14η. Εὑρισκόμεθα εἰς τάς παραμονάς τῶν ἁγίων Θεοφανείων· ὤ πόση συγκατάβασις! Γυμνός εἰσέρχεται εἰς τά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου! Ποῖος; Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Ἀνάρχου Γεννήτορος, ὅς τό πάλαι εἶπε: «γενηθήτω». Καί ἰδού τά πάντα παρέστησαν ἐνώπιον αὐτοῦ! Γυμνός, ἵνα εἰς ἡμᾶς γυμνωθέντας τήν υἱοθεσίαν χαρίσῃ.
Ὁ Ἰορδάνης ἰδών τόν ἀόρατον ὁραθέντα, τόν ἄσαρκον σαρκωθέντα, ἐτρόμαξε καί μετέστρεψε τόν ροῦν αὐτοῦ πρός τά ὀπίσω! Ὁ δέ βαπτιστής Ἰωάννης ἔντρομος γέγονε· «Πῶς», λέγει, «νά βαπτίσῃ ὁ δοῦλος τόν Δεσπότην, πῶς νά φωτίσῃ ὁ λύχνος τό φῶς;» Ποῖον φῶς; Ἐκεῖνο τό μακάριον, τό τρισήλιον φάος, «τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον!».
Ὁ δέ ἄναρχος Πατήρ συμμαρτυρεῖ τόν συνάναρχον Υἱόν Του, ἐνῷ ὁ Παράκλητος ἐν εἴδει περιστερᾶς κατελθών καί μένων ἐπί τήν ἄχραντον κεφαλήν τοῦ Ἰησοῦ, ἐβεβαίωσε τήν ἐπαλήθευσιν τοῦ λόγου.
Σκιρτᾷ καί ἀγάλλεται κάθε χριστιανική ψυχή πρό τοῦ μεγαλείου τοῦ μυστηρίου τῆς Θεοφανείας! Ὤ ποῖον Θεόν Πατέρα ἔχομεν! Ἄχ, παρεγνωρίσθη, ἐλησμονήθη, αὐτή ἡ καρδία τοῦ Θεοῦ, πού τόσον ἀγαπᾷ τόν ἄνθρωπον! Φωνάζει διά τοῦ προφήτου: «Μή ἐπιλήσεται γυνή τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μή ἐλεῆσαι τά ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; Εἰ δέ καί ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ᾿ ἐγώ οὐκ ἐπιλήσομαί σου» (Ἠσ. 49, 14-15)· «Εἰ (πρώην) γάρ ἐχθροί ὄντες (τῷ Θεῷ), κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ Αὐτοῦ» (Ρωμ. 5,10).
Ὤ, πόσην παράκλησιν δίδουν τά ἀνωτέρω λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, εἰς τήν νεωστί μετανοήσασαν ψυχήν! Μεγάλην παρρησίαν πρός τόν Θεόν ἔχει ἐκείνη ἡ ψυχή, ὅπου οἰκτίρει τόν πλησίον αὐτῆς καί τόν συμπαθεῖ ἔργῳ καί λόγῳ!
Ὅταν ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, ὁ διά Χριστόν σαλός, ἐποίει τήν σαλότητα ἐν μέσῳ τῆς Κων/πόλεως, γυνή θεοφοβουμένη, τῆς ὁποίας διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς, ἐν ἐκστάσει γεγονυῖα ἔβλεπε τόν μακάριον Ἀνδρέαν ὑπέρ τόν ἥλιον λάμποντα καί τούς ἀνθρώπους νά τόν κτυποῦν, νά τόν πτύουν, νά τόν βδελύττωνται καί τούς δαίμονας νά χαίρουν, ὅτι θά τούς κατακρίνουν ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ θανάτου αὐτῶν, ὅτι τόν ἅγιον τοῦ Θεοῦ ἔδερον καί παντοιοτρόπως ἐπαίδευον! Ὁ δέ ἅγιος Ἀνδρέας ἀπευθυνόμενος πρός τούς δαίμονας ἔλεγε: «Ὄχι, ἐγώ παρεκάλεσα τόν Θεόν νά μή λογίζεται ἁμαρτία εἰς ὅσους μέ κτυποῦν καί μέ παιδεύουν»!
Τότε βλέπει ἡ Βαρβάρα, ἔτσι ὠνομάζετο ἡ γυνή, ὅτι ἠνοίχθη ὁ οὐρανός καί κατελθοῦσα παμμεγέθης περιστερά ἔχουσα ἄνθος εἰς τό στόμα αὐτῆς καί ἐλθοῦσα ἐκάθησε εἰς τήν κεφαλήν τοῦ μακαρίου Ἀνδρέου καί εἶπε: «Δέξαι τό κάρφος τοῦ ἄνθους τούτου, τό ὁποῖόν σοι ἀποστέλλει ὁ Πατήρ τῶν φώτων, διότι εἶσαι οἰκτίρμων πρός τόν τύπτοντά σε, καθώς καί Αὐτός οἰκτίρμων ἐστί». Κύκλωθεν δέ τῆς περιστερᾶς ἀναρίθμητα, παντός εἴδους πουλάκια ἔψαλλον ἄσματα οὐράνια, πρός εὐφροσύνην τῆς πολυμόχθου διά Χριστόν μακαρίας ψυχῆς!
Μετ᾿ ὀλίγον ἔληξεν ἡ ἔκστασις· πλησιάσας δέ ὁ μακάριος τήν Βαρβάραν ἔγνω τῷ πνεύματι τήν ἔκστασίν της καί τῆς εἶπε: «Φύλαξον, Βαρβάρα, τό μυστήριον, ἕως εἰμί ἐν ζωῇ, ἕως διελεύσομαι ἐν τόπῳ σκηνῆς θαυμαστῆς κλπ».
Ψυχή οἰκτίρμων ὁμοιώνεται τῷ Θεῷ καί μεγάλην παρρησίαν κέκτηται πρός Αὐτόν!
Εἴθε ὁ Θεός νά μᾶς δώσῃ σπλάγχνα συμπαθητικά, οἰκτίρμονα, ἵνα ὅταν ἐξέλθωμεν, εὕρωμεν τά θεῖα σπλάγχνα ἀνοικτά, πλήρη ἐλέους, συμπαθείας καί ἀγάπης! Ἀμήν· γένοιτο!
15η. Ὅπως ὁ Θεός εἶναι οἰκτίρμων καί συγχωρεῖ τούς πάντας, οὕτω καί ἡμεῖς ὀφείλομεν, νά ὁμοιάζωμεν τῷ Δεσπότῃ Θεῷ καί νά συγχωρῶμεν ἐκ καρδίας, ἐκείνους ὅπου μᾶς ἔπταισαν. Διότι ὅπως τό παιδί σώζει τούς χαρακτῆρας τῶν γονέων του, οὕτω καί ἡμεῖς χρεωστοῦμεν νά ὁμοιάζωμεν εἰς τούς ψυχικούς χαρακτῆρας μέ τόν Ἅγιον Πατέρα μας Θεόν.
Ἄς ὑπομείνωμεν τούς θλίβοντας ἡμᾶς, διότι καί ὁ Χριστός μας ὑπέμεινε τούς ποικίλους ὀνειδισμούς τῶν ἁμαρτωλῶν ἕνεκεν τῆς πρός ἡμᾶς ἀγάπης Του.
16η. Μεγάλη τιμή μας, ὅπου ὄντες ἀνάξιοι, ἐκλήθημεν ἀπό τόν Θεόν νά ὑπηρετήσωμεν τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν, ὡς ὄργανά Του, ἐνθυμούμενοι ὅτι ἐάν ἄλλοι δέν ἐθυσίαζον τήν ζωή των – ἀπόστολοι κλπ – χάριν ἡμῶν, ἡμεῖς δέν θά εἴμεθα τέκνα τοῦ Θεοῦ, κληρονόμοι οὐρανίων ἀγαθῶν· ἄρα, ὅ,τι δυνάμεθα, ἄς διαθέσωμεν· τό ἔργον θά τό τελειώσῃ Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος ἔχει τήν δύναμιν τῆς τελειοποιήσεως.
Σκεφθῆτε τόν καιρόν τῶν κατακομβῶν πῶς ἠγωνίζοντο οἱ πρῶτοι Χριστιανοί μας· μέ τί θυσίαν, μέ τί ἀγάπην ἐθυσίαζον ὅ,τι προσφιλές τούς ἐχάρισεν ἡ φύσις, ὅταν τούς ἐκάλει τό χριστιανικόν καθῆκον· καί εἰς τό τέλος ἡ θυσία ἔφερνε τήν αἰώνιον δόξαν.
Ἄχ, ἡμεῖς δέν εἴμεθα ἄξιοι καί δυστυχῶς τά πάντα χάνομεν ἕνεκεν ὀλιγοπιστίας (τῶν ὀλιγοπίστων πρῶτός εἰμι ἐγώ), ἀλλά ἐλπίζομεν εἰς τό ἔλεος τοῦ Κυρίου νά μᾶς ἐνισχύῃ, διά νά φέρωμεν καί ἡμεῖς ταπεινά ἕνα μικρόν σταυρόν πρός παρηγορίαν μας.
17η. Ἔχε ἀγάπην, παιδί μου, μέ τούς ἀδελφούς σου· φεῦγε τήν φιλονεικίαν, ἡ ὁποία διώκει τήν χάριν τῆς παρακλήσεως καί τήν ἀντικαθιστᾷ μέ πικρίαν καί μῖσος. Δόξασε τόν Θεόν ἐν ἀγάπῃ· «ἐν τούτῳ γνώσονται ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. 13,35).
Τί ὡραιότερον ἀγάπης ἀδελφικῆς; Ἀλλά ὁ κακός σπορεύς, πού σπείρει τά ζιζάνια, αὐτός μέ τήν πονηρίαν του ρίχνει ὕπουλα τόν σπόρον τῶν ζιζανίων καί τοιουτοτρόπως θερίζομεν καί φθόνον καί ζήλειαν καί ψυχρότητα.
Διά τοῦτο ἀγρύπνει, τέκνον, μή χάνῃς τόν πολύτιμον καιρόν μέ ἀλλοπρόσαλλες σκέψεις· ἵνα μή ἐρχόμενος ὁ Κύριος μᾶς εὕρῃ κενούς καί ἀποκλεισθῶμεν τῆς ὡραιοτάτης βασιλείας.
Ταπεινώσου· συνέχεια κατηγόρει τόν ἑαυτόν σου· μή δικαιολογῆσαι· ρίπτε τό σφάλμα ἐπάνω σου.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
https://enromiosini.gr/arthrografia/peri-agapis-kai-sygchoritikotitos-5/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου