Μέ ἀ­φορ­μή τή θε­ω­ρί­α τῆς ἐ­ξέ­λι­ξης (Β΄), Δημητρίου Βλαχοστέργιου (Δρος Γενετικῆς καί Βελτίωσης Φυτῶν)

Σύντομη ἐπιστημονική & θεολογική προσέγγιση[1]

Δη­μή­τριος Ν. Βλα­χο­στέρ­γιος

Δρ. Γε­νε­τι­κῆς & Βελτίωσης Φυτῶν

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ

Τί ἀ­πό ὅ­λα αὐ­τά εἶ­ναι ἐ­πι­στη­μο­νι­κή ἀ­λή­θεια καί τί πα­ρα­μέ­νει μί­α θε­ω­ρί­α;

Ἡ δι­α­δι­κα­σί­α τῆς ἐ­ξέ­λι­ξης μπο­ρεῖ νά δι­α­κρι­θεῖ σέ δύ­ο ἐ­πί­πε­δα: στήν ἐ­ξέ­λι­ξη μέ­σα σέ ἕ­να εἶ­δος καί στήν ἐ­ξέ­λι­ξη ἀ­πό τό ἕ­να εἶ­δος στό ἄλ­λο. Ἡ πρώ­τη ὀ­νο­μά­ζε­ται μι­κρο­ε­ξέ­λι­ξη (microevolution) καί ἐ­ξη­γεῖ τήν ἐμ­φά­νι­ση τῆς ποι­κι­λο­μορ­φί­ας μέ­σα στό εἶ­δος· γιά πα­ρά­δειγ­μα, πῶς ἀ­πό ἕ­ναν πλη­θυ­σμό σι­τη­ρῶν προ­κύ­πτει μί­α νέ­α ποι­κι­λί­α σι­τη­ροῦ. Ἡ δεύ­τε­ρη ὀ­νο­μά­ζε­ται μα­κρο­ε­ξέ­λι­ξη (macroevolution)

καί ὑ­πο­στη­ρί­ζει ὅ­τι μέ τήν πα­ρα­πά­νω δι­α­δι­κα­σί­α γί­νε­ται ἡ με­τά­βα­ση ἀ­πό τό ἕ­να εἶ­δος στό ἄλ­λο· δη­λα­δή ὅ­τι ἀ­πό ἕ­ναν πλη­θυ­σμό ψα­ρι­ῶν προ­έ­κυ­ψαν τά ἑρ­πε­τά, τά πτη­νά, τά θη­λα­στι­κά, μέ­χρι πού φθά­νου­με καί στόν ἄν­θρω­πο.

Ἡ μι­κρο­ε­ξέ­λι­ξη εἶ­ναι ἀ­πο­δε­δειγ­μέ­νη ἐ­πι­στη­μο­νι­κά καί πραγ­μα­τι­κά λει­τουρ­γεῖ στή φύ­ση ὅ­πως πε­ρί­που πε­ρι­γρά­φη­κε. Εἶ­ναι δύ­σκο­λο ὅ­μως νά ἰ­σχυ­ρι­στεῖ κα­νείς ὅ­τι τό ἴ­διο ἰ­σχύ­ει καί στήν πε­ρί­πτω­ση τῆς μα­κρο­ε­ξέ­λι­ξης.

Στή συ­νέ­χεια θά ἀ­να­φερ­θοῦν με­ρι­κές σκέ­ψεις πού δεί­χνουν τίς μη­δα­μι­νές πι­θα­νό­τη­τες τῆς ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας τῆς μα­κρο­ε­ξέ­λι­ξης καί τό ὅ­τι ἐ­φό­σον ἡ μα­κρο­ε­ξέ­λι­ξη δέν μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­δει­χθεῖ πει­ρα­μα­τι­κά, ἄ­ρα δέν μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­τε­λέ­σει πο­τέ ἐ­πι­στη­μο­νι­κή ἀ­λή­θεια.

Ἡ ἐ­πι­στή­μη τῆς Μο­ρια­κῆς Βι­ο­λο­γί­ας καί τῆς Μο­ρια­κῆς Γε­νε­τι­κῆς μέ τήν ἐν­δε­λε­χῆ με­λέ­τη τοῦ DNA μᾶς ἔ­δω­σε τίς τε­λευ­ταῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες μί­α σει­ρά ἀ­πό κα­τα­πλη­κτι­κές ἀ­πο­κα­λύ­ψεις. Πρῶ­τον, ὅ­τι ὅ­λοι οἱ ζῶν­τες ὀρ­γα­νι­σμοί ἔ­χουν στόν πυ­ρῆ­να τῶν κυτ­τά­ρων τους DNA, μέ­σα στό ὁ­ποῖ­ο ὑ­πάρ­χουν οἱ πλη­ρο­φο­ρί­ες γιά τό τί ἀ­κρι­βῶς θά γί­νει τό ἀρ­χι­κό κύτ­τα­ρο τοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ. Εἶ­ναι κα­τα­πλη­κτι­κό τό ὅ­τι ἐ­νῶ ὅ­λοι οἱ ὀρ­γα­νι­σμοί ξε­κι­νοῦν ἀ­πό ἕ­να ἁ­πλό κύτ­τα­ρο κα­τα­λή­γουν νά εἶ­ναι τό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κοί με­τα­ξύ τους. Ἀ­πό ἕ­να ἁ­πλό κύτ­τα­ρο ξε­κι­νᾶ καί ὁ ἄν­θρω­πος, ἀ­πό ἕ­να ἁ­πλό κύτ­τα­ρο ξε­κι­νᾶ καί τό μυρ­μήγ­κι, ἀ­πό ἕ­να ἁ­πλό κύτ­τα­ρο ξε­κι­νᾶ καί τό χα­μο­μή­λι· κι ὅ­μως αὐ­τό τό ἀρ­χι­κά πα­νο­μοι­ό­τυ­πο κύτ­τα­ρο κα­τα­λή­γει σ’ αὐ­τή τήν ἐκ­πλη­κτι­κή ποι­κι­λο­μορ­φί­α πού βλέ­που­με γύ­ρω μας. Ὅ­λα αὐ­τά ὀ­φεί­λον­ται στό δι­α­φο­ρε­τι­κό DNA πού εἶ­ναι κρυμ­μέ­νο μέ­σα στά κύτ­τα­ρα τῶν δι­α­φο­ρε­τι­κῶν εἰ­δῶν.

Ἐπίσης, γνω­ρί­ζου­με πλέ­ον ὅ­τι οἱ δι­α­φο­ρές με­τα­ξύ τῶν εἰ­δῶν ὀ­φεί­λον­ται στίς δι­α­φο­ρές πού ὑ­πάρ­χουν στόν ἀ­ριθ­μό καί τό εἶ­δος τῶν γο­νι­δί­ων καί ὅ­τι οἱ δι­α­φο­ρές αὐ­τές εἶ­ναι λί­γο-πο­λύ στα­θε­ρές καί με­τα­φέ­ρον­ται ἀ­πό γε­νιά σέ γε­νιά. Αὐ­τό ἔ­χει ἰ­δι­αί­τε­ρη ση­μα­σί­α γιά τόν τρό­πο ἐμ­φά­νι­σης τῶν εἰ­δῶν. Ση­μαί­νει ὅ­τι γιά νά με­τα­βοῦ­με ἀ­πό τό ἕ­να εἶ­δος στό ἄλ­λο θά πρέ­πει νά ὑ­πάρ­ξει προ­σθή­κη ἤ ἀ­φαί­ρε­ση γο­νι­δί­ων, καί μά­λι­στα στό ἐ­πί­πε­δο τῶν ἀ­να­πα­ρα­γω­γι­κῶν κυτ­τά­ρων τοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ, κι ὄ­χι ἁ­πλᾶ ἀ­να­συν­δυα­σμός, ἀ­να­κά­τε­μα, τῶν ὑ­παρ­χόν­των γο­νι­δί­ων, πρᾶγ­μα τό ὁ­ποῖ­ο συμ­βαί­νει γιά πα­ρά­δειγ­μα ὅ­ταν δι­α­σταυ­ρώ­νον­ται δύ­ο φυ­τά ἤ δύ­ο ζῶ­α τοῦ ἴ­διου εἴ­δους. Ἔ­τσι ἡ ἐμ­φά­νι­ση τοῦ ἀμ­φί­βιου ἀ­πό τό ψά­ρι προ­ϋ­πο­θέ­τει τήν ἐμ­φά­νι­ση ἤ ἐ­ξα­φά­νι­ση κά­ποι­ων γο­νι­δί­ων στά γα­με­τι­κά κύτ­τα­ρα· ἀλ­λι­ῶς δέν θά μπο­ροῦ­σαν νά πε­ρά­σουν οἱ ἀλ­λα­γές στούς ἀ­πο­γό­νους. Οἱ ἀλ­λα­γές αὐ­τές θά πρέ­πει νά ἀν­τι­στοι­χοῦν σέ ὅ­λες τίς μορ­φο­λο­γι­κές καί λει­τουρ­γι­κές δι­α­φο­ρές ἀ­νά­με­σα στά εἴ­δη. Οἱ ἐ­ξε­λι­κτι­κοί ἰ­σχυ­ρί­ζον­ται ὅ­τι αὐ­τό ἐ­πι­τυγ­χά­νε­ται μέ τίς με­ταλ­λά­ξεις. Οἱ με­ταλ­λά­ξεις δη­λα­δή εἶ­ναι ὁ μο­χλός πού δη­μι­ουρ­γεῖ τήν ποι­κι­λο­μορ­φί­α καί στή συ­νέ­χεια ἡ φυ­σι­κή ἐ­πι­λο­γή κα­θο­ρί­ζει ποι­ά ἀ­πό τά εἴ­δη θά ἐ­πι­βι­ώ­σουν.[1]

Σ’ αὐ­τό τό ση­μεῖ­ο θά βο­η­θοῦ­σε μί­α μι­κρή ἀ­να­φο­ρά στό τί ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι τά γο­νί­δια. Τά γο­νί­δια εἶ­ναι μι­κρά κομ­μά­τια ἀ­πό τό DNA τῶν ὀρ­γα­νι­σμῶν, τά ὁ­ποῖ­α ἐμ­φα­νί­ζουν μί­α ἐκ­πλη­κτι­κή ὀρ­γά­νω­ση. Τά γο­νί­δια ἀ­πο­τε­λοῦν­ται ἀ­πό μί­α ἁ­λυ­σί­δα κά­ποι­ων μο­ρί­ων, πού ὀ­νο­μά­ζον­ται νου­κλε­ο­τί­δια, καί τά ὁ­ποῖ­α θά μπο­ροῦ­σαν νά πα­ρο­μοια­στοῦν μέ τά γράμ­μα­τα τοῦ ἀλ­φα­βή­του. Τά νου­κλε­ο­τί­δια εἶ­ναι το­πο­θε­τη­μέ­να σέ μί­α ἀλ­λη­λου­χί­α, σει­ρά, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς βά­ζου­με τά γράμ­μα­τα σέ μί­α λέ­ξη. Ἡ ἀλ­λη­λου­χί­α αὐ­τή τῶν νου­κλε­ο­τι­δί­ων κα­θο­ρί­ζει ὅ­λες τίς λει­τουρ­γί­ες τοῦ κυτ­τά­ρου, τοῦ ἱ­στοῦ, τοῦ ὀρ­γά­νου καί τε­λι­κά τοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ. Ὅ­ταν τά νου­κλε­ο­τί­δια δέν εἶ­ναι στή σω­στή σει­ρά, τό­τε κά­τι δέν λει­τουρ­γεῖ σω­στά· ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἀλ­λά­ζει τό νό­η­μα μιᾶς πρό­τα­σης ὅ­ταν ἀλ­λά­ζει ἕ­να γράμ­μα. Ἄλ­λο ση­μαί­νει κα­λός κι ἄλ­λο σα­λός, ἄλ­λο κα­λός κι ἄλ­λο κα­κός· κι ὅ­μως δι­α­φέ­ρουν μό­νο σέ ἕ­να γράμ­μα. Ἐ­κεῖ­νο πού εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νά ἐν­τυ­πω­σια­κό εἶ­ναι ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει κά­ποι­ος βι­ο­λο­γι­κός νό­μος πού νά ὁ­ρί­ζει τήν ἀλ­λη­λου­χί­α τῶν νου­κλε­ο­τι­δί­ων σέ κά­θε εἶ­δος, δη­λα­δή τό ποι­ά θά εἶ­ναι ἡ σει­ρά τῶν γραμ­μά­των σέ μί­α λέ­ξη. Ὁ μό­νος λό­γος πού τά νου­κλε­ο­τί­δια, δη­λα­δή τά βι­ο­λο­γι­κά γράμ­μα­τα, βρί­σκον­ται στή συγ­κε­κρι­μέ­νη ἀλ­λη­λου­χί­α εἶ­ναι ἐ­πει­δή δέ­χθη­καν τήν ἐν­το­λή-πλη­ρο­φο­ρί­α ἀ­πό τό DNA τῶν πα­τρι­κῶν κυτ­τά­ρων τοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ. Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ὅ­ταν τό DΝΑ ἑ­νός κυτ­τά­ρου πα­πα­ρού­νας δέ­χε­ται τήν πλη­ρο­φο­ρί­α ἀ­πό τό DNA τοῦ πα­τρι­κοῦ κυτ­τά­ρου πα­πα­ρού­νας δέν θά μπο­ροῦ­σε νά λει­τουρ­γή­σει σάν DNA σι­τα­ριοῦ, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δέ σάν DNA μί­ας σαύ­ρας ἤ ἑ­νός ψα­ριοῦ. Οἱ ἐ­ξε­λι­κτι­κοί λοι­πόν ἰ­σχυ­ρί­ζον­ται ὅ­τι κα­τά τή δι­α­δι­κα­σί­α τοῦ δι­πλα­σια­σμοῦ τοῦ DNA, μέ τήν τυ­χαί­α ἐ­πί­δρα­ση φυ­σι­κῶν ἤ χη­μι­κῶν πα­ρα­γόν­των –π.χ. τῆς ἀ­κτι­νο­βο­λί­ας– προ­κα­λοῦν­ται οἱ λε­γό­με­νες με­ταλ­λά­ξεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες ὁ­δη­γοῦν στή δη­μι­ουρ­γί­α νέ­ων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶν. Εἶ­ναι γνω­στό βέ­βαι­α ὅ­τι οἱ με­ταλ­λά­ξεις σέ πο­σο­στό 95-99% εἶ­ναι ἐ­πι­βλα­βεῖς καί προ­ϋ­πό­θε­ση γιά νά κλη­ρο­νο­μη­θοῦν εἶ­ναι νά συμ­βοῦν στά γα­με­τι­κά κύτ­τα­ρα. Ἔ­τσι, σύμ­φω­να μέ τούς ἐ­ξε­λι­κτι­κούς, στό πέ­ρα­σμα ἑ­κα­τομ­μυ­ρί­ων ἐ­τῶν ἐ­πι­βι­ώ­νουν μό­νο οἱ τυ­χαῖ­ες αὐ­τές μι­κρές ἀλ­λα­γές στίς βι­ο­λο­γι­κές λέ­ξεις καί προ­τά­σεις τοῦ γε­νε­τι­κοῦ κώ­δι­κα πού συσ­σω­ρεύ­τη­καν σέ λο­γι­κή σει­ρά, ὥ­στε νά δη­μι­ουρ­γή­σουν νέ­ες λο­γι­κές ἑ­νό­τη­τες (γο­νί­δια) καί τε­λι­κά νά κα­τα­λή­ξουν σέ ἕ­να νέ­ο ὁ­λο­κλη­ρω­μέ­νο καί πλή­ρους νο­ή­μα­τος κεί­με­νο, πού θά ἀν­τι­στοι­χεῖ στό νέ­ο γο­νι­δί­ω­μα ἑ­νός τέ­λει­ου νέ­ου εἴ­δους. Κι ἄν δε­χθοῦ­με ὅ­τι αὐ­τό μπο­ρεῖ νά συμ­βεῖ γιά κά­ποι­α λί­γα γο­νί­δια, εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νά συμ­βεῖ γιά νά ἐ­ξη­γή­σει τά ἐ­ξε­λι­κτι­κά ἅλ­μα­τα με­τα­ξύ ὀρ­γα­νι­σμῶν, πού δι­α­φέ­ρουν κα­τά ἑ­κα­τον­τά­δες ἤ καί χι­λιά­δες γο­νί­δια. Γιά πα­ρά­δειγ­μα ὁ ἄν­θρω­πος μέ τόν πί­θη­κο ἀ­να­φέρ­θη­κε ἀρ­χι­κά ὅ­τι ἔ­χουν 98,5% κοι­νό DNA[2], ἀλ­λά οἱ δι­α­φο­ρές σέ ἐ­πί­πε­δο νου­κλε­ο­τι­δί­ων εἶ­ναι κά­ποι­α ἑ­κα­τομ­μύ­ρια. Βέ­βαι­α, λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα, οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες βρῆ­καν ὅ­τι οἱ δι­α­φο­ρές σέ ἐ­πί­πε­δο ποι­ό­τη­τας καί λει­τουρ­γί­ας τῶν γο­νι­δί­ων[3] εἶ­ναι πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρες, καί δέν ἀν­τι­στοι­χοῦν μό­νον σέ 5-1,5%. Κά­ποι­οι μά­λι­στα, λαμ­βά­νον­τας ὑ­πό­ψη ὅ­τι οἱ με­ταλ­λά­ξεις εἶ­ναι ἐν­τε­λῶς τυ­χαῖ­ες καί ὅ­τι τό με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό τους ἔ­χει ἀρ­νη­τι­κή ἐ­πί­δρα­ση στόν ὀρ­γα­νι­σμό, δέν θε­ω­ροῦν ὑ­περ­βο­λή νά ἰ­σχυ­ρί­ζον­ται ὅ­τι τό μον­τέ­λο τῆς ἐ­ξέ­λι­ξης στό ὁ­ποῖ­ο ἡ τυ­χαί­α με­τάλ­λα­ξη εἶ­ναι ὁ κι­νη­τή­ριος μο­χλός της μοιά­ζει σάν μί­α μα­ϊ­μοῦ ἤ ἕ­να κου­νε­λά­κι πού πη­δά­ει πά­νω σέ ἕ­να πλη­κτρο­λό­γιο, σέ ἕ­να ἀ­νοι­χτό ἀρ­χεῖ­ο κει­μέ­νου, καί οἱ τυ­χαῖ­ες ἀλ­λα­γές πού θά προ­κύ­ψουν μέ­σα σέ ἑ­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια νά εἶ­ναι τέ­τοι­ες ὥ­στε ἕ­να πα­ρα­μύ­θι τοῦ Αἰ­σώ­που νά με­τα­βλη­θεῖ τε­λι­κά σέ φι­λο­σο­φι­κό σύγ­γραμ­μα. Σί­γου­ρα θά προ­κύ­ψουν τυ­χαῖ­α κά­ποι­ες λέ­ξεις ἤ ἀ­κό­μη καί προ­τά­σεις, ἀλ­λά δέν μπο­ρεῖ νά συμ­βεῖ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κή λο­γι­κή με­τα­βο­λή. Κι ἄν πα­ρο­μοι­ά­σου­με τή φυ­σι­κή ἐ­πι­λο­γή μέ τήν ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­γο­ρά, ποι­ά βι­βλί­α θά μπο­ροῦ­σαν νά πω­λη­θοῦν καί νά συ­νε­χί­σουν νά ὑ­πάρ­χουν μέ­χρι νά ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ αὐ­τή ἡ δι­α­δι­κα­σί­α; Κατ’ ἀ­να­λο­γί­α ἕ­νας ζων­τα­νός ὀρ­γα­νι­σμός θά ἦ­ταν ἀ­δύ­να­το νά ἐ­πι­βι­ώ­σει ἀ­πό τήν πί­ε­ση τῆς φυ­σι­κῆς ἐ­πι­λο­γῆς μέ τά τό­σα λά­θη πού θά γι­νό­ταν στό γε­νε­τι­κό του ὑ­λι­κό.

---

[1]. R­y­an G.T. 2009. U­n­d­e­r­s­t­a­n­d­i­ng N­a­t­u­r­al S­e­l­e­c­t­i­on: E­s­s­e­n­t­i­al C­o­n­c­e­p­ts a­nd C­o­m­m­on M­i­n­c­o­s­c­e­p­t­i­o­ns. E­v­o­l­u­t­i­on: E­d­u­c­a­t­i­on a­nd O­u­t­r­e­a­ch (2009) v­ol.2, no.2, 156-175.

[2]. B­r­i­t­t­en R. 2002. D­i­v­e­r­g­e­n­ce b­e­t­w­e­en s­a­m­p­l­es of c­h­i­m­p­a­n­z­ee a­nd h­u­m­an D­NA s­e­q­u­e­n­c­es is 5%, c­o­u­n­t­i­ng i­n­d­e­ls. P­N­AS (2002) v­ol.99, no.21, 13633-13635.

[3]. w­ww.in.gr «...Οἱ δι­α­φο­ρές ἀν­θρώ­που καί χιμ­πατ­ζῆ εἶ­ναι πο­λύ πι­ό πε­ρί­πλο­κες ἀ­πό ὅ­σο ἐ­κτι­μοῦ­σαν οἱ γε­νε­τι­στές, ἀ­πο­κα­λύ­πτει τό χρω­μό­σω­μα 22 τοῦ πλη­σι­έ­στε­ρου ἐν ζω­ῆ συγ­γε­νῆ μας. Πα­ρό­λο πού τά δύ­ο εἴ­δη δι­α­φέ­ρουν ἐ­λά­χι­στα στό γο­νι­δί­ω­μά τους, ἡ δι­α­φο­ρά αὐ­τή προ­κα­λεῖ με­γά­λες, μή ἀ­να­με­νό­με­νες δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σεις στή φυ­σι­ο­λο­γί­α τους. Ἀ­πό πα­λαι­ό­τε­ρες προ­κα­ταρ­κτι­κές ἀ­να­λύ­σεις τοῦ γο­νι­δι­ώ­μα­τος τοῦ χιμ­πατ­ζῆ ἦ­ταν γνω­στό ὅ­τι τό D­NA του εἶ­ναι κα­τά 98,5% ὅ­μοι­ο μέ τό ἀν­θρώ­πι­νο. Οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες ἤλ­πι­ζαν ὅ­τι τό ὑ­πό­λοι­πο 1,5% θά ἀ­πο­κά­λυ­πτε τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση. Τώ­ρα ὅ­μως πού οἱ ἐ­ρευ­νη­τές προσ­δι­ό­ρι­σαν τήν πλή­ρη ἀλ­λη­λου­χί­α στό χρω­μό­σω­μα 22 τοῦ χιμ­πατ­ζῆ, οἱ δι­α­φο­ρές ἀ­πό τό ἀν­τί­στοι­χο ἀν­θρώ­πι­νο χρω­μό­σω­μα 21 φαί­νον­ται τε­ρά­στι­ες. Τά ἀν­τί­στοι­χα τμή­μα­τα τῶν δύ­ο χρω­μο­σω­μά­των δι­α­φέ­ρουν ὄν­τως κα­τά μό­λις 1,44%, ἀ­να­φέ­ρει ἡ πο­λυ­ε­θνι­κή ἐ­ρευ­νη­τι­κή ὁ­μά­δα στό πε­ρι­ο­δι­κό N­a­t­u­re. Ὅ­μως οἱ δι­α­φο­ρές αὐ­τές ἐν­το­πί­ζον­ται ὄ­χι σέ «ἄ­χρη­στες» πε­ρι­ο­χές τοῦ D­NA, ὅ­πως πι­στευ­ό­ταν, ἀλ­λά μέ­σα σέ λει­τουρ­γι­κά γο­νί­δι­α. Ἔτ­σι, τό 83% τῶν 231 γο­νι­δί­ων πού ἐ­ξε­τά­στη­καν πα­ρου­σί­α­ζαν δι­α­φο­ρές πού ἐ­πη­ρέ­α­ζαν τίς πρω­τε­ΐ­νες πού πα­ρά­γον­ται μέ τήν πλη­ρο­φο­ρί­α τῶν γο­νι­δί­ων αὐ­τῶν. Ἀ­πό τίς πρω­τε­ΐ­νες αὐ­τές, τό 20% πα­ρου­σί­α­ζε «με­γά­λες δο­μι­κές δι­α­φο­ρές», ἐ­ξη­γεῖ τό N­a­t­u­re.c­om. Ἐ­πι­πλέ­ον οἱ ἐ­ρευ­νη­τές ἐν­τό­πι­σαν 68.000 πε­ρι­ο­χές πού ἦ­ταν πα­ροῦ­σες στό ἕ­να εἶ­δος, ἀλ­λά ἀ­που­σί­α­ζαν ἀ­πό τό ἄλ­λο. Δι­α­πί­στω­σαν μά­λι­στα ὅ­τι τό 20% τῶν γο­νι­δί­ων πού ἐ­ξε­τά­στη­καν πα­ρου­σί­α­ζαν δι­α­φο­ρές στά πρό­τυ­πα τῆς λει­τουρ­γί­ας τους. Ἑ­πό­με­νος στό­χος θά εἶ­ναι νά προσ­δι­ο­ρι­στοῦν οἱ λει­τουρ­γι­κές δι­α­φο­ρές στίς πρω­τε­ΐ­νες ἀν­θρώ­που καί χιμ­πατ­ζῆ. Ἄν καί ἕ­να προ­σχέ­δι­ο τοῦ γο­νι­δι­ώ­μα­τος τοῦ χιμ­πατ­ζῆ εἶ­ναι δι­α­θέ­σι­μο ἀ­πό τόν Αὔ­γου­στο τοῦ 2003, ἡ πλή­ρης ἀλ­λη­λου­χί­α θά δη­μο­σι­ευ­τεῖ στό N­a­t­u­re ἀρ­γό­τε­ρα φέ­τος. Δε­δο­μέ­νου ὅ­τι στό χρω­μό­σω­μα 22 ἀν­τι­στοι­χεῖ μό­λις στό 1% τοῦ γο­νι­δι­ώ­μα­τος, νέ­ες ἐκ­πλή­ξεις ἴ­σως πε­ρι­μέ­νουν τούς ἐ­πι­στή­μο­νες.»

Εὐχαριστοῦμε τόν Δρ. Δημήτριο Βλαχοστέργιο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης γιά πρώτη φορά στό διαδίκτυο τῆς ἐπιστημονικῆς του αὐτῆς ἐργασίας. Εὐχόμαστε κάθε καλό ἀπό τόν Δημιουργό τοῦ παντός.