π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης: "Ταπείνωση, ἡ στολή τῆς Θεότητος"

 

Ἐκπομπή μέ τόν π. Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη
[Κυριακή, 5 Φεβρουαρίου 2023]
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2023/02/blog-post_43.html#more

«Δός μοι Κύριε μετάνοιαν ὁλόκληρον καί καρδίαν ἐπίπονον εἰς ἀναζήτησίν σου» , Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ὁ Μέγας Φώτιος

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ

6 Φεβρουαρίου

Πηγή: ΤΟ ΕΙΛΗΤΑΡΙΟΝ

Ο άγιος πατήρ ημών Φώτιος ο Μέγας γεννήθηκε το 810. Η οικογένειά του ανήκε στην υψηλή βυζαντινή αυτοκρατορία· ο πατέρας του, ο σπαθάριος Σέργιος, ήταν αδελφός του πατριάρχου αγίου Ταρασίου [25 Φεβρ.] και ο εκ μητρός θείος του είχε νυμφευθεί την αδελφή της αυτοκράτειρας Θεοδώρας (815-867) [11 Φεβρ.]. Οι γονείς του ήσαν φιλομόναχοι και μαρτύρησαν κατά τον εικονομαχικό διωγμό, αφήνοντας έτσι στον υιό τους παρακαταθήκη ένα αγαθό κατά πολύ πολυτιμότερο από την ευγενική καταγωγή και περιουσία: την μέχρι θανάτου προσήλωση στην αληθινή πίστη. Προικισμένος από τον Θεό με εξαιρετικές διανοητικές ικανότητες, ο νεαρός Φώτιος έλαβε την πλέον ενδελεχή μόρφωση σε όλες τις επιστήμες: θύραθεν και ιερές. Περνούσε ολόκληρες νύκτες μελετώντας, μην επιτρέποντας να του ξεφύγει κανένα είδος επιστήμης της τότε εποχής και αποκτώντας ευρύτατες γνώσεις που τον κατέστησαν τον σοφότερο άνδρα της εποχής του και την κυρίαρχη μορφή της πνευματικής αναγέννησης του Βυζαντίου μετά τα δεινά της εικονομαχίας. Εν συνεχεία, έγινε περίφημος διδάσκαλος της αριστοτελικής φιλοσοφίας και της θεολογίας στην αυτοκρατορική Ακαδημία που είχε ιδρυθεί στο ανάκτορο των Μαγγάνων [1]. Απεσταλμένος σε διπλωματική αποστολή στην Βαγδάτη (845), συνέταξε από μνήμης προς χρήση του αδελφού του την «Μυριόβιβλον (βιβλιοθήκη)» [2]: κριτική επιτομή 280 έργων πάσης φύσεως, απόδειξη του εύρους των γνώσεών του. Καθώς η αποστολή αυτή εστέφθη με επιτυχία, έλαβε επιστρέφοντας το αξίωμα του «πρωτασηκρήτη» (έμπιστου γραμματέα και συμβούλου του αυτοκράτορα), δίχως παρά ταύτα να εγκαταλείψει τα διδακτικά του καθήκοντα και τις αγαπημένες του μελέτες.

Το 857, ο θείος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (839-867), Βάρδας (816-866), κατέλαβε την πολιτική εξουσία με τον τίτλο του καίσαρος. Για να εκδικηθεί τον πατριάρχη Ιγνάτιο (798-877) [23 Οκτ.], ο οποίος είχε ελέγξει το ήθος του, τον ανάγκασε να παραιτηθεί από το αξίωμά του και ενήργησε ώστε να εκλεγεί, παρά τη θέλησή του, ομόφωνα από τον κλήρο ο ευσεβής και σοφός Φώτιος. Προτιμώντας τον θάνατο παρά το γεμάτο κινδύνους τούτο λειτούργημα σε μια τόσο ταραγμένη περίοδο, εκείνος αντιστάθηκε όσο μπορούσε στις παρακλήσεις και στις απειλές και, τελικά, κλαίγοντας ενέδωσε και δέχθηκε να εγκαταλείψει την γαλήνη του σπουδαστηρίου του και τις φιλοσοφικές συζητήσεις με τους πνευματικούς του φίλους για να χειροτονηθεί πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στις 25 Δεκεμβρίου του 858, αφού ανήλθε μέσα σε έξι ημέρες όλους τους βαθμούς της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Σε μια επιστολή του στον καίσαρα Βάρδα, έγραφε ότι ανήλθε στον πατριαρχικό θρόνο «ἀγόμενος καὶ ἑλκόμενος, καὶ μᾶλλον ἂν προτιμήσας τοῦ βίου τὴν τελευτήν». Οι ακραίοι οπαδοί του Ιγνατίου άρχισαν τότε να αντιτίθενται στον νέο πατριάρχη με κάθε είδους ραδιουργίες, προφασιζόμενοι την αντικανονικότητα της αιφνίδιας ανόδου ενός λαϊκού στον ανώτατο βαθμό της ιεραρχίας. Όσο για τον Φώτιο, εκείνος προσπαθούσε να αποφύγει την οποιαδήποτε σύγκρουση και έκανε ό,τι ήταν στο χέρι του για να αποκαταστήσει την ενότητα και ειρήνη στην Εκκλησία, στερεώνοντάς την στην αγάπη που είναι ο «σύνδεσμος της τελειότητας» (βλ. Κολ. 3, 14).

« Ξέρω ἕνα καλό νοσοκομεῖο ἐκεῖ στήν Αἴγινα, πήγαινε ἐκεῖ!!»

Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι. Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού, μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία. Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε.

Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.

Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος, αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο, βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας.

Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία.Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.

« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω.

Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.

Ἔκτρωση: Ἡ ἔσχατη ἀνομία

ΕΚΤΡΩΣΗ: Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΟΜΙΑ

FRANK SCHAEFFER

Η έννοια της ιδιωτικοποιημένης θρησκευτικότητας, από το ένα μέρος, και η απώλεια της αίσθησης της προσωπικής υπευθυνότητας για τις πράξεις μας, από το άλλο, έχουν δραματικές και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Αυτά το δύο οδήγησαν στην αντίληψη ότι η συμπεριφορά κάποιου, η αμαρτία του πιο συγκε­κριμένα, αποτελεί καθαρά «προσωπική» υπόθεση. Αυτή η τάση προς την υποκειμενικότητα αποτελεί τον πυρήνα της ασύδοτης ελευθερίας στις σεξουαλικές σχέσεις, στην εγκληματικότητα και στον τρόπο συμπεριφοράς, που σήμερα επικρατούν στην καταρρέουσα, διαιρεμένη και φυλετική μας κοινωνία.

Η πρακτική των νομίμων εκτρώσεων υστέρα από αίτηση αποτελεί το πιο κραυγαλέο παράδειγμα της έσχατης ανομίας, σύμφυτης με το σύγχρονο πρόσωπο του αμερικανικού ατομικισμού. Ο θάνατος 1,6 εκατομμυρίου παιδιών με τη μέθοδο της έκτρωσης -σχεδόν το 1/3 των παιδιών που συλλαμβάνονται στην Αμερική κάθε χρόνο- είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα μιας εξωτερικής συμπεριφοράς, η οποία θεωρείται απλά ως μία «προσωπική επιλογή». Είναι επίσης απόδειξη του γεγονότος ότι η Αμερική έχει γίνει ένα ολοκληρωτικά ειδωλολατρικό έθνος. Η συνήθεια να θυσιάζονται τα αφιερωμένα (στους θεούς) παι­διά έχει επανέλθει.

Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής χάριν της άνεσης θεω­ρείται τώρα ως μία απλή «επιλογή». Οι σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε «ενήλικες που συμφωνούν» θεωρείται ότι είναι δική τους υπόθεση και κανενός άλλου. Κι αυτό, παρά την οποιαδήποτε βλάθη θα προξενήσουν οι «συναινούντες ενήλικες» στον εαυτό τους, στο παιδί που θα συλλάβουν, στο σπίτι που θα διαλύσουν ή στην κοινωνία που ζουν. Η έκτρωση ύστερα από αί­τηση είναι ένα τραγικό παράδειγμα της υπερβολικής εχθρότητας εναντίον του Θεού στη σύγχρονη ειδωλολατρική μας χώρα. Αυτό μπορεί να μας δείξει πολύ καλά το τελευταίο στάδιο, την αναπόφευκτη κατάληξη του πειράματος που επιχείρησαν οι επαναστάτες των κινημάτων του Προτεσταντισμού, του Διαφωτιστισμού και του Ρομαντισμού με τον εγωιστικό τους ατομικισμό.

Ἡ μετάδοση τῶν χαρισμάτων τοῦ Γέροντα στόν ὑποτακτικό,Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου. Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

124. Ἡ μετάδοση τῶν χαρισμάτων τοῦ Γέροντα στόν ὑποτακτικό, 23-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

«Οὐδείς ἐπίασεν αὐτόν, διότι δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμα ἡ ὥρα Του»[1]. Κανένας δέν μπόρεσε νά συλλάβει τόν Κύριο, παρά μόνο ὅταν Ἐκεῖνος ἠθέλησε. Τίποτε δέν δίδεται ἀπό τόν Θεό στούς ἀνθρώπους, τίποτε δέν συμβαίνει ἄν δέν δίνεται ἀπό τόν Θεό στούς ἀνθρώπους, τίποτε δέν γίνεται ἄν δέν θέλει ὁ Θεός. Ὅλα γίνονται, εἴτε κατά εὐδοκία εἴτε κατά παραχώρηση Θεοῦ. Ὁ Θεός δίνει τά ποικίλα χαρίσματα στούς ἀνθρώπους, τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ὅσοι ἀγάπησαν καί προσκολλήθηκαν στόν Γέροντά τους», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «αὐτοί πῆραν τό χάρισμα πού εἶχε». Γιατί ὁ Θεός εὐαρεστεῖται στήν ἀγάπη. Καί ὅταν ὑπάρχει ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἀνάμεσα στόν ὑποτακτικό καί στόν Γέροντα, ὁ ὑποτακτικός κοινωνεῖ καί τῶν χαρισμάτων τοῦ γέροντος. «Ὁ Θεός», λέει ὁ Ἅγιος, «μοῦ ἔδωσε αὐτή τήν Χάρη ἀπ' τήν ὑπακοή μου στούς Γέροντες»[2]. Ὁμολογοῦσε καί σέ ἄλλη περίπτωση, ὅτι ὅλα τά χαρίσματα τά πῆρα, ὅσα ἀξιώθηκα νά ἔχω, ὅλα λόγῳ τῆς ὑπακοῆς ἀξιώθηκα νά τά ἔχω.

«Ὅσοι ἀγάπησαν», λέει ὁ Ἅγιος, «καί προσκολλήθηκαν στόν Γέροντά τους πῆραν τό Χάρισμα πού εἶχε ὁ ἴδιος. Ὁ Ἅγιος Πρόχορος ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο. Ὁ Ἅγιος Πρόκλος ἀπό τόν Ἅγιο Χρυσόστομο. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος ἀπό τόν Γέροντά του. Καί στήν Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας ἔδωκε τό χάρισμα τῆς προφητείας στόν μαθητή του, τόν Προφήτη Ἐλισαῖο.

«Καί ἔλαβεν Ἠλιού τήν μηλωτην αὐτοῦ καί εἴλησε καί ἐπάταξε τό ὕδωρ καί διῃρέθη τό ὕδωρ ἔνθα καί ἔνθα καί διέβησαν ἀμφότεροι ἐν ἐρήμῳ». Τότε ὁ Ἠλίας πῆρε τόν μανδύα του τόν δίπλωσε, καί χτύπησε μέ αὐτόν τά νερά, αὐτά ἄνοιξαν στά δύο καί πέρασαν ἀνάμεσα οἱ δύο ἄνδρες πατώντας σέ ξηρά. «Καί ἐγένετο ἐν τῷ διαβῆναι αὐτούς καί Ἠλιού εἶπε πρός Ἐλισαῖε˙ αἴτησαι τί ποιήσω σοι πρίν ἤ ἀναληφθῆναί με ἀπό σοῦ˙ καί εἶπεν Ἐλισαιέ˙ γεννηθήτω δή διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ' ἐμέ˙ καί εἶπεν Ἠλιού˙ ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι˙ ἐάν ἴδῃς με ἀναλαμβανόμενον ἀπό σοῦ, καί ἔσται σοι οὕτως˙ καί ἐάν μή, οὐ μή γένηται»[3]. Ὅταν πέρασαν δηλαδή θαυματουργικά τόν Ἰορδάνη ποταμό, εἶπε ὁ Ἠλίας στόν Ἐλισσαῖο: - Ζήτησέ μου τί θέλεις νά κάνω γιά σένα πρίν μέ πάρει ὁ Κύριος ἀπό κοντά σου. Καί ὁ Ἐλισσαῖος ἀπάντησε, ἄς ἔλθει σέ μένα διπλάσιο τό προφητικό σου πνεῦμα. Καί ἐκεῖνος τότε τοῦ εἶπε: - Δύσκολο πράγμα ἐζήτησες∙ ὡστόσο, ἄν μέ δεῖς τήν στιγμή πού θά φεύγω ἀπό κοντά σου νά ἀνεβαίνω στόν οὐρανό, τότε θά γίνει αὐτό πού ἐζήτησες. Ἐάν ὅμως δέν μέ δεῖς, δέν θά γίνει.

Ἀποτύπωμα εἰς τὴν ἄμμον

Ἀποτύπωμα εἰς τὴν ἄμμον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Μεγάλη ἀνησυχία ἔχουν οἱ πιστοί, ὅταν γίνονται ἐκλογὲς γιὰ τὴν ἀνάδειξη νέων Μητροπολιτῶν. Τοὺς ἐνοχλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ πρόσωπα ποὺ θὰ ἐκλεγοῦν εἶναι γνωστὰ ἀρκετὲς ἡμέρες πρὸ τῆς συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας! Αὐτὸ εἶναι διασυρμὸς τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, γιὰ τὸ ὁποῖο μιλοῦν οἱ ἀρχιερεῖς μὲ περισσὸ καύχημα! Εἶναι γνωστὴ ἡ μεθόδευση ποὺ ἀκολουθεῖται. Φυσικὰ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ σύνεδροι, δὲν συμμετέχει στὴ διαδικασία.

Ἐκλέγονται, λοιπόν, ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἀρεστοὶ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Ἔτσι γίνεται ἐδῶ καὶ δεκατείες. Καὶ τὸ πετυχαίνει ὁ πρόεδρος τῆς Συνόδου αὐτὸ ποὺ θέλει, γιατί οἱ ἐκλέκτορες τὸν εὐγνωμονοῦν, ἀφοῦ εἶναι δικές του ἐπιλογές. Δηλαδή, πέτυχαν τὸ φιλόδοξο προσωπικό τους σκοπὸ καὶ θεωροῦν λογικὸ νὰ κάνουν ὑπακοὴ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ νὰ συμφωνοῦν μὲ τὶς ἐπιθυμίες του. Δυστυχῶς, δὲν συναισθάνονται τὴ μεγάλη εὐθύνη ποὺ ἔχουν ὡς μέλη τῆς Ἱεραρχίας. Ψηφίζουν χωρὶς νὰ γνωρίζουν. Ἀφοῦ ὁ Μακαριώτατος ὑποδεικνύει, πιστεύουν ὅτι κάτι παραπάνω γνωρίζει ἀπ’ αὐτούς! Ἀλλὰ τί γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος; Τοὺς ὑποψηφίους ποὺ εἶναι ἀπασχολούμενοι στὰ ἀρχιεπισκοπικὰ καὶ συνοδικὰ γραφεῖα; Ἐπειδὴ εἶναι πρόθυμοι καὶ εὐγενικοὶ ἀπέναντί του ἢ ἐπειδὴ ποτὲ δὲν ἐκφράζονται γιὰ τὰ «ἀποίμαντα τῆς Ἐκκλησίας», γιὰ τὸν ἐπικίνδυνο οἰκουμενισμὸ καὶ γιὰ τὶς ἀντιχριστιανικὲς πρωτοβουλίες τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι πάντα ἐπιδιώκουν τὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας;

14 Φεβρουαρίου. Αὐξεντίου ὁσίου (†470). Ἀβραὰμ (ε ́ αἰ.) καὶ Μάρωνος (δ ́ αἰ.) τῶν ὁσίων. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρ. λε΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Ἰω. γ΄ 9-22).

Α Ιω. 3,9           Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται.

Α Ιω. 3,9                   Καθένας που έχει γεννηθή από τον Θεόν, δεν πράττει την αμαρτίαν, διότι έχει μέσα του ως μόνιμον κατάστασιν την νέαν ζωήν, που του έχει μεταδώσει και φυτεύσει ο Θεός. Και ένας τέτοιος άνθρωπος, που έχει δώσει οριστικώς την θέλησίν του στον Θεόν και την αρετήν, είναι ηθικώς αδύνατον να αμαρτάνη, διότι έχει αναγεννηθή, έχει αποκτήσει το καθ' ομοίωσιν Θεού.

Ὕμνος στὸ Θεό - ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

29. Ὕμνος στὸ Θεό

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

Ὢ πέρ’ ἀπ’ ὅλα, πῶς ἀλλιῶς, κάνει γιὰ νὰ Σὲ ψάλλω;

Πῶς λόγος ν’ ἀνυμνήσει ἐσέ, ποὺ δὲ σὲ λέει ὁ λόγος κι ὁ νοῦς πῶς νὰ σὲ στοχαστεῖ, ποὺ νοῦς δὲ σὲ χωράει;

Μόνος ἐσὺ δὲ λέγεσαι, δικὰ Σοῦ τα ὅσα λέμε, ἄγνωστος μένεις, μόνο Ἐσύ, ποὺ γέννησες τὴ γνώση.

Ὅσα μιλοῦν σ’ ὑμνολογοῦν κι ὅσα ἄφωνα σὲ ψάλλουν.

Τὰ πάντα λὲν τὴ δόξα σου ἔχουν δὲν ἔχουν σκέψη.

Ἕνας ὁ πόθος τοῦ παντός, στὴν πλάση μιὰ ἡ λαχτάρα κι εἶναι γιὰ σένα. Ὅλα σὲ σὲ προσεύχονται, τὰ πάντα γρικώντας τὸ μυστήριο σου ἆσμα βουβὸ σοῦ μέλπουν.

Τὰ πάντα ἐντὸς στὸν ἕνα ἐσὲ κι ὅλα σὲ σένα ὁδεύουν, σκοπὸς τῶν ὅλων ἕνας σύ, τὰ πάντα καὶ κανένας οὔτ᾽ ἕνας - Μυριονόματε, πῶς νὰ σὲ πώ; - κι οὔτ’ ὅλα.

Τὸ δόξασμά σου ἀδύνατο. Στὸ συγνεφένιο πέπλο ποιὸς νοῦς οὐρανογέννητος θὰ μπεῖ; Συμπάθησέ με…

Ὢ πέρ’ ἀπ᾽ ὅλα, πῶς ἀλλιῶς κάνει γιὰ νὰ σὲ ψάλλω;

ΚΘ΄. Ὕμνος εἰς Θεόν.

Ὦ πάντων ἐπέκεινα τί γὰρ θέμις ἄλλο σε μέλπειν;

Πῶς λόγος ὑμνήσει σε; σὺ γὰρ λόγῳ οὐδενὶ ῥητόν.

Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου [3 Τόμοι]

ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ 

Σειρά

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ

ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ (Α' - ΣΚΘ') ΕΔΩ

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ (ΦΚΓ' - ΩΜΑ') ΕΔΩ

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ (ΣΛ' - ΦΚΒ') ΕΔΩ

Εκδότης

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

https://wra9.blogspot.com/2023/02/3.html