Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τά δῶρα Του». (Μέρος Α΄)

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ – Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ

Μετάφραση ἀπό τη ρωσική γλῶσσα:
Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος
Διδαχές τοῦ στάρετς Σάββα

Ἀποσπάσματα πού ἐλήφθησαν ἀπό τά κηρύγματά του (258-263)
Μέρος Α'

Τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τά δῶρα Του 

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὁ Θεός τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι Παντοδύναμο, ὅπως ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός.
Αὐτό ζωοποιεῖ, ἐμψυχώνει καί δίνει ζωή στά κτίσματα.  Δίνει ζωή  στά ζῶα, στούς ἀνθρώπους νοῦ καί στούς χριστιανούς ζωή πνευματική, ἀνώτερη.  Δηλαδή τό Πνεῦμα τό Ἅγιο νουθετεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόν βοηθεῖ νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μ’ αὐτόν τόν τρόπο:
α)  Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο δίνεται ὄχι κατά τήν ἀξία μας, ἀλλά κατά τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἀποστέλεται ὡς δῶρο πρός σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.  Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνοικώντας στόν ἄνθρωπο, τοῦ δωρίζει πίστη καί φῶς.  Χωρίς Αὐτό κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει ἀληθινή πίστη.  Χωρίς τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ πιό σοφός καί καλλιεργημένος ἄνθρωπος, στά θεῖα ἔργα καί τή Θεία Οἰκονομία εἶναι τελείως τυφλός.  Καί ἀντιθέτως τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί στόν ἀμαθῆ καί ἁπλό ἄνθρωπο μπορεῖ νά ἀνοίξει τόν ἐσωτερικό του κόσμο καί νά τοῦ δείξει τά ἔργα τοῦ Θεοῦ.  Μπορεῖ νά τοῦ δώσει νά αἰσθανθεῖ μέσα του, τή γλυκήτητα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει μέσα Του τό Ἅγιο Πνεῦμα, αἰσθάνεται στή ψυχή του ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς, μέχρι

Ὁ ρόλος τῆς μητέρας στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν.(Μέρος Ε΄). Ὁμιλίες μέ τον ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη.

«Ὁ ρόλος τῆς μητέρας στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν»

Μέρος Ε΄

Ὁμιλίες μέ τον ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη.

(άπομαγνητοφωνημένη ομιλία που μπορείτε να ακούσετε εδώ ή εδώ)

Μέρος Α - Μέρος Β  - Μέρος Γ΄ - Μέρος Δ΄

 

 

11. Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ. Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

 

Ἡ μητέρα, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, εἶναι τό καταλληλότερο πρόσωπο, τό ὁποῖο μπορεῖ νά πραγματώσει τό ἔργο τῆς ἀγωγῆς μέ τόν φυσιολογικότερο τρόπο...
-Γιατί;
-Διότι αὐτή παραμένει περισσότερο χρόνο στό σπίτι... ἤ τουλάχιστον παρέμενε...  Τώρα, στίς μέρες μας, μέ τίς φεμινιστικές διακηρύξεις,  πού πηγάζουν ἀπό τόν ἀποκρυφισμό καί ἀπό τήν μαγεία, δέν μένει πολύ στό σπίτι ἡ μητέρα. Τά  παιδιά τά παραλαμβάνει καποιά Φιλιππινέζα, κάποια Πακιστανή, κάποια γιαγιά ἤ μένουν ἀκόμη καί μόνα τους.  Τότε εἶναι, πού  τά παραλαμβάνει ἀποκλειστικά ἡ τηλεόραση, ἡ χειρότερη ἀπό ὅλες τίς νταντάδες ἡ ὁποία τά κατηχεῖ στήν ἀνηθικότητα, τή βία, τή Νέα Ἐποχή.
  Λοιπόν... ἐδῶ τά λέμε ἀστεῖα, ἀλλά εἶναι τραγικά.  Ἀπό ὅλα αὐτά καταλαβαίνετε πόσο ἀπίθανη εἶναι μετά ἡ σωτηρία τῶν γονέων. Διότι ἐφόσον δέν κάνουν αὐτά, πού πρέπει γιά τήν σωτηρία τῶν παιδιῶν τους, πῶς θά ἀπολογηθοῦν στόν Θεό; 
Θά πεῖ ὁ Θεός : «Τί κάνατε; ἐγκληματίες  ἐφτιάξατε ὁπότε εἶστε καί ἐσεῖς ἐγκληματίες.
Ἐγκληματίσατε ἀπέναντι τῶν παιδιῶν σας ἀλλά καί ἀπέναντι στήν κοινωνία μ’αὐτό πού ἐκάματε».

Των Οσιομαρτύρων Πατέρων των υπό των Λατίνων αναιρεθέντων

 Των Οσιομαρτύρων Πατέρων
των υπό των Λατίνων αναιρεθέντων
διά την αγίαν και Ορθόδοξον Πίστιν
εν Άθωνος τω Όρει και αλλαχού

Πατήστε  για να την δείτε σε μεγέθυνση

(ων η Σύναξις επιτελείτει την Πέμπτην του Αγίου Πνεύματος)

Το ότι ο παπισμός είναι αίρεσις και ο οικουμενισμός παναίρεσις δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, σύμφωνα με τας θείας διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών της ορθοδόξου αγίας ημών Εκκλησίας.
 Τα εις την σεπτήν, Ιεράν και Αγίαν εικόνα ιστορούμενα μαρτύρια των Οσιομαρτύρων Πατέρων, των υπό των Λατινοφρόνων και Λατίνων αναιρεθέντων, είναι ένα φωτεινόν παράδειγμα και ένα φρένο δι’  όλους ημάς προς αποφυγήν παντός νεωτερισμού και καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία.
 Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους ημάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της ορθοδοξίας από τον παπισμόν, δεν τυγχάνει παρανυχίς, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι οικουμενισταί σήμερον.

 Από απόψεως θεολογικής και σωτηριολογικής αι διαφοράι είναι τόσο μεγαλαι, όση η απόστασις ή χωρίζουσα τον Παράδεισον από την κόλασιν. Δι αυτό

Κατάθλιψη: θεραπεύεται ἄν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπήσει τόν Θεό (Γέροντας Πορφύριος)

Ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί τόν πλησίον, ἡ αὐτάπάρνηση, ἡ «ἔξοδος» ἀπό τήν φιλαυτία, εἶναι τό ἀντίδοτο τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς Κατάθλιψης.

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀγαπήσει τόν Θεόν σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἐντολή. Καλεῖται ἐπίσης νά ἀγαπήσει τόν πλησίον του «βγαίνοντας» ἀπό τήν ἄρρωστη ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό του καί πρός τά κτίσματα. Τότε «βγαίνει» καί ἀπό τήν Κατάθλιψη. Γιαυτό ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Πορφύριος ὅτι ἡ θεραπεία τῆς Κατάθλιψης εἶναι ὁ Θεῖος Ἔρωτας :«Ἡ ἀγάπη πρός τό Θεό, εἶναι τό μεγαλύτερο πράγμα, πού αἰχμαλωτίζει τήν ψυχή διότι δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἐνέργεια τῆς ψυχῆς πρός τό Θεό, ἀλλά εἶναι τό σπουδαῖο ὅτι εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει ἔπειτα τήν ψυχή καί τήν κάνει ἄλλο» [18]. Ἡ πρός τόν Θεόν ἀγάπη γιά νά ἐπιτευχθεῖ προαπαιτεῖ τήν κατά Χριστόν Ταπείνωση, τήν αὐταπάρνηση καί τήν μετάνοια.

Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ Στυλίτης

Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ στυλίτης (ὁ πρεσβύτερος ἢ «ὁ ἐν τῇ μάνδρᾳ»), ποὺ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας τὴν 1η Σεπτεμβρίου, εἶναι ὁ πρῶτος γνωστὸς μοναχὸς ποὺ ἀσκήτεψε πάνω σὲ στῦλο.
Γεννήθηκε γύρω στὰ 389 στὸ χωριὸ Σισᾶν, στὰ ὅρια Συρίας καὶ Κιλικίας. Ἦταν βοσκὸς τῶν πατρικῶν προβάτων καὶ ὅταν γνώρισε κάποιους ἀσκητές, πόθησε ἐξαιτίας τους τὴ μοναχικὴ ζωὴ καὶ ᾖρθε σὲ ἕνα μοναστῆρι, στὸ χωριὸ Τελεδᾶν, ὅπου ἔζησε δέκα χρόνια (403 – 413) μὲ αὐστηρότατη ἄσκηση.
Ὕστερα ἔζησε ἔγκλειστος τρία χρόνια σὲ μία σπηλιά, κοντὰ στὴν Ἀντιόχεια, καὶ στὴ συνέχεια πῆγε στὸ χωριὸ Τελάνισσο, ὅπου ἀσκήθηκε ἀλλὰ τρία χρόνια σ’ ἕνα σπιτάκι. Τέλος, ἀποσύρθηκε στὴν κορυφὴ ἐνὸς λόφου καὶ περιορίσθηκε σ’ ἕναν μικρὸ κυκλικὸ περίβολο («μάνδρα»), φτιαγμένο μὲ μίαν ἁλυσίδα εἴκοσι πήχεων.
Ἡ ἀπίθανη αὐστηρότητα τῆς ζωῆς του καὶ τὸ θαυματουργικὸ χάρισμα συγκέντρωναν γύρω του πλήθη ἀνθρώπων, ποὺ τοῦ προξενοῦσαν μεγάλη ἐνόχληση. Γιὰ αὐτὸ ἄρχισε ν' ἀνεβαίνει σὲ στύλους ὁλοένα καὶ ψηλότερους. Ὁ τελευταῖος, ὅπου ἔζησε πάνω ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, εἶχε ὕψος 16 – 18 μέτρα.
Ὁ Ὅσιος ἀφιέρωνε τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ εἰκοσιτετραώρου στὴν προσευχή. Ἔτρωγε ἐλάχιστα. Ἦταν συνεχῶς ὄρθιος, χωρὶς προφύλαξη ἀπὸ τὸν ἥλιο, τὴν βροχή, τὸν ἄνεμο ἢ τὸ κρύο. Δύο φορὲς

1 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής Αρχή της Ινδίκτου, Συμεών του Στυλίτη, Μάρθας Οσίας, Ευανθίας Οσίας, Ιησού του Δικαίου, των Αγίων 40 Παρθένων Μαρτύρων, Ανάμνηση θαύματος Θεοτόκου στη Μονή Μιασήνων, των Αγίων Ευόδου, Καλλίστης, Αγαθοκλείας και Ερμογάνους, Μνήμη εμπρησμού της Κωνσταντινούπολης, Μελετίου Οσίου, Νικολάου Οσίου, Αγγελή Νεομάρτυρα, Συμεών του Λέσβιου, Αντωνίου Οσίου.

Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου

Γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή, ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του, γράφει τὰ ἑξῆς: «Λέξις λατινικὴ (indictio) ὁρισμὸν σημαίνουσα καθ’ ὂν κατὰ δεκαπενταετὴ περίοδον ἐπληρώνοντο εἰς τοὺς αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων οἱ φόροι. Κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, τὴν ἀρχὴν τῆς ἰνδικτιῶνος εἰσήγαγεν ὁ Αὔγουστος Καῖσαρ (1 – 14), ὄτε διέταξε τὴν γενικὴν τῶν κατοίκων τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ἀπογραφὴν καὶ τὴν εἴσπραξιν τῶν φόρων, κατὰ τὴν πρώτην τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός. Ἀπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) ἐγένετο ἐπισήμως χρῆσις τῆς Ἰνδικτιῶνος ὡς χρονολογίας. Ἔκτοτε δὲ ἡ ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τοῦ νῦν ἑορτάζει τὴν 1η Σεπτεμβρίου ὡς ἀρχὴν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους».
«Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου χρόνου, ὢ καὶ παλαιὲ καὶ δι’ ἀνθρώπους νέε».

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος β’.
Ὁ πάσης Δημιουργός τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδὶᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον, τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.