Ἄν ἁμαρτήσεις, μήν κατηγορεῖς τήν πράξη ἀλλά τήν ἰδέα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου.

 218. Αν αμαρτήσεις, μην κατηγορείς την πράξη αλλά την ιδέα, Άγιου Μάρκου Ασκητού, Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου, Φιλοκαλία τόμος Α', 12-1-2022, Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου.

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Τί πρέπει νά κάνεις, ἄν ζημιωθεῖς ἤ ὑβριστεῖς ἤ ἐκδιωχτεῖς, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ_216. Τι πρέπει νά κανεις αν ζημιωθείς ή υβριστείς ή εκδιωχτείς από κάποιον, Άγιου Μάρκου Ασκητου, Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου, Φιλοκαλία τόμος Α', 10-1-2022, Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου

Βίος Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου

Βίος Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου

† Μνήμη 11 Ἰανουαρίου

Ἐπιμέλεια τοῦ βίου: Γαβριὴλ Τ.

πηγή:εδώ

Στὸ Synax. Eccl. CP[1], στὴν Ἑλληνικὴ Πατρολογία[2], στὸ Μηναῖο τοῦ Ἰανουαρίου (ΙΑ΄) καὶ ἀλλοῦ[3], ἀναφέρεται ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Καππαδοκίας ποὺ ὀνομαζόταν Μωγαρισοῦ[4]. Ἦταν υἱὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ πιστῶν. Τὸν πατέρα του τὸν ἔλεγαν Προαιρέσιο καὶ τὴ μητέρα του Εὐλογία.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία χειροτονήθηκε ἀναγνώστης καὶ τοῦ ἄρεσε νὰ μελετᾶ τὴν ἱστορία τοῦ Ἀβραάμ, προτύπου ὅλων ὅσοι ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριο ξενιτεύονται (Γέν. 12), καὶ τοὺς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ συνιστοῦν νὰ ἀφήσουμε γονεῖς, ἀγαθὰ καὶ φίλους γιὰ νὰ κληρονομήσουμε ζωὴν αἰώνιον (Ματθ. 19,29). Μὲ ψυχὴ ποὺ καταφλεγόταν ἀπὸ θεῖο ζῆλο, ὁ Θεοδόσιος ἀποφάσισε νὰ ἐφαρμόσει αὐτὰ τὰ παραγγέλματα[5].

Ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἦρθε στὴν Ἀντιόχεια, καὶ ἀντάμωσε τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔμαθε καὶ τὴν πρόοδο ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἔχει στὴν ἀρετή, καὶ ὅτι θὰ γίνει καὶ ποιμένας πολλῶν λογικῶν προβάτων. Ἔπειτα ἔζησε κοντὰ σὲ ἕναν ἡσυχαστή, ποὺ λεγόταν Λογγίνος, καὶ παρουσιάστηκε τόσο ὑπερβολικὰ ἐγκρατής, ποὺ ὅλη τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγε μόνο μία φορά. Στὸ διάστημα μάλιστα τριάντα ὁλόκληρων χρόνων δὲν ἔφαγε καθόλου ψωμί, παρὰ μόνο ἰσχάδες, χουρμάδες, κουκιὰ καὶ βότανα.

Ἄσκησε λοιπὸν κάθε εἶδος ἀρετῆς καὶ ἔφθασε σὲ τέτοιο ὕψος ἀναβάσεως, ὥστε ἀξιώθηκε νὰ ἐκτελεῖ παράδοξα θαύματα. Μόνο αὐτὸς ἔβλεπε μαζὶ μὲ ἕναν ἄλλο ἀδελφὸ τὸ μαθητὴ του Βασίλειο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ πέθανε καὶ ἐνταφιάστηκε στὸν τάφο, τὸν ὁποῖο ὁ Ἅγιος ἔκτισε γιὰ αὐτὸν πρὸς ἐνθύμηση τοῦ θανάτου, στεκόταν μετὰ τὸ θάνατο στὴν Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς καὶ ἔψαλλε μαζί τους. Καὶ ἦταν ἀόρατος γιὰ ὅλους τούς ἄλλους. Αὐτὸς ἄναψε καὶ τὰ σβησμένα κάρβουνα χωρὶς φωτιὰ στὸν τόπο ἐκεῖνο, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ θεμελιωθεῖ τὸ μοναστήρι. Ἐπίσης ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν αἱμορραγία μία γυναίκα, ἡ ὁποία προσῆλθε μὲ πίστη καὶ ἀπὸ ἕνα σπυρὶ σιτάρι, τὸ ὁποῖο εὐλόγησε, ἔκανε νὰ ὑπερχειλίσουν οἱ σιταποθῆκες.

Ὁ Ἅγιος, ποὺ ἐμφανίστηκε χωρὶς νὰ τὸν βλέπουν, ἔβγαλε ἀπὸ τὸ βυθὸ τοῦ πηγαδιοῦ τὸ παιδὶ ποὺ ἔπεσε ἐκεῖ μέσα καὶ ἀκόμη βοήθησε τὰ παιδιὰ μίας γυναίκας, τὰ ὁποία πρὶν ἀκόμα ἔρθουν στὴ ζωή, ἁρπάζονταν ἀπὸ τὸ θάνατο. Ἔτσι καὶ τὴ μητέρα τους, ἡ ὁποία δὲν εἶχε καλύτερη τύχη καὶ ἀπὸ μία ἐντελῶς στείρα, ἐξαιτίας τῶν θανάτων τῶν παιδιῶν, ὁ Ἅγιος μὲ τὴν προσευχὴ του τὴν ἔκανε πολύτεκνη. Ἀλλὰ καὶ τὸ νέφος ἀκρίδων ἒδιωξε μὲ μία μόνον ἐπιτίμηση. Αὐτὸς καὶ τὸν Κόμη τῆς Ἀνατολῆς Κήρυκο φύλαξε ἄτρωτο στὸν πόλεμο, διότι ἐκεῖνος φοροῦσε γιὰ προστατευτικὸ θώρακα τὸ τρίχινο ἱμάτιο τοῦ Ἁγίου. Ἀλλὰ καὶ τὴ γῆ ποὺ ἀδικοῦνταν ἀπὸ τὴν ξηρασία καὶ δὲν ἔδινε καρπὸ τὴν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἀνυδρία, προκαλώντας βροχὴ μὲ τὴν προσευχή του.

Ζωντανές ἱστορίες καί παραβολές.Ο ΓΈΡΟΝΤΑΣ Ο ΗΣΥΧΙΟΣ ΒΓΆΖΕΙ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΌΛΑΣΗ ..

Ζωντανές ιστορίες και παραβολές

Ο ΓΈΡΟΝΤΑΣ Ο ΗΣΥΧΙΟΣ ΒΓΆΖΕΙ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΌΛΑΣΗ .. (ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗ μοναχή Νικολάι (Groyan), Pearls of the Spirit, σελ. 82-85

«Την πραγματικότητα αυτών των λόγων, ο Κύριος μου έδωσε να αποκαλύψω μέσω της δούλης του Θεού Μητέρας Αναστασίας Damianovna.! Για πολύ καιρό ήταν ένα κορίτσι στην υπηρεσία του γέροντα Πατέρα και εκπλήρωσε την υπακοή της με το σκευοφυλάκιο και το πρόσφορο. Ήρθε στο Ostrov πολύ μικρή, από την Ουκρανία, λίγο αργότερα, ο πατέρας και η μητέρα της Ekaterina Stefanovna.

Εγκαταστάθηκε σε μια μικρή καλύβα κοντά στο Ναό, με θέα στη λίμνη, το νεκροταφείο και τον ίδιο τον Ναό με ένα καμπαναριό. Η πύλη είναι μικροσκοπική, δυνατή, συμπαγής, ριζωμένη στο έδαφος. Έχει την ίδια ηλικία με τον Ναό. Εκείνα τα χρόνια που αναγνώρισα τη μητέρα - τη δεκαετία του ογδόντα - η ίδια ήταν ήδη σαν τη μικρή άσπρη πύλη τής εκκλησίας: η αρρώστια που είχε στά νεφρά τήν έκανε και έσκυβε και η μητέρα από τη μια πλευρά σχεδόν στο έδαφος, περπατούσε σαν να λέγαμε, πολύ χαμηλά σε όλους, επισκιάζοντας συνεχώς τον εαυτό της με το σημείο του σταυρού. Μετά τον θάνατο της μητέρας του Γέροντα το εβδομηκοστό έτος, η Αναστασία κατά καιρούς μαγείρευε φαγητό για τον Πατέρα, συναντούσε και καλωσόριζε ανθρώπους που έρχονταν σε αυτόν…

Δέν μποροῦσε ὁ Θεός νά ἀναδείξει τόν ἄνθρωπο τέλειο ἐξαρχῆς; (Ἅγιος Εἰρηναῖος Λυώνος)

Γιὰ τὸν μὲν Θεό, ὁ ὁποῖος πάντοτε παραμένει ἴδιος και η φύση Του εἶναι ἄκτιστη, τὰ πάντα Τοῦ εἶναι δυνατὰ ὡς πρὸς τὸν ἑαυτό Του. Το πλάσμα Του, ὅμως, εἶναι κτιστὸ δημιούργημα καὶ συνεπῶς ἔχει προσωπικὴ ἀρχή. Γι’ αὐτό, ὅπως εἶναι λογικό, ὑστερεῖ ὡς πρὸς αὐτὲς τὶς ἰδιότητες ἀπὸ αὐτὸν ποὺ τὸν ἔπλασε. Γιατί, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἄκτιστα τὰ πλάσματα αὐτὰ ποὺ μόλις πρόσφατα δημιουργήθηκαν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἄκτιστα, γι’ αὐτὸ καὶ ὑστεροῦν ὡς πρὸς τὸ τέλειο. Ἐπειδὴ εἶναι νεώτερα, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι νήπια, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀγύμναστα καὶ δὲν ἔχουν ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν τέλεια ζωή. Ὅπως λοιπὸν ἡ μάνα, ἐνῶ μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸ βρέφος της τὸ τέλειο φαγητό, δὲν τὸ προσφέρει γιατί τὸ βρέφος ἀδυνατεῖ νὰ δεχθεῖ τὴν ἀνώτερη αὐτὴν τροφή· ἔτσι καὶ ὁ Θεός, ἐνῶ ὁ ἴδιος μποροῦσε ἐξαρχῆς νὰ χαρίσει στὸν ἄνθρωπο τὸ τέλειο, δὲν τὸ κάνει γιατί ὁ ἄνθρωπος δὲν μποροῦσε νὰ τὸ πάρει, γιατί ἦταν ἀκόμη νήπιος.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριός μας στοὺς ἔσχατους καιρούς, ἀφοῦ προσέλαβε στὸν ἑαυτὸ του ὅλη τη Δημιουργία, ἦρθε σέ μᾶς ὄχι ὅπως ὁ ἴδιος μποροῦσε, ἀλλὰ ὅπως ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ τὸν δοῦμε. Ἀλλὰ ἐμεῖς ποτὲ ὡς τώρα δὲν μπορούσαμε νὰ βαστάξουμε τὸ μεγαλεῖο τῆς Δόξας Του. Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς -ὁ τέλειος Ἄρτος τοῦ Πατρός- ἔδωσε σέ μᾶς τὸν ἑαυτό Του σὰν γάλα, ὅπως στὰ νήπια· τέτοια ἦταν ἡ παρουσία του ὡς Ἀνθρώπου, ἔτσι ὥστε ἀφοῦ τραφοῦμε μὲ τὴν Σάρκα Του σὰν νὰ εἶναι μαστός, μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν θηλασμό να συνηθίσουμε νὰ τρῶμε καὶ νὰ πίνουμε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἄρτο τῆς Ἀθανασίας καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀποκτήσουμε μέσα μας το Ἅγιο Πνεῦμα.

12 Ἰανουαρίου. Τατιανῆς μάρτυρος (†226). Εὐθασίας, Μερτίου μαρτύρων (†305). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τετ. λ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ἑβρ. ι΄ 1-18).

Εβρ. 10,1           Σκιὰν γὰρ ἔχων ὁ νόμος τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, οὐκ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῶν πραγμάτων, κατ᾿ ἐνιαυτὸν ταῖς αὐταῖς θυσίαις ἃς προσφέρουσιν εἰς τὸ διηνεκές, οὐδέποτε δύναται τοὺς προσερχομένους τελειῶσαι·

Εβρ. 10,1                   Εχων, λοιπόν, ο Νομος της Π. Διαθήκης κάποιαν αμυδράν σκιαν και υποτύπωσιν των αγαθών, τα οποία έμελλεν ο Χριστός να δώση και μη έχων σαφή και βεβαίαν εικόνα των ουρανίων πραγμάτων, δεν ημπορεί ποτέ με τας ιδίας θυσίας, τας οποίας κάθε χρόνο συνεχώς προσφέρουν οι ιερείς και ο Αρχιερεύς, να δώση άφεσιν αμαρτιών και λύτρωσιν, να κάμη τελείους αυτούς, οι οποίοι προσέρχονται στον ναόν και το θυσιαστήριον.

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος - Λόγος εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Πρὸς τοὺς ἀπολιμπανομένους τῶν θείων συνάξεων, καὶ εἰς τὸ ἅγιον καὶ σωτήριον βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ περὶ τῶν ἀναξίως κοινωνούντων, καὶ ὅτι οἱ ἀτέλεστον καταλιμπάνοντες τὴν θείαν λειτουργίαν, καὶ πρὸ τῆς τελευταίας εὐχῆς ἐξερχόμενοι, τὸν Ἰούδαν μιμοῦνται, λόγος.

α. Πάντες ὑμεῖς ἐν εὐθυμίᾳ τήμερον, ἐγὼ δὲ ἐν ὀδύνῃ μόνος. Ὅταν γὰρ εἰς τὸ πέλαγος ἀπίδω τοῦτο τὸ πνευματικὸν, καὶ τὸν ἄπειρον τῆς Ἐκκλησίας θεάσωμαι πλοῦτον, εἶτα λογίσωμαι ὅτι τῆς ἑορτῆς παρελθούσης, καὶ τὸ πλῆθος ἡμῖν τοῦτο πάλιν ἀποπηδῆσαν οἰχήσεται, δάκνομαι καὶ ὀδυνῶμαι τὴν ψυχὴν, ὅτι τοσαῦτα τεκοῦσα τέκνα ἡ Ἐκκλησία, οὐ καθ' ἑκάστην σύναξιν ἀπολαύειν αὐτῶν δύναται, ἀλλ' ἐν ἑορτῇ μόνον. Πόσον ἦν ἀγαλλίαμα πνευματικὸν, πόση χαρὰ, πόση δόξα Θεοῦ, πόση ψυχῶν ὠφέλεια, εἰ καθ' ἑκάστην σύναξιν οὕτω πεπληρωμένους ἑωρῶμεν τοὺς περιβόλους τῆς ἐκκλησίας; Νῦν δὲ ναῦται μὲν καὶ κυβερνῆται πάντα ποιοῦσιν, ὅπως τὸ πέλαγος διαδράμοιεν, καὶ πρὸς τὸν λιμένα καταντήσωσιν· ἡμεῖς δὲ διὰ παντὸς πελάγους σαλεύειν φιλονεικοῦμεν, ἐν ταῖς τῶν βιωτικῶν πραγμάτων τρικυμίαις συνεχῶς ποντούμενοι, καὶ ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις στρεφόμενοι, ἐνταῦθα δὲ ἅπαξ ἢ δεύτερον μόλις τοῦ παντὸς ἀπαντῶντες ἐνιαυτοῦ.

Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι καθάπερ λιμένας ἐν πελάγει, οὕτω τὰς ἐκκλησίας ἐν ταῖς πόλεσιν ἔπηξεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἀπὸ τῆς ζάλης τῶν βιωτικῶν θορύβων ἐνταῦθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης ἀπολαύωμεν; Οὐδὲ γὰρ κυμάτων ἔστιν ἐνταῦθα δεῖσαι τρικυμίαν, οὐ λῃστῶν ἐπιδρομὰς, οὐ κακούργων ἔφοδον, οὐ πνευμάτων βίας, οὐ θηρίων ἐπιβουλάς· λιμὴν γάρ ἐστιν ἁπάντων τούτων ἀπηλλαγμένος, λιμήν ἐστι ψυχῶν πνευματικός. Καὶ τῶν λεγομένων μάρτυρες ὑμεῖς. Εἰ γάρ τις ὑμῶν τὸ συνειδὸς ἀναπτύξειε νῦν, πολλὴν ἔνδον εὑρήσει τὴν ἡσυχίαν· οὐ θυμὸς γὰρ ἐνοχλεῖ, οὐκ ἐπιθυμία φλέγει, οὐ βασκανία τήκει, οὐκ ἀπόνοια φυσᾷ, οὐ κενοδοξίας ἔρως διαφθείρει, ἀλλὰ πάντα ταῦτα κατέσταλται τὰ θηρία, καθάπερ θείας τινὸς ἐπῳδῆς, τῆς τῶν θείων Γραφῶν ἀκροάσεως, διὰ τῆς ἑκάστου ἀκοῆς πρὸς τὴν ψυχὴν εἰσιούσης, καὶ κοιμιζούσης τὰ ἄλογα ταῦτα πάθη. Πόσης οὖν ἀθλιότητος οὐκ ἂν εἴη, τοσαύτης μέλλοντας ἀπολαύειν φιλοσοφίας μὴ συνεχῶς ἐπιχωριάζειν καὶ φοιτᾷν πρὸς τὴν κοινὴν ἁπάντων μητέρα, τὴν Ἐκκλησίαν λέγω;

Μέγας Βασίλειος: "Κακὰ δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ὅπως εἶναι οἱ ἀρρώστιες,ἡ φτώχεια, οἱ ταπεινώσεις,οἱ οἰκονομικὲς ζημιές· Κακὰ εἶναι οἱ ἁμαρτίες"

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Λυτρωτικὰ ἐφόδια γιὰ τὴν σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων»

τῶν ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξη κυψέλη»

Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸ λόγο του, «ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεό», μᾶς λέγει:

«…Κάθε κακὸ δὲν εἶναι κακό. Κακὰ εἶναι οἱ ἁμαρτίες· κακὰ δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ὅπως εἶναι οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ τραύματα τοῦ σώματος, ἡ φτώχεια, οἱ ταπεινώσεις, οἰκονομικὲς ζημιές, θάνατοι συγγενῶν, τὰ ὁποία ἐνεργεῖ (κατὰ παραχώρηση) πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς ὁ σοφὸς καὶ ἀγαθὸς Κύριος. Ὁ Ὁποῖος ἀφαιρεῖ τὸν πλοῦτο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸν μεταχειρίζονται ἁμαρτωλά, γιὰ νὰ καταστρέψει ἔτσι τὸ μέσο τοῦ κακοῦ. Παραχωρεῖ ἀρρώστιες, σ΄αὐτοὺς ποὺ συμφέρει νὰ εἶναι τὸ σῶμα τους δεμένο μὲ τὶς ἀρρώστιες, παρὰ νὰ εἶναι ἐλεύθερο γιὰ ν’ ἁμαρτάνει. Παίρνει μὲ θάνατο ἐκείνους, ποὺ τοὺς συμφέρει ὁ θάνατος παρὰ ἡ παράταση τῆς ζωῆς. Ἐπίσης, προκειμένου νὰ σταματήσει ὁ Θεὸς τὶς ἐκτεταμένες ἁμαρτίες, φέρει πείνα, ξηρασίες, κατακλυσμιαίες βροχὲς, ποὺ ἀποτελοῦν μάστιγες κοινὲς πόλεων καὶ ὁλοκλήρων ἐθνῶν…»

Ἀλλοῦ πάλιν ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς λέγει τὰ ἑξῆς:

«Οἱ ἀρρώστιες τῶν πόλεων καὶ τῶν ἐθνῶν, οἱ ξηρασίες καὶ οἱ ἀφορίες τῆς γῆς, ὅπως καὶ οἱ ἀτομικὲς θλίψεις ἀνακόπτουν τὴν αὔξηση τῶν κακῶν. Αὐτὰ τὰ εἴδη τῶν μὴ πραγματικῶν κακῶν ἐνεργοῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, γιὰ ν’ ἀναιρέσουν τὴν ἐνέργεια τῶν ἀληθινῶν κακῶν, ποὺ εἶναι οἱ ἁμαρτίες. Ἑπομένως ὁ Θεὸς ἀναιρεῖ τὸ κακὸ (ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία) ἀλλὰ τὸ (ὄντως) κακὸ δὲν κατάγεται ἀπὸ τὸ Θεό. Ὅπως ὁ γιατρὸς ποὺ δὲν εἰσάγει τὴν νόσο, ἀλλὰ ἀφαιρεῖ τὴν νόσο ἀπὸ τὸ σῶμα. Οἱ ἀφανισμοὶ τῶν πόλεων, οἱ σεισμοὶ καὶ οἱ νεροποντές, οἱ καταστροφὲς στρατευμάτων καὶ τὰ ναυάγια καὶ ὅλες οἱ πολυάνθρωπες συμφορές, ποὺ ἐνεργοῦνται ἀπὸ τὴ γῆ, ἀπὸ τὴ θάλασσα, ἀπὸ τὸν ἀέρα, ἀπὸ τὴ φωτιὰ ἢ ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία, γίνονται γιὰ τὸν σωφρονισμὸ τῶν ἐπιζώντων ἀπὸ τὸ Θεὸ, ποὺ μὲ ἐκτεταμένες μάστιγες ἀνακόπτει τὴν πάνδημη ἁμαρτωλότητα…».

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχουμε μὲ ἄλλο τρόπο τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπαγγελθεῖ, καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε τὴν βασιλείας τῶν οὐρανῶν, παρὰ μόνον ἂν ὁδεύσουμε τὸν ἐδῶ βίο μας μὲ θλίψη.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος σὲ oἶκο ἀνοχῆς τῶν Ἀθηνῶν παραμονὴ τῶν Θεοφανείων!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν», Ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου

«Πρὶν μερικὰ χρόνια, παραμονὴ τῶν Θεοφανείων, ὁ Γέροντας Πορφύριος πῆγε, κατὰ τὸ ἔθιμο, ν’ ἁγιάσει τὰ σπίτια. Ὅπως ἔμπαινε στὰ σπίτια ἕνα ἕνα, μπῆκε καὶ σ’ ἕνα σπίτι, τὸ ὁποῖο, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει ὁ ἴδιος, ἦταν οἶκος ἀνοχῆς. Τὴν ὥρα πού ἄρχισε νὰ ψάλλει «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν Σου …» καὶ ν’ ἁγιάζει, τοῦ λέει ἡ ἰδιοκτήτρια: «Μή, μή, δὲν κάνει αὐτὲς νὰ φιλήσουν τὸ σταυρό». Κι ὁ Γέροντας Πορφύριος τῆς εἶπε: «Δὲν ξέρω ἂν αὐτὲς ἢ ἐσὺ δὲν κάνει νὰ φιλήσουν τὸ Σταυρό». Ἀσπάσθηκαν τὸ σταυρὸ οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες καὶ ὁ Γέροντας Πορφύριος τοὺς μίλησε μὲ τρυφερότητα. Τοὺς μίλησε γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό.

Γλυκύτερο πράγμα ἀπό τήν ἀδικία δέν ὑπάρχει!

Στην πνευματική ζωή είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο, τότε νιώθεις όμορφα. Άμα το δίνης στον άλλον, τότε νιώθεις άσχημα.

Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικιμένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ό Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση

Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά!