Σύντομη ἐπιστημονική & θεολογική προσέγγιση[1]
Δημήτριος Ν. Βλαχοστέργιος
Δρ. Γενετικῆς & Βελτίωσης Φυτῶν
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΤΟ Β΄ ΜΕΡΟΣ
Παρατηρώντας αὐτές τίς ἀδυναμίες τοῦ μηχανισμοῦ
τῆς ἐξέλιξης, ὑπῆρξαν ἐξελικτικοί ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ Delage, πού
ὑποστήριξαν ὅτι ἡ φυσική ἐπιλογή δέν μπορεῖ νά γεννήσει νέα εἴδη,
ἀλλά ποικιλίες καί φυλές τοῦ ἴδιου εἴδους. Συγκεκριμένα ὁ Delage[1] ἔγραψε: «ἡ φυσική ἐπιλογή ἐξαφανίζει
τελικά τίς κακές φυσικές ἐπιλογές καί προστατεύει τό εἶδος ἀπό τόν
κίνδυνο νά χαθεῖ, μέ τό νά τό διατηρεῖ ἀναλλοίωτο μέσα στούς αἰῶνες».
Ἐπίσης ἕνα πολύ σημαντικό στοιχεῖο στό ὁποῖο δέν
ἀπαντᾶ ἡ ἐξέλιξη εἶναι πῶς ἀποκτήθηκε ἡ τελειότητα τήν ὁποία ἔπρεπε
νά ἔχουν οἱ πρῶτοι μονοκύτταροι ὀργανισμοί πού ἐμφανίστηκαν στή
γῆ, ὄχι μόνο σέ ἐπίπεδο ὀργάνωσης τοῦ κυττάρου, ἀλλά πῶς κατάφεραν
νά ἀποκτήσουν μία τόσο περίπλοκη δομή, ὅπως τό DNA, γιά νά μποροῦν
νά κληρονομοῦν τά χαρακτηριστικά τους στούς ἀπογόνους. Γνωρίζοντας
τήν τελειότητα μέ τήν ὁποία λειτουργεῖ τό DNA, τό πλῆθος τῶν πληροφοριῶν
πού μεταφέρει ἀκόμη καί στούς μονοκύτταρους ὀργανισμούς, τή διαδικασία
τῆς μεταβίβασης τῆς πληροφορίας ἀπό γενιά σέ γενιά, τή θαυμαστή διαδικασία
τῆς μείωσης καί τόσα ἄλλα, τότε οἱ πιθανότητες νά ἔγιναν ὅλα αὐτά
τυχαῖα καταλήγουν νά εἶναι πρακτικά μηδενικές. Ἀκόμη θά πρέπει νά σημειωθεῖ
ὅτι τό ἀρχεῖο τῶν ἀπολιθωμάτων[2] δέν εἶναι ἰδιαίτερα πειστικό γιά τήν συνεχῆ ἐξέλιξη τῶν εἰδῶν,
καθώς δείχνει ὅτι «ὅλα τά εἴδη ἐμφανίζονται πλήρως
μορφοποιημένα καί ὄχι μερικῶς μορφοποιημένα. ... Δέν ὑπάρχουν παραδείγματα
ἀπό μισοανεπτυγμένα φτερά, μάτια, δέρμα, ἀρτηρίες, νεῦρα, καί
λοιπά»[3].
Συμπεραίνουμε λοιπόν ὅτι τό νά δεχθεῖ κανείς ἤ ὄχι
τήν θεωρία τῆς ἐξέλιξης μέ τή μορφή τῆς μακροεξέλιξης εἶναι περισσότερο
θέμα πίστης στό τυχαῖο γεγονός καί ὄχι ἐπιστημονικά τεκμηριωμένης
θέσης. Πολλοί σπουδαῖοι ἐπιστήμονες, μάλιστα μή Ὀρθόδοξοι, ἀναγνώρισαν
πίσω ἀπό τήν τελειότητα τῆς δημιουργίας τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Χαρακτηριστικά
ἦταν τά λόγια του Α. Einstein: «Ὁ Θεός ὅταν ἔφτιαχνε
τόν κόσμο δέν ἔριχνε ζάρια», ἀλλά καί τοῦ Fr. Collins[4]: «Ὁ Θεός τῆς Βίβλου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός
τοῦ ἀνθρωπίνου γονιδιώματος· μπορεῖς νά Τόν λατρεύεις καί στήν ἐκκλησία
καί στό ἐργαστήριο». Οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες ἑπομένως
δέν εἶναι ἄθεοι ἐξ αἰτίας τῶν πορισμάτων τῆς ἐπιστήμης τους, ἀλλά
ἐξ αἰτίας κάποιας προσωπικῆς ὑλιστικῆς ἰδεολογίας.[5]
Ἡ Θεωρία τῆς Ἐξέλιξης
στήν Ἐκπαίδευση.
Ἴσως θά ἀναρωτηθεῖ
κανείς: Ἀφοῦ εἶναι ἔτσι τά πράγματα καί ὁ ἐπιστημονικός κόσμος ἀναγνωρίζει
τήν μακροεξέλιξη σάν μία θεωρία, τότε γιατί ἔχει περάσει στήν Ἐκπαίδευση
αὐτή ἡ θεωρία ὡς ἐπιστημονική ἀλήθεια;
Κατ’ ἀρχήν θά πρέπει νά δοῦμε ποιοί εἶναι ἐκεῖνοι
πού καθορίζουν τήν διδακτέα ὕλη τοῦ μαθήματος τῆς Βιολογίας. Εἶναι
ὡς γνωστόν τό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο. Ἀντί ἄλλης ἀπάντησης, θά σᾶς
διαβάσω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό ἕνα ἄρθρο πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα
Τό Παρόν[6] στίς 1-3-2009, τό ὁποῖο ἀπαντᾶ σέ μεγάλο
βαθμό στήν παραπάνω ἀπορία. «...Ὅπως εἶπε σ’ αὐτόν
π. Γ. Μεταλληνός στό μπλόγκ Thriskeftika, ἕνα βασικό μειονέκτημα
τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου εἶναι τά Ἀναλυτικά Προγράμματα πού συντάσσονται
στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο. Μᾶς δίνουν μετά καλούπια καί λένε σέ
μᾶς τούς συγγραφεῖς νά ρίξουμε ὑλικό μέσα στά συγκεκριμένα καλούπια.
Σέ μένα λοιπόν καί στόν κ. Φίλια ἀνατέθηκε ἡ συγγραφή τοῦ βιβλίου
τῆς Α΄ Λυκείου. Ἔπρεπε νά γράψουμε καί γιά τή θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι
σέ ἄλλα θρησκεύματα. Πρίν κυκλοφορήσει τό βιβλίο, οἱ Μασόνοι καί οἱ
Χιλιαστές μᾶς ἔκαναν ἀγωγές. Ζητήσαμε ἀκρόαση ἀπό τό Παιδαγωγικό
Ἰνστιτοῦτο (Π.Ι.). Ὅταν πήγαμε νά τούς συναντήσουμε, τέσσερα μέλη
τοῦ Π.Ι. (ἡ μία ἦταν γυναίκα), ὄχι θεολόγοι, μᾶς εἶπαν εὐθαρσῶς: «Ἐμεῖς
εἴμαστε Μασόνοι». Ὁ πρόεδρος τοῦ Π.Ι. ἦρθε σέ δύσκολη θέση, ἀλλά ἐγώ
τούς εἶπα «Αὐτό μέ χαροποιεῖ», γιατί ξέραμε μέ ποιούς ἔχουμε νά κάνουμε.
Τελικά γράψαμε τίς ἑνότητες ἀναφέροντας ἀρχικά τή διδασκαλία
τῶν Μασόνων καί τῶν Χιλιαστῶν καί μετά τίς ἐγκυκλίους τῆς Ἐκκλησίας
γιά τίς ὁμάδες αὐτές. Μετά ἀπό δύο-τρία χρόνια, μιά μέρα μοῦ τηλεφώνησε
ὁ κ. Φίλιας καί μέ ρώτησε ἄν εἶχα δεῖ τή νέα ἑνότητα τοῦ βιβλίου τῆς
Α΄ Λυκείου. Τό βιβλίο εἶχε ἀλλαχθεῖ καί ἔγραφε τελείως διαφορετικά
ἀπό αὐτά πού ἐμεῖς εἴχαμε γράψει. Κάποιοι δικοί μας ἔκαναν ἀλλαγές
χωρίς νά τό ξέρουμε. Τότε ζητήσαμε τήν ἀπόσυρση συνολικά τοῦ βιβλίου
καί τή συγγραφή ἄλλου ἀπό ἄλλους συγγραφεῖς. Ἀλλά αὐτό δέν ἔγινε». Τό γεγονός λοιπόν ὅτι ὑπάρχουν Μασόνοι μέσα στό Π.Ι. εἶναι ἕνας
σημαντικός λόγος πού ἐξηγεῖ ἀρκετά ἀπό αὐτά πού βλέπουμε στά Ἀναλυτικά
Προγράμματα τῶν σχολικῶν μαθημάτων.
Σήμερα ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης ἀποτελεῖ ἕνα κεφάλαιο
στό βιβλίο Βιολογίας τῆς Γ΄ Γυμνασίου καί τῆς Γ΄ Λυκείου, μέ τόν τίτλο
Ἐξέλιξη, καί ὄχι Θεωρία τῆς Ἐξέλιξης. Προφανῶς σκόπιμα ἀπαλείφεται
ἡ λέξη θεωρία, γιά νά ἐμφανίζεται
ἡ ἐξέλιξη σάν ἐπιστημονική ἀλήθεια στό σύνολό της. Παρ’ ὅλα αὐτά,
ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο εἶναι γραμμένα κάποια κομμάτια μέσα στό κεφάλαιο
δέχεται ὅτι ἡ μακροεξέλιξη εἶναι ἀποτέλεσμα καθαρῆς τύχης καί
συγκυριῶν. Συγκεκριμένα τό Βιβλίο τῆς Γ΄ Λυκείου (σελ. 133) στήν παράγραφο
πού ἀναφέρεται στούς παράγοντες πού διαμορφώνουν τήν ἐξελικτική
πορεία, ἀναφέρεται στίς μεταλλάξεις, καί γράφει: «Οἱ μεταλλάξεις ὀφείλονται εἴτε σέ τυχαῖα λάθη κατά τήν ἀντιγραφή
τοῦ DNA εἴτε σέ φυσικούς ἤ χημικούς παράγοντες πού ἀλλοιώνουν τή δομή
τοῦ DNA. Χάρη σ’ αὐτές δημιουργοῦνται νέα γονίδια, πού καθορίζουν
τήν ἐμφάνιση νέων χαρακτηριστικῶν. Τά χαρακτηριστικά αὐτά, στίς
περισσότερες περιπτώσεις, δέν εἶναι ἐπωφελῆ γιά τόν φορέα τους. Ὡστόσο,
σέ μερικές περιπτώσεις, εἶναι πιθανόν μία μετάλλαξη νά προσφέρει
αὐξημένες δυνατότητες ἐπιβίωσης στό ἄτομο πού τήν ὑπέστη, ἐπειδή
τυχαίνει τό χαρακτηριστικό πού δημιουργεῖ νά εἶναι συμβατό μέ τίς
νέες συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν στό περιβάλλον. Οἱ μεταλλάξεις ἀπό μόνες
τους δέν εἶναι ἱκανές νά προσανατολίσουν τήν ἐξελικτική πορεία
πρός ὁρισμένη κατεύθυνση· προσφέρουν ὅμως τό ὑλικό ἐπάνω στό ὁποῖο
δρᾶ ἡ φυσική ἐπιλογή».
Δηλαδή τά παιδιά διδάσκονται, χωρίς ἀντίθετη ἄποψη
ἤ ἄλλο προβληματισμό, ὅτι οἱ τυχαῖοι παράγοντες εἶναι ὑπεύθυνοι
γιά τήν μετάβαση ἀπό τό ἕνα εἶδος στό ἄλλο, μέχρι τόν ἄνθρωπο. Μάλιστα
ὑπάρχει εἰδική ἑνότητα πού παρουσιάζει τόν ἄνθρωπο ὡς ἐξελικτικό
ἀπόγονο ἑνός αὐστραλοπιθήκου[7] πού ἔζησε πρίν ἀπό τρία ἑκατομμύρια χρόνια. Δέν γίνεται κἄν
διαχωρισμός γιά τήν ἐξέλιξη μέσα στό εἶδος καί τήν ἐξέλιξη ἀπό εἶδος
σέ εἶδος· ἀντιμετωπίζονται ὅλα ἑνιαῖα ὡς ἐπιστημονικά συμπεράσματα.
[1]. Πρβλ. Λεκάτη
Γεώργιου, Ὑπάρχει Θεός; http://users.panafonet.gr/lekatis/traveller/The%20book%20about%20God.pdf.
[2]. Πρβλ. Βασιλειάδη
Ν. «Ὁ Δαρβίνος & ἡ Θεωρία τῆς Ἐξελίξεως». Ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ». Τo 1972, ὁ
Στέφεν Γκούλντ καί ὁ Νάιλς Ἔλντρετζ πρότειναν μία νέα θεωρία, ἡ ὁποία
ἰσχυρίζεται ὅτι τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἐξέλιξης συμβαίνει μέ
σύντομα ξεσπάσματα, τά ὁποῖα διακόπτονται ἀπό μακρές περιόδους
σταθερότητας. Οἱ Γκούλντ καί Ἔλντρετζ διαφώνησαν μέ τήν ἰδέα ὅτι οἱ
ὀργανισμοί ἀλλάζουν συνεχῶς, προσαρμοζόμενοι σέ μικρό βαθμό πρός
τό περιβάλλον τους. Ἐνῶ ὁ Δαρβῖνος θεωροῦσε τήν ἐξέλιξη ὡς μία ἀργῆ
καί συνεχῆ διαδικασία, χωρίς αἰφνίδια ἅλματα, οἱ Γκούλντ καί Ἐλντρετζ
παρατήρησαν μία ἀσυνέχεια στή μετάβαση ἀπό τό ἕνα εἶδος στό ἄλλο.
Συγκεκριμένα, τά ἀπολιθώματα τῶν ὀργανισμῶν πού βρίσκουμε σέ διαδοχικά
γεωλογικά στρώματα ἔδειχναν μακρά διαλείμματα, στά ὁποῖα τίποτε
δέν ἄλλαζε, καί τά ὁποῖα διακόπτονταν ἀπό ξαφνικές
μεταβάσεις, στό πλαίσιο τῶν ὁποίων τά διάφορα εἴδη ἐξαφανίζονταν
καί ἀντικαθίσταντο σέ ἐντελῶς νέες μορφές. Νέα εἴδη ἐμφανίζονται
σέ μεγάλους ἀριθμούς κατά τή διάρκεια σύντομων περιόδων, ἴσως ἐξαιτίας
δραματικῶν γεγονότων, ὅπως ἡ σύγκρουση μέ ἀστεροειδεῖς. Οἱ συμβατικοί
ἐξελικτικοί ἄσκησαν ὀξύτατη κριτική στόν Γκούλντ, ἀποκαλώντας
καί τή θεωρία του «ἐξέλιξη μέ σπασμούς».
[3]. http://www.creationscience.com/onlinebook/ W.
Brown «In the Beginning».
[4]. F. Collins.
Ἀμερικανός, Φυσικός-Γενετιστής. Ἀπό τούς πλέον ἀναγνωρισμένους
σύγχρονους ἐπιστήμονες, ἡγήθηκε τῆς ὁμάδας πού ἀποκωδικοποίησε
τό ἀνθρώπινο γονιδίωμα τό 2003. Ἄν καί ἀρχικά ἦταν ἄθεος, κάποια
στιγμή προσχώρησε στούς Εὐαγγελικούς. Τό 2009 ἵδρυσε τό Ἵδρυμα «BioLogos» γιά νά προβάλλει
τήν ἁρμονία μεταξύ χριστιανικῆς Πίστης καί Ἐπιστήμης. Ἀποδέχεται
τήν κατευθυνόμενη ἐξέλιξη ὡς τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός δημιούργησε
τόν κόσμο.
[5]. http://www.oodegr.com/oode/epistimi/dimiourgia/logia_epist1.htm#14.
[6]. http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38579&colid=37&catid=33&dt=2009-03-01%200:0:0.
[7]. Βιολογία
3ης Λυκείου. Ἔκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 147-148. «Τό καλύτερα διατηρημένο
καί πληρέστερο ἀπολίθωμα (ἀποτελεῖται ἀπό τά 2/3 τοῦ σκελετοῦ καί
ἔχει ἄθικτες μερικές ἀνατομικές συνδέσεις) εἶναι ἡ «Λούσυ», πού
βρέθηκε στήν Αἰθιοπία τό 1974, στήν περιοχή Ἀφάρ. Ἡ «Λούσυ», πού πῆρε
τό ὄνομά της ἀπό τό δημοφιλές τραγούδι τῶν Μπίτλς (″Lucy in the sky
with diamonds″) τό ὁποῖο ἄκουγαν οἱ ἐρευνητές κατά τή διάρκεια
τῶν ἐργασιῶν τους, εἶναι ἕνας νεαρός θηλυκός αὐστραλοπίθηκος πού
ἔζησε πρίν ἀπό 3 ἑκατομμύρια χρόνια. Λίγο ἀργότερα, ὅταν βρέθηκαν
τά ἀποτυπώματα ἑνός ζευγαριοῦ Αὐστραλοπιθήκων πού βημάτισε
στίς στάχτες τοῦ ἡφαιστείου Σαντιμᾶν, πρίν ἀπό 3 ἑκατομμύρια χρόνια,
ἀποδείχτηκε ὅτι ἡ ὄρθια στάση καί ἡ δίποδη βάδιση ἦταν δύο χαρακτηριστικά
πού ἐμφανίστηκαν ἀρκετά νωρίς στήν ἐξελικτική ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου.
Στά ἀποτυπώματα αὐτά ἀναγνωρίζεται τό ἀνθρώπινο πέλμα μέ τά εὐθυγραμμισμένα
δάχτυλα καί τήν κατασκευή πού εὐνοεῖ τή στήριξη τοῦ βάρους τοῦ σώματος.
Ὁ ἐγκέφαλος τῶν αὐστραλοπιθήκων, ἄν καί ἦταν μικρότερος ἀπό τόν ἐγκέφαλο
τοῦ ἀνθρώπου (περίπου τό 1/3), ἦταν μεγαλύτερος ἀπό αὐτόν τῶν πιθήκων.
Ἀπό τήν ὀδοντοφυΐα τους, ἀλλά καί ἀπό τά ὀστᾶ τῶν ζώων πού βρέθηκαν
κοντά στά ἀπολιθώματά τους, φαίνεται πώς ἦταν παμφάγοι...».
Εὐχαριστοῦμε
τόν Δρ. Δημήτριο Βλαχοστέργιο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης γιά πρώτη φορά
στό διαδίκτυο τῆς ἐπιστημονικῆς του αὐτῆς ἐργασίας. Εὐχόμαστε κάθε καλό
ἀπό τόν Δημιουργό τοῦ παντός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου