Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Τετάρτης 02-11-11

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε.

Απόστολος: Προς Κολασσαείς κεφ. α΄ 18 - 23

α΄ 18 - 23

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον Κεφ. Λουκάν ΙΑ΄ 42 - 46

ΙΑ΄ 42 - 46

Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Παράδεισος και Κόλαση

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

Πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

             Στα Ευαγγέλια (Ματθ.κεφ.25) γίνεται λόγος για «βασιλεία» και «πυρ αιώνιον». Στην περικοπή αυτή, που διαβάζεται στη Λειτουργία της Κυριακής της Απόκρεω, «βασιλεία» είναι ο κατά Θεόν προορισμός του ανθρώπου. Το «πυρ» είναι «ητοιμασμένον» για τον διάβολο και τους αγγέλους του (δαίμονες), όχι διότι το θέλησε ο Θεός, αλλά διότι αυτοί δεν μετανοούν. Η «βασιλεία» είναι «ητοιμασμένη» για τους πιστούς στο θέλημα του Θεού. «Βασιλεία» (=άκτιστη δόξα) είναι ο παράδεισος, «πυρ» (αιώνιο) είναι η κόλαση («κόλασις αιώνιος»,στ.46). Στην αρχή της ιστορίας ο Θεός καλεί στον παράδεισο, στην κοινωνία με την άκτιστη Χάρη Του. Στο τέλος της ιστορίας ο άνθρωπος αντιμετωπίζει παράδεισο και κόλαση. Τι σημαίνει αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Σπεύδουμε όμως να πούμε, ότι είναι κεντρικότατο θέμα της πίστεως μας, λυδία λίθος του Χριστιανισμού ως Ορθοδοξίας.

Η βλασφημία

«Φοβηθείτε, αδελφοί, την κόλαση και τιμωρία που περιμένει τους βλάσφημους μετά θάνατον και σταματήστε να βλασφημείτε. Φοβηθείτε τη μεγαλειότητα και βασιλεία του Παντοκράτορος και Παντοδύναμου Θεού και από δω και μπρος μην τολμάτε να ανοίγετε το στόμα και να βλασφημείτε το όνομά Του, που δοξολογείται απ’ όλους τους Αγγέλους και Αρχαγγέλους και ότι έχει σχέση μ’ Αυτόν...

Πρώτον, γιατί καθώς εκείνος που ρίχνει πέτρα στον ουρανό γυρίζει η πέτρα και τον χτυπά στο κεφάλι, έτσι και όποιος βλασφημεί τον Θεό δεν βλάπτει Αυτόν, αλλά τον εαυτό του και κολάζει την ψυχή του. Και δεύτερον, γιατί ο Θεός δεν υποφέρει τις βλασφημίες σας και οργίζεται εναντίον σας και σας παιδεύει με διάφορους τρόπους».

 (Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης)

Ὅποιος τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές, ὄχι μόνο ἀπόκτα ἀκατηγόρητη συνείδηση, ἀλλά καί ὁμοιώνεται καί ἑνώνεται μέ τόν Θεό

Ἀκατηγόρητη συνείδηση ἀποκτᾶ ὅποιος τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου καί ὄχι μόνο δέν αἰσχύνεται οὔτε ντρέπεται, ἀλλά ἀποκτᾶ ἐπί πλέον καί θάρρος πρός τόν Θεό, σύμφωνα μέ τόν ἀγαπημένο μαθητή· «Ἄν ἡ καρδιά μας δέν μᾶς κατακρίνει, τότε ἔχουμε θάρρος νά πλησιάσουμε τόν Θεό» (Α' Ἰωαν. 3,21). 

Ὅμοια καί ὅποιος ἐκπληρώνει τό θέλημα τοῦ Κυρίου, εἴτε τό προηγούμενο, κάνοντας ἑκούσια το καλό· εἴτε τό ἑπόμενο, ὑπομένοντας τίς ἀκούσιες θλίψεις εὐχαρίστως, ἀποκτᾶ ἀκαταίσχυντη συνείδηση- γιατί λέει- «Ἡ θλίψη παράγει ὑπομονή· ἡ ὑπομονή δοκιμασμένο χαρακτήρα- ὁ δοκιμασμένος χαρακτήρας ἐλπίδα- καί ἡ ἐλπίδα δέν ντροπιάζει» (Ρωμ. 5,4). Καί ὅταν ἔχει κάποιος ἀκατηγόρητη καί ἀνεπαίσχυντη συνείδηση, αὐτό εἶναι στά ἀλήθεια ἡ ἡδονή τῶν ἡδονῶν καί ἡ μεγαλύτερη εὐφρόσυνη ἀπό ὅλες- γι’ αὐτό καί ὁ προφήτης Δαβίδ ἔλεγε- «Τότε νά μήν ντραπῶ, ὅταν ἐπιβλέπω, ὄχι σέ ἄλλες ναί καί σέ ἄλλες ὄχι , ἀλλά σέ ὅλες τίς ἐντολές σου» (Ψαλμ. 118,6). 

Νά εἶστε ἕτοιμοι σέ μαρτύριο γιά τό Χριστό ἐκ μέρους τῆς Λευκῆς Δαιμονίας (=Εὐρώπης)-Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος.

ΛΕΥΚΗ ΔΑΙΜΟΝΙΑ Η ΕΥΡΩΠΗ

       Επισφραγίζοντας τα λεγόμενά του για τον ανθρωπιστικό Οικουμενισμό, ο Γέρων Ιουστίνος παραθέτει αυτούσια μερικά λόγια του ομολογητού επισκόπου Αχρίδος και Ζίτσης Νικολάου⁶⁴ σχετικά με την πνευματική κατάσταση της Ευρώπης κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο^. μερικά εξ αυτών, σχετιζόμενα με το θέμα μας, παραθέτουμε αυτούσια.

        »Τί είναι η Ευρώπη; Είναι η επιθυμία και πόθος της εξουσίας και της ηδονής και η γνώσις. Αμφότερα ανθρώπινα: η ανθρωπίνη επιθυμία και πόθος και η ανθρωπίνη γνώσις. Και τα δύο προσωποποιούνται εις τον πάπαν και εις τον Λούθηρον. Τί είναι λοιπόν η Ευρώπη; Ο πάπας και ο Λούθηρος. Χορτασμέναι αι ανθρώπιναι επθυμίαι εις το έπακρον, και χορτασμένη η ανθρωπίνη γνώσις εις το έπακρον. Ο ευρωπαϊκός πάπας είναι η ανθρωπίνη επιθυμία της εξουσίας. Ο ευρωπαϊκός Λούθηρος, η πείσμων απόφασις του ανθρώπου τα πάντα να εξηγηθούν με τον νουν του.«

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΜΕΝΤΙΟΥΜ

ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ

π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ – ΓΚΟΥΡΟΥΪΣΜΟΣ – ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ-ΑΘΗΝΑ 1997 (4^η ΕΚΔΟΣΗ)

  

      Οι μεντιουμιστικές ομάδες ταυτίζουν τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με τα μέντιουμ του αποκρυφι­σμού και υποστηρίζουν πως και οι προφήτες ήσαν ένα είδος μέντιουμ.

 Στον πνευματισμό τα μέντιουμ λογίζονται μεσά­ζοντα ανάμεσα στον δικό μας κόσμο και στον πνευματικό κόσμο και πιστεύεται πως χωρίς τα μέντιουμ δεν είναι δυνατή η επικοινωνία. Όμως η θέση αυτή είναι για κάθε πιστό απαράδεκτη, γιατί η κοινωνία ανάμεσα στην στρατευόμενη και στην θριαμβεύουσα Εκκλησία πραγματοποιείται πάντοτε εν Χριστώ, αφού, όπως πι­στεύουμε, όλοι είμαστε ενωμένοι στο Σώμα του Χριστού, εις εν Χριστώ και αλλήλων μέλη. Γι' αυτό και δεν υπάρχει μεσίτης ή μεσάζων έξω από τον Χριστό (Α' Τιμ. β' 5).

Άγιος Στέφανος Μιλούτιν, βασιλιάς της Σερβίας (με άφθαρτο λείψανο +30 Οκτωβρίου)

Ὁ Στέφανος Οὔρεσης Β', ἕνας τῶν ἐπιφανεστέρων Σέρβων Ἡγεμόνων τῆς Δυναστείας τῶν Νεμανιδῶν. Ἦταν γιός τοῦ Κράλη τῆς Σερβίας Οὔρεση Α' (ὁσίου Σίμωνος, + 1282, 1η Μαϊου) καί τῆς Βασιλίσσης Ἑλένης (ὁσίας, 30ή Ὀκτωβρίου) καί ἀδελφός τοῦ Κράλη Δραγούτιν (ὁσίου Θεοκτίστου, 30ή Ὀκτωβρίου).
Κατά τήν Ἱστορία ὁ Δραγούτιν ἀνέτρεψε τόν πατέρα του μέ πραξικόπημα καί ἀφοῦ ἐπικράτησε, τόν φυλάκισε στό Δυρράχιο. Ἐκεῖ ὁ Οὔρεσης ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Σίμων καί ἀξιώθηκε ὁσιακοῦ τέλους, τό ὁποῖο ὁδήγησε τόν Δραγούτιν σέ μετάνοια. Ἀμέσως παραιτήθηκε, παρέδωσε τόν Θρόνο στόν ἀδελφό του Στέφανο, ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Θεόκτιστος καί ἔζησε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς προσφέροντας στόν Θεό καρπούς μετανοίας.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός: Πώς μπορεί να θεραπευτεί ο ασθενής χαρακτήρας που εύκολα πέφτει στην κατάκριση;

Kάθε ανθρώπινος χαρακτήρας θεωρείται ασθενής, όταν απουσιάζει απ  αυτόν η θεία Χάρη, που τελειοποιεί και συνέχει τα πάντα, αφού «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». Aυτό τονίζει και ο Kύριός μας, όταν λέει ότι «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» ( Ιω. 15,5).  Eκτός όμως της παρουσίας της Χάριτος, απαραίτητα χρειάζεται και η ανθρώπινη πρόθεση και συνεργασία, σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες της λογικής και τις θείες εντολές, που θα προκαλέσουν τη θεία επέμβαση.
O άνθρωπος που εύκολα κατηγορεί, το κάνει γιατί συνήθισε λανθασμένα να ερευνά τις ξένες πράξεις και σκέψεις παρά τις δικές του. Λησμόνησε τα λόγια της Γραφής «μή κρίνετε, ίνα μή κριθήτε» (Ματ. 7,1) και το «εν ω κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε» (Ματ. 7,2).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ;

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

(ΕΠΕ, ΤΡΙΤΟΣ ΤΟΜΟΣ, Ιωάννου Δαμασκηνού έργα).

Η προσκύνηση λοιπόν είναι σημείο υποταγής, δηλαδή υποβιβασμού και ταπεινώσεως. Υπάρχουν πολλοί τρόποι προσκυνήσεως.

Πόσοι τρόποι προσκυνήσεως υπάρχουν;

Πρώτος τρόπος προσκυνήσεως είναι εκείνος που γίνεται κατά τη λατρεία. Την προσκύνηση αυτή την προσφέρουμε μόνο στον από τη φύση του προσκυνητό Θεό, και γίνεται με διάφορους τρόπους. Πρώτα κατά τον τρόπο της δουλείας’ γιατί τον προσκυνούν όλα τα κτίσματα, όπως δούλοι τον δεσπότη, γιατί ” διότι τα σύμπαντα είναι υποταγμένα σε σένα “ . Και τον προσκυνούν άλλοι εκούσια, και άλλοι ακούσια. Άλλοι δηλαδή τον προσκυνούν εκούσια με επίγνωση, όπως οι ευσεβείς, ενώ όσοι έχουν επίγνωση αυτού και χωρίς να θέλουν τον προσκυνούν ακούσια όπως οι δαίμονες˙ άλλοι πάλι χωρίς να γνωρίζουν τον κατά φύση Θεό, προσκυνούν ακούσια αυτόν που αγνοούν.

Ἡ ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας (Γ΄-τελευταῖο)

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Γ΄)

Α΄ ΜΕΡΟΣ        

Β'  ΜΕΡΟΣ     

 

Τό ταμεῖο τῆς Θείας Χάρης διά τῆς ὁποίας ἑνοποιούμεθα εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μετέχουμε στήν Θεία Χάρη, ὅταν ζοῦμε ἐντός τῆς «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»[1]. Γιά νά μποῦμε καί νά παραμείνουμε στήν Ἐκκλησία, πρέπει νά ἔχουμε, ἔστω καί κατ’ ἐλάχιστον, τήν μεταξύ μας ἐν Χριστῷ ἀγάπη, δηλ. τήν ἄκτιστη Θεία δόξα, πού δίνει ὁ Χριστός στούς γνήσιους μαθητές Του. Αὐτή μᾶς κάνει «ἕνα». «Αὐτό μόνο διά τῆς Χάριτος τό καταλαβαίνει κανείς»[2], παρατηροῦσε ὁ Γέροντας. Ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, ὅταν γινόμαστε «ἕνα» μεταξύ μας[3], καθώς καί μέ τόν Κύριο, διά τῆς μετοχῆς μας στήν ἄκτιστη θεοποιό Θεία ἐνέργεια.

Μέ ἀ­φορ­μή τή θε­ω­ρί­α τῆς ἐ­ξέ­λι­ξης (Ε΄-τελευταῖο), Δημητρίου Βλαχοστέργιου (Δρος Γενετικῆς καί Βελτίωσης Φυτῶν)

Σύντομη ἐπιστημονική & θεολογική προσέγγιση[1]

Δη­μή­τριος Ν. Βλα­χο­στέρ­γιος

Δρ. Γε­νε­τι­κῆς & Βελτίωσης Φυτῶν

 Α΄ ΜΕΡΟΣ

 Β΄ ΜΕΡΟΣ 

 Γ΄ ΜΕΡΟΣ 

Δ΄ ΜΕΡΟΣ 

 

Σχέ­ση Ἐ­πι­στή­μης καί Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς - Οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι Ἐ­ξε­λι­κτι­κοί.

Τό πῶς ἀ­κρι­βῶς, ἀπό τε­χνι­κῆς ἀπόψεως, ἔ­πλα­σε ὁ Θε­ός τόν ἄν­θρω­πο καί τά ὑ­πό­λοι­πα κτί­σμα­τα δέν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή· ἀφ’ ἑ­νός μέν για­τί οἱ ἄ­κτι­στες ἐ­νέρ­γει­ες τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως εἶ­ναι οἱ δη­μι­ουρ­γι­κές πρά­ξεις, δέν μπο­ροῦν νά πε­ρι­γρα­φοῦν οὔ­τε βέ­βαι­α νά ἐ­ξη­γη­θοῦν καί νά κα­τα­νο­η­θοῦν ἐ­πι­στη­μο­νι­κά[1] καί ἀφ’ ἑ­τέ­ρου για­τί ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται πρω­τί­στως νά ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ τό Ποιός εἶ­ναι πί­σω ἀ­πό τή δη­μι­ουρ­γί­α. Ἀ­πό τήν ἄλ­λη πλευ­ρά τό ἀν­τι­κεί­με­νο τῆς ἐ­πι­στή­μης ἐν­το­πί­ζε­ται στή με­λέ­τη τῆς οὐ­σί­ας καί τῶν μη­χα­νι­σμῶν λει­τουρ­γί­ας τῶν ὄν­των. Βέ­βαι­α ὑ­πάρ­χουν Πα­τέ­ρες πού μέ βά­ση τά ἐ­πι­στη­μο­νι­κά δε­δο­μέ­να τῆς ἐ­πο­χῆς τους, καί προ­φα­νῶς γιά ποι­μαν­τι­κούς λό­γους, προ­σπά­θη­σαν νά πε­ρι­γρά­ψουν τό πῶς τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας, λέ­γον­τας πολ­λές φο­ρές πράγ­μα­τα πού ἡ ἐ­πι­στή­μη ἀ­πο­κρυ­πτο­γρά­φη­σε πο­λύ ἀρ­γό­τε­ρα.

Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. 1)Ἡ ἀχαριστία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ 2) Νὰ συγκρίνουμε τὴν δοκιμασία μας μὲ τὴν μεγαλύτερη δοκιμασία τοῦ ἄλλου

Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
 "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"    
 ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 1ο Μέρος πέμπτο

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

Ἡ ἀχαριστία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

-Γέροντα, οἱ δοκιμασίες πάντοτε ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους;
-Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς δοκιμασίες. Ὅσοι δὲν ἔχουν καλὴ διάθεση, βρίζουν τὸν Θεὸ, ὅταν τοὺς βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατὶ νὰ τὸ πάθω ἐγὼ αὐτὸ; λένε. Νά, ὁ ἄλλος ἔχει τόσα καλά! Θεὸς εἶναι αὐτός;». Δὲν λένε «ἥμαρτον», ἀλλὰ βασανίζονται.
Ἐνῶ οἱ φιλότιμοι λένε: «Δόξα τῷ Θεῷ! Αὐτὴ ἡ δοκιμασία μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν Θεὸ. Ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό μου τὸ ἔκανε».  Καὶ ἐνῶ μπορεῖ πρῶτα νὰ μὴν πατοῦσαν καθόλου στὴν ἐκκλησία, μετὰ ἀρχίζουν νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν.  Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ Θεὸς τοὺς πολὺ σκληροὺς τοὺς φέρνει κάποια στιγμὴ μὲ μιὰ δοκιμασία σὲ τέτοιο φιλότιμο, ποὺ μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφὴ καὶ ἐξιλεώνονται μὲ τὸν πόνο ποὺ νιώθουν γιὰ ὅσα ἔκαναν.
-Γέροντα, πρέπει νὰ λέμε «δόξα Σοι ὁ Θεός», ὅταν ὅλα πηγαίνουν καλὰ;

1 Νοεμβρίου Συναξαριστής. Κοσμά και Δαμιανού των Αναργύρων, Κυριαίνας και Ιουλιανής, των Αγίων Καισαρίου, Δασίου και 5 μαρτύρων, Ιωάννου και Ιακώβου, Ερμινίγγελδου, Κυπριανού και Ιουλιανής, Θεολήπτης, Ιακώβου Οσιομάρτυρα και των συν αυτώ, Δαβίδ Οσίου, Ελένης Παρθενομάρτυρος.

Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός οἱ Ἀνάργυροι καὶ Θαυματουργοὶ
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀσία. Οἱ γονεῖς τους ἦταν ἄριστο πρότυπο χριστιανῶν συζύγων. Ὅταν ἡ μητέρα τους Θεοδότη ἔμεινε χήρα, ἀφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στὴν χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τῶν δύο παιδιῶν της, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ.
Τοὺς δύο ἀδελφοὺς διέκρινε μεγάλη εὐφυΐα καὶ ἐπιμέλεια, γι’ αὐτὸ καὶ σπούδασαν πολλὲς ἐπιστῆμες. Ἰδιαίτερα ὅμως, ἐπιδόθηκαν στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, τὴν ὁποία ἐξασκοῦσαν σὰν διακονία φιλανθρωπίας πρὸς τὸν πλησίον. Θεράπευαν τὶς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδιαίτερα τῶν φτωχῶν, χωρὶς νὰ παίρνουν χρήματα, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκαν Ἀνάργυροι. Πολλοὶ ἀσθενεῖς ποὺ θεραπεύθηκαν ἤθελαν νὰ τοὺς εὐχαριστήσουν. Ἀλλὰ αὐτοί, δὲν δέχονταν τὶς εὐχαριστίες καὶ ἀπαντοῦσαν μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς:
«Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμης καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Δηλαδή, ὅλος ὁ ὕμνος καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἰσχύς, ἀνήκει στὸ Θεό μας, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἔτσι ταπεινὰ ἀφοῦ διακόνησαν σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ τὸν πλησίον, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ ἐτάφησαν στὴν τοποθεσία Φερεμά.