Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς Ἐπίσκοπον Γρηγόριον – Ι. Μητροπόλεως Περιστερίου Ἀττικῆς (Τίποτε τὸ νεκρὸ ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης – Μία σύγκρισις)

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ – Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

(Τίποτε το νεκρό επί της Αγίας Τραπέζης – Μία σύγκρισις)

ΜΕΡΟΣ Β΄

Δείτε ΕΔΩ το Α΄ΜΕΡΟΣ

Σεβασμιώτατε

Σας γράφω (πάλι) όχι με αξιώσεις προσωπικού ύφους∙ αναφέρομαι στα σταθερά μεγέθη της Ορθόδοξης αλήθειας, φροντίζοντας για την παρουσία μιας ακριβούς άρθρωσης των χαρισματικών θεολογικών νοημάτων των Πατέρων και της Γραφής, γύρω από τον Τίμιο Σταυρό, τον Γολγοθά και το Θυσιαστήριο (Αγία Τράπεζα). Θυσιαστήριο, Γολγοθάς και Σταυρός ορίζουν το επίπεδο της θυσίας του Χριστού, στο οποίο επαναλαμβάνεται η απαράμιλλη, σωστική θυσία του Χριστού.

Τίποτε το νεκρό (πνευματικά) επί της Αγίας Τραπέζης.

Να σας θυμίσω, Σεβασμιώτατε, ότι Α) το Θυσιαστήριο έχει αυτιά και ακούει: «θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ΄ Βασιλ. 13,2).

Β) Έχει και στόμα: «Και ήκουσα του θυσιαστηρίου λέγοντος» (Αποκ. 16, 7) και επίσης,

Γ) «Ποτέ κανείς δεν συμφιλιώθηκε με τον Θεό χωρίς τη μυστική δύναμη του Σταυρού» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).

Ο Σταυρός, υπογραμμίζει ο Ι. Χρυσόστομος είναι: Το θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς Υιού και το αγαλλίαμα του Αγίου Πνεύματος.

Οι άνθρωποι (και οι πλέον απλοί) έχουν καταλάβει ότι προβάλλεται μεθοδικά η αφαίρεση του Τιμίου Σταυρού, στα όρια της προσδοκίας – λατρείας του «Ενός Θεού», στο πεδίο της πλάνης της πανθρησκείας, όπου στόχο έχει την περιθωριοποίηση – απόρριψη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, της Εκκλησίας Του και του Ευαγγελίου Του. Γνωρίζουμε πόσο θετικοί είναι «κορυφαίοι» οικουμενιστές Πατριάρχες – Επίσκοποι στο μήνυμα της θεοσοφίστριας Αλίκης Μπέιλη (όπως έγραψα για το μήνυμά της στο Α΄ ΜΕΡΟΣ).

Σκοπός των απομακρύνσεων του Εσταυρωμένου Χριστού είναι (σε λίγες Μητροπόλεις τώρα) η διαμόρφωση Σημειολογίας, κατασκευής «οικουμενιστικής» λογικής στο πλαίσιο της πανθρησκείας.

Θα ήθελα, Σεβασμιώτατε, να εξηγήσετε δημοσίως (και ο οικουμενιστής Δαμασκηνός της Αιτωλίας) το αναφορικό σημείο που αντιστοιχεί στην απομάκρυνση του Εσταυρωμένου∙ ποιο είναι δηλ. το πρώτο σημείο αυτής της δράσης σας μέσα στην οικουμενιστική άλγεβρα των σκέψεών σας.

Όταν στην καθημερινή ζωή (κοινωνική) κάποιος γράφει μια φράση ή στον πίνακα γράφω ένα Μαθηματικό τύπο, τότε σαφώς παράγω κάποιο σήμα (όπως το φλας του αυτοκινήτου, η κόρνα σε κάποιο απρόσεκτο διαβάτη κλπ).

Στην Επιστήμη «μεταδίδω σήμα» σημαίνει ότι «δίνω υπόσταση σε μια από τις κοινωνικές σχέσεις που ονομάζονται «πληροφορία», «ερώτηση» ή «εντολή»: ο πομπός ενός σήματος, δηλ. αυτός που παράγει ένα σήμα, προβαίνει έτσι σε αυτό που ονομάζουμε μια ΣΗΜΕΙΑΚΗ ΠΡΑΞΗ, ζητώντας να πληροφορήσει ένα δέκτη για κάποιο πράγμα, ή να τον ρωτήσει για κάτι ή, τέλος, να του δώσει κάποιαν εντολή» (Luis Prieto – καθηγητής γλωσσολογίας – σημειολογίας).

Ερωτώ ευθέως: Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των ενεργειών σας; Γιατί δημιουργείται ασυμφωνία Επισκόπου και πιστών; Δεν σας τρομάζει η υπάρχουσα σχέση ΤΟΜΗΣ μεταξύ υμών και του ποιμνίου;

Πιστεύω, ότι έρχεται ο καιρός, που οι συνειδητοί πιστοί (κληρικοί και λαϊκοί) θα εφαρμόσουν και συλλογικά τον ΙΕ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί απομακρύνσεως των ορθοδόξων από τους αιρετικούς ποιμένες. Ενέργεια που έχει (ήδη) καθυστερήσει μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Τα ερχόμενα γεγονότα θα επιβάλλουν την εφαρμογή του Κανόνα, ο οποίος είναι ακλόνητος (Αυγ. Καντιώτης). Η Ιστορία (Εκκλησιαστική) δεν δικαιολογεί την ενέργειά σας σ’ όλα τα επίπεδα, στη διαχρονική τους διάσταση.

Με τον Οικουμενισμό, πολλοί Πατριάρχες – Επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί, πίστεψαν (πιστέψατε) στην πλάνη ότι η Ιστορία και η Θεολογία ανοίγουν με εισαγωγή «νέων» διαμορφωτικών παραγόντων στην Εκκλησιαστική ζωή, ξένων προς την Παράδοση.

Μία από τις οικουμενιστικοκεντρικές εξάρσεις είναι και η απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, δυστυχώς!

Στους σύγχρονους επισκόπους, Σεβασμιώτατε, η πνευματική δημοκρατία της Εκκλησίας δεν έχει απήχηση, γι’ αυτό και δεν επιδιώκετε την εκλογή σας «ψήφω κλήρου και λαού».

Η εκλογή επισκόπων στην Ελλάδα πάσχει από βασικές ελλείψεις δημοκρατίας, γι’ αυτό και δεν αγκαλιάζετε τη φωνή του πιστού – ορθοδόξου λαού της Μητροπόλεώς σας.

Απουσιάζει το Δίκαιο του ευσεβούς λαού, με την έννοια των πνευματικών – κοινωνικών δικαιωμάτων του∙ έχει μόνο καθήκοντα και καταπατούμενα δικαιώματα. Εάν υπήρχε ο σεβασμός στο πλήρωμα, ο μέγας αυτός διάκονος της ελευθερίας, θα είχατε επαναφέρει τον Εσταυρωμένο στην παραδοσιακή θέση Του.

Ασκείται ψυχολογική, συνειδησιακή μάλλον, βία στο πλήρωμα, παράλληλα με το Κράτος, το οποίο κατέχει το μονοπώλιο της βίας σε επίπεδο νομοθεσίας.

Εμείς αναθεματίζουμε τη βία, όπως ο Κύριος, και εκθέτουμε νηφάλιες – πνευματικές σκέψεις.

Παλαιότερα οι νηφάλιες – πνευματικές σκέψεις, αφορούσαν (ενέπνεαν) Κλήρο και Λαό. Παράδειγμα, μία σύγκρισις, που υπογραμμίζει ο Αυγουστίνος Καντιώτης στο βιβλίο του «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 104 – 105):

Νόμος του 1910

«Δια διορισμόν εφημερίου είνε ΑΝΑΓΚΑΙΑ η πρότασις των ενοριτών, αποφαινομένων κατά πλειονοψηφίαν, συνερχομένων δε προς τούτο τη προσκλήσει του επισκόπου εν τω ενοριακώ ναώ» (Νόμος 3596).

Παραθέτει ο π. Αυγουστίνος (στη συνέχεια) και τον Νόμο του 1954: «Δια κάθε διορισμόν εφημερίου πρότασις ενοριτών ΠΕΡΙΤΤΗ. Ο επίσκοπος εκλέγει εκ των υποψηφίων, ον βούλεται» (AΝ. Νόμος 2200).

Σημειώνει ο π. Αυγουστίνος: «Εξελισσόμεθα επί το δημοκρατικώτερον»! Σήμερα, ως γνωστόν, ο πιστός λαός έχει αποκλεισθεί από την εκλογήν των ποιμένων, για εκλογή Αρχιεπισκόπου και ιερέων. Οι κρατικοί Νόμοι, Σεβασμιώτατε, σας παρέχουν ισχύ και επιβάλλουν νόθα υπακοή – πειθαρχία εις τον επίσκοπον, όταν αυτός παραβαίνει τους όρους της Πίστεως και σκανδαλίζει το πλήρωμα.

«Είμεθα θερμοί ερασταί», τονίζει ο π. Αυγουστίνος «της πειθαρχίας ταύτης, υφ’ ην έζησαν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων» (Σελ. 122).

Σεβασμιώτατε, θεμελιώδες σφάλμα ποιμαντικής ψυχολογίας η απομάκρυνση του Εσταυρωμένου∙ είναι βλασφημία ο διαχωρισμός της Αγίας Τραπέζης από τον Εσταυρωμένο Κύριο.

Ο Αρχιερέας Άννας ήτο αγέρωχος στο Συνέδριο∙ η καρδιά του, όμως, είχε ελεγχθεί από την νηφάλια παρατήρηση του Κυρίου προς τον υπηρέτη (θρασύτατο) που τον ράπισε: «ει κακώς ελάλησα μαρτύρησον περί του κακού∙ ει δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιωαν. 18, 23).

Ο Κύριος δεν είναι περαστικός διαβάτης, που απομακρύνεται βιαστικά∙ περιμένει την επαναφορά του όπισθεν της Αγίας Τραπέζης, εκεί όπου θέλει να προσλάβει τον κάθε άνθρωπο συνδαιτυμόνα στο βασιλικό δείπνο (Λουκ. 14, 16-24).

Περιμένει την επαναφορά, ως έκφραση και ανάγκη των ψυχών του ποιμνίου σας και υμών προσωπικά.

Με αγάπη Χριστού

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

https://aktines.blogspot.com/2024/11/blog-post_37.html#more