Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ

ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Γεωργίου Χασούρου

βιολόγου εκπ/κού

Εισαγωγή

Στα μέσα Οκτωβρίου του έτους 2009, το οποίο είχε ανακηρυχτεί ως έτος Δαρβίνου, όλα τα Λύκεια της χώρας έλαβαν μία εγκύκλιο–απόφαση από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, η οποία όριζε αλλαγή στην εξεταστέα ύλη για τις επόμενες Πανελλαδικές εξετάσεις, μεταξύ άλλων μαθημάτων, και για το μάθημα της Βιολογίας Γενικής Παιδείας της Γ΄Λυκείου.

Προσετέθη λοιπόν στη μέχρι τότε εξεταστέα ύλη της Βιολογίας ένα τμήμα από το 3ο κεφάλαιο, το οποίο αναφέρεται στη γνωστή πλέον σε όλους  Δαρβινική θεωρία της Εξελίξεως. Με αυτόν τον τρόπο φαίνεται ότι η κυβέρνηση  αποφάσισε τότε να συμμετάσχει στον παγκόσμιο εορτασμό για την επέτειο των 150 χρόνων από την πρώτη έκδοση της «Καταγωγής των Ειδών» του Δαρβίνου και των 200 χρόνων από τη γέννηση αυτού του επιστήμονα. Έτσι, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, συμπλέοντας με την επίσημη ιδεολογική «γραμμή» της διεθνούς κοινότητος, ικανοποίησε ταυτόχρονα και ένα αίτημα κάποιων επιστημόνων και μη- που εκκρεμούσε τα τελευταία χρόνια- για την επιβολή της υποχρεωτικής διδασκαλίας αυτής της θεωρίας στα σχολεία.

Η αρχή της Φυσικής Επιλογής 

Η κεντρική ιδέα την οποία θα διδάσκονται  οι μαθητές σ’αυτό το μάθημα θετικών επιστημών είναι ότι στη φύση, μεταξύ των ατόμων ενός πληθυσμού[1], επικρατεί ένας ανελέητος αγώνας για επιβίωση με σκοπό τη διατήρηση αυτού σε σταθερά επίπεδα. Και τούτο διότι, παρατηρεί ο Δαρβίνος, ενώ το μέγεθος κάθε ζωικού η φυτικού πληθυσμού τείνει θεωρητικά να αυξάνεται, από γενιά σε γενιά με ρυθμό γεωμετρικής προόδου, στην πραγματικότητα τα μεγέθη των πληθυσμών παραμένουν σταθερά. Σ’αυτόν τον  αγώνα θα επιβιώνουν τα άτομα που φέρουν κάποια χαρακτηριστικά τα οποία ευνοούνται στις κρατούσες συνθήκες του περιβάλλοντος. Αυτά τα χαρακτηριστικά, λέγει η νεώτερη Δαρβινική θεωρία έχουν εμφανιστεί μέσα στους πληθυσμούς μετά από συσσώρευση πλεονεκτικών για την επιβίωση του οργανισμού μεταλλάξεων, οι οποίες συνέβησαν τυχαίως και κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων χρόνων στο γενετικό υλικό των πληθυσμών.

Αν παραδείγματος χάριν, σε έναν πληθυσμό φυτών μίας περιοχής, π.χ καλαμποκιού,  υπάρχουν φυτά με μακριές ρίζες και φυτά με κοντές, χαρακτηριστικά που έχουν εμφανιστεί «όλως τυχαίως[2]», και επικρατήσει, και πάλι «όλως τυχαίως», ξηρασία στην περιοχή, σύμφωνα με την θεωρία του Δαρβίνου, θα επιβιώνουν κατά κύριο λόγο τα φυτά εκείνα του πληθυσμού που  έχουν κληρονομήσει  το χαρακτηριστικό «μακριές ρίζες». Αυτά τα φυτά που φέρουν ένα κληρονομήσιμο γνώρισμα το οποίο προσφέρει προσαρμοστικό πλεονέκτημα , αφήνουν  περισσότερους απογόνους, με αποτέλεσμα το ευνοϊκό χαρακτηριστικό μέσα σε έναν πληθυσμό να μεταβιβάζεται με αυξημένη συχνότητα στα φυτά της επόμενης γενιάς.  Παρόμοια γεγονότα μπορούν να οδηγήσουν στην εμφάνιση και άλλων καινούργιων ευνοϊκών χαρακτηριστικών. Με τον τρόπο αυτό και κατά τη διάρκεια, όπως λέγουν οι εξελικτικοί, εκατομμυρίων ετών[3], μετά από την και πάλι « όλως τυχαίως» γεωγραφική και γενετική απομόνωση αυτών των πληθυσμών, τα ευνοϊκά για την επιβίωση γνωρίσματα συσσωρεύονται από γενιά σε γενιά, κάτι που μπορεί να οδηγήσει βαθμιαία στη δημιουργία ενός νέου είδους. Έτσι κάποιοι πληθυσμοί όπως τα ψάρια, παραδείγματος χάριν, εξελίχθηκαν, όπως λέγουν, μετά από εκατομμύρια έτη σε ερπετά, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι δεινόσαυροι. Με την πάροδο και πάλι εκατομμυρίων χρόνων, κάποιοι πληθυσμοί αυτών των ερπετών, μετά από τυχαίες μεταλλάξεις και συσσωρεύσεις κληρονομουμένων ευνοϊκών χαρακτηριστικών προς το περιβάλλον, και μέσα από ένα άγριο αλληλοσπαραγμό με σκοπό την επιβίωση,  «έβγαλαν» φτερά και πέταξαν-και εμφανίστηκαν έτσι τα πτηνά. Όσα δεν έφεραν τέτοια ευνοϊκά χαρακτηριστικά εξαφανίστηκαν, όπως οι δεινόσαυροι.   Άλλοι πάλι πληθυσμοί ερπετών, μετά από αλλεπάλληλες μεταλλάξεις και γεωγραφικές απομονώσεις, εξελίχθηκαν σε θηλαστικά από τα οποία προήλθαν οι προπίθηκοι (πρωτεύοντα) τον κοινό πρόγονο όπως λέγουν και του ανθρώπου, και του σημερινού πιθήκου. Οι ειδικοί απορρίπτουν την περιρρέουσα αντίληψη που λέγει ότι προήλθαμε από τον πίθηκο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, όμως δεν είναι λάθος να λέμε, πάντα σύμφωνα με την Δαρβινική θεωρία, ότι προήλθαμε από ένα προγονικό είδος πιθήκου (π.χ. δρυοπίθηκο). Φυσικά η θεωρία της εξελίξεως, ως κοινό πρόγονο όλων των φυτικών και ζωικών ειδών, θεωρεί τους μονοκύτταρους οργανισμούς, όπως τα βακτήρια, τα οποία  δισεκατομμύρια χρόνια πριν μεταμορφώθηκαν   σε πολυπλοκότερα είδη και αυτά με τη σειρά τους σε άλλα  πιο πολύπλοκα μέχρι να εμφανισθεί το ανθρώπινο είδος όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Την παραπάνω απρόσωπη και μηχανιστική αυτή διαδικασία,  ο Δαρβίνος την ονόμασε «Φυσική Επιλογή». Ο όρος αυτός σημαίνει ότι η φύση «επιλέγει» άκαμπτα και μηχανιστικά για να επιβιώσουν, εκείνα τα άτομα τα οποία έτυχε να είναι ικανά να προσαρμόζονται και να επικρατούν στις εκάστοτε περιβαλλοντικές συνθήκες, ενώ αφήνει να αφανιστούν εκείνα που έτυχε να μην φέρουν πλεονεκτικό χαρακτηριστικό. Και  αυτή η διαδικασία, λέγει ο Δαρβίνος, είναι η βασική αιτία που οδήγησε στη βαθμιαία αλλαγή των ζωντανών  οργανισμών και τελικά στην εμφάνιση του ανθρώπου.

Έτσι, εκείνα τα παιδιά , τα οποία μέχρι τώρα μάθαιναν από την οικογένειά τους, την Εκκλησία τους και το σχολείο τους μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών, ότι η ύπαρξή τους είναι καρπός της άπειρης αγάπης και του αυτεξουσίου θελήματος του Τριαδικού Θεού, τώρα θα μαθαίνουν αναγκαστικά, ότι αν υπάρχουν σ’αυτόν τον κόσμο, το οφείλουν στην «τυφλή» και απρόσωπη θεά Φυσική Επιλογή  όπως και στη θεά…Τυχαία Μετάλλαξη. Θα μαθαίνουν ότι είναι καρπός μίας ανελέητης μηχανιστικής φυσικής αναγκαιότητας η οποία  «μεταμόρφωσε» κάποτε κάποια είδη αρχεγόνων πιθήκων, τα ανάγκασε να σηκωθούν και να περπατούν όρθια, να ομιλούν και να γράφουν ποίηση, να υμνούν τον Θεό, να σκέφτονται ελεύθερα και αυτεξούσια. Αυτή η απρόσωπη εξελικτική διαδικασία, μας διδάσκει ο Δαρβινισμός,  δεν ενεργεί τυχαία , είναι μία φυσική αναγκαιότητα και δύναμη η οποία κινεί τα νήματα της ζωής, είναι αιώνια, ανελέητη…και δεν εξελίσσεται ποτέ.

Η προπαγάνδα του Δαρβινισμού 

Διαβάζοντας κανείς το κείμενο-εξεταστέα ύλη του σχολικού βιβλίου που αφορά την εξέλιξη, έχει την αίσθηση, ότι διαβάζει περισσότερο μανιφέστο θρησκευτικοπολιτικού κινήματος, με συνθήματα και δόγματα, παρά επιστημονικό σύγγραμμα. Δεν παρατίθεται ούτε μία απόδειξη η ένδειξη (αυτό εκτίθεται σε παρακάτω κεφάλαια στα οποία δεν θα εξετάζονται οι μαθητές), ότι όλα τα είδη και ο άνθρωπος, έλκουν την καταγωγή τους από τους μονοκύτταρους οργανισμούς, και ότι αιτία για την εξέλιξη του εμβίου κόσμου είναι η Φυσική Επιλογή. Το παράδειγμα φυσικής επιλογής που παρατίθεται στο βιβλίο και το οποίο αναφέρεται στο φαινόμενο του βιομηχανικού μελανισμού[4] και συγκεκριμένα τη πεταλούδα Biston Betularia, όχι μόνο δεν καταδεικνύει ένα φυσικό γεγονός κατά το οποίο ένα νέο είδος πολυπλοκότερο εμφανίστηκε εξαιτίας της φυσικής επιλογής, αλλά, ούτε ότι εξαφανίστηκε μία παραλλαγή μέσα στο ίδιο  είδος, λόγω μη καλής προσαρμογής στο περιβάλλον,  με τη δράση της φυσικής επιλογής.

Ακόμα, δεν παρατίθενται  ούτε σε μία γραμμή μέχρι και το τέλος του εν λόγω κειμένου, οι σοβαρές αντιρρήσεις που εγείρονται συνεχώς από διακεκριμένους επιστήμονες όσον αφορά την Δαρβινική θεωρία. Ας παραθέσουμε μερικά τμήματα από την ύλη που θα εξεταστούν οι μαθητές στις επόμενες εξετάσεις, για να γίνει φανερό, ότι οι συγγραφείς του βιβλίου παραπλανούν και κατευθύνουν «βίαια» την σκέψη των μαθητών προς ένα ολοκληρωτικό κοσμοείδωλο, το οποίο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε εξελικτική φυσιοκρατία. Διαβάζουμε από το σχολικό βιβλίο:

«Πολλές από τις ιδέες που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί από τους επιστήμονες γίνονται δύσκολα αποδεκτές από τον «κοινό νού» διότι φαίνεται ότι αντιβαίνουν στην εμπειρία… Για παράδειγμα, πολλοί αδυνατούν να αποδεχτούν ότι ένα σώμα μπορεί να κινείται χωρίς να ασκείται καμία δύναμη επάνω του (λόγω αδράνειας), γιατί έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι πίσω από κάθε κίνηση πρέπει να υπάρχει απαραίτητα μία δύναμη που τη δημιουργεί. Παρομοίως ένας από τους λόγους που άργησε να γίνει αποδεκτή η θεωρία της εξέλιξης των ειδών που διατυπώθηκε από τον Κ. Δαρβίνο ήταν ότι στο σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής του ανθρώπου δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές οι μεταβολές που υφίστανται τα είδη».[5]

Τα παιδιά λοιπόν θα προσλαμβάνουν εξαρχής τα εξής δυο συνθήματα: Κατά πρώτον, ότι η Δαρβινική θεωρία της Εξελίξεως έχει γίνει πλέον αποδεκτή από όλους, άρα ισχύει, και το θέμα έχει κλείσει για τους επιστήμονες. Και κατά δεύτερον, ότι όποιος διαφωνεί με αυτή την αδιαμφισβήτητη θεωρία, είναι απλώς ένας κοινός νους, που αδυνατεί να διακρίνει τα φαινόμενα σε βάθος χρόνου.

Ωστόσο, το παράδειγμα σχετικά με την αδράνεια που παραθέτουν οι συγγραφείς για να εξηγήσουν το λόγο για τον οποίο τάχα άργησε να γίνει αποδεκτή η θεωρία της εξέλιξης, είναι ατυχές, καθόσον, ο πρώτος νόμος του Νεύτωνα (της αδράνειας) αποδεικνύεται εύκολα, «εδώ και τώρα» με την απλή πειραματική παρατήρηση. Αποδεικνύεται δηλαδή από αδιαμφισβήτητα γεγονότα, ενώ οι μακροεξελίξεις[6], οι οποίες υποτίθεται υπέστησαν τα έμβια όντα, υπό τη δράση της φυσικής επιλογής δεν παρατηρήθηκαν ποτέ από κανένα άνθρωπο, είτε σε φυσικές, είτε σε εργαστηριακές συνθήκες . Είναι αδύνατον μάλιστα να οργανωθεί οποιοδήποτε πείραμα το οποίο να δίνει δυνατότητα επαλήθευσης η διάψευσης κάποιας μορφής μακροεξέλιξης. Συνεπώς η θεωρία αντιβαίνει σαφώς στο κριτήριο της διαψευσιμότητος, όπως τέθηκε από τον Karl Popper, ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιστημονική θεωρία.

Επιπλέον, η λέξη «αποδεκτή» παραπλανά τον αναγνώστη και δίνει την εντύπωση ότι η θεωρία αυτή είναι αποδεδειγμένη. Όμως, το ότι αποδέχομαι μία θεωρία, δεν σημαίνει ότι αυτή έχει αποδειχθεί. Παραδείγματος χάριν, το σύνολο των επιστημόνων μέχρι τον 19ο  αιώνα αποδεχόταν την  Αριστοτέλεια αβιογένεση, χωρίς κανείς μέχρι τότε να είχε κατορθώσει να αποδείξει πειραματικά αυτή τη θεωρία. Μέχρι που ήρθε ο καιρός και ο Παστέρ κατέρριψε πειραματικά αυτή την καθολική πλάνη των επιστημόνων. Συνεπώς, ακόμη και όλοι οι επιστήμονες να αποδεχθούν αυτή τη θεωρία της Εξελίξεως-που δεν την έχουν αποδεχθεί καθόσον ένα 20 % περίπου, σύμφωνα με στατιστικές μελέτες, των Βιοεπιστημόνων διατηρούν σοβαρές επιφυλάξεις γιαυτή τη θεωρία- δεν σημαίνει αναγκαία ότι αυτή αποδείχθηκε. Όσοι, μάλιστα παρακολουθούν προσεκτικά τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στον επιστημονικό χώρο, από το 19ον  αιώνα μέχρι τις μέρες μας, γνωρίζουν καλά, ότι αυτή η θεωρία, ούτε άργησε να γίνει από τους πολλούς αποδεκτή, από την εποχή που εκδόθηκε «η καταγωγή των Ειδών», ούτε μέχρι σήμερα έγινε ανεπιφύλακτα από όλους αποδεκτή, ακόμα και από αυτούς όπως θα δούμε παρακάτω, που δεν πιστεύουν στην Βιβλική Δημιουργία. Έτσι, έγινε αμέσως αποδεκτή από όλους εκείνους τους επιστήμονες της εποχής του Δαρβίνου, οι οποίοι επιθυμούσαν να την αποδεχτούν, παρόλο που ο Δαρβίνος δεν είχε τότε, όπως γνωρίζουμε, κανένα απτό αποδεικτικό στοιχείο που να θεμελίωνε λογικά και πειραματικά τα συμπεράσματά του. Μάλιστα, γνωρίζουμε καλά, ότι ο τρόπος αυτός εξέλιξης των ειδών, έγινε αμέσως αποδεκτός, από φιλοσόφους, όπως ο Σπένσερ, ο Μάρξ, ο Νίτσε και ο Ένγκελς, οι οποίοι όπως γνωρίζουμε, «δεν είχαν άλλη έγνοια» παρά να πολεμούν την χριστιανική πίστη.Ο Νίτσε μάλιστα, ο πατέρας του μεταμοντέρνου φυσιοκρατισμού, «θυμωμένα» έλεγε ότι ο Δαρβίνος έπρεπε να είχε εκδώσει νωρίτερα τη θεωρία της εξέλιξης. Συγχρόνως όμως, τα δόγματα του Δαρβινισμού, απορρίφθηκαν εξαρχής ως μη λογικά και αποδείξιμα από άλλους διακεκριμένους επιστήμονες.

Με την πάροδο, μάλιστα του χρόνου συνέβη κάτι το απροσδόκητο για τους «εραστές» του φυσιοκρατικού τρόπου εξέλιξης των έμβιων όντων. Αντί η πρόοδος στη Μοριακή Βιολογία, η οποία αποκάλυψε μία ασύλληπτη πολυπλοκότητα στη δομή και την οργάνωση των κυττάρων και των έμβιων οργανισμών, να ισχυροποιήσει το Δαρβινικό δόγμα, οδήγησε μερικούς διακεκριμένους επιστήμονες στην αμφισβήτηση η και την  απόρριψη αυτής της θεωρίας.

Και οι αντιρρήσεις έρχονται, όχι από φανατικούς θρησκόληπτους χριστιανούς και μουσουλμάνους, αδαείς και κοινούς νόες, όπως θέλουν να διαδίδουν οι φυσιοκράτες φονταμενταλιστές σε όλο τον κόσμο, αλλά, από διακεκριμένους επιστήμονες του αιώνα μας.

Ένας από αυτούς ήταν και ο φημισμένος καθηγητής του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ Δρ. Sir Fred Hoyle, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αστροφυσικούς του 20ου αιώνα: «Ο Ηoyle υπολόγισε ότι η πιθανότητα επίτευξης της απαιτούμενης σειράς ενζύμων ακόμα και για το πιο απλό κύτταρο είναι 10^40,000. Εφόσον ο αριθμός των ατόμων στο γνωστό σύμπαν είναι συγκριτικά απειροελάχιστα μικρός (10⁸⁰), υποστήριξε ότι ακόμα και αν όλο το σύμπαν ήταν γεμάτο από αρχέγονη «σούπα», θα παραχωρούσε μικρή ευκαιρία στην εξελικτική διαδικασία».[7]

Επίσης, ο διακεκριμένος Αστροβιολόγος και μαθηματικός καθηγητής Dr Chandra Wickramasinghe, επίσης όχι φονταμενταλιστής χριστιανός, δεν πείστηκε από τα τάχα αδιάσειστα στοιχεία, που κομίζουν τα απολιθώματα και η Μοριακή Βιολογία υπέρ της εξέλιξης. «Αυτά τα πράγματα διδάσκονται σήμερα, λέγει ο Dr Chandra, σαν αποδεδειγμένα γεγονότα στα μαθήματα βιολογίας και στα σχολεία ακόμη, παρά το ότι πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες τώρα φρονούν ότι είναι βαθύτατα εσφαλμένα. Πιστεύω ότι τώρα, ύστερα από 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Δαρβίνου, θα μπορούσε κανείς να ρίξει ένα αντικειμενικό βλέμμα και να κάνει μία ακαταμάχητη (συντριπτική) διαπίστωση λέγοντας, ότι ο Δαρβινισμός υπήρξε ευθύς αμέσως επιστημονικά λανθασμένος και κοινωνιολογικά σακατεμένος, παράλυτος.

Μία λανθασμένη επιστημονική θεωρία προχώρησε τόσο πολύ, έκανε τόσο μεγάλη ζημιά, και έγινε ανεκτή για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα».[8]

Όμως, και ο διάσημος φυσικός Francis Crick, ο οποίος μαζί με τον Βιο­λόγο James Watson, συνέβαλε στην ανακάλυψη της διπλής έλικας του DΝΑ, ανακάλυψη που τους χάρισε και το βραβείο Νόμπελ, έγραψε χαρακτηριστικά:«...Ο Θεός κατευθύνει τη ζωή και τη συμπεριφορά των ζωτικών συ­στημάτων, όμως αυτός δε μπορεί να εξηγηθεί με τις επιστημονικές δοξασίες μας... Τα επιχειρήματα που απορρέουν από την εξελικτική θεωρία μπορούν βέβαια να χρησιμοποιηθούν για να κατευθύνουν μελλοντικά κάποιες ερευνητικές γραμμές, αλλά είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα αν κάποιος τα εμπιστευτεί πάρα πολύ». [9]

Ένας ακόμα με «κοινό νού» επιστήμονας, ο Βιοχημικός Michael Denton, M.D., Ph.D, καθηγητής στην New Zealand και εξειδικευμένος στη Γενετική του ανθρώπου, δεν πείστηκε παρ΄όλες τις τελευταίες εξελίξεις της Μοριακής Βιολογίας για την  ορθότητα αυτής της θεωρίας. Ο Denton υποστηρίζει ότι «η μικροεξέλιξη και εξειδίκευση[10] είναι αποδεδειγμένα φαινόμενα, και η κοινή εξελικτική καταγωγή όλων των οργανισμών είναι «μία αναπόδεικτη υπόθεση εντελώς χωρίς άμεση υποστήριξη από πραγματικά γεγονότα… ( ) (Denton, 1985, p. 77) Αυτό σημαίνει, ότι ο Denton υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει μακροεξέλιξη».[11]  Μάλιστα σε μία συνέντευξη που έδωσε ο Denton το 1995 θα πεί χαρακτηριστικά:

«Ερ.: Ποιο ήταν το κίνητρο για να γράψετε το ¨ Εξέλιξη: μία θεωρία σε Κρίση;¨

Πολύ απλά, νομίζω ότι η σύγχρονη Δαρβινική εικόνα είναι ανεπαρκής. Δεν νομίζω ότι δίνει πειστική και λογική εξήγηση για το πως   η ζωή αναδύθηκε στη γη.

Το βασικό μου πρόβλημα με την θεωρία είναι, ότι υπάρχουν τόσα πολλά σε μεγάλο βαθμό πολύπλοκα όργανα, συστήματα και δομές, από τη φύση των πνευμόνων ενός πτηνού μέχρι το μάτι ενός αστακού, ώστε να μην  μπορώ να συλλάβω με το νού μου  πως αυτά τα πράγματα μπορούν  να συμβιβαστούν με μία βαθμιαία συσσώρευση τυχαίων μεταλλαγών… και είναι αυτή μία θεμελιώδης ερώτηση, την οποία όλοι φοβούνται, όλοι την κάνουν πέρα, όλοι προσπαθούν να την σπρώξουν κάτω από το χαλί… Η κοινή λογική μου λέγει, ότι κάτι πρέπει να πηγαίνει λάθος…

Η πιο σοβαρή ένσταση που διατηρώ είναι αυτή που έχει να κάνει με τις μεταλλάξεις. Ο Δαρβινισμός βασίζεται στην ιδέα ότι όλες οι μεταλλάξεις οι οποίες έχουν επιλεχτεί κατά τη διάρκεια της εξελικτικής πορείας ήσαν, όταν αρχικά συνέβησαν, εντελώς τυχαίες. Οι μεταλλάξεις είναι τυχαίες, και όταν ένας οργανισμός έχει μία μετάλλαξη, η οποία σε κάθε περίπτωση είναι πλεονεκτική γιαυτόν, αυτό είναι καθαρά τυχαίο. Αυτό είναι το ουσιαστικό υπόβαθρο του Δαρβινισμού.

Είναι μία αβάσιμη πίστη για την οποία δεν έχει υπάρξει για την οποία δεν υπάρχει οπωσδήποτε η παραμικρή απόδειξη. Ίσως ποτέ δεν θα υπάρξει η απόδειξη, επειδή αυτές οι μεταλλάξεις συνέβησαν στο μακρινό παρελθόν και έχουν τώρα εξαφανιστεί για πάντα, ίσως από την ανθρώπινη ματιά.»[12].

Τέλος, στη πρώτη δεκαετία του αιώνα μας, έρχεται να προστεθεί ακόμα μία φωνή διαμαρτυρίας κατά της Δαρβινικής θεωρίας, αυτή του εν ενεργεία διακεκριμένου βιοχημικού Michael J. Behe (1952-) καθηγητή του πανεπιστημίου Lehigh της Pennsylvania: «Ο Behe λέγει ότι κάποτε αποδεχόταν την επιστημονική θεωρία της εξέλιξης, αλλά όταν διάβασε την εργασία του Michael Denton, Evolution: A Theory In Crisis, έφτασε να διερωτάται για την εξέλιξη... Το 2007 το βιβλίο του Behe «The Edge of Evolution» («Τα όρια της Εξέλιξης») εκδόθηκε υποστηρίζοντας ότι ενώ η εξέλιξη μπορεί να παράξει αλλαγές μέσα στα είδη, υπάρχει ένα όριο στην ικανότητα της εξέλιξης να γεννά παραλλαγές….»  [13]

Σε πείσμα όμως της πραγματικότητας που θέλει να πληθαίνουν οι φωνές διακεκριμένων επιστημόνων - και μάλιστα μη θρησκευόμενων κάτι που αποκρύπτουν  επιμελώς τα Μ.Μ.Ε. - κατά της Δαρβινικής θεωρίας, οι φυσιοκράτες συγγραφείς του εν λόγω σχολικού βιβλίου, σπρώχνουν τα παραπάνω ερωτήματα «κάτω από το χαλί» και προπαγανδίζουν την Δαρβινική θεωρία ως μία αδιαμφισβήτητη επιστημονική θεωρία η οποία έχει «κλείσει», γράφοντας:«Σήμερα η θεωρία της εξέλιξης είναι αποδεκτή από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητος …».[14] Αποφασίζομεν και διατάσσομεν δηλαδή, ότι η Δαρβινική θεωρία της Εξέλιξης ισχύει!  

Ωστόσο, ενώ το βιβλίο στην κύρια εξεταστέα ύλη, η οποία έχει οριστεί μέχρι την 132 σελίδα, προπαγανδίζει μέχρι το τέλος την απόλυτη πίστη στην Δαρβινική θεωρία, σχεδόν αμέσως μετά και στη σελ. 134, όπου αρχίζει το βιβλίο να αναφέρει τη σύγχρονη Νεοδαρβινική «Συνθετική θεωρία» περί εξελίξεως, και τις δήθεν αποδείξεις αυτής, σε κάποιο παράθεμα, το οποίο φυσικά κανείς από τους μαθητές δεν θα το διαβάσει, ίσως ποτέ, εφόσον δεν θα το εξετασθεί, αναφέρεται ο τρόπος εξέλιξης των ειδών ως μία υπόθεση. Διαβάζουμε λοιπόν στο παράθεμα : «Όσον αφορά την απλούστερη περίπτωση ειδογένεσης[15], μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η σειρά εξέλιξης των γεγονότων έχει ως εξής:

1. Δυο πληθυσμοί ενός είδους απομονώνονται, ώστε η αναπαραγωγή μεταξύ τους να είναι αδύνατη…

3. Όταν παρατηρηθεί αυτό, η διαδικασία της ειδογένεσης έχει ολοκληρωθεί. Δυο είδη υπάρχουν εκεί που υπήρχε ένα».[16]

Ούτε οι ίδιοι λοιπόν οι συγγραφείς αυτού του κεφαλαίου, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί αυτή τη θεωρία, δεν πιστεύουν, ότι έχει αποδειχθεί με απτά αποδεικτικά στοιχεία ο τρόπος εξέλιξης των ειδών, όπως τον υπέδειξε ο Δαρβίνος. Αλλά, ούτε και οι μεγάλοι επιστήμονες πίστεψαν ποτέ, ότι αυτή η θεωρία είναι αποδεδειγμένη με λογικά επιχειρήματα. Ο μεγάλος Ζωολόγος και εξελικτικός Βιολόγος Watson, ένας από τους πιο «φανατικούς» οπαδούς της Δαρβινικής θεωρίας, θα πεί:  «Η θεωρία της εξελίξεως είναι μία θεωρία παγκοσμίως αποδεκτή όχι γιατί μπορεί να αποδειχθεί με λογική συνεπή απόδειξη για να είναι αληθινή, αλλά, γιατί η μόνη εναλλακτική, ειδική δημιουργία, είναι καθαρά απίστευτη¨[17]!

Η θρησκεία της Ουμανιστικής φυσιοκρατίας. 

Από την εισαγωγή ήδη, αυτού του κεφαλαίου που αναφέρεται στην εξελικτική θεωρία, διαπιστώνει κανείς εύκολα, ότι κάποιοι θέλουν να αναγάγουν αυτή τη θεωρία στο επίπεδο θρησκευτικού δόγματος: Το παρακάτω κείμενο τα παιδιά θα το αποστηθίζουν σαν ψαλμό και κατά λέξη, ως είθισται μεταξύ των μαθητών που προετοιμάζονται πυρετωδώς για να εξεταστούν στις Πανελλαδικές εξετάσεις: «Χωρίς αυτή τη θεωρία, για να χρησιμοποιήσουμε και τα λόγια του Θεοδοσίου Ντομπζάνσκυ, ενός μεγάλου εξελικτικού του 20ου αιώνα, δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε πως ένα άθροισμα από χημικά συστατικά και κύτταρα όπως είναι ο άνθρωπος, έγινε ικανό «να είναι ζωντανό, να αισθάνεται χαρά και πόνο, να ξεχωρίζει την ομορφιά από την ασχήμια και να διακρίνει το καλό από το κακό…».[18]

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το βιβλίο προπαγανδίζει μία φυσιοκρατική θρησκεία με αποκρυφιστικές διαστάσεις! Πριν από τον Δαρβίνο , ο Λαμάρκ μίλησε για μία απρόσωπη εσωτερική φυσική δύναμη που οδηγεί τους ζωντανούς οργανισμούς σε ανώτερα επίπεδα ζωής. Διαβάζουμε από το  σχολικό βιβλίο: «Κατά τη διάρκεια μεγάλων χρονικών περιόδων οι πρωτόγονοι οργανισμοί μετατρέπονται σταδιακά, κατά μήκος μίας «νοητής φυσικής κλίμακας», σε πιο εξελιγμένους, με τη βοήθεια μίας εσωτερικής δύναμης, η οποία στοχεύει στη βελτίωσή τους»[19]. Το ύφος του λόγου του Λαμάρκ είναι σαφώς λόγος αποκρυφιστικού εσωτερισμού. Ο Δαρβίνος, θερμά προσκείμενος, όπως γνωρίζουμε, στον θιβετιανό Βουδισμό, διατηρεί αυτή την Λαμαρκινή πίστη σε μία απρόσωπη εσωτερική φυσική δύναμη που εξελίσσει τους οργανισμούς, εκφράζοντας απλώς μία άλλη άποψη για τον τρόπο με τον οποίο πιθανόν διαδραματίζεται η εξέλιξη. Είναι φανερό ότι οι παραπάνω επιστήμονες εισηγούνται, αγνωστικιστές όντες, μία εικόνα της φύσης, ένα κοσμοείδωλο που ταιριάζει  στην απρόσωπη πίστη τους. Παρομοίως αποκρυφιστική κοσμοθεωρία, όπως η Μασσωνία, ο Βουδισμός (Ταοϊσμός και Ζενισμός) ταυτίζει το κτιστό με το άκτιστο, την αιτία με το αιτιατό,  τον άκτιστο Θεό με την κτιστή φύση και το ανθρώπινο λογικό, ιδέα η οποία φιλοσοφικά συνιστά σαφώς παραλογισμό. Πάντως σε κάθε περίπτωση κυρίαρχη ζωτική δύναμη είναι μία ανεξήγητη απρόσωπη εσωτερική δύναμη με την οποία ο αποκρυφιστής επιζητεί να γίνει ένα.

Αναζητώντας τα βιογραφικά του Ντομπζάνσκυ (Theodosius Dobzhansky), του πιο ένθερμου ίσως Νεοδαρβινιστή του 20ου αιώνα, μαθαίνουμε ότι ο εξελικτικός αυτός Βιολόγος, είχε επηρεασθεί[20] στις απόψεις του γύρω από τη θρησκεία και την εξέλιξη από τον γνωστό Ιησουίτη «ιερέα» Pierre Teilhard de Chardin, ο οποίος υπήρξε μάλλον και πνευματικός του δάσκαλος. Ο διάσημος αυτός «ιερέας», παλαιοντολόγος και φιλόσοφος, είχε συμμετάσχει σε πολλές ανασκαφές για την εύρεση απολιθωμάτων, αναζητώντας τον άμεσο πρόγονο του ανθρώπου. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της «ανακάλυψης»  του «ανθρώπου του Πιλντάουν», η οποία εξελίχθηκε στο επιστημονικό σκάνδαλο του 20ου αιώνα, καθόσον μετά από 50 χρόνια καθολικής αποδοχής από τους ειδικούς επιστήμονες αυτού του απολιθώματος ως του άμεσου προγόνου του σημερινού ανθρώπου, σύγχρονες μέθοδοι ανάλυσης του σκελετικού ιστού απεκάλυψαν ότι το εύρημα ήταν απλώς ένας σκελετός του προηγούμενου αιώνα.  Και δεν ήταν η μόνη παλαιοντολογική απάτη που γνωρίζουμε, περιπτώσεις τις οποίες δεν είναι του παρόντος να παραθέσουμε.

Δίδασκε λοιπόν ο Teilhard όπως πληροφορούμεθα, αποκρυφιστικές[21] «χριστιανικές» απόψεις, ενώ είχε απορρίψει το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος και την πτώση του ανθρώπου ως μη αποδεδειγμένο επιστημονικό γεγονός! Πραγματικά αν κάποιος αποδεχθεί την θεωρία της εξέλιξης, ως επιστημονικά αποδεδειγμένη, είναι αδύνατον να αποδεχθεί το δόγμα της πτώσεως του ανθρώπου, από την θεωμένη παραδείσια κατάσταση στην άλογη φθαρτή κατάσταση όπως την βλέπουμε σήμερα, με ολέθριες φυσικά επιπτώσεις για την πνευματική και ψυχική ζωή του ανθρώπου. Και δυστυχώς σε αυτή την πνευματική παγίδα έχουν πέσει και μερικοί Ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι έχοντας αποδεχθεί, αδαείς όντες όσον αφορά την επιστήμη της εξελικτικής ανθρωπολογίας, τις, υποτίθεται, επιστημονικές αποδείξεις που αφορούν την εξέλιξη των ζωντανών οργανισμών, προσπαθούν ευρισκόμενοι σε αμηχανία να συμβιβάσουν τα πράγματα μήπως και μείνουν πίσω από τις εξελίξεις της κοινωνίας και χαρακτηριστούν φανατικοί θρησκόληπτοι.

Τελικά, ο «πνευματικός» πατέρας του Ντομπζάνσκυ ο Teilhard de Chardin, θα γράψει αποκαλύπτοντας σαφώς το ολοκληρωτικό του φρόνημα : «Η εξέλιξις είναι ένα γενικό αξίωμα εις το οποίον όλες οι θεωρίες, όλες οι υποθέσεις, όλα τα συστήματα οφείλουν του λοιπού να προσκυνήσουν, προκειμένου να είναι λογικά και αληθή. Η εξέλιξις είναι ένα φως που φωτίζει όλα τα γεγονότα, μία τροχιά την οποία όλες οι γραμμές σκέψης πρέπει να ακολουθήσουν».[22]

Η ιδέα μίας απρόσωπης εξελικτικής φυσιοκρατικής θρησκείας με αποκρυφιστικά στοιχεία, είναι όπως αναφέραμε και παραπάνω, πολύ παλιά, ωστόσο αναβιώνει με τον Δαρβίνο και άλλους επιστήμονες της εποχής του κατά τον 19ο αιώνα του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού. Ιδιαίτερα υποστηρίχτηκε από την μεγάλη οικογένεια των Huxley. Ο Βιολόγος Σέρ J. Huxley (22 June 1887–14 February 1975), ο πρώτος πρόεδρος της Ουνέσκο, και εγγονός του Tomas Huxley, φίλου και υποστηρικτή του Δαρβίνου, έλεγε χαρακτηριστικά: «Χρησιμοποιώ την λέξη ανθρωπιστής (Humanist) όταν θέλω να δείξω, ότι ο άνθρωπος αυτός πιστεύει ότι το σώμα το πνεύμα και η ψυχή του δεν δημιουργήθηκαν με τρόπο υπερφυσικό, αλλά είναι προϊόντα εξέλιξης... ανθρωπισμός είναι μία συνθετική φιλοσοφία, μία μη θεϊστική θρησκεία...»[23]

Έκτοτε, πολλοί επιστήμονες προσχώρησαν στη νέα αυτή θρησκεία της φυσιοκρατίας και του Ουμανισμού. Έτσι,«μερικοί επιστήμονες ανακαλύπτουν στην εξέλιξη μία λαϊκή θρησκεία. Μία τέτοια επιστήμονας είναι η κυτταρική βιολόγος Ursula Goodenough, παλαιά πρόεδρος του Institute for Religion in an Age of Science… Η θρησκεία της, επεξηγεί, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως “θρησκευτική φυσιοκρατία” και προβάλλει την ιστορία της εξέλιξης ως μία πλούσια πηγή γι’ αυτούς που αποζητούν την παρουσία του Θεού στη ζωή τους…».[24]

Την  Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, η οποία λατρεύθηκε σαν θρησκεία σε όλο τον κόσμο, φυσικά από τους αγνωστικιστές, δεν άργησε να αναγνωρίσει και ο Ρωμαιοκαθολικισμός . Έτσι, το έτος 2009 ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ επαίνεσε το έργο του Teilhard λέγοντας επίσης ότι «η Εκκλησία του Χριστού πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στην επιστήμη και σε άλλες απόψεις για τη ζωή».[25] Αλλά και ο προηγούμενος Πάπας Παύλος ο Β΄ υπέκυψε στη λατρεία μίας θρησκείας που χρησιμοποιεί τον μανδύα της «επιστήμης» για να θηρέψει οπαδούς και πιστούς, και αναγνώρισε την εξέλιξη. «Η Καθολική ιεραρχία γενικά είχε υπάρξει συντηρητική αλλά το δυσβάστακτο βάρος των αποδείξεων ήταν τόσο μεγάλο που το 1996, ο Πάπας Παύλος ο Β΄ (John Paul II) εξέδωσε μία ανακοίνωση στην οποία έλεγε πως η δουλειά των επιστημόνων παγκοσμίως: “… μας οδηγεί να αναγνωρίσουμε ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι κάτι περισσότερο από μία απλή υπόθεση”. (Thavis, 2006; Bates, 2006)».[26] Αφού λοιπόν το είπε ο αλάθητος, η θεωρία του Δαρβίνου, μάλλον ισχύει…

Ωστόσο, δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη, η αποδοχή μίας τέτοιας επιστημονικής θεωρίας από τον Ρωμαιοκαθολικισμό, καθόσον αυτός, όπως απέδειξε ο μακαριστός Αμερικανός Ορθόδοξος π. Σεραφείμ Ρόουζ [27], με τις ορθολογίστικες θεολογικές και ανθρωπολογικές πλάνες του Βαρλαάμ και του Θωμά Ακινάτη, προετοίμασε το έδαφος για την επικράτηση στη Δύση του Δαρβινισμού και κάθε αποκρυφισμού. Κυρίως όμως οδήγησε τον Δυτικό κόσμο στην θρησκεία του Ουμανιστικού μεταμοντέρνου φυσιοκρατισμού, δηλαδή στη θεοποίηση της ορατής υλικής φύσης και του ανθρώπινου λογικού καθώς και στο δόγμα του «απόλυτου φυσικού προορισμού». Αυτό το φυσιοκρατικό δόγμα της εξέλιξης, μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μία εξέλιξη του γνωστού Αυγουστίνιου απόλυτου προορισμού, σύμφωνα με το οποίο ο Θεός ντετερμινιστικά προορίζει τους κακούς για την κόλαση και τους καλούς για τον παράδεισο . Αυτό το εγκληματικό δόγμα , το οποίο επικρατούσε  την εποχή του Δαρβίνου στον Αγγλικανικό προτεσταντισμό, παιδί του οποίου υπήρξε και ο Δαρβίνος, φαίνεται ότι πολλοί διανοούμενοι τότε απέρριψαν μετά βδελυγμίας και στράφηκαν αηδιασμένοι από το πρόσωπο ενός τέτοιου θεού, σε άλλες μορφές πίστης, όπως στον Βουδιστικό ορθολογισμό και τη Μασσωνία, αιρέσεις οι οποίες αναιρούν παρομοίως την ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου ενώ απορρίπτουν κάθε έννοια προσωπικού Θεού. Ασπάσθηκαν έτσι την πίστη σε μία απρόσωπη εσωτερική δύναμη, η οποία κινεί και κατευθύνει μηχανιστικά και ντετερμινιστικά αλλά και χωρίς ελεύθερη βούληση, τη ζωή προς ένα ανώτερο τρόπο ύπαρξης, επιλέγοντας για να επιβιώσουν, τα ικανά και προσαρμοσμένα στο περιβάλλον άτομα, αφανίζοντας δε τα μη φέροντα πλεονεκτικά χαρακτηριστικά. 

Όμως, η νέα αυτή θρησκεία θα προσηλυτίζει ασυνείδητα τους μαθητές κυρίως στο παρακάτω εγκληματικό για τη ψυχή του ανθρώπου δόγμα:

Εφόσον, σύμφωνα με τον Δαρβίνο και τους φυσιοκράτες, όλα έχουν την αιτία τους στην απρόσωπη και τυφλή εξέλιξη της φύσης, η οποία συνέβη από τυχαίες μεταλλάξεις, τότε το κακό και το παρά φύση, - δηλ. ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ των ανθρώπων αλλά και μεταξύ των ζώων, η μοχθηρία και η αγριότητα, που είναι σαφώς παρά φύσει και μεταπτωτικό γεγονός σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης χριστιανικής Εκκλησίας, - αποκτά στις συνειδήσεις των μαθητών, φυσική υπόσταση, όπως και το καλό. Φυσική κατάληξη μίας τέτοιας αντίληψης είναι ότι το κακό, ως φυσικό προϊόν μίας εξέλιξης, παύει να θεωρείται ως κακό και γίνεται αναγκαστικά αποδεκτό ως φυσικό. Τα πάθη, οι διαστροφές,οι ασθένειες και ο θάνατος καθώς και όλα τα εγκλήματα, όπως οι εκτρώσεις, (εμβρύων υγιών και μη), που στοχεύουν στην διατήρηση του πληθυσμού σε σταθερά επίπεδα, και τον αφανισμό των ασθενών ως μη μελών της κοινωνίας μας, νομιμοποιούνται από την Δαρβινική φυσιοκρατία και την θρησκεία της Ευγονικής, ως μία απόλυτα φυσική αναγκαιότητα που στοχεύει στην διατήρηση των πληθυσμών σε σταθερό επίπεδο, οδηγώντας αναγκαστικά το ανθρώπινο είδος προς ένα ανώτερο επίπεδο.

 Αν ακόμα, η φθορά της φύσης, οι φυσικές καταστροφές, και ο ανελέητος αγώνας για επιβίωση μεταξύ των ειδών, προηγήθηκαν της πτώσης του ανθρώπου, όπως διδάσκει ουσιαστικά η φυσιοκρατική θεωρία της εξέλιξης, τότε η ευθύνη για το υπάρχον κακό μέσα στο κόσμο, μεταβιβάζεται αποκλειστικά στην υλική φύση. Η «λίαν καλή» ορατή φύση, κατηγορείται έτσι ως κακή στις συνειδήσεις των αθώων παιδιών και μαζί της και ο Θεός, ως Ποιητής και Πλάστης του παντός που είναι. Ο δρόμος για τον μεταμοντέρνο μηδενισμό, όπως τον διεκήρυξε ο Νίτσε, ο οποίος, όπως αναφέραμε και παραπάνω, υπεδέχθη με ενθουσιασμό εκείνη την εποχή την θεωρία του Δαρβίνου, έχει ανοίξει για τους μικρούς και ανυποψίαστους μαθητές, τους μελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας. 

Μία τέτοια όμως, οντολογία περί του κακού οδηγεί οπωσδήποτε σε μία βαθειά ανασφάλεια και σύγκρουση τον άνθρωπο με τον εαυτό του και το σώμα του, ένα βαθύ διχασμό μεταξύ ψυχής και σώματος, στην βασική δηλαδή αιτία κάθε μορφής ψυχικής νόσου. Είναι άραγε τυχαία, η ραγδαία αύξηση, των ναρκωτικών και του αλκοόλ παγκοσμίως, ενώ οι καταθλίψεις και οι αυτοκτονίες σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει η παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, έχουν λάβει διαστάσεις πανδημίας; Είναι τέλος τυχαίο, ότι ο Βιολόγος Σέρ J. Huxley, ο μεγαλύτερος πρέσβης του Ουμανισμού στον κόσμο και ο πατέρας της νεώτερης συνθετικής θεωρίας της εξέλιξης,  νοσηλευόταν κατά καιρούς με βαριά κατάθλιψη σε διάφορες ψυχιατρικές κλινικές, η ακόμα ότι ο Δαρβίνος υπήρξε αποδεδειγμένα, ένας δυστυχής, γεμάτος συγκρούσεις και ψυχικές διαταραχές άνθρωπος [28];

Και όμως, οι πατέρες της εξελικτικής θεωρίας, υπήρξαν όντως εξαιρετικά προικισμένοι και «επιλεγμένοι» από τη φύση με υψηλή διανοητικότητα , προσαρμοσμένοι ασφαλώς τέλεια σε έναν άγριο κόσμο, όπου ο ικανός, ο πλούσιος και ο δυνατός, επικρατεί ανελέητα πάνω στον ανήμπορο και το φτωχό, ένας κόσμος αναμφισβήτητα προϊόν πρώτα μίας Θεοκρατικής αίρεσης, του Καθολικοπροτεσταντισμού και στη συνέχεια του φυσιοκρατικού Ουμανισμού η ανθρωποκεντρισμού. Τελικά η ψυχοφθόρα αυτή κοσμοθεωρία ταιριάζει μάλλον απόλυτα με τις ψυχοφθόρες Πανελλαδικές εξετάσεις οι οποίες καλλιεργούν έναν άγριο ανταγωνισμό και έναν αχαλίνωτο διανοητισμό, ο οποίος παγώνει σταδιακά την καρδιά των παιδιών, και τελικά, φέρνει μέσα στο νού, τη λήθη του Θεού .

Συμπεράσματα

Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος,  έλεγε χαρακτηριστικά, ότι «αν μου απεδείκνυαν με τα μαθηματικά και την επιστήμη, ότι η χριστιανική πίστη είναι αλήθεια και ορθή, εγώ θα την εγκατέλειπα». Και το καλό, λέγουν οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας μας, όταν επιβάλλεται αναγκαστικά, παύει να είναι καλό. Γι΄αυτόν τον λόγο,  η αλήθεια της χριστιανικής πίστης  καθώς και ο αρχέγονος τρόπος δημιουργίας του κόσμου , δεν επετράπη από τον Τριαδικό Θεό της ελευθερίας και της αγάπης, να μπορεί να περιορισθεί, να διερευνηθεί και να αποδειχθεί αντικειμενικά  δια των φυσικών  επιστημών   και έτσι να επιβληθεί υποχρεωτικά στις ανθρώπινες συνειδήσεις.

Συνεπώς, ο Βιβλικός τρόπος δημιουργίας του κόσμου, παραμένει ευτυχώς αναπόδεικτος και ασύλληπτος για τον ανθρώπινο νού, γι’ αυτό και εναπόκειται στο ελεύθερο γνωμικό θέλημα του ανθρώπου να την αποδεχθεί η όχι. Παρομοίως, όπως ο Χριστιανικός τρόπος δημιουργίας του κόσμου δεν είναι θεμιτό και νόμιμο να διδάσκεται ως αποδεδειγμένη θεωρία σε μάθημα θετικών επιστημών στα σχολεία, όπως διδάσκεται σε ορισμένα σχολεία των φονταμενταλιστών θρησκευομένων σε Ανατολή και Δύση,  και η θεωρία της Εξελίξεως του Δαρβίνου, μία υπόθεση και πίστη φυσιοκρατικής θρησκευτικής τάξεως, είναι απαράδεκτο και παράνομο να διδάσκεται υποχρεωτικά στα σχολεία, ως επιστημονικά αποδεδειγμένη θεωρία. Σύμφωνα με τα παραπάνω, το 3ο κεφάλαιο  της Βιολογίας Γενικής Παιδείας  της Γ΄Λυκείου που αναφέρεται στη θεωρία της Εξελίξεως του Δαρβίνου αντιβαίνει στην επιστημονική δεοντολογία, αλλά, συγχρόνως έρχεται σε αντίθεση και με τη διάταξη του Ελληνικού Συντάγματος που απαγορεύει τον  προσηλυτισμό των πολιτών με αθέμιτη και ψευδή πληροφόρηση. Όμως αντιβαίνει σαφώς και τη διάταξη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος  που απαγορεύει την προσβολή της ανθρώπινης συνείδησης. Και τούτο διότι, είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι η Δαρβινική θεωρία, όταν παρουσιάζεται  μεταμφιεσμένη έντεχνα ως αποδεδειγμένη επιστήμη, ασκεί βίαιο προσηλυτισμό και ιδιαίτερα μέσω των ψυχοφθόρων Πανελλαδικών εξετάσεων, προς μία ουσιαστικά απρόσωπη φυσιοκρατική θρησκεία με στοιχεία αποκρυφισμού, κάτι που προσβάλλει τη συνείδηση κάθε χριστιανού.

Ως εκ τούτου αυτό το κεφάλαιο, όχι μόνο χρήζει ριζικής αλλαγής στον τρόπο γραφής, αλλά πρέπει και να αφαιρεθεί από την εξεταστέα ύλη της Βιολογίας και να διδάσκεται προαιρετικά στα σχολεία εφόσον το επιθυμούν οι λάτρεις του φυσιοκρατικού Ουμανισμού, ως μία θρησκευτικής τάξεως κοσμοθεωρία και πίστη η οποία βλέπει τον φυσικό κόσμο ως προϊόν της τύχης και της φυσικής αναγκαιότητας.

    Τέλος, μία πρόταση για  τους μαθητές που συμμετέχουν στις πανελλήνιες εξετάσεις και οι οποίοι αντιτίθενται στη θεωρία της εξελίξεως, στην περίπτωση που τεθεί ερώτημα, το οποίο χρήζει απαντήσεως με βάση τη Δαρβινική θεωρία,  είναι να ξεκινούν την απάντησή τους ως εξής: «Σύμφωνα με την διδακτέα ύλη...».

---

[1] Με τον όρο πληθυσμό στην Βιολογία εννοούμε το σύνολο των οργανισμών ενός οικοσυστήματος, οι οποίοι ανήκουν στο ίδιο είδος. Οι οργανισμοί αυτοί έχουν την δυνατότητα  να διασταυρωθούν μεταξύ τους και να δώσουν γόνιμους απογόνους, γεγονός που καθορίζει την έννοια του είδους. Παράδειγμα πληθυσμού είναι 50 ελάφια σε ένα δάσος.

[2] Διαβάζουμε στο σχολικό βιβλίο Βιολογία γενικής παιδείας Γ΄Λυκείου: «Ανάμεσα στους βασικούς μηχανισμούς με τους οποίους δημιουργείται ο απέραντος πλούτος των μορφών ζωής δηλαδή η ποικιλομορφία, περιλαμβάνονται οι γονιδιακές μεταλλάξεις. Οι μεταλλάξεις οφείλονται είτε σε τυχαία λάθη κατά την αντιγραφή του DNA είτε σε φυσικούς η χημικούς παράγοντες που αλλοιώνουν τη δομή του DNA…ωστόσο , σε μερικές περιπτώσεις είναι πιθανόν μία μετάλλαξη να προσφέρει αυξημένες δυνατότητες επιβίωσης στο άτομο που την υπέστη , επειδή τυχαίνει το χαρακτηριστικό που δημιουργεί να είναι συμβατό με τις νέες συνθήκες που επικρατούν στο περιβάλλον» σέλ. 132-133.

³Η ασύλληπτη πολυπλοκότητα των ζωντανών οργανισμών έχει αναγκάσει  τους «επαΐοντας» περί την εξέλιξη, να επινοήσουν τις τεράστιες χρονικές περιόδους οι οποίες υποτίθεται ότι μεσολάβησαν για την βαθμιαία μεταβολή των έμβιων όντων μέχρι και τον άνθρωπο. Οι περίφημες μέθοδοι ραδιοχρονολόγησης, και πάλι υποτίθεται ότι έλυσαν  το πρόβλημα των αλλαγών που συνέβησαν στα έμβια όντα κατά τη διάρκεια μεγάλων χρονικών περιόδων και τις οποίες ο άνθρωπος είναι αδύνατον να παρακολουθήσει. Ωστόσο και αυτές οι μέθοδοι αμφισβητούνται, όχι από τους θεολόγους, αλλά, από διακεκριμένους επιστήμονες:  «Το πρόβλημα λοιπόν της κρυσταλλώσεως των βράχων, δήλωσε ο Dr . Gentry δημιουργεί αμφιβολίες στην ερμηνεία των αναλογιών των ισοτόπων που έχουν παρατηρηθεί στους βράχους για τον προσδιορισμό ηλικιών. H διαπίστωση πρωταρχικού πλουτωνίου, που έχει ημιπερίοδο 3 λεπτών της ώρας και που έχει χαράξει την άλωση στους γρανιτικούς κρυσταλλωμένους βράχους, αποτελεί πρόκληση εναντίον των αντιλήψεων περί ομοιομορφισμού στη γεωλογική εξέλιξη… Εάν συνεπώς οι αναλογίες ισοτόπου πρόκειται να χρησιμοποιηθούν σά βάση για την γεωλογική χρονολόγηση ,τότε οι παραδεκτές σήμερα ηλικίες πρέπει να είναι εξαιρετικά μεγαλύτερες κατά 10.000. Πρέπει λοιπόν να παραδεχτούμε την δυνατότητα , ότι οι ηλικίες των γεωλογικών σχηματισμών θα πρέπει να μετρούνται σε χιλιετηρίδες μόνο.  Οι ηλικίες ολόκληρης της στρατογραφικής στήλης υπεστήριξε ο Dr . Gentry, μπορεί να περιέχουν εποχές μικρότερές του 0,01% της διάρκειας εκείνων οι οποίες σήμερα γίνονται αποδεκτές και βρίσκονται στη σχετική βιβλιογραφία. Η δυνατότητα μειώσεως της «ιστορίας» της γης που σήμερα υπολογίζεται σε 4,5 δισεκατομμύρια έτη  είναι κάτι που πρέπει να αρχίση να υπολογίζεται σοβαρά.

   Από τις ανακοινώσεις και συζητήσεις αυτές ο Dr. R. G. Karmann  του Louisiana State University συνοψίζοντας τα συμπεράσματα υπογράμμισε, ότι η κόσμο- χρονολόγηση και γεωχρονολόγηση πολύ απέχουν από το να είναι αξιόπιστες στο να δώσουν ηλικίες με κάποια ακρίβεια.» Α. Φράγκου μέλους των A.G.U., A.I.A.A., A.M.S._Από τον Πίθηκο; Τα επιστημονικά στοιχεία για την θεωρία της εξελίξεως, Αθήναι 1988, σελ. 117 

[4] Βιομηχανικός μελανισμός παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στο Μάντσεστερ της Αγγλίας μετά την βιομηχανική επανάσταση. Εκεί υπάρχουν φυσιολογικά  ανοιχτόχρωμοι κορμοί δένδρων όπου αναπαύεται  κατά τη διάρκεια της ημέρας πάνω τους ένα είδος νυχτοπεταλούδας η  betularia η οποία εμφανίζεται σε δυο παραλλαγές, ανοιχτόχρωμες και μαύρες. Οι πεταλούδες αυτές θηρεύονται από εντομοφάγα πτηνά τα οποία πριν την βιομηχανική επανάσταση εντοπίζανε ευκολότερα τις μαύρες πεταλούδες λόγω της χρωματικής αντίθεσης αυτών με τους ανοιχτόχρωμους κορμούς, έτσι ώστε οι ανοιχτόχρωμες πεταλούδες να επιβιώνουν περισσότερο,να μεταβιβάζεται στις επόμενες γενιές συχνότερα το χαρακτηριστικό ανοιχτό χρώμα, και οι ανοιχτόχρωμες πεταλούδες να επικρατούν έναντι των μαύρων. Με την βιομηχανική όμως επανάσταση, οι κορμοί των δένδρων μαύρισαν με αποτέλεσμα οι νέες περιβαλλοντικές συνθήκες να ευνοήσουν περισσότερο τις μαύρες πεταλούδες οι οποίες τελικά επικράτησαν έναντι των άσπρων. Ωστόσο οι μαύρες πεταλούδες δεν εξαφανίστηκαν εντελώς όπως και με κανένα τρόπο δεν εμφανίστηκε υπό την πίεση της φυσικής επιλογής ούτε καν μία νέα ελαφριά παραλλαγή μέσα σ’αυτόν τον πληθυσμό. 

[5] Βιολογία Γενικής Παιδείας Γ΄ Λυκείου. σελ. 119.

[6] Μακροεξελίξεις ονομάζουμε τις αλλαγές εκείνες που θεωρητικά μπορούν να συμβούν , όχι μέσα στα όρια του πληθυσμού ενός είδους, αλλά σε ευρύτερη κατηγορία κατάταξης των οργανισμών όπως Φύλο, Κλάση κ.α. Έτσι ως μακροεξέλιξη νοείται εξέλιξη παραδείγματος χάριν από ερπετά σε πτηνά και από αυτά στα θηλαστικά. Αντίθετα μικροεξέλιξη ονομάζουμε στη Βιολογία την  αλλαγή στη συχνότητα γονιδίων σε έναν πληθυσμό ενός είδους με αποτέλεσμα την επικράτηση ατόμων με νέα χαρακτηριστικά, ώστε να εμφανισθεί μία νέα παραλλαγή, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του ιδίου είδους η γένους. Μικροεξελίξεις μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος και πειραματικά .   

[7] en.wikipedia.org/.../Fred_Hoyle

[8] Wickramasinghe Ch., "Is Life an Astronomical Phenomenon?", University College Cardiff, Press (1982) p.p. 4-5. Περιοδικό ΖΩΗΡΥΤΟΝ, Νοέμβριος- Δεκέμβριος 2004, Τεύχος 1537

[9] ό.π.

[10]  Η δημιουργία κάποιας παραλλαγής μέσα σε ένα πληθυσμό βακτηρίων. π.χ.ενός ανθεκτικού βακτηριακού στελέχους  απέναντι σε ένα συγκεκριμένο αντιβιοτικό, η οποία οφείλεται σε αλλαγές μέσα στο γονιδίωμα του μικροοργανισμού. Αυτή η αλλαγή δεν συνιστά όμως δημιουργία ενός νέου είδους που ανήκει σε άλλη οικογένεια, φύλο κ.α., δηλαδή δεν πρόκειται για μακροεξέλιξη.

[11] www.talkorigins.org/.../denton

[12] creationwiki.org/Michael_Denton   Volume 15, Number 2An Interview With Michael Denton Copyright © 1995 Access Research Network. All rights reserved. International copyright secured.
File Date: 7.20.95

[13] en.wikipedia.org/wiki/Michael_Behe

[14] Βιολογία Γενικής Παιδείας Γ΄ Λυκείου σελ. 119

[15] Ειδογένεση ονομάζουμε την εμφάνιση ενός νέου είδους, τα άτομα του οποίου δεν έχουν  την δυνατότητα να αναπαραχθούν και να αποκτήσουν γόνιμους απογόνους με τα άτομα του είδους από το οποίο προήλθαν.

[16] ό.π. σελ. 134.

[17] D.M.S. Watson, “Adaptation,” Nature, Vol. 123 [sic Vol. 124] (1929), p. 233).

[18] Βιολογία  Γενικής Παιδείας Γ΄ Λυκείου Βιολογία  Γενικής Παιδείας Γ΄ Λυκείου  σελ. 120

[19] ό.π. σελ. 124

[20] «Οι απόψεις του Teilhard σχετικά με την εξέλιξη ενέπνευσαν ιδιαίτερα τον εξελικτικό βιολόγο Θεοδόσιο Ντομπζάνσκυ». en.wikipedia.org/.../Pierre_Teilhard_de_ChardinHis views on evolution and religion particularly inspired the evolutionary biologist Theodosius Dobzhansky.

[21] «Το σύμπαν ισχυρίστηκε ο Teilhard, καταβάλλει προσπάθειες προς την κατεύθυνση μίας υψηλότερης συνείδησης, και μάλιστα από μία απλή οργάνωση σε πιο πολύπλοκες δομές. Τέλος, ο θεμέλιος λίθος για την φαινομενολογία του, είναι, ότι επειδή ο Teilhard δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί το σύμπαν κινείται προς την κατεύθυνση πολυπλοκότερων ρυθμίσεων και ανώτερης συνειδητότητας, η πιθανή αιτία πρέπει να υπάρχει μπροστά από το κινούμενο σύμπαν, το οποίο έλκει προς μία ανώτατη συνείδηση και την οποία ονόμασε Omega Point». en.wikipedia.org/.../Pierre_Teilhard_de_Chardin

[22] Duane Gish, Greation Scientists Answer their critics, USA1993 σ. 28.

       [23] Δρ. Duane T. Gish Καθηγητής Βιοχημείας και Φυσικός Εξέλιξη; Τα απολιθώματα λέγουν όχι! σελ. 31, Έκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης  1985.

[24] Επιστήμονες και θρησκεία στην Αμερική  Tsene's Web Page www.tsene.com

[25] en.wikipedia.org/.../Pierre_Teilhard_de_Chardin

[26] www.scienceinschool.org

[27] Βλέπε άρθρο του π. Σεραφείμ Ρόουζ «Το Βιβλίο της Γένεσης και ο Πρώιμος Άνθρωπος. Η Ορθόδοξη Πατερική αντίληψη». Πηγή:

http://www.orthodoxinfo.com/phronema/evolution_frseraphim_kalomiros.aspx

[28] «Μία από τις παλαιότερες και πιο ακριβείς περιγραφές των διαταραχών πανικού από αγοραφοβία, λέγει ο ψυχίατρος James C. Ballenger έγινε το 1872 από τον Κάρολο Δαρβίνο όταν περιέγραφε τις δικές του κρίσεις πανικού: «η καρδιά χτυπά γρήγορα και βίαια σαν να σπαρταρά και χτυπιέται πάνω στα πλευρά… το δέρμα χλωμιάζει αμέσως όπως στην αρχή της λιποθυμίας… υπό την αίσθηση ενός μεγάλου φόβου… η αναπνοή είναι βιαστική… ένα από τα εντονότερα συμπτώματα είναι ο τρόμος των μυών του σώματος…» M. C. Gelder, J. J. Lopez-Ibor, Nancy Andreasen, Oxford Σύγχρονη Ψυχιατρική Ιατρικές εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης, τόμος Ι σελ. 1100.

Αναδημοσίευση από το: http://www.orthros.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=300%3Athexel&catid=38%3A2010-10-04-06-19-50&Itemid=156&lang=el

http://www.egolpion.com/exelixi_panellinies.el.aspx