παραμονήν μου εις την Ιερουσαλήμ, ήλθα εις τας περιοχάς της Συρίας και της Κιλικίας.
Γαλ. 1,22 ἤμην δὲ ἀγνοούμενος τῷ προσώπῳ ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Ἰουδαίας ταῖς ἐν Χριστῷ·
Γαλ. 1,22 Ημουν δε άγνωστος προσωπικώς εις τας Εκκλησίας της Ιουδαίας, αι οποίαι απετελούντο από Ιουδαίους που είχαν πιστεύσει στον Χριστόν.
Γαλ. 1,23 μόνον δὲ ἀκούοντες ἦσαν ὅτι ὁ διώκων ἡμᾶς ποτε νῦν εὐαγγελίζεται τὴν πίστιν ἥν ποτε ἐπόρθει,
Γαλ. 1,23 Αυτοί δε μόνον εξ ακοής επληροφορούντο, ότι εκείνος ο οποίος άλλοτε μας κατεδίωκε, κηρύττει τώρα το χαρμόσυνον μήνυμα της πίστεώς μας, την οποίαν άλλοτε κατεδίωκε και προσπαθούσε να αφανίση.
Γαλ. 1,24 καὶ ἐδόξαζον ἐν ἐμοὶ τὸ Θεόν.
Γαλ. 1,24 Και εδόξαζαν όλοι τον Θεόν δια το μεγάλο θαύμα, που επραγματοποίησε εις εμέ.
Γαλ. 2,1 Ἔπειτα διὰ δεκατεσσάρων ἐτῶν πάλιν ἀνέβην εἰς Ἱεροσόλυμα μετὰ Βαρνάβα, συμπαραλαβὼν καὶ Τίτον·
Γαλ. 2,1 Επειτα , αφού επέρασαν δεκατέσσαρα όλα έτη από το ταξίδι μου εις την Συρίαν και Κιλικίαν, ανέβηκα πάλιν εις τα Ιεροσόλυμα με τον Βαρνάβαν, παίρνοντας μαζή μου και τον Τιτον.
Γαλ. 2,2 ἀνέβην δὲ κατὰ ἀποκάλυψιν· καὶ ἀνεθέμην αὐτοῖς τὸ εὐαγγέλιον ὃ κηρύσσω ἐν τοῖς ἔθνεσι, κατ᾿ ἰδίαν δὲ τοῖς δοκοῦσι, μήπως εἰς κενὸν τρέχω ἢ ἔδραμον.
Γαλ. 2,2 Ανέβηκα δε σύμφωνα με ειδικήν φανέρωσιν, που μου έκαμεν ο Θεός, και εξέθεσα στους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ το Ευαγγέλιον, το οποίον κηρύττω μεταξύ των εθνικών, ιδιαιτέρως δε και λεπτομερέστερα εξέθεσα τούτο εις εκείνους, οι οποίοι εθεωρούντο και ήσαν οι επίσημοι μεταξύ των Αποστόλων. Εκαμα δε αυτάς τας ανακοινώσεις, δια να ελεγχθή, μήπως τυχόν ματαίως κοπιάζω η εκοπίσα έως τώρα.
Γαλ. 2,3 ἀλλ᾿ οὐδὲ Τίτος ὁ σὺν ἐμοί, Ἕλλην ὤν, ἠναγκάσθη περιτμηθῆναι,
Γαλ. 2,3 Αι, λοιπόν! Οχι μόνον το Ευαγγέλιόν μου ανεγνωρίσθη από όλους ως γνήσιον, αλλ' ούτε ο Τιτος ο Ελλην και απερίτμητος, ο οποίος ήτο μαζή μου, δεν υπεχρεώθη να περιτμηθή.
Γαλ. 2,4 διὰ δὲ τοὺς παρεισάκτους ψευδαδέλφους, οἵτινες παρεισῆλθον κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν ἣν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα ἡμᾶς καταδουλώσωνται·
Γαλ. 2,4 Και τούτο, όχι μόνον διότι η περιτομή είναι εντελώς άχρηστος δι' αυτούς, που πιστεύουν στον Χριστόν, αλλά και δια να μη δοθή αφορμή νοθεύσεως της αληθείας εκ μέρους των ψευδαδέλφων, οι οποίοι υπούλως είχαν εισχωρήσει εις την Εκκλησίαν σαν κατάσκοποι, δια να κλονίσουν και καταλύσουν την ελευθερίαν μας, την οποίαν έχομεν εν Χριστώ Ιησού και δια να μας υποδουλώσουν εις την καταθλιπτικήν δουλείαν των εβραϊκών τύπων.
Γαλ. 2,5 οἷς οὐδὲ πρὸς ὥραν εἴξαμεν τῇ ὑποταγῇ, ἵνα ἡ ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου διαμείνῃ πρὸς ὑμᾶς.
Γαλ. 2,5 Εις τους ψευδαδέλφους αυτούς ούτε προς στιγμήν δεν υπεχωρήσαμεν να περιτμηθή ο Τιτος, δια να μείνη έτσι καθαρά και ανόθευτος η αλήθεια του Ευαγγελίου εις σας.
Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Πέμ. ιδ΄ ἑβδ. Ματθ. (Μρ. ε΄ 1-20).
Μαρκ. 5,1 Καὶ ἦλθον εἰς τὸ πέραν τῆς θαλάσσης εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν.
Μαρκ. 5,1 Και ήλθον στο απέναντι μέρος της θαλάσσης, εις την χώραν των Γεργεσηνών.
Μαρκ. 5,2 καὶ ἐξελθόντας αὐτοῦ ἐκ τοῦ πλοίου εὐθέως ἀπήντησεν αὐτῷ ἐκ τῶν μνημείων ἄνθρωπος ἐν πνεύματι ἀκαθάρτῳ,
Μαρκ. 5,2 Οταν δε ο Ιησούς εβγήκεν από το πλοίον, τον απάντησε κάποιος άνθρωπος, που ήρχετο από τα μνημεία, κυριευμένος από πνεύμα ακάθαρτον.
Μαρκ. 5,3 ὃς τὴν κατοίκησιν εἶχεν ἐν τοῖς μνήμασι, καὶ οὔτε ἁλύσεσιν οὐδεὶς ἠδύνατο αὐτὸν δῆσαι,
Μαρκ. 5,3 Αυτός τόπον κατοικίας και παραμονής είχε τα μνήματα και κανείς δεν ημπορούσε ούτε με σιδερένιες αλυσίδες να τον κρατήση δεμένον.
Μαρκ. 5,4 διὰ τὸ αὐτὸν πολλάκις πέδαις καὶ ἁλύσεσι δεδέσθαι, καὶ διεσπάσθαι ὑπ᾿ αὐτοῦ τὰς ἁλύσεις καὶ τὰς πέδας συντετρῖφθαι, καὶ οὐδεὶς ἴσχυεν αὐτὸν δαμάσαι·
Μαρκ. 5,4 Διότι πολλές φορές τον είχαν δέσει με δεσμά εις τα πόδια και με σιδερένιες αλυσίδες εις τα χέρια και αυτός έσπαζε τις αλυσίδες και συνέτριβε τα δεσμά και κανείς δεν είχε την δύναμιν να τον δαμάση.
Μαρκ. 5,5 καὶ διὰ παντὸς νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐν τοῖς μνήμασι καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν ἦν κράζων καὶ κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις.
Μαρκ. 5,5 Και συνεχώς νύκτα και ημέραν ήτο εις τα μνήματα και τα όρη, εφώναζε, κατέκοπτε και κατεπλήγωνε τον ευατόν του με λίθους.
Μαρκ. 5,6 ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ μακρόθεν ἔδραμε καὶ προσεκύνησεν αὐτόν,
Μαρκ. 5,6 Οταν δε είδε τον Ιησούν από μακρυά, έτρεξε προς αυτόν και τον επροσκύνησε.
Μαρκ. 5,7 καὶ κράξας φωνῇ μεγάλῃ λέγει· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; ὁρκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς.
Μαρκ. 5,7 Και αφού εκραύγασε με μεγάλην φωνήν είπε· ποία σχέσις ημπορεί να υπάρχη μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; Σε εξορκίζω στο όνομα του Θεού να μη με βασανίσης”.
Μαρκ. 5,8 ἔλεγε γὰρ αὐτῷ· ἔξελθε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον ἐκ τοῦ ἀνθρώπου.
Μαρκ. 5,8 Διότι ο Ιησούς έλεγεν εις αυτό· “το πνεύμα το ακάθαρτον έβγα από τον άνθρωπον αυτόν”.
Μαρκ. 5,9 καὶ ἐπηρώτα αὐτόν· τί ὄνομά σοι; καὶ ἀπεκρίθη λέγων· λεγεὼν ὄνομά μοι, ὅτι πολλοί ἐσμεν.
Μαρκ. 5,9 Και ηρώτησεν αυτόν· ποίον είναι το όνομά σου;” Και εκείνο απεκρίθη και είπε· “λεγεών είναι το όνομά μου, διότι είμεθα πολλοί εδώ μέσα”.
Μαρκ. 5,10 καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ ἀποστείλῃ αὐτοὺς ἔξω τῆς χώρας.
Μαρκ. 5,10 Και παρακαλούσε τον Ιησούν, με πολλάς παρακλήσεις, να μη τους διώξη έξω από την χώραν αυτήν.
Μαρκ. 5,11 ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων μεγάλη βοσκομένη πρὸς τῷ ὄρει·
Μαρκ. 5,11 Ευρίσκετο δε εκεί πλησίον στο όρος ένα μεγάλο κοπάδι χοίρων, που έβοσκε.
Μαρκ. 5,12 καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν πάντες οἱ δαίμονες λέγοντες· πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν.
Μαρκ. 5,12 Και παρεκάλεσαν αυτόν όλοι οι δαίμονες και είπαν· “στείλε μας να μπούμε εις αυτούς τους χοίρους”.
Μαρκ. 5,13 καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς εὐθέως ὁ Ἰησοῦς. καὶ ἐξελθόντα τὰ πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους· καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν δὲ ὡς δισχίλιοι· καὶ ἐπνίγοντο ἐν τῇ θαλάσσῃ.
Μαρκ. 5,13 Και τους επέτρεψε αμέσως ο Ιησούς και αφού εξήλθαν τα ακάθαρτα πνεύματα, εμπήκαν στους χοίρους και όλο το κοπάδι ώρμησε ασυγκράτητο επάνω στον κρημνόν και έπεσε εις την θάλασσαν. Ησαν δε περίπου δύο χιλιάδες οι χοίροι και επνίγοντο μέσα εις την θάλασσαν. (Και έτσι ετιμωρήθησαν οι Γεργεσηνοί, οι οποίοι έτρεφαν χοίρους, μολονότι το απηγόρευε ο Μωσαϊκός νόμος).
Μαρκ. 5,14 καὶ οἱ βόσκοντες τοὺς χοίρους ἔφυγον καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς· καὶ ἐξῆλθον ἰδεῖν τί ἐστι τὸ γεγονός.
Μαρκ. 5,14 Και οι χοιροβοσκοί (κυριευμένοι από θαυμασμόν και τρόμον δια τα δύο καταπληκτικά θαύματα, που είδαν) έφυγαν και ανήγγειλαν το γεγονός εις την πόλιν και εις όσους ευρήκαν εις τα χωράφια· και εβγήκαν οι κάτοικοι να ιδούν, τι είναι αυτό που συνέβη.
Μαρκ. 5,15 καὶ ἔρχονται πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ θεωροῦσι τὸν δαιμονιζόμενον καθήμενον καὶ ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα, τὸν ἐσχηκότα τὸν λεγεῶνα, καὶ ἐφοβήθησαν.
Μαρκ. 5,15 Ερχονται πλησίον του Ιησού και βλέπουν τον δαιμονιζόμενον να κάθεται ντυμένος και με πλήρες το λογικόν του, αυτόν που είχε προηγουμένως τον λεγεώνα των δαιμονίων. Και εφοβήθησαν.
Μαρκ. 5,16 καὶ διηγήσαντο αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐγένετο τῷ δαιμονιζομένῳ καὶ περὶ τῶν χοίρων.
Μαρκ. 5,16 Εκείνοι δε που είχαν ίδει τι συνέβη με τον δαιμονιζόμενον και τους χοίρους, τα διηγήθηκαν εις αυτούς.
Μαρκ. 5,17 καὶ ἤρξαντο παρακαλεῖν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.
Μαρκ. 5,17 Επειδή δε εφοβήθησαν και δια τας άλλας παραβάσστου Μωσαϊκού νόμου, ήρχισαν να παρακαλούν τον Ιησούν να αναχωρήση έξω από τα σύνορά των.
Μαρκ. 5,18 καὶ ἐμβαίνοντος αὐτοῦ εἰς τὸ πλοῖον παρεκάλει αὐτὸν ὁ δαιμονισθεὶς ἵνα μετ᾿ αὐτοῦ ᾖ.
Μαρκ. 5,18 Οταν δε ο Ιησούς ανέβαινε στο πλοίον, τον παρακαλούσε ο τέως δαιμονισμένος να του επιτρέψη να τον ακολουθήση και να μένη μαζή του.
Μαρκ. 5,19 καὶ οὐκ ἀφῆκεν αὐτόν, ἀλλὰ λέγει αὐτῷ· ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου πρὸς τοὺς σοὺς καὶ ἀνάγγειλον αὐτοῖς ὅσα σοι ὁ Κύριος πεποίηκε καὶ ἠλέησέ σε.
Μαρκ. 5,19 Ο Ιησούς όμως δεν τον αφήκεν, αλλά του είπε· “πήγαινε στο σπίτι σου προς τους δικού σου και να διηγηθής όσα ο Κυριος σου έκαμε και πόσο σε ηλέησε”.
Μαρκ. 5,20 καὶ ἀπῆλθε καὶ ἤρξατο κηρύσσειν ἐν τῇ Δεκαπόλει ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ πάντες ἐθαύμαζον.
Μαρκ. 5,20 Και πράγματι εκείνος επέστρεψε και ήρχισε να κηρύσση προς τας δέκα ελληνικάς πόλεις, που ευρίσκοντο ανατολικά του Ιορδάνου, όσα ο Ιησούς έκαμεν εις αυτόν· και όλοι εθαύμαζαν.(Ευεργετημένοι πνευματικώς και υλικώς από τον Κυριον έχομεν καθήκον να διηγούμεθα εις όλους τα μεγαλεία του).