Συγκρητισμός : Ὁ μεγαλύτερος δαιμονικὸς πειρασμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Συγκρητισμός :

Ο μεγαλύτερος δαιμονικός πειρασμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Τελικά, φαίνεται πως είναι πολλοί αυτοί που είτε δεν γνωρίζουν, είτε γνωρίζουν και ύποπτα σιωπούν όταν η συζήτηση έρχεται στο θέμα του συγκρητισμού και μάλιστα του διαχριστιανικού.

Τι ακριβώς είναι ο συγκρητισμός όμως;

Είναι η προσπάθεια να τονίζονται τα κοινά σημεία μεταξύ των Χριστιανικών Ομολογιών και να παραθεωρούνται οι διαφορές.

Στην εποχή μας, επισημαίνει εύστοχα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος, “υπάρχει ο λεγόμενος διαχριστιανικός συγκρητισμός, σύμφωνα με τον οποίο θεωρείται ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες πιστεύουν στο ίδιο Ιησού Χριστό. Όμως αν μελετήσουμε καλά την παπική θεολογία, θα διαπιστώσουμε ότι έχει εσφαλμένη και πεπλανημένη Τριαδολογία αφού εισήγαγε μέσα στο Θεό την δυαρχία, επίσης έχει και εσφαλμένη Χριστολογία. Το ίδιο παρατηρούμε και στις άλλες χριστιανικές προτεσταντικές θεολογίες, οι οποίες φθάνουν στο σημείο να αρνηθούν ακόμα και την ανάσταση του Χριστού. Επομένως, όταν κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ Ορθοδοξίας και άλλων Χριστιανικών Ομολογιών, γιά να μη υποπέσουμε στον πειρασμό του συγκρητισμού, δεν πρέπει να εξετάζουμε τα κοινά τους σημεία, αλλά τις διαφορές τους. ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΝ ΤΟΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ (“Εκκλησιαστική Παρέμβαση”, 12/2022)

Βεβαίως, υπάρχει και ο διαθρησκειακός συγκρητισμός και ο νεοεποχίτικος. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών κάποιες αποκρυσταλλομένες θέσεις που προβάλλονται διαρκώς, όπως :

1) Ο γραπτός και ο προφορικός λόγος πρέπει να βοηθά τους ανθρώπους να αγνοήσουν τις επιμέρους θρησκευτικές διαφορές.

2) Όλοι οι άνθρωποι, πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ασχέτως με το σε ποιό χριστιανικό δόγμα και θρησκεία ανήκουν, ότι λατρεύουν τον ίδιο παγκόσμιο Θεό στην πολλαπλότητα των εκδηλώσεών του.

3) Πρέπει να γίνεται σεβαστό ότι όλες οι θρησκευτικές παραδόσεις ή ατραποί προέρχονται από κοινή πηγή και ισοτίμως και θεμιτώς οδηγούν στον ίδιο στόχο.

4) Να χαρακτηρίζονται ως επουσιώδεις οι διαφορές μεταξύ των διαφόρων θρησκειών.

5) Να καλλιεργείται η βεβαιότητα ότι η πληρότητα της αλήθειας θα επιτευχθεί μόνο με τη σύνθεση των επιμέρους θρησκευτικών παραδόσεων.

6) Είναι αναγκαία μιά μορφή εντατικής εργασίας γιά τη θρησκευτική σύγκλιση με ταυτόχρονη ενθάρρυνση των πιστών των διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων γιά τη συμμετοχή τους και σε άλλα θρησκευτικά μονοπάτια και πνευματικές κινήσεις γιά τη διεύρυνση της συνειδητότητάς τους.

7) Να καλλιεργείται η ισότιμη θεώρηση όλων των πνευματικών διδασκάλων της ανθρωπότητας, ένας εκ των οποίων είναι, κατ’ αυτούς, και ο Χριστός. (pemptousia.gr π. Βασιλείου Γεωργοπούλου, Αναπληρωτού Καθηγητού Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, “Το νεφέλωμα του θρησκευτικού συγκρητισμού”, 6/6/2022)

Από τα παραπάνω εύκολα διαπιστώνει κανείς πως στόχος του συγκρητισμού είναι, όπως υποδείκνυε και ο μακαριστός καθηγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Γρηγορίου Αγίου Όρους π. Γεώργιος Καψάνης, το “να χαθεί η αίσθηση της μοναδικότητας της οδού προς τον Θεό της Ορθοδόξου Εκκλησίας”!

Ο τρόπος που μας επιβάλλεται, μεταξύ άλλων και από τον επάρατο Οικουμενισμό που συνιστά δεινή αίρεση και εκπροσωπείται από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Διότι χρησιμοποιεί τις συμπροσευχές ως όχημα, οι οποίες απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες.

Γι αυτό, άλλωστε, κάποια ετερόδοξη ψυχή αποκαλούσε τους κανόνες της Εκκλησίας μας “απολιθώματα” του ιστορικού παρελθόντος. Χωρίς τους κανόνες, όλα επιτρέπονται. Πολύ βολικό.

Ο μακαριστός, εμβριθής και άριστα κατηρτισμένος περί των αιρέσεων, αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος Μύρου υπογράμμιζε πως ” Ο Συγκρητισμός, διαθρησκειακός και διαχριστιανικός, με την ανθρωποκεντρική φιλοσοφία και την πρακτική των συμπροσευχών, καταργεί την αποκεκαλυμμένη αποκλειστικότητα της λατρείας στον μόνο αληθινό Θεό, τον υποβιβάζει σε ένα κτιστό ανθρώπινο εφεύρημα, αλλοιώνοντας έτσι τελείως την θεϊκή του εικόνα”!

Όντως. Προσέξτε, προς επίρρωσιν τούτου, το παράδειγμα της συγκρητιστικής πρωτοβουλίας της 2ας Απριλίου 1970 στον καθεδρικό ναό του Αγ. Πέτρου όπου έλαβε χώρα μιά υπερ-ομολογιακή λειτουργία και προσευχή. Εκεί μίλησε ο προτεστάντης πάστορας Babel γιά “μιά πολύ μεγάλη μέρα στην ιστορία των Θρησκειών κατά την οποία ο καθένας προσευχήθηκε στη δική του γλώσσα και σύμφωνα με το τυπικό της Θρησκείας που εκπροσωπούσε και κατά την οποία οι πιστοί όλων των Θρησκειών κλήθηκαν να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού”.

Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι ο Συγκρητισμός είναι μιά οργανωμένη μεθόδευση ύπουλης πολεμικής κατά της αληθείας της Ορθοδόξου Παραδόσεως και του θεμελίου αυτής, του αποκεκαλυμμένου αληθινού Θεού, με πρόσχημα την επικράτηση της παγκόσμιας ενότητας και ειρήνης μέσω της θεοποιημένης αγάπης.

Πουθενά αλλού, επισημαίνει ο π. Αυγουστίνος Μύρου, η λέξη “αγάπη” δε χρησιμοποιήθηκε τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα σε βάρος της αλήθειας, όπως φαίνεται στη συνθηματική δήλωση συγχρόνων συγκρητιστών, “η θεολογία διαιρεί, η αγάπη ενώνει… στέλλει στην πυρά τον Θεό εν ονόματι του Θεού. Σκοτώνει στις καρδιές των ανθρώπων τον αληθινό Θεό, που είναι η όντως αγάπη, εν ονόματι της αγάπης”!

Και κλείνει με την υπόμνηση δύο πνευματοφώτιστων χωρίων του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

“Την γνήσια αγάπη την αποδεικνύουν όχι τα κοινά τραπέζια, ούτε οι επίσημες προσφωνήσεις, αλλά η προσπάθεια κάποιου να διορθώση και να ενδιαφερθή γιά το πραγματικό συμφέρον του πλησίον και να σηκώση αυτόν που έπεσε” (Ιωα. Χρυσ. Εις γένεσιν 9,2 PG 54, 623) και

“Να μη παραδέχεσθε κανένα νόθο δόγμα με το πρόσχημα της αγάπης” (Ιωα. Χρυσ. Εις Φιλιπ. 2,1 PG 62, 191).

Άρα, επικεντρωνόμαστε στις διαφορές μας, καλέ μου άνθρωπε, και όχι στις ομοιότητες γιατί σκοπός μας είναι η επισήμανση της πλάνης, η εύρεση της αλήθειας και η θεραπεία της πλάνης ακριβώς γιατί αυτό επιβάλλει η προς τον ετερόδοξο πλησίον αγάπη.

Διαφορετικά, δικαιούμαστε να περιχαρακωνόμαστε πίσω απ’ τα όρια που θέτει το Ιερό Ευαγγέλιο και η Παράδοση της Εκκλησίας μας αποφεύγοντας να πέσουμε στις παγίδες του Διαβόλου.

entaksis.gr

https://aktines.blogspot.com/2024/08/blog-post_96.html#more