Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ
ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ
ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:
Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2022
Νάξος Ἄθως Οὐρανός! ΤΥΛΙΞΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΣΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
Εἰς τήν Νάξον, τό 1749, οἱ εὐλαβέστατοι σύζυγοι Ἀντώνιος καί Ἀναστασία Καλλιβούρση (ἡ ὁποία ἀργότερα μόνασε στήν μοναδικήν ἐπί ἑλληνικοῦ ἐδάφους Μονή τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου στή Νάξο, μέ τό ὄνομα Ἀγάθη) ἔφεραν στόν κόσμο τόν υἱό τους τόν ὁποῖον ἀργότερα ἐβάπτισαν Νικόλαον. Από μικρό το παιδί έδειχνε τις πνευματικές εφέσεις του, τις οποίες εκμυστηρευόταν στον Ιερέα του χωριού, τον οποίο βοηθούσε στις ιερές Ακολουθίες διδασκόμενος την λειτουργική ζωή κι εντασσόμενος εις αυτήν. Η μελέτη πνευματικών βιβλίων ήτο η μεγάλη ευχαρίστησή του. Ο Θεός του είχε αφειδώλευτα χαρίσει το δώρο του αφομοιώνειν, όπως και μνήμην εξαιρετικήν, ώστε να ρουφά σαν σφουγγάρι ο,τιδήποτε υπέπιπτε στην αντίληψή του. Οι γονείς, ο δάσκαλος και ο Ποιμενάρχης Νάξου Άνθιμος διέκριναν τα μεγάλα χαρίσματά του και φρόντισαν –ενώ ήτο 16 ετών- να τον βοηθήσουν να κάμη ευρύτερες σπουδές στην περιώνυμη Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, που ήτο πνευματικό καθίδρυμα πανεπιστημιακού επιπέδου με λαμπρούς καθηγητάς. Ο νεαρός Νικόλαος εσπούδασε ιατρική, φυσική, αστρονομία, φιλοσοφία, ψυχολογία! Πάνω και πέρα όμως από τις επιστήμες αυτές, εσπούδασε την ιεράν επιστήμη της Θεολογίας η οποία ιδιαιτέρως τον εφήλκυε. Βαθύτατος γνώστης της ελληνικής γλώσσης, σε όλες τις εκφράσεις και τις εκφάνσεις της, απέκτησε την δυνατότητα να έχη άνετη γνωστική πρόσβαση στους θησαυρούς της εκκλησιαστικής παραδόσεως. Ύστερα από λαμπρές σπουδές επέστρεψε στην Νάξον, όπου συνήντησε τρεις Αγιορείτες τους πατέρας Γρηγόριο, Νήφωνα και Αρσένιον, οι οποίοι λόγω του κολλυβαδικού ζητήματος είχαν αναχωρήσει από τον Άθωνα, καταφυγόντες εκεί. Οι τρεις αυτοί πατέρες απετέλεσαν τα όργανα της θείας Προνοίας για τον νεαρό Νικόλαον ο οποίος στα εικοσιπέντε του αναζητούσε υπεύθυνες απαντήσεις για τον προορισμό της ζωής κ.τ.τ.. Μετά τις αλλεπάλληλες συζητήσεις απεφάσισε -μετά και την υπόδειξή τους- να μεταβή στην Ύδραν όπου παρεπιδημούσε ο λίαν ενάρετος και πεπαιδευμένος Επίσκοπος Κορίνθου Μακάριος Νοταράς ο εν Χίω ασκήσας, στις ανατολικές υπόρροιες του περιφήμου Αίπους. Μαζί του ευρίσκετο και ο Γέρων Σίλβεστρος ο οποίος του εθέρμανε τον ζήλο για την μοναχική ζωήν. Όταν επανέκαμψε στη Νάξο, ανεκοίνωσε την απόφασή του στην μητέρα του και τον Επίσκοπον ο οποίος προσεπάθησε να τον κρατήση κοντά τους, όμως ανεπιτυχώς, οπότε και τον προέπεμψε με τις πατρικές ευχές του να μεταβή στα Θεοτοκοβάδιστα Αθωνικά σκηνώματα. Τότε εγκαταβίωσε και η μητέρα του στην Μονή του Ιερού Χρυσοστόμου.
“Σώπα εὐλογημένε εἶναι ὁ Χριστός καί μᾶς δοκιμάζει! ”
– Όταν ο Παπαδιαμάντης έχασε την ψυχραιμία του!-
Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς πήγαινε για αγιασμό ή Ευχέλαιο σε σπίτια χριστιανών. Κάποια φορά βρέθηκε στο Κολωνάκι (με τον Παπαδιαμάντη που του έκανε τον ψάλτη) τον είχανε μάθει οι Κολωνακιώτες που ήταν ευλαβής και τον καλούσαν. Και κατεβαίνει από ένα αρχοντικό σπίτι -οι ζητιάνοι μεταξύ τους το λέγανε:
«Πού πάει ο παπάς; Πάει εκεί. Πάμε και μεις».
Και ήτανε στην ουρά, μπήκε λοιπόν ένας ζητιάνος που ήταν πιο τσίφτης και πηγαίνει κούτσα -κούτσα και του λέει, παπά δώσε μου. Και ότι είχε στη τσέπη του ο Άγιος τα έβγαλε και τα έδωσε. Ήτανε δίπλα του ο Παπαδιαμάντης και του λέει:
Τά ὁλέθρια ἀποτελέσματα τῆς διαβρωτικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων στό ἐκκλησιαστικό σῶμα
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 11η Ιουλίου 2022
ΤΑ ΟΛΕΘΡΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ
Η Αγία μας Εκκλησία ιδρύθηκε στη γη από το Σαρκωμένο Υιό και Λόγο του Θεού να είναι στους αιώνες το μοναδικό θείο καθίδρυμα της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Είναι το τεθεωμένο Σώμα του Κυρίου μας (Κολ.1,24), του οποίου κεφαλή είναι Αυτός (Εφ.5,23) και μέλη όλοι οι βαπτισμένοι και πιστεύοντες σε Αυτόν. Αυτός ημάς «όντας απηλλοτριωμένους και εχθρούς τη διανοία εν τοις έργοις τοις πονηροίς, νυνί δε αποκατήλλαξεν» (Κολ.1,21). Άλλος δρόμος και τρόπος σωτηρίας δεν υπάρχει. Σωζόμαστε μόνον ως οργανικά μέλη του θείου Σώματος και μόνο μέσα στην Εκκλησία, η οποία είναι σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, το νοητό θεραπευτήριο, προσφέροντας εσαεί αποτελεσματική πνευματική θεραπεία στα τραυματισμένα από την αμαρτία και τη φθορά ανθρώπινα πρόσωπα.
Ο Λυτρωτής μας Χριστός ήρθε στον κόσμο ως «το φως το αληθινό», για να φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάν.1,9). Ήρθε να φωτίσει τα ερέβη των ανθρωπίνων καρδιών, οι οποίες, λόγω της αμαρτίας, βρισκόταν σε πυκνά σκοτάδια, σε κατάσταση «σκιάς θανάτου» (Ψαλ.23,4). Αν ο Θεός και «ον απέστειλε Ιησούν Χριστόν» (Ιωάν.17,3) είναι το φως, ο αντίδικός Του Σατανάς είναι το απόλυτο σκότος και ο αίτιος του σκοτασμού των ανθρώπων. Το ανέσπερο φως του Χριστού φανέρωσε στους ανθρώπους τα ανθρωποκτόνα έργα του σκοτεινού άρχοντα Εωσφόρου και των ειδεχθών «αγγέλων» του και κονιορτοποίησε τα καταχθόνια σχέδια του. Έδωσε τη δυνατότητα στο άνθρωπο να απελευθερωθεί από την φρικώδη και καταστροφική δουλεία του, να αναχθεί στο Θεό και να σωθεί. Γι’ αυτό άρχισε ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος να προσβάλλει το σωστικό έργο της Εκκλησίας εξ’ αρχής. Η Εκκλησία του Χριστού θεμελιώθηκε σε ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον. Ευθύς αμέσως από την ημέρα της Πεντηκοστής άρχισε να πολεμείται με ιδιαίτερη σφοδρότητα από τις αρχές, τις εξουσίες και τις δυνάμεις του κόσμου, οι οποίες δρούσαν ως εντολοδόχοι του Σατανά και ο οποίος έχει ως μοναδική του ενασχόληση να καταστρέφει τα έργα του Θεού.
Ἐπέρασα ἕναν πειρασμό - Ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν, Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου.Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
(Λουκ. 11,34 :41)
«Γιά ἕνα διάστημα», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὅταν ἦταν ἀκόμα μικρό παιδί, ἀρχάριος στά Καυσοκαλύβια, γιά ἕνα διάστημα «ἐπέρασα ἕναν πειρασμό. Ἤμουνα ἐκεῖ πολύ χαρούμενος καί ἐνθουσιασμένος ἀπό τή ζωή μου ἐκεῖ. Γιά ἕνα διάστημα ὅμως στήν ἀρχή ἐπέρασα ἕναν πειρασμό. Ἄρχισα νά σκέφτομαι τούς γονεῖς μου, τούς εἶχα πονέσει, τούς λυπόμουνα πού δέν ἤξεραν πού βρισκόμουνα. Σκεπτόμουνα καί ἕναν ξάδελφό μου τῆς ἡλικίας μου». Τοῦ ἔφερνε δηλαδή ὁ πονηρός λογισμούς φιλοσυγγένειας. «Μοῦ γεννήθηκε, λοιπόν, ἡ ἐπιθυμία νά πάω γιά λίγο στό χωριό μου καί νά τόν φέρω τόν ἐξάδελφό μου στό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ζήσει καί αὐτός αὐτή τήν ὡραία ζωή. Ἔνιωθα ὅτι εἶχα χρέος νά τόν φέρω στόν Χριστό. Ἀλλά δέν ἔλεγα τίποτα στόν Γέροντά μου. Ἄρχισα λοιπόν νά μήν ἔχω ὄρεξη γιά φαγητό, νά κιτρινίζω στό πρόσωπο, νά μελαγχολῶ. Ὁ Γέροντας τό πρόσεξε. Μέ κάλεσε μιά ἡμέρα καί μοῦ λέει μέ στοργή. - Τί ἔχεις, παιδί μου; Τί σοῦ συμβαίνει; Τοῦ τά εἶπα ὅλα. Αὐτό ἦταν, ἐλευθερώθηκα! Ὁ πειρασμός πέρασε, ἦρθε πάλι ἡ ὄρεξη, ἡ χαρά πλημμύρισε τήν καρδιά μου»[1]. Ὁ διάβολος δηλαδή, ὅσο ὁ μικρός Πορφύριος δέν ἀποκάλυπτε τούς λογισμούς του, χαιρόταν καί ἐργαζόταν μέσα του τό κακό του ἔργο. Ἀπό τή στιγμή πού ὁ μικρός Πορφύριος ἐξαγορεύτηκε τούς λογισμούς του στόν Γέροντά του ἐξαφανίστηκε ὁ πειρασμός τοῦ διαβόλου.
«Συνέχισα μέ τήν ὑπακοή στούς Γέροντές μου. Ἔλαμψε τό πρόσωπό μου∙ ἔγινα πιό ὡραῖος. Ἐνῶ πρῶτα ἤμουν ἀδύνατος, μετά ἔγινα ὡραῖος καί τό πρόσωπό μου ἔγινε ἀγγελικό». Καί πράγματι ὁ Ἅγιος ἔβλεπε καί στό πρόσωπό του καί στήν ψυχή του αὐτή τήν ἀλλαγή, τή μεταβολή ὅπως τήν ἔλεγε, τή μεταστοιχείωση πού κάνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. «Ἄρχισα», λέει, «νά νηστεύω πιό πολύ καί πιό πολύ νά ἀγωνίζομαι, ἀλλά καί πιό μεγάλη τρέλα εἶχα καί ἐνθουσιασμό. Ἐπιθυμοῦσα νά βρίσκομαι στήν ἐκκλησία συνεχῶς καί ἤθελα νά κάνω ὅ,τι ἤθελαν οἱ Γέροντες γιά νά τούς εὐχαριστήσω». Τούς γονεῖς του πλέον δέν τούς σκεφτότανε. «Μόνο στήν προσευχή μου -λέει- τούς εἶχα, νά τούς σώσει ὁ Κύριος. Πρίν τούς λαχταροῦσα. Μετά λαχταροῦσα τούς Γέροντές μου. Τούς ἐμνημόνευα τούς γονεῖς μου, ἀλλά διαφορετικά∙ μόνο μέ ἀγάπη Χριστοῦ»[2] καί ὄχι -ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος- μέ τήν ἀνθρώπινη ἀγάπη. Καί ἔτσι νίκησε τόν πειρασμό μέ τήν ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν, μέ τήν ἐξομολόγηση.
Θεός τό κινδυνευόμενον. Πρόσχωμεν.
Θεός τό κινδυνευόμενον. Πρόσχωμεν.
(Ενορίτες Ι.Ν.Αγίας Μαρίνας Ανθουπόλεως Περιστερίου)
Ἀδελφέ μας! Ὡς ἁπλοί πιστοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί πού ἀνήκουμε στήν ἐν Ἑλλάδι Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὄχι σέ σχισματικές παρασυναγωγές, κινούμενοι ἀπό ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη Χριστοῦ, σέ καλοῦμε μέ τό ταπεινό αὐτό φυλλάδιο σέ ἐπείγουσα ἐφαρμογή τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου μας καί τῶν Ἀποστόλων, γιά ἀφύπνιση καί ἐγρήγορση.1
Βιώνεις κι ἐσύ μαζί μας τά ὅσα τραγικά καί δυσάρεστα συμβαίνουν σέ ὅλο τόν κόσμο καί στήν πατρίδα μας. Σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία τά πάντα ἀνατρέπονται. Δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά τά ἀπαριθμήσουμε. Σκοπός μας εἶναι νά σοῦ ἐμφυσήσουμε τήν καλή ἀνησυχία2 πού θά σέ προφυλάξει ἀπό τούς κινδύνους πού ἐλλοχεύουν γιά τήν σωτηρία τοῦ πολυτιμότερου στοιχείου σου. Τῆς ψυχῆς σου3.
Εἶναι ἀνάγκη λοιπόν, νά γνωρίζεις κάποια βασικά θέματα ὥστε νά μπορέσεις νά ὑπεραμυνθείς. Μόνος σου καί ὅλοι μαζί.
α. Ἡ Ἐκκλησία μας λυμαίνεται ἀπό τήν μεγαλύτερη αἵρεση ὅλων τῶν αἰώνων πού λέγεται Οἰκουμενισμός καί πού σκοπό ἔχει νά ἑνώσει τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ ὅλες τίς αἱρετικές κοινότητες πού θέλουν νά λέγονται "ἐκκλησίες" χωρίς τήν μεταστροφή τούς στήν ὀρθοδοξία.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει καταγγελθεῖ ὡς παναίρεση ἀπό τους Ἁγίους Πατέρες4. Ὅπως συνέβαινε σέ ὅλη τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τούς αἰῶνες, ὅπου ἀρχηγοί αἱρετικοί ἦταν ἐπίσκοποι καί πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι δυστυχῶς καί σήμερα ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν ἀρχιερέων μας προωθεῖ και. κηρύττει τόν Οἰκουμενισμό εἴτε i) συνειδητά, μέ λόγους καί πράξεις (συμπροσευχές, συμπόσια, συγχρωτισμοί, συνέδρια, συνεκδηλώσεις, ἀνταλλαγές ἐπισκέψεων, κοινές φωτογραφίσεις κ.α.) ii) εἴτε μόνο ἐμπράκτως κατά τά ἀνωτέρω, iii) εἴτε ἀποδεχόμενοι τίς ἀποφάνσεις τῆς αἱρετικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (2016), ὅπου ἐπιχειρήθηκε ἡ θεσμοθέτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, iv) εἴτε σιωπώντας καί μή διαμαρτυρόμενοι γιά ὅλα τά ἀνωτέρω. Σχεδιάζεται ἀκόμα, ἐδῶ καί πολλά χρόνια «ἕνωση» μέ τούς παπικούς χωρίς δυστυχῶς τήν ἀπαίτηση τῆς ἀποκήρυξης τῶν κακοδοξιῶν τους καί ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Τό 2025 μάλιστα, εἶναι τό ἔτος γιά τό ὁποῖο προαναγγέλθηκε κοινός συνεορτασμός με τον Πάπα εξ’ ἀφορμῆς τῶν 1700 χρόνων ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο.
Οἱ Ἅγιοι μάρτυρες Κήρυκος καί Ἰουλίττα
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΑ
Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΔΩ
Η αγία Ιουλίττα καταγόταν από οικογένεια ευγενών του Ικονίου, είχε όμως αποκτήσει την αληθινή ευγένεια, αυτήν που χορηγεί το Άγιο Πνεύμα, κατά την βάπτισή της. Έμεινε χήρα και αρνήθηκε να συνάψει δεύτερο γάμο, επιθυμώντας να ζήσει με ευσέβεια και τελώντας θεάρεστα έργα μαζί με τον γιο της Κήρυκο που ήταν τριών ετών. Όταν ο Δομητιανός, διοικητής της Λυκαονίας, άρχισε να εφαρμόζει με λύσσα τα διατάγματα γενικού διωγμού κατά των χριστιανών που εξέδωσε ο Διοκλητιανός (304), η Ιουλίττα κατέφυγε στην Σελεύκεια, προτιμώντας να στερηθεί όλα τα υπάρχοντά της και να υπομείνει τα δεινά μιας πικρής εξορίας, παρά να αρνηθεί τον Χριστό. Βρήκε όμως στην πόλη αυτή ακόμη μεγαλύτερη αναστάτωση, διότι ο απεσταλμένος του αυτοκράτορα, Αλέξανδρος, είχε σπείρει τον τρόμο βασανίζοντας και θανατώνοντας ανελέητα όσους δεν υποτάσσονταν στα διατάγματα. Αναχώρησε τότε με τον γιο της και δύο θεραπαινίδες για την Ταρσό της Κιλικίας.
Εκεί ωστόσο συνάντησε τον τύραννο που είχε ήδη φθάσει και εκτελούσε το ειδεχθές έργο του. Πληροφορούμενος την παρουσία της ευγενούς αυτής πρόσφυγος, ο Αλέξανδρος διέταξε να την συλλάβουν και να την οδηγήσουν στο δικαστήριο με το παιδί στην αγκαλιά. Οι θεραπαινίδες κατόρθωσαν να διαφύγουν και παρακολουθούσαν κρυφά την εξέλιξη των γεγονότων. Όταν ερωτήθηκε για την ταυτότητά της, η Ιουλίττα αποκρίθηκε απλά: «Είμαι χριστιανή!». Ο διοικητής οργισμένος πρόσταξε να την βασανίσουν. Οι δήμιοι την έδεσαν και την μαστίγωσαν με βούνευρα, ενώ άλλοι, αφού της πήραν το μικρό παιδί που έκλαιγε, το παρουσίασαν στον διοικητή.
20 Ἰουλίου. † Ἠλιοὺ προφήτου τοῦ Θεσβίτου (940 π.Χ.). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.
Ἀποστολικό
ἀνάγνωσμα. Τοῦ προφήτου, Ἰουλίου 20 (Ἰακ. ε´ 10-20).
Ιακ. 5,10 ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί μου, τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας τοὺς προφήτας, οἳ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου.
Ιακ. 5,10 Παρετε, αδελφοί μου, ως παράδειγμα κακοπαθείας, υπομονής και μεγαλοκαρδίας τους προφήτας, οι οποίοι σαν απεσταλμένοι και πρεσβευταί του Θεού ελάλησαν προς τους ανθρώπους εξ ονόματος του Κυρίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
